Vorig jaar daalden we af van de rotsen bij de kapel van de profeet Elia naar Yiali beach (glasstrand). Enkele dagen geleden waren hier met de boot en vandaag gingen we opnieuw de afdaling aan. De laagste ladder (nog steeds op 20m hoogte) was deze keer een kneusje en het vereiste concentratie en giga stappen om dat stuk verticaal langs het touw af te dalen. Het lukte en daarna konden we genieten van het rustige strandje en lekker snorkelen natuurlijk. We waren attent gemaakt op kwallen en daarvn heb ik er 3 gezien. Ze waren prachtig van kleur, 20cmd lang en uiterst vervelend bij aanraking. Vanuit de schaduw van de spelonk had Ingrid prachtig uitzicht over de baai. De klim naar boven was eenvoudiger dan de afdaling alleen iets vermoeiender met deze warmte.
 

Het leek ons heelrijk om met dit warme weer een boot te huren. We huurden via Skiclub 105 in Paleokastritsa 8-persoonsboot met een motor van 30pk (althans dat was de sticker; in werkelijkheid was het bijna het dubbele) en genoten een hele dag van de heerlijke verkoeling op het water. Vanaf de boot zie je de prachtige rotsen van de kust een de wonderlijke gelaagdheid er van. Onderweg konden we bij wel 14 strandjes aanmeren. We kozen voor de twee uitersten op de route en nog eentje er tussen in. Dat was bij Yiali (waar we later vanaf de berg vanaf gaan dalen) en bij een klein strandje onder de burcht van Angelokastro (waar we later naar boven gaan klimmen). Bij het aanmeren genoten we van het uitzicht, zonnetje en snorkelen. In de boot klimmen ging me niet altijd goed af en leverde een behoorlijke bloeduitstoring op toen bij een beklimmen van het kleine trapje een flinke golf er voor zorgde dat ik mijn balans verloor en me tegen de 50pk (oh sorry, 30pk natuurlijk) motor stootte. Al met al was het een mooie dag die we afsloten met een heerlijk diner bij restaurant Nereids in Paleokastritsa.





 

Nadat we bij Ingrid’s ouders Hour of Power hadden gekeken wandelden we met haar vader door natuurgebied door de Houtwiel. Er waren op deze Paaszondag opvallend veel vogels en vooral veel ganzen. Wat ons bijzonder in het oog sprong waren de Bruine Kiekendief en de Blauwborst. Daarnaast zagen we de fitis, grasmus, rietzanger en rietgors. En natuurlijk waren de Schotse Hooglander en de Konigspaarden in het gebied aan het grazen.



 

Tussen de middag lunchten we bij de nieuwe restaurantketen Lowietje (aan de Kaag). We zaten 1 meter van het water waar continue plezierboten voorbij trokken. Ingrid ging voor boerenbrood met avocado, boerenbrood met rucola-kaaskroketjes en een soepje van de chef. Zelf koos ik brood met gebakken biefstukpuntjes, bospaddenstoelen, ui, taugé en geroosterde nootjes. Na een week van regen en hoge vochtigheid was het erg prettig om weer buiten op het terras te eten.

Al heel vroeg vanmorgen trof een overstroming van regenwater het appartement van mijn moeder. Het water was tot 20cm gestegen in alle vertrekken en bracht schade aan alle meubilair, alle vloeren, deuren en apparatuur. Toen we in Friesland aankwamen was er heel veel activiteit van brandweer, medische zorg, coordinatie vanuit de woningbouw cooperatie en Salvage. Ingrid en ik hadden allerlei schoonmaakgereedschap mee gebracht maar al gauw bleek dat er met deze schade professionele hulp nodig was. Mijn moeder kan in de komende weken haar eigen woning niet betrekken en heeft gelukkig bij familie onderdak. Ze is er gelukkig erg dapper en moedig onder en dat valt zeer te prijzen. Dat toont aan dat ze een sterke vrouw is.
De overstroming heeft het landelijk nieuws gehaald op SBS6 en de Telegraaf (screenshots hieronder zijn hiervan genomen). Qua omvang is het niet vergelijkbaar met de ellende die het water bracht in het zuiden van Nederland. Toch is het gevolg voor de bewoners van het appartementencomplex die in de leeftijdscategorie 80+ zitten wel enorm groot. Er wordt nu hard gewerkt aan een oplossing en herstel.

 

Water heeft een sterke aantrekkingskracht tijdens de vakantie. Daarom vertrokken we dit jaar opnieuw voor een rafting avontuur. Met z’n vieren kregen we een plekje in een boot van 12 personen. Kapitein Martin stuurde de boot door wilde golven en maakte er een heus team van. De route van 15km werd onderbroken door een pauze bij een brug waar de stroming erg sterk was en de diepte bijna 2,5m. Dit wilde ik wel even meemaken en zo maakte ik als tweede de sprong van 5m hoogte en zwom snel terug naar de kant. Dat ging me goed af maar om de benen op de grond te krijgen viel tegen. Gelukkig waren er helpers langs de kant. De overwinning was niet zozeer om de sprong te maken of aan land te komen maar om mijn elleboog weer actief te kunnen gebruiken, zowel bij het roeien in de boot en als bij het springen vanaf de brug. Noud, Annelot en Lianne genoten ook van de rafting route net als vorig jaar.

Het suppen op de Brennsee bij Feld am See stond hoog op het lijstje van de familie. Voor mij was de camera voldoende en zo kon ik de kunstjes van iedereen vastleggen. De Brennsee is niet erg groot maar door de sterke wind werd het een flinke inspanning om het meer over te steken.


