De oudste twee waren gaan schaatsen vandaag. Ingrid en ik wilden gaan wandelen en waarom niet naar de Kaag. Zelf schaatsen zit er deze keer niet in om geen risico te nemen met mijn elleboog. Ingrid en ik liepen kleine stukjes het ijs oversteken om op de polderdijk te kunnen wandelen langs de Kaag? De twee laatste keren op de Kaag was in 2009 en 2012. En warempel, daar komen we Annelot, Sam en een vriendin tegen. Wat een gezelligheid op het ijs.


 

Als je zo door natuur wandelt en de duinen bedekt zijn met sneeuw en ijs, kom je van bijzondere composities tegen die de natuur zelf in elkaar steekt. Met het zonlicht van voren, achteren of van zij springen die bijzondere tafereeltje er uit. Zwart ijs met witte vlekken, sneeuwtopjes die reflecteren in de zon, ijsblokjes met weerspiegeling tegen de zon, ijsringen om een boomstam en zo voort. Qua leven was het rustig met weinig vogels. Toch was er de kramsvogel die zich al slapend indekte tegen de kou.


 

Achterin de AWD zijn de waterreservoirs, een plek met watervogels, vossen en herten. Regelmatig heb ik er vossen gespot behalve in de laatste 3-4 jaar. Vandaag was het raak, een vos liep over het ijs, helaas van me af, en bleef in de zon staan om even de omgeving te observeren. Vanwege de koude wind had ik mijn camera in een muts ingepakt. Ik kon die snel verwijderen om foto’s te schieten. Ook al zijn ze deel van de omgeving, het blijft toch altijd weer fascinerend om de vos met zijn prachtige staart te zien, en al helemaal in een wintertafereel.


 
 

Vanmorgen was ik om 8:00 uur onderweg naar de AWD om een wandeling te maken en te fotograferen. De temperatuur was -8 graden en het was vrijwel windstil. Het was een prachtige ochtend voor de camera omdat er geen bewolking was en de winterzon het landschap fantastisch opkleurde. Ik had de telelens mee maar de landschapsfoto’s maakte ik met de iPhone. Met dit licht kan dat prima.


 

De wandeling in de duinen was een rondje van ongeveer 6,5 km. Met het veelvuldig stoppen voor de foto’s (en deze keer was ik niet de boosdoener 🙂 ), was het ook prettig voor Ingrid om na het oplopen van de voetblessure weer te kunnen wandelen. Het was bijzonder gezellig om bij te praten en tegelijk door de lens heen naar de natuur te kijken. Door de mooie winterzon kleurde het landschap geel en was het tegen de zon in mooi contrast-rijk.

Nadat we de vroege uitzending van Hour of Power hadden gekeken, gingen we met Rein en Petra wandelen in de AWD. Het was druk in de duinen. Parkeren was al een uitdaging maar het weer lokte enorm na een week regen en kou. Het was winters koud vanmorgen, -3 graden, maar met goede kleding was het prima te doen. Het landschap was winters wit en de rijp hing aan de plantjes, mos en het gras. Onderweg pakten Rein en ik veel foto’s en namen we van het hele gezelschap een “selfie” met de zelfontspanner.




 

Het is een mooie koude zondag in januari. Vandaag bezochten we onze ouders in Friesland. Onderweg waren de wolkenpartijen prachtig. Ze hingen laag en gelaagd over het landschap. In de verte zag je zo nu en dan dat de wolk het niet meer kon houden. Lokale regenbuien noemen ze dat. Vanwege de nieuwe corona regels met “maximaal één bezoeker” dropte ik Ingrid bij haar ouders en reed ik door naar mijn moeder. Het was bijzonder gezellig en en we hebben mooie gesprekken gehad. Bij het ophalen van Ingrid maakte ik onderweg wat foto’s van de ondergaande zon en het landschap in de buurt. Daarna moest ik even aan de iPhone van haar moeder sleutelen en zat ik toch al gauw anderhalf uur achter de computer om via iTunes het een en ander te ontgrendelen. Het plan was naar huis te gaan maar ondertussen had schoonmoeder al eten gemaakt. Zo vertrokken we tegen 19:00uur wat als voordeel heeft dat je het traject met (minimaal) 130km/u kan afleggen. Het werd inderdaad een mooie warme dag.
 

