Borre, onze Maltezer pup, mag wennen aan nieuwe ervaringen of omgevingen. Vorige week viel hij in slaap bij de hockey waar veel publiek was. Vanmiddag namen we hem mee naar het strand. Het was indrukwekkend voor de kleine viervoeter en regelmatig hintte hij ons om opgetild te worden zodat hij het immens grote strand een beetje beter kon overzien. Hij is niet bang voor grote honden maar aan grote ruimtes moet hij vaak wennen.
Na een tijdje beraad en enig speurwerk hebben we onze tweede Maltezer. Hij heet Borre en komt van de boerderij in de provincie Groningen, Huizinge om precies te zijn. Het was 250km rijden. Nadat we de dienst in Hillsong Amsterdam hadden meegemaakt en een Starbucks hadden gepakt in Amsterdam Westerpark, togen we via de Flevopolder naar het noorden. Borre viel op vanwege zijn maat, zwart neusje en oogcontact. Van een puppy word je al snel blij maar deze had toch zijn karaktertrekjes. Na de keuze liepen we langs de hanen, kippen, pauw en andere blije dieren terug naar de auto en ging de weg terug. Borre kan goed tegen autorijden.
Een gewone maandagavond door de week: Noud heeft 2 examens afgelegd (Duits en economie), morgen weer twee (geschiedenis en natuurkunde). Rakker is naar de dierenarts geweest voor een operatie aan zijn gebit en het verwijderen van een vetbult. ‘s Avonds is iedereen weer thuis en is er hockeytraining van de JA1. Onderweg naar de hockeytraining is de lucht zo fascinerend mooi dat ik even stop voor een foto. Het is eigenlijk een gewone doordeweekse maandagavond maar met een paar opmerkelijke gebeurtenissen.
Eerder deze week werd op de werklocatie een evacuatie-oefening gedaan en is er door de nooduitgang een roodborstje naar binnen gevlogen. Een medewerker maakte mij er op attent en we vonden het vogeltje gevangen in het trappenhuis. Hoe vang je een gevangen vogeltje? Met het overhemd bedekte ik hem en kon hem zo in mijn hand opnieuw “gevangen” nemen om hem even later zijn vrijheid te geven.
Tegen de middag maakten we een wandeling van 2 uren door de AWD vanaf Pannenland. Het was er druk omdat het een prachtige dag was en waarschijnlijk veel ouders met hun kinderen de burlende herten wilden bekijken. Er waren veel herten en veel geluiden, niet alleen van de mannetjes maar ook van de vrouwtjes die met hun licht piepende gil op de burlroep van de mannetjes reageerden. Met het gunstige licht kleurden de bomen, bladeren en paddenstoelen prachtig rood tegen soms typische gele achtergronden van bomen in de herfst.
De bronsttijd is aangebroken en de herten gaan hun ritueel weer uitvoeren. Ze burlen diep vanuit hun keel wat klinkt als durpen bij mensen die snel teveel prikdrank hebben gedronken. Toch is het niet geheel ongevaarlijk omdat de hormonen bij de dieren net even anders werken dan normaal. Het gedrag en de geluiden van de dieren is altijd weer bijzonder rond deze tijd.
Met dit mooie weer kon ik de verleiding van een vroege wandeling door de AWD niet weerstaan. Ondanks dat het qua gevogelte vrij rustig is (behalve die vele joggers in kanariepakken) waren er mooie fotomomenten. De slobeend en de kleine bonte specht waren opvallend in het landschap. Het aantal herten is enorm gegroeid en je ziet ze op bijna elke hoek van het bos.
Tegen de avond moest ik even de camera voelen en het geluid van de sluiter horen. In de tien minuten door het park zag ik slechts een paar eenden, een pauw en een paar kuikentjes. De avondzon lichtte mooi op op de vacht van de vogels. Het felle zonlicht gaf een mooi contrast door grote bladeren langs de vijverkant. Soms is eenvoud erg mooi.
