Vanmiddag wandelden we met onze vrienden door de AWD. We namen de omgekeerde route die Ingrid en ik afgelopen maandag namen. Het weer was prachtig en het was fijn om bij elkaar te zijn en bij te praten. Onderweg dronken we de meegenomen koffie uit de thermokan en dat smaakt goed als er een venijnig koude wind om je oren waait. Rein had ook de camera bij zich en samen probeerden we vooral de roofvogels in de lucht te volgen. Andere vogels hebben we eigenlijk niet gespot dan alleen een paar watervogels zoals de Grote Zaagbek. Met de nieuwe iPhone maakte ik de eerste selfie.




 

De zon scheen prachtig over de duinen en als de wind even weg was, voelde de temperatuur van 11 graden zelfs warm aan. Ingrid en ik wandelden een rondje van zo’n 9km door de AWD. We hoorden en zagen in het begin niet zo veel vogels maar wel veel herten. Dan was er de grote raaf en later tot onze verrassing een mooie vos. Verder de duinen in kwamen we weer de vertrouwde watervogels tegen: dodaars, kuifeenden, futen, wilde eenden, een roodborst, een roodborsttapuit, een rietgors en een blauwe reiger. Thuisgekomen zaten de koperwiek en de vink ons op te wachten. Het was zeer aangenaam om lekker buiten te zijn en thuis een warme koffie en warme chocolademelk te drinken. Met pensioen zijn is zo luxe en ontspannen.

 

Na een bijzonder inspirerende preek van Bobby Schuller bij Hour of Power maakten we een wandeling door het Duindamse bos. Het was winters koud met een zomerse zon. Vaak hebben we hier met de kinderen in het bos gewandeld of met sleetjes de duinen afgeroetst. We passeerden het gedeelte waar de kinderen met de step naar beneden reden zoals in 2010. Nu was Borre was mee en liet hij zijn sprongen even zien.

 

De AWD wandeling was zeer aangenaam vanwege het prachtige winterse zonlicht. De kou kon de pret niet drukken en gaf meer glans aan het landschap. Zoals al vermeld in het vorige blog item was er weinig fauna in de duinen. In de verte zag ik een “buizerd” rondjes vliegen en langzaam mijn kant op komen. In de snelle stand van de camera maakte ik zoveel mogelijk foto’s. Ik weet dat de vleugelstand en zonlicht precies gunstig moeten zijn om een zo goed mogelijke foto te krijgen. Vaak valt er schaduw op de ogen of onder de vleugels. Van de 100 foto’s die je dan maakt kunnen er meteen 70 in de prullenmand. Onderweg kwam ik een echte vogelkenner tegen en we wisselden onze observaties uit. Ik vertelde van de “buizerd” en toonde hem de beelden op de camera. Hij reageerde heel sympathiek met: “Maar dat is geen buizerd maar de blauwe kiekendief, misschien zelfs de steppekiekendief”. Thuisgekomen checkte ik de foto’s en noteerde dat ik eindelijk de Blauwe Kiekendief op de plaat heb. Dat is het toetje op de wandeling van vandaag.

Tijdens de wandeling in de AWD heb ik weinig zangvogels gezien of gehoord. Hoog in de lucht vlogen de ganzen en aalscholvers over. De aalscholvers bewegen heel sierlijk door de lucht terwijl de ganzen al toeterend hun weg vervolgen. Een paar watervogels zwommen door het ijskoude water. Het waren vooral de kuifeenden en de grote zaagbek (foto’s). Een prachtige witte reiger met knalgele snavel vloog razendsnel over; ik kon nog net een foto schieten dankzij de supersnelle autofocus op de Sony a9ii.
 

Het winterse landschap siert het duingebied met vorst en ijs. Omdat het waterpeil vrij hoog was, waren de paden op sommige plaatsen overstroomd en was het water op de weg bevroren. Met de camera en telelens in de hand moest ik me voorzichtig bewegen op die gedeeltes om niet onderuit te gaan. Het zonlicht bracht een mooie gloed over de dieren en die paar vogels die zich lieten zien. Het riet bewoog met de wind en weerkaatste het zonlicht met een zwier. Het was een mooie frisse wandeling maar helaas met weinig vogels dan alleen hoogvliegers en een paar watervogels zoals getoond in de volgende blog items.





 

Vanmorgen maakte ik een wandeling door de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Het winterse zonlicht was prachtig. Het was wel koud maar met goede handschoenen was het lekker om buiten te zijn. Al meteen was het bingo met een torenvalk die boven het pad bleef bidden en mij dichtbij liet komen. De torenvalk heb ik al vaker gefotografeerd maar ook deze beelden vind ik te mooi om maar gewoon te laten liggen. Hier is de torenvalk van heel dichtbij.

Het koude weertje van deze dagen gaf ook een beetje sneeuw. Omdat de weersvoorspelling gunstig was (geen natte sneeuw of regen zoals gisteren), maakten we vanmorgen een wandeling door de duinen. De wind was fris, de wandelpaden soms spekglad maar het landschap was prachtig belegd met een wit laagje. Het was vrij rustig in de duinen wat de dieren betreft. Toch kwam de goudhaan weer in het vizier; een echte druktemaker want hij kan niet langer dan 1 seconde op dezelfde plek zitten. Op een aantal plekken hing een torenvalk in de lucht mogelijke prooien te observeren. Het was een heerlijk rondje AWD met een nat bos tussen de parkeerplek en de duinen zelf. De bergschoenen bleken gelukkig waterdicht en de auto weer lekker warm.


