Vanuit de kustplaats Sámara zijn er dagelijks oceaantochten om op zoek te gaan naar walvissen, dolfijnen, schildpadden en roggen. Vandaag zagen we 3 van de 4 soorten. Eerst twee parende schildpadden en daarna roggen, zelfs roggen die meters hoog uit het water omhoog sprongen. Op een bepaald moment waren er tientallen dolfijnen om de boot. Annelot en ik zaten voorop met onze camera’s. Met mijn nieuwe Sony a9ii zou ik de onverwachte sprongen van de dolfijn wonderschoon kunnen vastleggen, zij het niet dat de instelling voor continue autofocus per ongeluk was teruggezet naar eenmalig scherpstellen. Van de 180 foto’s zijn er 6 gelukt. Maar Annelot deed het veel beter. De eerste 6 foto’s zijn van haar. Het moment dat de dolfijnen naast en rondom de boot zwommen maakte Annelot helemaal enthousiast. We hebben genoten.
 


 

Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.






 

Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.

Met de redelijk gunstige terugkoppeling ove de gezondheid van Sam pakten we de draad weer langzaam op. We boekten een riviersafari bij Canoa Aventura op de Rio Penas Blancas. De camera en zijn regenjas gingen mee en dat bleek nodig want het begon even heftig te plensen terwijl juist daarvoor de zon volop scheen; regenseizoen heet dat. Aan deze rivier zouden krokodillen zijn en andere “safari” dieren. We waren benieuwd en zagen een kaaiman, krokodillen, apen, een luiaard, ijsvogels, toekans, aalscholvers en hagedissen. Onze reisgids en tevens kapitein was niet erg spraakzaam en zodoende verstoorde hij ook de omgeving niet, wel zo rustig.


 

De flora en fauna van Costa Rica moet je met een gids bekijken, zeker als het donker is. Een gids ziet 3x zoveel en kent ook het gedrag van planten en dieren. We hadden om een gids gevraagd en toen kwam Jessy Lopez Herra. Wat een kanjer en leuke vent! We dachten meteen de jungle in te gaan maar hij koos eerst gewoon voor de tuin, luisterde en begon daarna te speuren. Binnen 10 minuten wees hij ons op kikkers en op 2 (kleine) slangen. Echt bijzonder. De kleinste slang zat verborgen waar het blad zich van de stam afzet. De tweede lag gewoon op een blad en was een giftige slang. We zagen kikkers in mooie kleuren en eentje die na het laten zien van de kleuren zich als dood hield, de ogen sloot en zich heel klein maakte (bovenste 2 foto’s). Wow! Ook zagen we spinnen, wandelende takken en sprinkhanen. Dit hadden we niet willen missen.



 

Vanuit de vakantie-huisjes zitten we tegen een nationaal park aan, niet wetende dat om de hoek een trail is van 2 uren met mooie hangbruggen. Met camera’s om de nek gingen we op pad. De verkoper van de tickets gaf ons de route mee en gaf aanwijzigingen om een uitvalsroute omhoog naar de krater niet te lopen omdat die onbegaanbaar is. We genoten van de mooie jungle begroeiing en de 3 hangbruggen. Je moet je ogen goed open houden want er is zoveel te zien: een vlinder met doorzichtige vleugels en een hagedis die de kleur aanneemt van de boomstam waar hij op klimt. Ook zagen we onderweg de apen met witte kop. Annelot en Salo liepen toch de route naar de krater en werden volledig verrast door de enorme stortbuien die plotseling naar beneden kwamen, terwijl Ingrid en ik genoten van een drankje maar ook wel zorgen maakten over hun pad terug.

Via de gastvrouw van het vakantie-verblijf ontdekten we Tapir Valley: een particulier natuurgebied om bescherming van kostbaar natuurgebied te beheren. Zij is daar bestuurslid en kan het gebied aanbevelen. We zouden in hetzelfde gebied ‘s avonds een nachtwandeling te maken. Dus vandaag eerst maar eens overdag kijken. Het gebied is relatief klein maar wel goed voor een wandeling van zo’n 2 uren. Onderweg moesten we 2x een beekje versteken en gaf Salo aan Ingrid een helpende hand. De jungle is prachtig en de natuur is zeer rijk. Grote (blauwe) vlinders vliegen om je heen, kikkers kwaken in de vijvers en prachtige vogels laten zich hier en daar zien, zie o.a. de Vogels (1..8) items. Na de wandeling gingen we lunchen bij een restaurant 8km verderop met een prachtig uitzicht over een van de vulkanen.



 

Het huis van Eliette & Mark ligt in het hart van de jungle tegen Parque Nacional Volcán Tenorio aan. Wat een prachtige omgeving voor een eerste kennismaking met Costa Rica! Onze gastvrouw- en heer zijn bijzonder hartelijk en bieden ons de tweelingwoning aan voor Annelot en Salo. Zo hebben ze hun eigen verblijf en kunnen ze ook even aan ons wennen. We kijken tegen de bananen aan, de kolibris vliegen langs het terras en de apen krijsen ons soms wakker. ‘s Ochtends komt hun lieve hond even goedemorgen zeggen en zitten we met z’n vieren aan tafel voor het ontbijt dat is voorbereid door het huis, heerlijk! ‘s Avonds kunnen we terecht bij locale restaurants waar het jonge stel ons op trakteerde. Overdag maakten we wandelingen en fotografeerden we veel. Annelot had haar camera weer terug en de eerste ochtend stonden we al om 5 uur naar de vogels te kijken, o.a. de toekan.

