Na de wandeling in de bossen bij Hoge Vuursche gingen we kijken bij de wedstrijd van Sam tegen de Zwaluwen H1 in Utrecht. Zijn team had veel overwicht en won met 1-2. Sam speelde een uitstekende pot maar tegen het einde van de wedstrijd werd Sam letterlijk gevloerd door zijn weer opspelende liesblessure. Als ouder denk je: “oh, nee, toch niet weer een hoofdblessure?”. Ingrid vond het zeer onprettig om Sam zo op het veld te zien liggen en vroeg of ik er niet naar toe kon gaan. Inmiddels was de begeleiding bij Sam op het veld en liep Ingrid naar de dugout waar Sam met koeling op de bank zat. De liesblessure vraagt rust. Na de wedstrijd kon hij gelukkig weer rustig lopen. De winst van het team met vervelende blessure is toch wel een anticlimax.

 

Vandaag heb ik mijn 2de vaccinatie ontvangen, de tweede Moderna. De eerste was op 1 juni. Nu zijn we beide ingeënt en de jongens volgen later deze week. Als iedereen het laat doen zijn we gauw van dit rotvirus en zijn mutaties af.

Na meer dan een jaar niet op mijn werkplek te zijn geweest ben ik vandaag naar kantoor gegaan om van daaruit te werken. De aanleiding was om de eerste vaccinatie te ontvangen op de locatie vlakbij mijn werk. De vaccinatie verliep zeer gemakkelijk. De werkplek is enorm veranderd omdat het oude kantoor volledig is vervangen door een gigantische vijver.

Het Engelse woord “gratitude” is een mooie beschrijving van dankbaarheid, erkentelijkheid en waardering. Het is wat ik ervaar nu ik hersteld ben van het elleboogongeluk. Kort na de val van de mountainbike op 27 juli 2020, na een ogenschijnlijk klein remfoutje, besefte ik dat het goed fout was. Nog nooit heb ik iets gebroken maar nu wist ik het: “dit komt nooit meer goed”. Mijn helm was op 3 plekken kapot en mijn elleboog lag in 5 stukken. Op een hoogte van 2000m kwam de helicopter er aan te pas nadat Sam (eerste foto) de hulpdiensten had ingeroepen. In Oostenrijk (Villach) ben ik op de “Ongevallen afdeling” behandeld. Daarna volgden er operaties in het LUMC en intensieve fysiotherapie. Nu kan ik weer fotograferen, hockeywedstrijden fluiten en kan ik mijn elleboog strekken als een reiger die zijn benen strekt tijdens de vlucht (laatste foto).
Vanaf het moment dat ik in de helicopter werd vervoerd tot en met vandaag heb ik kunnen berusten in de situatie omdat ik weet dat de vrede en bescherming van God mij omringde zoals ik vanuit Psalm 125:1-2 ervaren heb tijdens mijn verblijf in Israël in 1985 (Wie op de Here vertrouwen, zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar voor altoos blijft. Rondom Jeruzalem zijn bergen; zo is de Here rondom zijn volk van nu aan tot in eeuwigheid.).
Ook het gedeelte in Filippenzen 4:6-7 is voor mij van grote betekenis geweest om niet vrede in eigen kracht te zoeken maar je afhankelijkheid in de handen van God te leggen (Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus).
Dankbaar zijn voor wat je wel hebt is een diep besef geweest wanneer het pijnlijk was of een lange adem vroeg. In het begin was er de vraag hoe dit kon gebeuren maar er is geen ruimte geweest voor boosheid. Integendeel, tijdens het medische traject ben ik door zoveel betrokken, gedreven en vakkundige medici geholpen dat ik alleen maar gratitude kan tonen. Bovenal is mijn eigen gezin tot grote steun en hulp geweest en ben ik ook hen bijzonder dankbaar voor hun liefde, zorg en geduld.

Gisteren was ik scheidsrechter bij de wedstrijd van de meiden junioren teams MA1 tegen de MB1. Ze speelden een hele sterke wedstrijd en dat maakt het fluiten extra leuk. Wat ook heel prettig was, is dat ik de dag er voor een prik in mijn knie heb gehad om de pijn van de atrose bij belasting te minimaliseren. En het ging bijzonder goed, geen pijn gevoeld.
Vandaag floot ik het eerste heren team H1 tegen een combinatie van H2 met JA1. En ook hier ging het met de knie bijzonder goed af. Deze eerste wedstrijden na de laatste elleboog operatie waren een opluchting nu ook de knie weer mee doet. De wedstrijd voldeed bij Sam niet aan zijn verwachtingen maar als scheidsrechter heb ik er weer volop van kunnen genieten.
Met dank aan Lucas voor de foto’s.