 

Op de terugweg namen we de Lekdijk van Amerongen naar Wijk bij Duurstede die langs rivier de Nederrijndoor het landschap kronkelt. Onze eerste stop was bij de kippenboer die honderden kippen rondom de boerderij had lopen. We kochten scharreleieren bij de kiosk die vooraan bij de weg was geplaatst. Onze tweede stop was bij het Stuwcomplex Amerongen (zie foto van Holland Luchtfoto) wat een waterstaatkundig kunstwerk is in Nederland (in Hagestein staat een tweede complex in de Lek). De sluizen overbruggen het waterhoogte verschil voor de scheepsroute. Verderop, als de Nederrijn overgaat in de Lek en het Amsterdam-Rijnkanaal heeft gekruist is onze derde stop bij Wijk bij Duurstede. Hier overbruggen de Irenesluizen het waterhoogte verschil in het Amsterdam-Rijnkanaal. Het was een boeiende dag en goed voor de nationale topografie.

Op de terugweg ging ik via Baarn over de A27 naar de Oostvaardersplassen. Ik was er nog nooit geweest en had me voorgenomen om de regio eens te verkennen. Als eerste reed ik naar het bezoekerscentrum en ging daarna richting vogelhut De Poelruiter. Na een praatje met andere bezoekers trok ik naar vogelhut De Grauwe Gans. In deze vogelhut hadden zwaluwen hun nest gebouwd en voerden ze hun jongen. Vanuit de hut had ik goed zicht op het riet waar ik een tjiftjaf (grote foto), een kleine karekiet (foto’s onder de grote foto) en een kwikstaart fotografeerde. Ook watervogels heb ik op afstand kunnen waarnemen waaronder een lepelaar en een witte reiger.


 

Vandaag bezochten we onze ouders in Friesland. Eerst gingen we naar mijn moeder waar we elkaar gezellig bijpraatten over recente gebeurtenissen, vakanties en gewone dingetjes. Na het fixen van een schurend element in de rollator werden we verrast met koffie, gebak en drinken en veel lekkers. Later trokken we naar Ingrid’s ouders die ons meenamen in de sloep naar Grou. Het was een mooie tocht door een strak Fries landschap met een hele frisse noordenwind waarbij een extra trui wel zeer prettig was. We reden op tijd weer terug zodat ik met Noud de EK wedstrijd Nederland-Oekraine kon kijken die Nederland amper met 3-2 won. Omdat de XC90 binnenkort terug naar de dealer hebben we het ritje naar Friesland en terug als een soort afsluiting van het witte paard gemaakt. Voor de volgende ritten pakken we straks de rode S60.


 

Volgens planning zouden we via Workum naar de zuid-west hoek van Friesland gaan. Door de gezellige lunch zo dicht bij het vertrekpunt kozen we voor de snelweg naar Laaksum, het kleinste haventje van Friesland aan de oude Zuiderzee. Onderweg hadden we plensbuien maar eenmaal op bestemming aangekomen was de lucht weer helder. Met klapstoeltjes uit de camper en wat lekkers op tafel genoten we eerste rang van het uitzicht over het IJsselmeer. De kinderen speelden scrabble met “beppe”. Ingrid en ik liepen een rondje Laaksumse pier(tje) en maakten broodje lekkers klaar. Het was een geslaagd uitstapje op een mooi stekkie.

 

We hadden voor vandaag een fietstocht gepland. We reden vanuit het hotel op de gehuurde e-bikes door Epse via Joppe naar de Gorsselse Heide. Het ging over onverharde wegen en door de bossen naar de heide. Onderweg wilde ik even een fietsfoto van ons samen maken met de zelfontspanner van de camera. De foto is gelukt alleen lukte het mij niet om binnen 10 seconden met gezicht naar de camera te draaien… Via de vlonder van de heide gingen we verder naar Eefde waar vele ooievaars het luchtruim bezetten en trokken we verder richting Zutphen. Langs de IJssel genoten we van de lunch en trokken we op naar Gorssel voor een capuccino vlakbij het museum More waar we in september vorig jaar waren. Met tegenwind was de gevoelstemperatuur toch weer een tikkie lager. Weer bij het hotel aangekomen konden we ons opwarmen en de terugweg naar huis beginnen. Voor herhaling vatbaar.

 

De grote verrassing van vandaag was de buizerd die op 15 meter van mij rustig in de boom zat en mij toeliet op zo’n korte afstand. Heerlijk om het mooie dier van zo dicht bij te bewonderen. Na een stuk of 6 foto’s vond hij dat de fotoshoot wel lang genoeg had geduurd en vloog een metertje of 20 verder om daar rustig en laag op een tak te zitten. Kort daarna was er de rietgors. Door het prachtige licht was de vogel in zijn achtergrond een mooie verschijning. Niet veel later gebeurt hetzelfde kleurrijke tafereel met het brilduikers echtpaar. De gelopen route was ruim 10km. Op het kaartje is te zien waar de foto’s zijn genomen.
 


 

Naarmate de zon lager op de horizon stond des te meer het landschap goudkleurig oplichte. Het gaf een prachtig beeld door het riet en door de bomen, en zelfs het water kleurde geel. Kortom, de latere wandeling leverde onverwacht hele mooie landschapsbeelden op.



 
 

Nog niet eerder heb ik een hert voor mijn camera een zwemmende oversteek zien maken. We zagen een hert naar het water lopen om te drinken. Plotseling zette hij zijn poten in het water en zwom naar de overkant. Aan de overkant aangekomen werd het water even afgeschud en liep hij zijn weg verder door bos en duinen.