Onze wandeling door de AWD werd opgevrolijkt door veel zang van de vogels. Om ons heen vlogen de kramsvogels, roodborstjes, (en natuurlijk) koolmeesjes maar ook de koperwiek. Door het mooie licht kon ik een paar mooie foto’s schieten.
Vanmorgen maakten we een wandeling door de AWD bij ingang Oranjekom. Het is herfstvakantie en daardoor was er veel bezoek. De zon scheen verwarmend door de bomen en over het water. Naast de veel watervogels waren er burlende herten en veel zangvogels. Bij de terugkeer wilde ik Ingrid fotograferen op de ronde brug maar met de telelens was dat te dicht bij. Ik besloot 4 foto’s naast elkaar te maken en thuis aan elkaar te zetten met Adobe Lightroom (versie 10 inmiddels). Het was een heerlijke wandelroute van ongeveer 6km.
In de herfstperiode zijn de herten volop in onderlinge strijd. Overal in de duinen hoor je de mannetjes burlen. Het geluid is indrukwekkend en nieuwsgierig als Rein en ik waren probeerden we toch een glimps mee te vangen van de bewegingen van de herten. Het was een mooi gezicht en soms van heel dichtbij. We zagen ook een aantal mooie vogels waaronder de kramsvogel. Zie ook Herfst (1).
Gisteren belde mijn vriend Rein om te gaan wandelen vandaag. Na onze lunch (laatste mogelijkheid voor de horeca-lockdown) wandelden we door de AWD bij De Zilk. De herfst is duidelijk zichtbaar door de vele grote paddenstoelen. Onderweg praatten we gezellig bij, genoten we van de zon (vitamine D) en stopten we regelmatig voor een foto hier en daar. We sloten de wandeling af bij de kabouters. Zie ook Herfst (2).
Na lange tijd van absentie vanwege elleboog-perikelen wandelden Ingrid ik vandaag weer door de AWD. De laatste keer was begin juli. Toen brak mijn fotomateriaal. Nu zijn we 2 maanden verder en deed het goed om een kleine wandeling te maken. Normaal gesproken heb ik de telelens mee maar die is nu niet geschikt vanwege het gewicht. In plaats daarvan had ik de Laowa groothoeklens mee. Dat geeft een hele andere blik op de natuur en op de wolken en lucht. Het was in ieder geval heerlijk om buiten te zijn en de broodnodige vitamine D op te pakken.
Het mooi weer lokte enorm om er met de camera op uit te gaan. Het woei hard en ik nam de monopod mee op de rug met de camera en lens over mijn schouder. Toen ik een half uur onderweg was het boem. De camera lag op de stenen, de kop van de monopod links en de handgrip van de lens rechts. Duidelijk was dat de kop gebroken was maar ook de handgrip. Ik heb de boel bij elkaar geraapt, de monopod aan de riem gehaakt en camera met lens los in de hand. Shit, als het glas in de lens maar geen opdonder heeft gehad en uit positie is of dat de sensor in de camera is verschoven. Het gaat maar om fracties van millimeters. De eerstvolgende foto’s zouden het moeten uitwijzen. Na een rondje om het water keerde ik maar weer huiswaarts want het lopen was bijzonder ongemakkelijk. Toch kwam ik nog fotomateriaal tegen om de scherpte thuis te kunnen verifieren: een libelle, eenden, gekraagde roodstaart, rups, een bambi-hert en een grote bonte specht. Geluk bij een ongeluk is dat de foto’s met bibberende hand en harde wind toch geslaagd zijn.
Na het (thuis)werken was de lucht helder en had de zon vrij spel. Ik besloot even een wandeling met de camera te maken door de AWD. De route ging vanaf Pannenland naar de vossenpaddenstoel. Op de heenweg liep ik langs het vliegeniersmonument en terug via de waterbasins. Opnieuw werd ik verrast door vogels die ik niet onmiddellijk herkende. Het bleek opnieuw om een juveniel te gaan, een witte kwikstaart. Tussendoor vloog er nog een reiger over en op het pad zat een hoornaar een libelle op te vreten. De herten, jong en ouder, lieten zich gewillig fotograferen in de zon waarmee hun gewei prachtig uitstak in het licht tegen een donkere achtergrond.
Vanavond belde Rein, een close-friend, om even een uurtje te wandelen. We trokken door de AWD en praten over van alles elkaar even bij. Onderweg kwamen we onder het genot van de heerlijke avondzon, veel herten tegen, vinken, duinpiepers, een aantal grote rupsen en heel veel kleine padjes. Daarna dronken we even wat en zo werd het een onverwacht gezellige avond.