Tijdens de wandeling vanmiddag door de AWD zat er een pad op het pad. Hij was niet veel groter dan 2cm, je zou er bijna op gaan staan. De herten voelden zich op hun gemak en lieten zich aangenaam fotograferen. Dat was weer een fijne wandeling in eigen streek.
Ons wildlife verhaal gaat nog even verder. Na Banff besloten we af te wijken van de boeking en gingen we op de bonne fooi rijden over Highway 40, een onverwacht prachtige route. Na wat zoekwerk aan het begin van deze route om te golfen of ergens te overnachten trokken we verder en raakten we gefascineerd door wildlife. Binnen een half uur zagen we de grizzly met jong, de zwarte beer van heel dichtij, berggeiten en de coyote! Wow! Dat was opnieuw veel adrenaline, adembenemend mooi.
Voor alle items, zie Canada 2018.
De wildlife tour in Blue River was uitgelopen op een teleurstelling. We hadden gehoopt de wilde dieren waar Canada zo om bekend staat te kunnen zien van dichtbij. In Jasper wordt dagelijks de 3 uren durende Evening Wildlife Watching Tour gedaan. Omdat de recenties positief waren hebben we geboekt maar zonder al te grote verwachting. Het werd een avond om van te genieten met veel uitleg en andere dieren dan we hadden gedacht: de Bighorn Sheep, de Elk, herten, de Osprey (visarend) en in de laatste 10 minuten waarempel de grizzly beer. Wow, dat was een adrenaline tour. Na afloop genoten de jongens van een ijsje en kochten we alvast een verjaardagskado voor Noud.
Voor alle items, zie Canada 2018.
Het Jasper National Park is net zo groot als Jamaica alleen wonen er geen 3 miljoen mensen maar 5000. Het park is onder strikt beheer van parkwachters en er staan hoge boetes op overtredingen. Zo is het achterlaten van rommel langs de weg een duur grapje (fine for littery: $2000). Op het Whistlers Campground wordt ook goed beheer verwacht van de gebruikers vanwege het wildlife. Beren ruiken voedsel(resten) op 1km afstand en daarom mag er niets buiten blijven liggen. De coyotes vergrijpen zich graag aan eekhoorns en marmotten, en die waren er in vele getalen met hun typische kra-kra of piep-piep geluiden. Op de camping stookten we ‘s avonds een vuurtje en smolden we de marshmellows. Ook bezochten we het typische wintersportplaatsje Jasper zelf, gezellig en kneuterig.
Voor alle items, zie Canada 2018.
Onze eerste wildlife verkenning was op zee: orka watching. Helaas geen orka’s gezien maar wel 4 walvissen (bultruggen; humpbacks in het Engels). De toer vertrok vanuit de haven van Victoria waar de watervliegtuigen af- en aanvliegen en waar woonboten en leuke pontjes het beeld versieren. De tocht ging eerst in oostelijke richting langs de vuurtoren op de Trial Islands die gebouwd is in 1906. Het bijzondere hieraan is dat hij uitgerust is met een Fresnel lens. Al snel boog het schip af om niet in de Amerikaanse wateren te komen en om verder te zoeken naar orka’s. De bultruggen lieten zich alleen met staart en wateruitlaat zien. Na de walvissen ging de tocht verder naar de vaste plek voor zeeleeuwen, zeehonden en de zee-otter.
Voor alle items, zie Canada 2018.
Munnekeburen – Tijdens de wandeling door de natuur werden we voortduren vergezeld door verschillende soorten libelles. Dichtbij de waterkant, in het riet of op waterlelies waren de snelle vliegers voortdurend in de weer. Zie ook (1) en (3).
Vanmiddag maakten gingen we wandelen in de AWD ter hoogte van Pannenland. De natuur staat in volle bloei en daardoor zijn vogels en viervoeters minder snel te spotten. Toch lukte het om een hagedis te fotograferen bij een boomstam en een libelle aan de waterkant.
 |
|
 |
