De plaatsnaam is lastig maar de Rucphense heide is een mooie omgeving om te wandelen. We parkeerden aan de Meerven tussen Rucphen en Schijf in en begonnen onze wandeling. Van te voren had ik een route uitgezet maar was niet zeker of alle paden toegankelijk zouden zijn omdat er ook militaire oefeningen plaatsvinden. Het verliep soepel en het weer zat erg mee. De route ging vooral door het bos maar tegen het einde langs de heide waar een schaapsherder met zijn hond de schapen liet grazen. We liepen naar de auto terug om vervolgens door te rijden naar Dinteloord waar we de nacht zouden verblijven om morgenvroeg verder te reizen naar Zeeland.


 

Eén van mijn eigenaardigheden is het fotograferen van insecten, althans als het licht gunstig is. Op Kefalonia was dat het geval en waren er heel veel kandidaten om te fotograferen. De kunst is niet zozeer het waarnemen maar om de insect scherp op beeld te krijgen. Dat is met de Tamron lens aardig gelukt en de variatie aan objecten was groot.







 

Op twee plekken op het eiland zagen we een dode steenmarter op de weg, aangereden door een auto. De dieren zijn voor de eilandbewoners bijzonder lastig omdat ze hun kippen afmaken. Toch zijn het mooie dieren om te zien maar lastig te fotograferen. Na een etentje in Poros dook er plotseling eentje op voor de auto. De camera lag klaar en zo kon ik een paar shots maken, helaas met slechts 200mm. We zagen meer viervoeters. In het huis hebben we twee gekko’s gezien (in de slaapkamer: één gevangen, één liet zich niet vangen). Op het terras van het huis kwamen de hagedissen zich opwarmen in de zon. En op het bergpad naar het huis was er oponthoud vanwege een kudde schapen.


 

De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.

 

Met de camera en driepootstoeltje op pad vertrok ik vanmorgen naar de AWD (duinen). Ik had geen specifieke wensen wat fotograferen betreft maar hoopte dat er weer iets leuks tussen zou zitten. Het slenteren leverde de boompieper, de fitis, de tjiftjaf, de roodborsttapuit, de grote bonte specht, de rietgors, de grasmus, de kwikstaart en kikkers op. Ook de aalscholver, de buizerd, de vink, de zwaan, de boomleeuwerik en herten kwamen voorbij. De vos liet zich vandaag niet zien. Er zaten wel twee nieuwelingen tussen: de grauwe klauwier en de oeverloper (de twee grote foto’s).


 
 

Op deze bevrijdings(zon)dag keken we naar Hour of Power en luisterden we naar een oude dame van 93 die in haar tienertijd in een Japans kamp had gezeten in voormalig Nederlands Indië. Vrijheid is een groot goed en zij benadrukte dat in haar interview. De bevrijdingsvlag wappert aan huis om die vrijheid te vieren. Daarna maakten we een wandeling door de duinen en over het strand.
Thuisgekomen las ik verder in het boek “Life without lack – living in the fullness of Psalm 23” van Dallas Willard. Tussendoor ging ik struinen in de struiken in de tuin voor mogelijke macro-kandidaten. Het meest bijzondere diertje was de Groene Struiksnuitkever die op een rozenblad aan het knagen was. Het is ongeveer 6mm groot. De verhouding met mijn duim is goed te zien op de derde foto.
 

Voor morgen wordt er regen en onweer verwacht. Daarom trok ik vanavond met de macrolens het park even in. Misschien zou ik nog wat tegen komen. In volgorde van de foto’s zag ik de kokommerspin, bladluis, bonte hooiwagen, strekspin, dansmug, maskerspinnetje en hydrellia. De kleinste is de komkommerspin met een lichaamslengte van ongeveer 3mm wat voor een handmatige lens een hele tour is om scherp te krijgen. De strekspin met lange poten is inclusief poten ongeveerd 20mm. De hydrellia op de witte bloem heeft een lengte van ongeveer 2mm, 10x keer zo klein als de strekspin. De microwereld met een macrolens blijft fascineren.


 
 

Met dit prachtige weer moest ik wel de AWD in. De camera ging natuurlijk mee, eigenlijk camera’s want ook de a7iii ging mee met macrolens. En het driepootstoeltje ging mee aan de rugzak. Ik was nog maar net in de duinen en de eerste vogelgeluiden waren al te horen. Het eerste vogeltje was de fitis, daarna volgden de boomleeuwerik, de braamsluiper, de grasmus, de koekoek, de rietgors, de vink en de roodborsttapuit. De wandeling ging naar de vossenburcht om te kijken of de kleine welpjes wat speelser zijn geworden maar ze kwamen niet uit de burcht.
 


