De hoogste punten op Madeira zijn de bergen ten noorden van Funchal: Pico Ruivo en Pico do Arieira. Wij gingen naar de tweede “pico” langs de route die door Funchal ging. Plotseling was ik spookrijder geworden (op de rechterbaan). Mensen wezen ons er op maar het kwartje viel niet meteen. In dat straatje van 300m bleken de rijrichtingen omgedraaid; je moest even links rijden omdat op dat stuk de welbekende Madeira-sleetjes hun afdalingen maken.
Je kunt de toppen onderling te voet bereiken met een steile wandeling langs de bergranden. Aangekomen parkeerden we onze auto in een bijzonder stoffige parkeerplaats en klommen we naar de NAVO “ballon”. Ingrid was blij met de wandelstokken en zeker toen we vanaf die plek de bergpas gingen bewandelen. Het was inmiddels erg warm geworden en even afdalen gaat gemakkelijker dan terug weer omhoog. Het was een bijzonder mooi punt met een ver uitzicht over het eiland en de oostelijke punt waar Machico gelegen is.


 
 

‘s Avonds konden we na of tijdens het eten genieten van de zonsondergangen. Op deze avond gingen we er even voor zitten omdat de lucht en horizon helder waren. Het licht scheen geweldig mooi langs de kust waar een waterval uit de rots kwam. Het was genieten. Terwijl wij genoten in Madeira kregen we eenzelfde soort foto van onze vrienden die op rondreis waren in het “winterse” Zuid-Afrika.

In het noord-westen van Madeira ligt het plaatsje Achadas da Cruz. De weg naar dit plaatsje was prachtig want in de bermen was een overvloed aan agapanthus en hortensias, en op sommige plaatsen stonden ze tussen hoge eucalyptus bomen. Vanuit deze plaats is een zeer steile lift die je 500m lager brengt naar een vlak gebied waar eens een oud dorpje gelegen was. De lift is de steilste van Europa en werd bediend door een zenuwachtige medewerker die zowel de kabelbaanbediening als ticketverkoop moest verzorgen. In het dal aangekomen maakten we een korte wandeling voor zolang de breedte van het dal het toeliet. We aten een appeltje op het rotsstrand en kregen al snel bezoek van de hagedissen.
Op de terugweg bezochten we het plaatsje Punta do Pargo waar een knalrode vuurtoren staat. Het is een mooi plaatje: de rode vuurtoren tegen een helderblauwe achtergrond. We lunchten in het dorp en aten heerlijke knoflookbrood en inktvisringen.

De reis hadden we geboekt via elizawashere in hotel Estalagem da Ponta do Sol. Het hotel ligt op een rots en is bereikbaar met een 4-etage lift. Onze kamer lag nog eens 3 etages daarboven, met oceaanzicht. Vanuit het hotel hebben we dagtripjes gemaakt. Eén van de eerste was de bekende waterval Cascata dos Anjos die midden op de doorgaande weg valt. Het was rustig en we konden even wat foto’s maken, eerst te voet en daarna met de auto. We reden door richting Calheta waar we genoten van een drankje en het uitzicht vanaf het terras. Onderweg stopten we bij een mooi uitzichtpunt en konden we de bergweg naar havenplaats Calheta goed observeren. Op dat punt was een muur met een overvloed aan hagedissen.



 

Voor het eerst was onze vakantie-bestemming Madeira. Het eiland behoort bij Portugal en ligt in de Atlantische Oceaan op 4 uren vliegen van Amsterdam. De vlucht naar de hoofdstad Funchal vertrok om 6 uur ‘s ochtends. Met de drukte op Schiphol betekent het dat je om 3 uur al op het vliegveld moet zijn. Sam dropte ons midden in de nacht en daarna ging het baggage afgeven en security heel vlot. Binnen een half uur waren we al door alle stappen heen. De vlucht verliep ook prima over Engeland, langs Bretagne en Portugal richting het eiland.
Na aankomst haalden we onze huurauto, een nieuwe Peugeot 208, op en maakten we om 10:30 uur al onze eerste rit naar Machico, de meest oostelijke punt van het eiland wat ongeveer 51km bij 22km groot is. Omdat onze biologische klok nog op 11:30 uur stond lunchten we eerst bij een strand met vulkaanzand. Op het pad er naar toe zagen we meteen een mooie torenvalk. Het uitzicht vanaf deze plek was fantastisch: een mooie blauwe oceaan en lucht in een decor van palmbomen.

Heel vaak heb ik al vossen gespot en gefotografeerd in de AWD. Toch vond ik het de moeite waard om met een kenner van het gebied opnieuw op zoek te gaan naar vossen. Na een uurtje lopen kwamen we al verdacht dicht bij de plek waar ik afgelopen voorjaar zelf een pup had gespot. Ik durf bijna te geloven dat één van de twee vossen die we vandaag zagen de pup is die ik op 4 april zag. Het was nl. achter de burcht waar de pup opgroeide. Na verloop van tijd verplaatst de moeder vaak het nest, niet ver van hun geboorteburcht. En vossen blijven dan dicht bij hun territorium. Het leverde vandaag in ieder geval wel weer mooie plaatjes op.