Na de wandeling met vrienden gisteren door de duinen kon ik het niet laten vanmorgen vroeg om 7:00 uur opnieuw te wandelen in de duinen. De vogels lieten zich horen en het waren er niet weinig. Ze zaten wel vaak verborgen tussen de bladeren. Niet alleen vogels waren er te spotten maar ook (veel) herten, vlinders kikkers, een valk en een konijn.
Vanmorgen wandelden Ingrid en ik door de duinen. Op gepaste afstand passeerden we andere wandelaars. Iedereen houdt zich aan de 1,5m regel en eigenlijk is de “intelligente lockdown” best uit te voeren. We spraken samen over de volledige lockdown in Spanje waar de 29-jarige Australische wereldkampioen tijdrijden Rohan Dennis het even niet meer kon uithouden en een rondje in zijn auto reed. Zijn excuses was dat hij al 34 dagen opgesloten was. Ik kan me dat heel goed voorstellen en de vind de manier waarop Nederland het aanpakt de juiste (los van het mondkapjes gedoe, slordig).
Tijdens de rit naar de duinen was er nog de ooievaar. De wandeling door de AWD werd opgevrolijkt door de gekraagde roodstaart en een tjiftjaf. In augustus vorig jaar kwam ik ook een gekraagde roodstaart tegen, een juveniel (zie laatste foto). Het is moeilijk voor te stellen dat dat verenpak uiteindelijk er zo uitziet als op onderstaande foto.
Om beweging te houden en de drukte van de zondag te ontwijken wandelden we vanmiddag met gepaste afstand van elkaar een rondje door de AWD. Het is een voor ons bekend rondje met een lengte van 5,7km. Onderweg was het gezellig kletsen en genoten we van de stralende zon. Het was nog warm ook.
Na wat klusjes in de tuin ging ik vanmiddag even voor een wandeling naar de duinen. Het was bijzonder rustig en daarom aangenaam om te genieten van de mooie natuur. Onderweg kwam ik wat herten tegen (het is een uitzondering als je ze niet tegenkomt) en vooral veel pimpelmezen, een paar buizerds, zingende graspiepers, krooneenden en de eerste bloeiende bomen.
Met de invloed van corona in ons dagelijks leven zouden we bijna vergeten dat de lente vandaag is ingezet. De zon schijnt helder en de lucht is blauw. Het geeft even lucht om buiten te kunnen wandelen. Wandelaars houden gepast afstand als ze elkaar tegen komen, en het was druk omdat iedereen er even uit wil.
Buiten-zijn doet de dreiging niet vergeten want sommigen kúnnen niet denken aan lente. In directe vriendenkring is er een zeer pijnlijke en schrijnende situatie ontstaan; tijdens het verzorgen van een ernstig ziek familie-lid in Spanje blijkt deze patiënt bij het ondergaan van een zware chemokuur ook nog eens met corona besmet te zijn. Het verzorgen wordt daarmee quarantaine terwijl het vooruitzicht voor het familie-lid terminaal is. Het zet heel veel in perspectief. Vrienden in Spanje, Annelot in Guatemala, bedrijfssluiting voor eigen familie, bezoekisolatie voor onze ouders en afgelasten van normale schoolactiviteiten. De wereld staat op zijn kop. Onze houvast moeten we opnieuw zoeken bij onze Helper uit Psalm 121 en Psalm 34.
De wandeling samen met Sam en Anouk was heel fijn; met 2 camera’s konden we plezier halen uit elkaar fotograferen en even uitwaaien in de koude wind. Vogels floten weer, herten sprongen door de duinen en de watervogels zwommen door onstuimige golven. De 9km bewegen waren bovendien nuttig omdat onze (hockey)trainingen niet meer plaatsvinden en de spieren wel oefening nodig hebben.
De foto van de vink van vanmiddag is genomen door plat op de grond in de duinen te liggen en zo op ooghoogte te komen met de vogel. Daardoor krijg je veel scherptediepte boven (achtergrond) en onder (voorgrond). De vink lijkt daardoor nog scherper. Ook experimenteer ik even opnieuw met de kleur van de watermerken; antraciet of blauw (van het blog).
Vanmorgen luisterden we naar Hour of Power met Robert Schuller die sprak over Gods voorziening in een land in grote afgang naar honger en afgoderij. De profeet Elia ontmoet een weduwe die met het schaarse wat ze nog had hem brood gaf. Het eerste wonder was dat God de meel en olie elke dag aanvulde tot de eerste regen kwam. Het tweede wonder was de herrijzing van de zoon van de weduwe nadat hij dood was verklaard. Met dit verhaal vanuit 1 Koningen 17:8-24 sta je er opnieuw bij stil dat God voorziet.
Met deze verfrissende wind in je gedachten en de als maar aanhoudende wind in Nederland genoten van een mooie wandeling in het duinengebied met eindelijk weer zingende vogels en springende herten en warempel kabouters.