 

Het hockey toernooi vond plaats in Tilburg en last minute lukte het om een kamer te reserveren op 900m van het hockeycomplex in Auberge Du Bonheur. ‘s Avonds genoot ik van een mooi diner in het aangelegen restaurant. Toen ik gisteren van de hockey naar het hotel liep had ik de camera met telelens bij me. Ik wandelde over de natte paden in de Warande. In dit kleine bos leven de Siberische grondeekhoorns die ik vorige jaar toevallig zag. Ik hoopte ze weer te zien. En jawel, twee stuks zelfs. Bij het avondeten kwam er nog eentje de kruimels op het terras opruimen.

Het zonlicht brak vanmiddag door waardoor de bladeren op de planten weer droog werden en insecten weer hun plekje innamen. De bloemenvlieg was de eerste die ik tegen kwam en de eerste foto was meteen scherp. Het tweede insect was de Smalle Randwants (Gonocerus Acuteangulatus) met zijn lange voelsprieten. De derde was een onbekende bladluis die op een rozenblad zat.

 

Met behulp van Buienradar zochten we naar het geschikte tijdslot om te wandelen in de bossen bij Uddel. De gebieden zijn gemarkeerd als Valenberg en Slicht. In de verte hoorden we het verschrikkelijk irritante getoeter van vrachtwagens, waarschijnlijk voor een optocht voor bijzondere mensen. Goedbedoeld maar na een half uur wordt het een onverkwikkelijk geluid in de bossen. We waren nog maar net op pad in gedeelte Valenberg (van kroondomein Het Loo) en we zagen een groep wilde zwijnen, spannend. Nog geen drie minuten later zag ik een geelgors heen en weer vliegen. Dit wordt leuk, dacht ik, en het werd nog leuker. Met behulp van de nieuwe vogelapp wist ik dat de glanskop, zwartkop en de bonte vliegenvanger in de buurt waren. En halverwege de wandeling zagen we opnieuw een groep wilde zwijnen maar nu wel heel dichtbij. We stonden stil om goed te kijken of deze heren naar ons toe zouden rennen of niet. Plotseling draaide eentje zich om en zette het op een lopen, de anderen volgden. Kort daarna liet Buienradar ons in de steek en overviel een stortbui ons. Snel de cameras in de rugzak en maar flinke passen maken. Toch was het een enerverende wandeling, zie ook volgend item met de vogels.

 

Het experimenteren met de Pergear 60mm lens ging vandaag verder. Het licht was gunstig waardoor macrofoto’s mogelijk waren. De wind was soms een spelbreker. Een vaste hand is nog wel een punt van aandacht. Met statief foto’s maken is geen optie want insecten bewegen voortdurend en het aanpassen van het statief brengt meteen weer onscherpte. Mijn aanpak is om het diafragma op f/8 te zetten, de sluitertijd op 1/160 – 1/400 te zetten (afhankelijk van de lichtsterkte), de foto-snelheid op maximaal (30 per seconde) en de scherpte-vergroter te activeren (met geprogrammeerde knop). Zodra er focus is schiet ik meteen 5-10 foto’s en hoop dat er een scherpe foto tussen zit. Het verschil in scherpte of niet is soms maar een millimeter of kleiner. Met chirurgische precisie moet de camera worden stilgehouden. Soms lukt het, meestal lukt het niet. Hier volgen nog een paar van de resultaten met de schorsmarpissa spin, de groene schildwants (paartje), een paar bloemvliegen en het spits elfje (laatste foto).
 

Terwijl ik het blog item maak over de pergola loopt er een spinnetje over mijn bureau van ongeveer 1cm. De camera met macrolens ligt nog gebruiksklaar en van heel dichtbij maak ik onderstaande opname van het spinnetje. Gisteravond had ik gezocht naar de knop om het beeld vergroot te kunnen zien zodat ik op de tiende millimeter kan scherpstellen. Het vraagt (nog) beter licht en een hele vaste hand.

Omdat het licht vandaag redelijk neutraal was (geen felle zon of wolkenreflectie) was het een heel geschikt moment om de macrolens op de kleine dieren te richten. Van de bijna 500 foto’s zijn er maar een stuk of 20 overgebleven. Dat komt omdat de Peargear 60m lens een handmatige scherpstelling heeft en een vergrotingsfactor tot wel 2:1. Voor een goed resultaat is een diafragma van f/8 het minimale om voldoende scherptediepte te krijgen. Daarmee moet de sluitertijd naar beneden. Het is dan lastig om de camera helemaal stil te houden want elke tiende millimeter telt. De meeste insecten zijn maar 1cm groot terwijl je een lensafstand van 8-10cm hanteert. Elke ademhaling brengt beweging in de foto. Er is toch een aantal redelijk gelukt. Volgende keer weer een beetje beter.


 

Het hoogtepunt van de wandeling was de vossenfamilie: moeder vos met 3 of 4 welpjes. De pluizige beestjes speelden tussen de struiken en liepen de burcht in en uit. Het was een fascinerend schouwspel. Na een paar foto’s vervolgden we onze weg en begon het nagenieten. De laatste keer dat ik een vossenwelp zag was in maar slechts een jaar geleden, op 8 april en het blijft bijzonder om ze te zien.