 

Enkele weken geleden had ik me ingeschreven bij Natuurfotografie voor een workshop om vossen te fotograferen. Vandaag was het zover. Tijdens de wandeling zie je heel veel andere mooie natuurcomposities, herten met een gekromd gewei, tijgerspinnen en zonnedauw. Zo leer je ook weer naar andere dier of (zeldzame) bloemen te kijken.
 

Onder een mooie avondzon gingen Ingrid en ik een wandeling maken door de AWD. Ik had de camera niet meegenomen om lekker vlot te kunnen door stappen. Toch was er een moment dat het gouden licht het landschap zo mooi verlichtte dat ik met de mobiel een paar foto’s heb gemaakt. Verrassend genoeg kwamen we slechts twee andere wandelaars tegen. Het was een heerlijk rondje met mooie wolkenpartijen en een mooie gloed over de duinen.
 

Vandaag gingen Ingrid en ik op bezoek bij een oud-collega en dorpsgenoot die door een ernstige ziekte verblijft in revalidatie-centrum Heliomare in Wijk aan Zee. We hadden om 12:15u afgesproken maar de Velsertunnel bleek afgesloten waardoor we vastliepen op de A22. We reden terug naar Rottepolderplein en moesten toen de A9 nogmaals volgen maar nu door de Wijkertunnel. De vertraging bracht ons een half uur later op bestemming. We ontmoetten Rob en wandelden met hem naar het strandrestaurant dat op 300m afstand ligt. Hij trakteerde ons op een heerlijke lunch met drankjes. We haalden herinneringen op, spraken over zijn situatie en hadden een goede tijd samen. We wensten hem sterkte met revalidatie en zullen voor hem blijven bidden.

Terwijl het gisteren regenachtig was, was het vandaag weer een mooie heldere zomerdag. Er stond een stevige westenwind en dat geeft schuimgolven op de Noordzee. Het is een mooi gezicht als dan de kitesurfers de golven beheersen en hoge sprongen maken. We namen een koffie bij de Koele Costa maar bekeken eerst nog even het mooie kunstobject wat op het strand geplaatst is als onderdeel van de Biënnale Noordwijk.

“Golden Hour” is het uur voor zonsondergang waardoor je een mooie gele gloed over het landschap krijgt. Ingrid en ik wandelden door de Amsterdamse Waterleiding Duinen, een rondje dat we wel vaker lopen. Het licht scheen over de duinen en over de aanwezige herten. Vanavond zagen we er erg veel. De kneu liet zich op een bepaalde plek in grote getale zien en later ook de roodborsttapuit. In de duinen groeit volop het gele gewone jakobskruiskruid met in sommige de rups van de gewone sint-jacobsvlinder. Verrassend genoeg zagen we nog een konijn die zich overdag nauwelijks laten zien.
 

Tijdens de mooie vaarroute zie je prachtige natuur, met de rietgors, veel zwaluwen, ooievaars, sterns en natuurlijk de Friese koeien. Ook waren er de skûtsjes met hun grote zeilen. We genoten met elkaar en van elkaar. Het is een gezellige middag geworden. Omdat de fotos niet in één blog items kunnen, is hier nog een deel van de serie.





 

Vanmorgen gingen we met Noud en Sanne naar Friesland om onze ouders te bezoeken. Vandaag zou de verjaardag van mijn vader en stonden we er bij stil met appeltaart tijdens het varen. We hadden nl. met de ouders afgesproken om te gaan varen in de sloep van opa en oma. Met de 30 graden Celsius en een lichte bries was het zeer aangenaam op de Friese wateren van de Alde Feanen bij Earnewâld. Opa zocht een route van ongeveer 23km langs polders en mooie locaties. Noud en Sanne waagden nog een sprong in het water. Na de vaartocht aten we gezellig met elkaar in Earnewâld.


 

 

De ouders van Salo, de vriend van Annelot, bleken ook op Corfu te zijn. We spraken af in Sidari en hadden een geweldige tijd met elkaar. Het zijn bijzonder lieve mensen en onze band voelde alsof we elkaar al jaren kennen. Ze trakteerden ons op heerlijk Grieks eten en drinken. Op de parkeerplaats namen we afscheid van elkaar maar pas nadat we ter plekke voor elkaar hadden gebeden. We voelden ons zeer gezegend.


 

Grieks eten is een van de prettige dingen van vakantie op Corfu. Afgelopen dagen bezochten we Jialos, Ambolenas, Elizabeth, Ladokolla en Apomero. Alle restaurantjes hebben hun eigen specialiteiten. Bij Jialos is dat de cerviche, bij Ambolenas hebben ze eigengemaakte wijn, bij Elizabeth (de beste van allemaal) hebben de beste stifado van het eiland, bij Ladokolla heerlijke souvlaki en bij Apomero de kip in mostersaus en niet te vergeten de gebakken aubergine.
Ons bezoek aan Elizabeth in Dukades was opvallend want we arriveerden in het midden van een hoosbui. Op de terugweg was er dan de regenboog.