Vanmorgen had ik een afspraak bij de chirurg ter controle van de elleboog operatie. De wondsnede is goed hersteld en ook de beweging in de elleboog komt weer in de buurt zoals het was. Medisch gezien is het genezen. De grootste verandering na de laatste operatie is dat er rondom het bot aanzienlijk veel litteken weefsel is verwijderd. Bij onvoldoende beweging van de arm kan dit zich opnieuw voordoen. Goed bewegen dus.
Daar ben ik vanmiddag maar meteen mee begonnen en heb een ruime wandeling door de AWD gemaakt. Het windje was fris maar met een mooi zonnetje tussen de wolken door was het aangenaam en waren er warempel nog een paar mooie vogels waar te nemen, d.w.z. te fotograferen. Het ging om de rietgors, fitis en roodborsttapuit.


 
 

Het herstel na de operatie gaat voorspoedig. Met veel oefenen van de arm zal het kapsel niet verstijven en het bot minder kans krijgen om te groeien waar het niet hoort. De supinatie beweging (naar buiten, open handpalm), afgewisseld met de pronatie beweging (naar binnen, bovenkant van de hand) zal de radius (spaakbeen) en ulna (ellepijp) ofwel doen kruisen of naast elkaar positioneren. De hele onderarm is dan van binnen in beweging. Het is een wonderlijk gewricht. Ook spierkracht in de hand (knijpen) draagt bij aan de doorbloeding van de arm. Daarnaast is voorzichtige druk op de arm belangrijk voor de spieren als ook de aanhechting van het radiuskopje aan de radius. Door regelmatig de hele dag door korte oefeningen bij te houden zal de arm soepel worden en in kracht toenemen. De eerste fysiotherapie begon al op de donderdag na de operatie van dinsdag. De chirurgen willen geen tijd verliezen en de verstijving van het kapsel zo snel mogelijk tegengaan. En het gaat de goede kant op: de operatiewond is helemaal dicht en de supinatie gaat soepel. Hierdoor kan ik de vork weer recht houden tijdens het eten.

Gisteren ben ik opnieuw geopereerd aan de elleboog. Het plaatje op het spaakbeen, wat het losse radiuskopje vasthield, is verwijderd. Daarvoor in de plaats is het radiuskopje vrijgemaakt van littekenweefsel en het restant verwijderd. Met de overgebleven 60% van het oorspronkelijke radiuskopje heeft de chirurg ook het omliggende littekenweefsel weggehaald wat de supinatie van de elleboog enorm belemmerde. Ook het stukje wildgroei bot is verwijderd. Mede hierdoor is weer bijna volledige rotatie van de arm mogelijk (kan ik weer fatsoenlijk met mes en vork eten). De operatie vond plaats onder algehele narcose en is goed geslaagd. Nu zal het fysio traject intensief ingezet worden en is er medicatie tegen de pijn. Complimenten en waardering is er voor het medische team vanwege hun gedrevenheid en deskundigheid. Dank daarvoor.

Na 3 maanden was er vanmorgen de controle bij de chirurg. Allereerst werden er nieuwe röntgenfoto’s genomen. Mijn wens was om het kleine verbindingsplaatje te laten verwijderen omdat het de rotatie van de arm toch overmatig belemmerd. De chirurg noemde de ellepijp “genezen”; de lange verbindingsplaat heeft zijn werk goed gedaan en het bot is zo goed als dicht geheeld. Uit de foto’s blijkt dat de kleine plaat kan niet zo maar worden verwijderd omdat het bot op het kopje niet is gehecht. Het zou dan gaan zweven. Toch kan het zo ook niet blijven en is er sowieso een derde operatie nodig. Het losse stukje bot zal niet kunnen hechten tenzij er van buitenaf een biologische trigger komt. De chirurg vertelde dat het dan gebruikelijk is om ergens anders een stukje bot weg te halen en die op de plek aan te brengen. Op die manier kan er dan nieuwe activiteit ontstaan die een betere doorbloeding veroorzaakt en met bothechting tot gevolg. Na de controle is meteen bloed bij me afgenomen en krijg ik over een week bericht wat er in het teamoverleg is besloten.

Afgelopen week is mijn moeder opgenomen voor de behandeling van complicaties na een heupoperatie. Gisteren ging ik bij haar op bezoek in het MCL in Leeuwarden. We praatten de tijd snel om want die twee uurtjes zijn zo voorbij. Gelukkig gaat haar herstel goed en konden we mooie gesprekken voeren. En vanzelfsprekend gingen we even een paar fotootjes schieten. Om de kerstsfeer een beetje te voelen staat er nu een klein boompje met lichtjes op tafel.

