Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
 

 

Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!

Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.

 

Les Trois Vallées is het grootste skigebied in de wereld. Waar moet je beginnen? We moesten het zelf ontdekken en binnen een week hebben we zoveel mooie pistes gezien en genoten van de afdalingen. Nou, niet allemaal vanwege te steile afdalingen. Sam neemt elke piste zonder moeite en dat hoor ik door enthousiaste lange jiiieeeeuuuw’s. Zelfs bij die ene rode piste die mij zwart voor de ogen werd. Dat was geen piste maar een vrije val, dacht ik. Na alle zenuwen onder controle te hebben gekregen slalomde ik de 800m “zwart” veilig naar beneden. In de afgelopen dagen had ik al een aantal sporters liggend op een brancard afgevoerd zien worden. Dat zou niet mijn bestemming worden en dan liever langzaam dan liggend. De mooie uitzichten waren adembenemend en de gezellige tijd samen was fantastisch. Op de laatste twee foto’s hieronder konden we op een afstand van 60km de Mont Blanc zien. Het was genieten samen.

 

 

In september vorig jaar boekten Sam en ik opnieuw een wintersport vakantie. We wilden wel iets anders proberen en daarom werd de bestemming Les Trois Vallées in Frankrijk. We hadden een appartement in Résidence MMV in Les Menuires. De autorit van afgelopen donderdag verliep wat moeizaam door de Ardennen en Noord-Frankrijk vanwege de verse sneeuw. Onderweg zagen we veel auto’s die in de berm waren beland. Gelukkig werd het weer na Metz beter en kwamen we veilig aan in Les Menuires. Het hotel heeft lockers voor de ski- en board materialen. Vanuit de lockerruimte konden we zo naar buiten lopen en op de smalle piste naar de lift glijden. ‘s Middags op de terugweg pakten we het bovenste stuk van de smalle piste en sjeesden we zo het hotel binnen, ideaal.


 


 

De AWD wandeling was zeer aangenaam vanwege het prachtige winterse zonlicht. De kou kon de pret niet drukken en gaf meer glans aan het landschap. Zoals al vermeld in het vorige blog item was er weinig fauna in de duinen. In de verte zag ik een “buizerd” rondjes vliegen en langzaam mijn kant op komen. In de snelle stand van de camera maakte ik zoveel mogelijk foto’s. Ik weet dat de vleugelstand en zonlicht precies gunstig moeten zijn om een zo goed mogelijke foto te krijgen. Vaak valt er schaduw op de ogen of onder de vleugels. Van de 100 foto’s die je dan maakt kunnen er meteen 70 in de prullenmand. Onderweg kwam ik een echte vogelkenner tegen en we wisselden onze observaties uit. Ik vertelde van de “buizerd” en toonde hem de beelden op de camera. Hij reageerde heel sympathiek met: “Maar dat is geen buizerd maar de blauwe kiekendief, misschien zelfs de steppekiekendief”. Thuisgekomen checkte ik de foto’s en noteerde dat ik eindelijk de Blauwe Kiekendief op de plaat heb. Dat is het toetje op de wandeling van vandaag.

Tijdens de wandeling in de AWD heb ik weinig zangvogels gezien of gehoord. Hoog in de lucht vlogen de ganzen en aalscholvers over. De aalscholvers bewegen heel sierlijk door de lucht terwijl de ganzen al toeterend hun weg vervolgen. Een paar watervogels zwommen door het ijskoude water. Het waren vooral de kuifeenden en de grote zaagbek (foto’s). Een prachtige witte reiger met knalgele snavel vloog razendsnel over; ik kon nog net een foto schieten dankzij de supersnelle autofocus op de Sony a9ii.
 

Het winterse landschap siert het duingebied met vorst en ijs. Omdat het waterpeil vrij hoog was, waren de paden op sommige plaatsen overstroomd en was het water op de weg bevroren. Met de camera en telelens in de hand moest ik me voorzichtig bewegen op die gedeeltes om niet onderuit te gaan. Het zonlicht bracht een mooie gloed over de dieren en die paar vogels die zich lieten zien. Het riet bewoog met de wind en weerkaatste het zonlicht met een zwier. Het was een mooie frisse wandeling maar helaas met weinig vogels dan alleen hoogvliegers en een paar watervogels zoals getoond in de volgende blog items.