Het zien van een wit landschap was de moeite waard om samen even een korte tour te maken door de duinen. De laatste keer dat we sneeuw (in Nederland) zagen was op 22 januari 2019. Omdat Ingrid haar voet heeft geblesseerd na een val op de trap was een wandeling niet mogelijk. We reden met de Mini een leuke route en stopten bij het kasteel in Lisse en in de duinen van Langevelderslag. Ik zou een echt dik pak sneeuw wel leuk hebben gevonden voor een struinwandeling door de duinen. Wie weet?



 

In de polder was het landschap al even mooi met de vorst over de weilanden en ijs in de kanalen. De kristalletjes op het gras en zelfs op een paddenstoel was fascinerend. Het is lang geleden dat we weer op het ijs konden in Nederland. Deze taferelen nodigen wel uit om te gaan schaatsen. In de verte was een regenboog half achter de wolken en dat gaf weer een bijzondere reflectie in het water.



 

Het uitlaten van de honden was vanmorgen koud en heel plezierig. Het heeft vannacht flink gevroren. Alles was bevroren en kristalletje zaten op de bomen en planten in de tuin en in het park. Bovendien scheen de winterzon achter de wolken en gaf rond deze tijd een gele gloed in de lucht.

 

De grote verrassing van vandaag was de buizerd die op 15 meter van mij rustig in de boom zat en mij toeliet op zo’n korte afstand. Heerlijk om het mooie dier van zo dicht bij te bewonderen. Na een stuk of 6 foto’s vond hij dat de fotoshoot wel lang genoeg had geduurd en vloog een metertje of 20 verder om daar rustig en laag op een tak te zitten. Kort daarna was er de rietgors. Door het prachtige licht was de vogel in zijn achtergrond een mooie verschijning. Niet veel later gebeurt hetzelfde kleurrijke tafereel met het brilduikers echtpaar. De gelopen route was ruim 10km. Op het kaartje is te zien waar de foto’s zijn genomen.
 


 

Ondanks dat veel vogels op winterverlof zijn, is er met de zon weer veel kleur in het landschap. En de vogels en herten die je nog tegenkomt krijgen meteen een mooie tekening in het duinlandschap.

 

Niet verwacht maar toch gekomen: het zonnetje. Daarom maar gauw de cameras gepakt en op naar de duinen voor een wandeling. Ik had de Laowa 10-18mm op de a7s en de Sony 200-600mm op de a7iii bij me. De 10mm is super geschikt voor landschappen en mooie wolkenpartijen. Vandaag heb ik geleerd dat je de groothoek niet alleen kan gebruiken om de wolken in perspectief naar je toe te laten komen maar ook van je af. Met de wolken tegen een strak blauwe lucht krijg je een prachtige diepte-werking in de foto.


 

Vanmiddag maakten Ingrid en ik een lange wandeling door de duinen, bos en over het strand. Onderweg nam ik wat foto’s van de omgeving. De lucht was bewolkt maar het uitzicht helder. We konden de gebouwen van Den Haag duidelijk aan de horizon zien. Met de iPhone 8 had ik eerder foto’s gemaakt en ik baalde dat de resolutie maar niet verder kwam dan 2048×1536 pixels. Er blijkt een “High Efficiency” of “Most Compatible” instelling te zijn die eigenlijk betekent “Lage” of “Hoge” resolutie. Hoe achterlijk moet je zijn om zulke bewoordingen te vinden voor een camera formaat? De standard van 12M pixels is inmiddels weer terug naar 4032×3024. Los van het feit dat ik 4:3 ook absurd vind. Waarom niet gewoon 3:2? Ik krijg steeds meer een hekel aan die appels. Gelukkig is er de app Hydra die meer uit de camera haalt en een optie heeft voor laag licht en hoge resolutie. Hydra doet dat door 10 foto’s achter elkaar te maken en dan te combineren. Onderstaande foto’s zijn met Hydra gemaakt en geven een resolutie van 6528×4896 met dezelfde telefoon camera. Daardoor kon ik weer wat gaan knippen en houd ik genoeg pixels over voor de uiteindelijke foto.
 
 

Vanmiddag was de lucht opnieuw helder en gingen we een strandwandeling maken met Noud en Sanne. Noud reed de Volvo naar een nog vrije parkeerplaats. Nadat we eerst een stukje duinen hadden gelopen kwamen we aan bij het strand waar de wolkenpartijen adembenemend mooi waren. Van heel licht naar heel donker met regenval in de verte en de regenboog over de duinen. Het lichtspel was geweldig. Op de terugweg hebben we nog wel even wat de nattigheid gevoeld.