Het suppen op de Brennsee bij Feld am See stond hoog op het lijstje van de familie. Voor mij was de camera voldoende en zo kon ik de kunstjes van iedereen vastleggen. De Brennsee is niet erg groot maar door de sterke wind werd het een flinke inspanning om het meer over te steken.
De Brunnacher Höhe ligt om de hoek en is vanuit onze vakantie-woning te zien. We waren er nog niet eerder geweest en namen de lift naar de hoogte van 1908m om vervolgens op de bergtop een paar kilometers te wandelen. Vanaf dit punt kun je zowel de Mallnock (dichtsbijzijnde top), de Klomnock en de Falkert duidelijk waar nemen. Het uitzicht is opnieuw prachtig. Ook in omgekeerde richting kunnen we vanaf de bergtop de vakantie-woning zien. Na een korte wandeling genoten we in een dubbele ligstoel van een drankje en wat hapjes.
Tijdens het beklimmen van de bergpas naar de Falkert zagen we abseilers druk in de weer om de berg verticaal te beklimmen. Plotseling schoot er een berggeit uit de rotsen naar beneden en stak het dal over. Later op het traject hoorden we de piep van de alpenmarmot. Ze zijn moeilijk te spotten omdat ze erg schuchter zijn. Het localiseren waar de piep vandaag komt is ook erg lastig vanwege hun schutkleuren. Toch zag ik het “murmeltier” naar beneden rennen. Voor deze momenten loop ik al heel wat routes met de grote telelens. En als het dan het moment er is geeft voldoening voor het sjorren.
Bad Kleinkirchheim ligt tegen het Nockalmgebergte aan. In deze omgeving hebben we een aantal toppen beklommen. Vandaag gingen we naar de Falkert die een top op 2300m heeft. Na het parkeren van de auto liepen om het pittoreske Falkertmeertje heen en gingen we vervolgens de lange steile oploop wandelen richting de top. Het uitzicht op deze route is op heel veel plekken adembenemend. Na het passeren van de top konden we nog even aan de sneeuw voelen. Tijdens de wandeling zagen we typische bergdieren waarover meer in Falkert (2).
Nadat Sam zijn afdaling is begonnen, gingen we de Kaiserburg berg af om van 2055m naar 970m door de bergen en bossen naar beneden te wandelen. De kabelbaan had ons eerst omhoog gebracht en via smalle bergpaden gingen we steil naar beneden. Op de berg ben je je oriëntatie vaak kwijt omdat de paden slingeren en je soms niet weet hoe ver je naar oost of west bent afgedwaald. Uiteindelijk kwamen we op de bestemming in het dal van Bad Kleinkirchheim aan waar Sam na een nieuwe flow trail afdaling ons tegemoet kwam. Het wandeltraject konden we mooi volgen met de app van mapmywalk.com en bleek 7,5km te zijn.
De prachtige 15km lange mountainbike flow trail van Kaiserburg was vorig jaar een geweldige beleving maar ook de plek waar mijn elleboog het begaf. De geplande vakantie werd toen ruw onderbroken en dit jaar wilden we positieve herinneringen verzamelen van de prachtige omgeving en activiteiten die je er kunt ondernemen. Sam had een mountainbike gehuurd en wij gingen wandelen vanaf de Kaiserburg. In de loop van de week zou Sam meerdere afdalingen ondernemen en de laatste keer in een recordtijd van 20 minuten. Later in de week huurden de drie oudsten een e-bike en hebben de berg beklommen en daarna afgedaald. Sam heeft de meiden de valplek nog laten zien. Inmiddels waren de hobbels van vorig jaar verwijderd. Kalf-en-put verhaal? Hoe dan ook, het is een positieve mountainbike ervaring geworden. Zelf hield ik het bij wandelen.
Om 6:00 uur vertrokken Sam, Annelot en Lianne van huis om in één keer naar Bad Kleinkirchheim. Wij vetrokken om 9:00 uur vanaf Heitzenhofen en kwamen rond 16:00 uur aan. De eerder vertrokken Mini Countryman kwam rond 20:00 uur op bestemming. Dat laatste was verbazingwekkend omdat op zaterdag het fileleed groot was. Dicht tegen de Oostenrijkse grens aan werd het weer al maar slechter en waren er stortbuien op de snelweg, met name in de omgeving van Salzburg waar achteraf ook overstromingen plaatsvonden in het stadje Hallein dat dicht tegen de A10 aan ligt. We konden alleen maar hopen op beter weer. Het belangrijkste voor de familie vandaag was dat iedereen veilig op plaats van bestemming is aangekomen.
De vakantie week in Bad Kleinkirchheim kan beginnen of eigenlijk voortgezet worden en hopelijk kunnen we de verloren week van vorig jaar nu goedmaken.
Op de terugweg namen we de Lekdijk van Amerongen naar Wijk bij Duurstede die langs rivier de Nederrijndoor het landschap kronkelt. Onze eerste stop was bij de kippenboer die honderden kippen rondom de boerderij had lopen. We kochten scharreleieren bij de kiosk die vooraan bij de weg was geplaatst. Onze tweede stop was bij het Stuwcomplex Amerongen (zie foto van Holland Luchtfoto) wat een waterstaatkundig kunstwerk is in Nederland (in Hagestein staat een tweede complex in de Lek). De sluizen overbruggen het waterhoogte verschil voor de scheepsroute. Verderop, als de Nederrijn overgaat in de Lek en het Amsterdam-Rijnkanaal heeft gekruist is onze derde stop bij Wijk bij Duurstede. Hier overbruggen de Irenesluizen het waterhoogte verschil in het Amsterdam-Rijnkanaal. Het was een boeiende dag en goed voor de nationale topografie.