 

Vanmorgen maakte ik een wandeling door de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Het winterse zonlicht was prachtig. Het was wel koud maar met goede handschoenen was het lekker om buiten te zijn. Al meteen was het bingo met een torenvalk die boven het pad bleef bidden en mij dichtbij liet komen. De torenvalk heb ik al vaker gefotografeerd maar ook deze beelden vind ik te mooi om maar gewoon te laten liggen. Hier is de torenvalk van heel dichtbij.

Het rondje polder is bij ons vandaan precies 5km, goed voor een uurtje wandelen. Noud ging met ons mee. De camera had ik ook mee vanwege het mooie weer. Onderweg werden we verrast door een mooie buizerd en verschillende weide- en watervogels. We kletsten gezellig met elkaar, als ik tenminste het tempo bij kon houden wat niet altijd lukte vanwege het fotograferen. Na de wandeling zouden we met gezin pakjesmiddag vieren dus bleef het tempo hoog.

 

Het koude weertje van deze dagen gaf ook een beetje sneeuw. Omdat de weersvoorspelling gunstig was (geen natte sneeuw of regen zoals gisteren), maakten we vanmorgen een wandeling door de duinen. De wind was fris, de wandelpaden soms spekglad maar het landschap was prachtig belegd met een wit laagje. Het was vrij rustig in de duinen wat de dieren betreft. Toch kwam de goudhaan weer in het vizier; een echte druktemaker want hij kan niet langer dan 1 seconde op dezelfde plek zitten. Op een aantal plekken hing een torenvalk in de lucht mogelijke prooien te observeren. Het was een heerlijk rondje AWD met een nat bos tussen de parkeerplek en de duinen zelf. De bergschoenen bleken gelukkig waterdicht en de auto weer lekker warm.


 
 

Toen we samen met Annelot terugliepen vanuit het Sushi restaurant was het donker en liet zich rondom de maan een corona lichtcirkel zien. Volgens wikipedia is dat “een atmosferisch optisch verschijnsel in de vorm van een of meerdere gekleurde kransen van licht rondom de zon of maan dat ontstaat door de diffractie van het licht door kleine waterdruppels of ijskristallen van een wolk. Het licht is een diffuse gloed direct rondom de lichtbron (in tegenstelling tot de halo, die een ring op geruime afstand van de lichtbron vormt en scherper is afgegrensd) en is bleekblauw van tint met een verkleuring naar roodbruin aan de rand“. Dat zagen we dus vanavond boven Münster.

We namen beide hondjes mee naar het Warmondse bos, in een beladen sfeer. Met de 28-200mm lens op de camera nam ik allerlei foto’s van de hondjes en met name closeups van de oudste (Rakker) omdat het met zijn conditie niet goed gaat. We hebben een afspraak staan dat hij deze week naar de dierenarts gaat. Deze boswandeling is daarom zijn laatste. Hij genoot van de vrije wandeling zonder riem maar hij was na de wandeling bekaf. De closeups bewaren we als mooie herinnering.

 

Onverwacht klaarde het weer vandaag op. Nadat we Annelot hadden uitgezwaaid die naar Münster vertrok, gingen Ingrid ik een rondje wandelen in het Warmondse bos. We fotografeerden een paar paddenstoelen die tegen boomstammen aan groeiden maar er waren er deze keer niet veel. De herfstkleuren zijn altijd weer boeiend en het licht viel soms verrassend mooi op oude boomstammen en paden. De hondjes liepen met ons mee, Rakker zonder riem.

 

Ingrid en ik bleven nog een overnachting in de boerderij vlak onder Valkenswaard om de omgeving verder te verkennen. We trokken naar Nuenen, iets ten noord-oosten van Eindhoven. De schilder van grootse werken, Vincent van Gogh heeft van 1883-1885 in Nuenen gewoond en daar 25% van zijn werk gemaakt bestaande uit 194 schilderijen, waaronder De Aardappeleters, 313 tekeningen, 25 aquarellen en 19 briefschetsen. Ondanks een zorgvuldige check vooraf bleek het Van Gogh museum op maandag gesloten. We deden onze wandelschoenen aan en liepen de Van Gogh route door Nuenen, Gerwen, Rullen en via Hool en Laar weer terug. Tijdens de wandeling liepen we door het landschap dat de schilder inspireerde voor zijn schilderen. We konden niet aan de indruk ontsnappen dat de streepjestechniek van Van Gogh ontleend was aan de afgesneden maisvelden. Wie zal het zeggen? De route was voorzien van enkele informatie-zuilen met geluid en toelichting, o.a. bij het kerkje in Nuenen.