 




 

Onze gastheer en gastvrouw vrogen of wij de pine-apple-tree al eens hadden gezien. Dat hebben we nog niet gezien en zouden het graag willen. Ze brachten ons via slimme paden naar een tuin met olijfbomen en prachtige bomen. Het deed me denken aan de hoge bomen van het Tarangire gebied in Tanzania. Wow, wat was dat mooi. We maakten wat foto’s met zelfontspanner en zij maakten foto’s van Ingrid en mij voor de grote pine-apple-tree. Geweldig mooi!

Vorig jaar daalden we af van de rotsen bij de kapel van de profeet Elia naar Yiali beach (glasstrand). Enkele dagen geleden waren hier met de boot en vandaag gingen we opnieuw de afdaling aan. De laagste ladder (nog steeds op 20m hoogte) was deze keer een kneusje en het vereiste concentratie en giga stappen om dat stuk verticaal langs het touw af te dalen. Het lukte en daarna konden we genieten van het rustige strandje en lekker snorkelen natuurlijk. We waren attent gemaakt op kwallen en daarvn heb ik er 3 gezien. Ze waren prachtig van kleur, 20cmd lang en uiterst vervelend bij aanraking. Vanuit de schaduw van de spelonk had Ingrid prachtig uitzicht over de baai. De klim naar boven was eenvoudiger dan de afdaling alleen iets vermoeiender met deze warmte.
 

Nog niet eerder bezochten we de burcht Angelokastro op Corfu. We hadden wel eens een poging gedaan maar toen was het zo druk dat we nergens konden parkeren. Vandaag lukte het wel om de burcht te beklimmen. Warm was het wel: 34 graden. Angelokastro is een Byzantijns kasteel en bevindt zich op de hoogste top van de noordwestelijke kustlijn van Corfu. De rotsen ten noorden van Palaeokastritsa (waar we eerder met de boot aanlegden) zijn bijzonder steil en een blik over de rand geeft merkwaardige buikkriebels. De ruïne is mooi om te zien maar nog mooier is het uitzicht over de omgeving en het water dat soms turqoise kleurt door de ondergrond en lichtinval. Bij terugkomst bij de auto gaf de thermometer 41 graden aan.


 

Het leek ons heelrijk om met dit warme weer een boot te huren. We huurden via Skiclub 105 in Paleokastritsa 8-persoonsboot met een motor van 30pk (althans dat was de sticker; in werkelijkheid was het bijna het dubbele) en genoten een hele dag van de heerlijke verkoeling op het water. Vanaf de boot zie je de prachtige rotsen van de kust een de wonderlijke gelaagdheid er van. Onderweg konden we bij wel 14 strandjes aanmeren. We kozen voor de twee uitersten op de route en nog eentje er tussen in. Dat was bij Yiali (waar we later vanaf de berg vanaf gaan dalen) en bij een klein strandje onder de burcht van Angelokastro (waar we later naar boven gaan klimmen). Bij het aanmeren genoten we van het uitzicht, zonnetje en snorkelen. In de boot klimmen ging me niet altijd goed af en leverde een behoorlijke bloeduitstoring op toen bij een beklimmen van het kleine trapje een flinke golf er voor zorgde dat ik mijn balans verloor en me tegen de 50pk (oh sorry, 30pk natuurlijk) motor stootte. Al met al was het een mooie dag die we afsloten met een heerlijk diner bij restaurant Nereids in Paleokastritsa.





 

De Duitse keizer Wilhelm II is met name bekend geworden op Corfu vanwege het paleis Archilleion dat hij kocht in 1907. Zijn vrouw, de keizerin van Oostenrijk en Hongarije Elisabeth, later meer bekend als “Sissi” vertoefde hier ook graag. Wilhelm II genoot van het eiland en in het bijzonder van de zonsondergang bij Pelekas waar hij een uitzichtpunt bouwde, nu bekend als de “troon van de keizer“. Ondanks dat we al een aantal malen op Corfu zijn geweest hebben we dit punt nooit eerder bezocht. Het geeft richting het oosten een prachtig uitzicht over het eiland, met name de hoofdstad Kerkyra maar ook het restaurant Ambelonas is van hieruit te goed zien. Richting het westen is ‘s avonds de zonsondergang te bewonderen.
 

De wandeling van vandaag begon in Vatos en dan over de berg langs olijfbomen en langs klooster Mirtiotissas naar restaurantje Bella Vista. Na een korte lunch zochten we een plekje tussen de rotsen om even een frisse duik te nemen in het heldere zeewater. En dat laatste was zeer aangenaam bij een temperatuur van 34 graden.





 

In het zuidelijke deel van Corfu ligt het Korissionmeer. Langs de westelijke kant ligt een smalle duinenreeks met een onverhard pad van ongeveer 3km tot een klein kanaaltje dat het brakke water met de zee verbindt. Langs de weg kun je gemakkelijk parkeren en even een stop maken op het zandstrand. De begroeiing bij het kanaaltje deed ons denken aan de Peleponeses met groen, rotsen en kiezels. Het duinzand was behoorlijk heet en schoeisel was absoluut noodzakelijk. We genoten van het warme water en vooral van de rust op het strand. Op de terugweg aten we typisch Griekse gerechtjes met als favoriet de Griekse Salade en Tzaziki.