Na twee maanden heb ik vanmorgen weer controle gehad van de botheling in de elleboog. De chirurg was tevreden over het herstel. De botten zijn weer verder dichtgegroeid. Er zit kleine botgroei net boven het kleine plaatje wat niet de bedoeling is maar op zich niet erg is. De buiging is prima, de strekking nog niet recht. En dat komt omdat het gebogen eindstuk van de lange plaat in de pees drukt bij gestrekte arm. De rotatie van de arm is beperkt en dat komt waarschijnlijk omdat de kleine plaat tegen de ellepijp aan komt. De arts zei: je bent nog “maar” drie maanden onderweg en je kan voor deze fase al ontzettend veel, en er is nog steeds veel winst te halen. Over 3 maanden opnieuw op controle. Kortom, een gunstige tussenstand.

Terwijl Amerika zou moeten slapen en niet wakker liggen op wie ze gaan stemmen, lig ik om half negen in de stoel van de endodontoloog voor een wortelkanaalbehandeling. Op doorverwijzing van mijn reguliere tandarts na plotselinge kiespijn vorige week, kon ik gelukkig een spoedplek krijgen voor behandeling. De specialist in dit soort behandelingen was bijzonder opgewekt en legde de handelingen uit tijdens de operatie. Mijn mond werd mooi afgedekt en er kwam geen spettertje in mijn keel, erg prettig. De kies heeft een kroon en om die te behouden werd er doorheen geboord voor een gat van ongeveer 4mm (eerste foto). Aanvankelijk werden 3 wortelkanalen snel getraceerd. Daarna keek hij of kies 16 drie of vier kanalen heeft. Het zijn er 4 en nummer 4 was waarschijnlijk de boosdoener want de verdoving kon deze zenuwkracht niet helemaal te niet doen. Uiteindelijk is het vlot verlopen en is de kies weer in orde.

Vanmorgen was ik in het LUMC voor röntgenfoto’s en controle. De botten in de onderarm blijken goed gepositioneerd maar de botgroei is nog niet voldoende en vraagt meer tijd. Het advies is om door te gaan met intensieve fysio om bepaalde bewegingen zoals buigen en strekken te verbeteren. Het roteren naar een open hand lukt niet wat zou kunnen komen door obstructie van de kleine plaat. Als dat zo is zal die er na voldoende botgroei er weer operatief uit moeten. Over 6 weken is er weer controle en worden opnieuw röntgenfoto’s genomen.

Vanmiddag was de eerste controle in het LUMC voor mijn elleboog en werden de nietjes en hechtingen verwijderd. Dat lucht op want bij rusten op de arm of buigen er van voel je de nietjes toch irriteren in de huid. Nu zijn ze weg en is er weer stapje vooruit gezet. Het hoofd van de traumachirurgie, professor Schipper, kwam de controle doen en was bijzonder tevreden over de algehele situatie. Over 4 weken is er een nieuwe controle en worden opnieuw röntgenfoto’s gemaakt om de aanhechting en groei van de botten te controleren.
Onderstaande foto’s laten de situatie na de eerste operatie, na de tweede operatie en na de controle van vanmiddag zien.

Op donderdag 6 augustus werd ik opnieuw geopereerd. De externe fixatuur moest plaats maken voor inwendig metaal. Voor de operatie verscheen een vriendin van ons aan mijn bed. Tot ons beider verrassing was zij als OK-assistent ingedeeld bij mijn operatie. De ingreep was onder algehele narcose en duurde veel langer dan gepland, nl. 4 uren. Delen van de botten waren niet meteen vindbaar o.a. van het radiuskopje en de puzzel bleek toch lastig om alle delen bij elkaar te krijgen. Ook hebben de chirurgen gekeken naar de mate waarin ik mijn arm zou kunnen roteren en hebben daarvoor nog een extra aanpassing gedaan. Ik ben de chirurgen in Oostenrijk en in het LUMC ontzettend dankbaar voor hun gedrevenheid en vakkundigheid om van een meervoudige elleboogbreuk weer iets werkzaams te maken. De narcose had toch meer impact op me dan ik had verwacht en de energie zal de komende tijd wel terug komen. Het hersteltraject is volgens de artsen lang (een jaar of langer) maar het begin is er. Op zaterdag 8 augustus werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en vanmiddag kon ik de tweede helft kijken bij een hockey wedstrijd van Sam. Dat is weer een stapje er bij.