In Mexico en Guatemala waren Annelot en Salo al aan het surfen op de oceaan. Met het zicht op het water met surfgelegenheid naast de deur moesten we natuurlijk ook het water op. We huurden een plank en Annelot ging voortvarend. Papa niet. Ik timede verkeerd en was al blij om al liggend een golf te pakken. Het leunen en drukken op het board deed me pijn aan de linker-elleboog en buik. Ik hield het er bij en ging Annelot fotograferen, veel leuker.



 

Eén van de dingen die op Annelot’s verlanglijstje stond was het kijken naar een schildpad die eieren op het strand legt. Ook daar is een toeristentour voor. Het vrouwtjes schildpad komt vaak 2-3 keer naar het strand toe om zo’n 80-100 eieren te leggen. Na een zwemtocht zoekt het een plek om te graven, legt 3kg aan eieren in het gat, dekt het weer toe en keert terug naar de zee. We hebben dit schouwspel van dichtbij gezien. Met rode lampen wordt het strand lokaal verlicht om het proces te kunnen zien en toch de schildpad niet te storen. Daarom zijn de foto’s in zwart-wit. De bedreiging komt van mensen en wasberen die de eitjes (zo groot als een tafeltennis bal) erg lekker vinden. Terwijl wij er waren stond de wasbeer al op de loer… Nachtwakers proberen het strand vrij te houden om de schildpad te beschermen.


 

Vanuit de kustplaats Sámara zijn er dagelijks oceaantochten om op zoek te gaan naar walvissen, dolfijnen, schildpadden en roggen. Vandaag zagen we 3 van de 4 soorten. Eerst twee parende schildpadden en daarna roggen, zelfs roggen die meters hoog uit het water omhoog sprongen. Op een bepaald moment waren er tientallen dolfijnen om de boot. Annelot en ik zaten voorop met onze camera’s. Met mijn nieuwe Sony a9ii zou ik de onverwachte sprongen van de dolfijn wonderschoon kunnen vastleggen, zij het niet dat de instelling voor continue autofocus per ongeluk was teruggezet naar eenmalig scherpstellen. Van de 180 foto’s zijn er 6 gelukt. Maar Annelot deed het veel beter. De eerste 6 foto’s zijn van haar. Het moment dat de dolfijnen naast en rondom de boot zwommen maakte Annelot helemaal enthousiast. We hebben genoten.
 


 

Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.






 

Vorig jaar daalden we af van de rotsen bij de kapel van de profeet Elia naar Yiali beach (glasstrand). Enkele dagen geleden waren hier met de boot en vandaag gingen we opnieuw de afdaling aan. De laagste ladder (nog steeds op 20m hoogte) was deze keer een kneusje en het vereiste concentratie en giga stappen om dat stuk verticaal langs het touw af te dalen. Het lukte en daarna konden we genieten van het rustige strandje en lekker snorkelen natuurlijk. We waren attent gemaakt op kwallen en daarvn heb ik er 3 gezien. Ze waren prachtig van kleur, 20cmd lang en uiterst vervelend bij aanraking. Vanuit de schaduw van de spelonk had Ingrid prachtig uitzicht over de baai. De klim naar boven was eenvoudiger dan de afdaling alleen iets vermoeiender met deze warmte.
 

Nog niet eerder bezochten we de burcht Angelokastro op Corfu. We hadden wel eens een poging gedaan maar toen was het zo druk dat we nergens konden parkeren. Vandaag lukte het wel om de burcht te beklimmen. Warm was het wel: 34 graden. Angelokastro is een Byzantijns kasteel en bevindt zich op de hoogste top van de noordwestelijke kustlijn van Corfu. De rotsen ten noorden van Palaeokastritsa (waar we eerder met de boot aanlegden) zijn bijzonder steil en een blik over de rand geeft merkwaardige buikkriebels. De ruïne is mooi om te zien maar nog mooier is het uitzicht over de omgeving en het water dat soms turqoise kleurt door de ondergrond en lichtinval. Bij terugkomst bij de auto gaf de thermometer 41 graden aan.


 

Het leek ons heelrijk om met dit warme weer een boot te huren. We huurden via Skiclub 105 in Paleokastritsa 8-persoonsboot met een motor van 30pk (althans dat was de sticker; in werkelijkheid was het bijna het dubbele) en genoten een hele dag van de heerlijke verkoeling op het water. Vanaf de boot zie je de prachtige rotsen van de kust een de wonderlijke gelaagdheid er van. Onderweg konden we bij wel 14 strandjes aanmeren. We kozen voor de twee uitersten op de route en nog eentje er tussen in. Dat was bij Yiali (waar we later vanaf de berg vanaf gaan dalen) en bij een klein strandje onder de burcht van Angelokastro (waar we later naar boven gaan klimmen). Bij het aanmeren genoten we van het uitzicht, zonnetje en snorkelen. In de boot klimmen ging me niet altijd goed af en leverde een behoorlijke bloeduitstoring op toen bij een beklimmen van het kleine trapje een flinke golf er voor zorgde dat ik mijn balans verloor en me tegen de 50pk (oh sorry, 30pk natuurlijk) motor stootte. Al met al was het een mooie dag die we afsloten met een heerlijk diner bij restaurant Nereids in Paleokastritsa.