Afgelopen week vond Ingrid een mooi restaurant in Amerongen en een leuke wandelroute. Vanwege het verwachte weer en de logistiek hebben we een verkorte route gewandeld op de Utrechtse Heuvelrug. Het is een prachtige omgeving om te wandelen en door de heuvelachtige bossen is het zeker voor herhaling vatbaar. Het is daarom het favoriete mountainbike traject van Sam. Soms kruis je als wandelaar de tracks van de fietsers. Op de route zagen we een paar paddenstoelen waaronder een hele bijzondere met een soort dak van dons, de zgn. kastanjeboleet. Centraal in het Amerongse bos is de Eenzame Eik bovenop de Amerongse Berg. Vandaar trokken we verder naar het hoogste punt dat op 69m boven NAP ligt. Aan het einde van de route kwamen we langs een gedenknaald dat “opgericht is door Jonkvrouw Annebetje van Tuyll van Serooskerken, Gravin Douairière van Athlone, van Kasteel Amerongen. Zij wilde zo de beslissende nederlaag van Napoleon in de veldslag op 18 juni 1815 bij te Quatre-Bras in de velden van Waterloo in herinnering houden, omdat ze dolblij was dat de Fransen waren verslagen en Napoleon het veld moest ruimen” (bron: wandelpaden.com)
Inderdaad, ook gisteren was er een item over Lage Vuursche. Toen ik Sam gisteren vertelde dat de omgeving erg mooi is maar dan van de fiets stelde hij vanmorgen voor om samen met de mountainbike het parcours in Lage Vuursche af te leggen. Dat was snel besloten. We legden de 10km in een klein uur af. Op het hoogste punt is het 27m en het laagste 8m waarmee het hoogteverschil 19m is maar over het hele parcours bekeken is er daadwerkelijk een hoogteverschil van 41m afgelegd. Voor mij was dit parcours een ommekeer in de beleving op de fiets. Ruim drie weken geleden reed ik met Sam weer voor het eerst na het ongeluk een parcours waarbij voorzichtigheid belangrijker was dan het plezier. Vandaag stond het plezier weer voorop. Weer een mooi moment. Op de kaart zijn zowel de route van de wandeling van gisteren (blauw) en het fietsen van vandaag (rood) aangegeven.
Op de terugweg ging ik via Baarn over de A27 naar de Oostvaardersplassen. Ik was er nog nooit geweest en had me voorgenomen om de regio eens te verkennen. Als eerste reed ik naar het bezoekerscentrum en ging daarna richting vogelhut De Poelruiter. Na een praatje met andere bezoekers trok ik naar vogelhut De Grauwe Gans. In deze vogelhut hadden zwaluwen hun nest gebouwd en voerden ze hun jongen. Vanuit de hut had ik goed zicht op het riet waar ik een tjiftjaf (grote foto), een kleine karekiet (foto’s onder de grote foto) en een kwikstaart fotografeerde. Ook watervogels heb ik op afstand kunnen waarnemen waaronder een lepelaar en een witte reiger.
Vanmorgen vertrok ik naar Lage Vuursche om daar te wandelen en te fotograferen. Het is een prachtige omgeving maar er was weinig reuring. Het enige wat mij opviel was een trillende tor die nog kon vliegen ook.
Op onze laatste dag planden we om ‘s middags naar het strandje Yaliskari (zie foto’s vorig blog item) te gaan. Omdat het ‘s ochtends nog niet zo heel erg warm was besloten we om met bergschoenen aan een wandeling door de omgeving te maken. Onderweg dartelden de vlinders rijkelijk om ons heen en zagen we een paar hagedissen. Op het plein in Giannades dronken we een koffie en maakten we een praatje met de locale mensen. Het was een gezellige afsluiting in rijke natuur met cactussen en vele bloemen. De feestelijke reis om ons 30-jarig huwelijk te vieren is een groot succes geweest.
Eén van de leuke dingen op Corfu is het aantal kleine strandjes. We hadden al een hele afdaling gedaan om bij het Glazen Strand te komen. Vandaag reden we naar Liapades en vervolgens over een smalle bergweg naar een plek om de auto te parkeren. Vandaar moesten we door een bergachtige olijfboomgaard wandelen naar een tweelingstrandje met aan beide kanten zee. Vanaf het strand hadden we uitzicht over de andere kant waar het hotel Akrotiri in Paleokastritsa staat waar we vorige keren verbleven. Het was heel grappig om de wereld van een ander blikveld te bekijken. Met steentjes hadden vorige bezoekers “Corfu” uitgelegd. Terwijl Ingrid in haar boek dook ben ik met de flippers aan gaan snorkelen om vissen te spotten. De laatste twee foto’s zijn van een ander strandje, namelijk Yaliskari.
In voorgaande jaren zijn we twee keer in de plaats Paleokastritsa geweest maar nog nooit zijn we op de berg met het klooster geweest. Met het prachtige weer trokken we vandaag de berg op naar Monastery Paleokastritsa. Het was beslist de moeite waard want het klooster heeft ook een klein museum en boven op de rots heb je een prachtig uitzicht over de zee. Voordat we naar binnen konden kreeg Ingrid een mooie rok en sjaal aangeboden om de korte broek en schouders af te dekken.