 
 

De vroege wandeling was een genot want het was rustig en geen “kanaries” (joggers in neon-gele shirts). Ik wilde richting Zandvoort wandelen langs het Noordoosterkanaal maar het geluid van het burlen van vele herten was zo luid dat ik besloot mijn oren te volgen. En dat werd beloond. Links en rechts stonden de opgefokte mannetjes hun keel te smeren met harde geluiden. Ondertussen hoorde ik voor en achter me gekletter van geweien. Met alle bomen en takken was het niet eenvoudig om goede foto’s te schieten en te veel bewegen schrikt de beesten af. Daarnaast werkt het licht onder de bomen ook niet echt mee maar gelukkig kan de camera hoge ISO’s met gemak aan en is de Denoise in Lightroom een goede vriende geworden. Na de foto’s was het tijd voor koffie op het bankje bij het monument.
 
 

Vanmorgen was ik om 8:00 uur in het AWD bij ingang Oase (Oranjekom) om als vroege vogel een rustige wandeling te maken. Misschien zou ik wel herten horen burlen of trekvogels kunnen spotten. Het is weer de tijd voor de kramsvogel en koperwiek maar ze lieten zich niet zien. Wel zag ik de aalscholver, putter, roodborsttapuit (vliegend over het water), reiger, zwaan, dodaars, kwikstaart en veel pimpelmezen. En omdat het herfst is waren er ook veel grote paddenstoelen. Toen ik een reiger observeerde, in de hoop dat hij iets zou vangen, kwam een zwanenpaar de weg oversteken. De ene ging naar het water maar de ander maakte agressieve sisgeluiden en liep gestaag in mijn richting. Dat voelde niet goed en dus verliet ik mijn observatie-post. Ik had liever geen confrontatie met de zwaan. Daardoor miste ik wel die ene hert die vol adrenaline door het water liep en daarna het water van zich afschudde. Sukkel, zei ik tegen mezelf, wat een gemiste kans voor een mooie foto. Maar de vechtende herten maakten het weer goed, zie Burlen (2).


 
 

Bij de tweede koffiepauze hoopten we dat de vos voorbij zou komen. Het was dezelfde plek als op 29 juli. Helaas was ons wachten tevergeefs. We liepen verder en zochten de zonnendauw. Terwijl ik links en rechts om me heen keek, stond de vos plotseling voor mijn neus (eerste foto). Wow. Ingrid en Rein stonden verderop. Om mijn enthousiasme te beheersen wees ik heel heftig naar beneden (zonder lawaai te maken) zo van: kijk! kijk! de vos loopt voor mijn voeten. Ingrid stond naast Rein en zag het en wees ook naar Rein. We hoopten dat Rein een foto van mij en de vos zou maken maar hij kreeg de slappe lach omdat hij dacht dat ik helemaal weg was van het bloemetje wat ik zocht. De vos liep rustig langs ons en we maakten een aantal foto’s en zo was ons wachten toch beloond. De vos was ons waarschijnlijk gevolgd. Ook onderstaande foto’s zijn van Rein en mezelf.
 

Omdat ik herten al vaak heb gefotografeerd zal ik niet gauw een foto van een hert maken, tenzij het licht en compositie erg mooi uitvallen. Bij dieren weet je dat niet want die kun je niet in een bepaalde positie laten poseren. Ook de buizerd liet zich zien, in een boom en in de lucht. Hetzelfde gebeurde met de torenvalk. Onderweg zie je dan plotseling een vleesetende paddenstoel, de vink fluit er rustig op los, een kikker zit midden in de zonnendauw, de libelles vliegen driftig heen en weer en de zwanen en watervogels drijven rustig over het water. De foto’s hieronder zijn van Rein en mezelf. Ook de vos kwam voorbij, zie PRAI (3).
 



 

Vanmiddag maakten we een fantastisch leuke wandeling door de AWD met onze vrienden Rein en Petra. Zowel Ingrid als Petra hadden koffie meegenomen wat goed was voor twee koffiepauzes. Met het prachtige nazomerweer was het helemaal niet erg om op een duin of in een zithoek van het uitzicht te genieten. Onderweg zagen we vogels, herten en een vos. Rein en ik hadden beide camera’s mee en legden mooie plaatjes vast. We slenterden 4 uren door de duinen en legden uiteindelijk 11km af.

 


 

Heel vaak heb ik al vossen gespot en gefotografeerd in de AWD. Toch vond ik het de moeite waard om met een kenner van het gebied opnieuw op zoek te gaan naar vossen. Na een uurtje lopen kwamen we al verdacht dicht bij de plek waar ik afgelopen voorjaar zelf een pup had gespot. Ik durf bijna te geloven dat één van de twee vossen die we vandaag zagen de pup is die ik op 4 april zag. Het was nl. achter de burcht waar de pup opgroeide. Na verloop van tijd verplaatst de moeder vaak het nest, niet ver van hun geboorteburcht. En vossen blijven dan dicht bij hun territorium. Het leverde vandaag in ieder geval wel weer mooie plaatjes op.



 

Enkele weken geleden had ik me ingeschreven bij Natuurfotografie voor een workshop om vossen te fotograferen. Vandaag was het zover. Tijdens de wandeling zie je heel veel andere mooie natuurcomposities, herten met een gekromd gewei, tijgerspinnen en zonnedauw. Zo leer je ook weer naar andere dier of (zeldzame) bloemen te kijken.