 

De Duitse keizer Wilhelm II is met name bekend geworden op Corfu vanwege het paleis Archilleion dat hij kocht in 1907. Zijn vrouw, de keizerin van Oostenrijk en Hongarije Elisabeth, later meer bekend als “Sissi” vertoefde hier ook graag. Wilhelm II genoot van het eiland en in het bijzonder van de zonsondergang bij Pelekas waar hij een uitzichtpunt bouwde, nu bekend als de “troon van de keizer“. Ondanks dat we al een aantal malen op Corfu zijn geweest hebben we dit punt nooit eerder bezocht. Het geeft richting het oosten een prachtig uitzicht over het eiland, met name de hoofdstad Kerkyra maar ook het restaurant Ambelonas is van hieruit te goed zien. Richting het westen is ‘s avonds de zonsondergang te bewonderen.
 

De wandeling van vandaag begon in Vatos en dan over de berg langs olijfbomen en langs klooster Mirtiotissas naar restaurantje Bella Vista. Na een korte lunch zochten we een plekje tussen de rotsen om even een frisse duik te nemen in het heldere zeewater. En dat laatste was zeer aangenaam bij een temperatuur van 34 graden.





 

In het zuidelijke deel van Corfu ligt het Korissionmeer. Langs de westelijke kant ligt een smalle duinenreeks met een onverhard pad van ongeveer 3km tot een klein kanaaltje dat het brakke water met de zee verbindt. Langs de weg kun je gemakkelijk parkeren en even een stop maken op het zandstrand. De begroeiing bij het kanaaltje deed ons denken aan de Peleponeses met groen, rotsen en kiezels. Het duinzand was behoorlijk heet en schoeisel was absoluut noodzakelijk. We genoten van het warme water en vooral van de rust op het strand. Op de terugweg aten we typisch Griekse gerechtjes met als favoriet de Griekse Salade en Tzaziki.
 

Zeevissen, dat stond op ons programma voor vandaag. Met z’n vieren reden we vanuit Esquibien naar de haven van Le Guilvinec. Daar pikte de vissersboot van soizen.fr ons op voor een tocht van 4 uren. We vingen deze keer 35 vissen. Dat is een verbetering van het record uit 2018; toen was het 20. De buit was makreel, sprot, wijting en zandspiering. Sommigen van deze vissen zitten op een diepte van 30-40 meter terwijl de makreel zich beweegt op een diepte van 5-10 meter. Het was een leuke activiteit, lichtelijk fris op het water maar ook wel motiverend om soms 2-3 vissen tegelijk te vangen.

 

Een andere kustplek is Pointe de Kastel Koz. We verwachtten een kasteel te zien op de rotsen, strategisch geplaatst om aanvallende troepen te kunnen weren. Op afstand bleken er geen echte restanten meer te zijn van het platform op de rots wat dateert uit 450 voor Christus. De plaats van Kastel Koz huisvestte een dorp van ongeveer 200 inwoners. De vindplaats wordt toegeschreven aan het einde van het Neolithicum of het begin van de Bronstijd. We wandelden op de helling van dit rotsplatform en zagen onderweg nog een geelgroene hagedis voorbij springen (zie later blog item).
 

De noordkust van de punt ten westen van Douarnenez is bijzonder rotsachtig en hoog ten opzichte van de waterlijn. We maakten een aantal bezoekjes aan deze kust om de rotsen te beklimmen en van het uitzicht te genieten. Met Noud en Sanne maakte ik een uitstapje bij de plek Pointe de Penharn. Hier zagen we vele vogels en een prachtige hagedis (zie later blog item).
Met Ingrid’s vader zocht ik de plek met hele steile rotswanden. De dieptes zijn zo groot dat we ons maar neerlegden op de grond om naar beneden te kijken. Eén misstap of uitglijder betekent einde oefening en dat is bijzonder ongewenst natuurlijk. Dit uitstapje hadden we ook al eens gedaan in 2015. We waren wel benieuwd welke kustplek het nu eigenlijk was. Het bleek Brézellec te zijn.

 

Het gehucht waar ons vakantiehuis in Frankrijk staat heet Brigneoc. Aan het einde van de straat naar de zee staat het huis en vandaar uit kun je een rondje omloop doen van 1,8km die je langs door duingebied, langs rotsen en langs de oceaan leiden. Overal waar je loopt zie je ver over het water of over het landschap met strand en typische Bretonse witte huizen. Midden op de omloop staan twee oude kannonnen die werden gebruikt tussen 1633 en 1871. We boften enorm met het prachtige weer met heerlijke ochtend- en avondzon. Met zulk licht konden we even wat familie-foto’s maken.
 

Het woord rotswandeling bestaat eigenlijk niet maar toch ging onze wandelroute over de rotsen en grote keien. Het was één van de eerste dingen die we deden toen we voor het eerst hier in Esquibien waren, toen de kinderen nog heel klein waren. Rotswandelen is een beetje sentiment en leuk om te doen. Voor het huis ligt een grote punt dat omringd is door een rotspartij en grote keien. Het is een kleine kilometer in lengte en je bent een klein uurtje bezig. De spieren worden even gerekt maar zolang je niet op gladde stukken springt is het goed te doen.