We zouden even een bakkie doen met elkaar maar het werd een duin- en strandwandeling bij Langevelderslag. We ontmoetten Rein en Petra bij de parkeerplaats en wandelden met elkaar een rondje duinen en vervolgens terug over het strand. Onderweg konden we gezellig bijpraten, selfies maken en bij Nederzandt wat drinken. Ik kreeg al mijn eerste verjaardagskado!

De flora en fauna van Costa Rica moet je met een gids bekijken, zeker als het donker is. Een gids ziet 3x zoveel en kent ook het gedrag van planten en dieren. We hadden om een gids gevraagd en toen kwam Jessy Lopez Herra. Wat een kanjer en leuke vent! We dachten meteen de jungle in te gaan maar hij koos eerst gewoon voor de tuin, luisterde en begon daarna te speuren. Binnen 10 minuten wees hij ons op kikkers en op 2 (kleine) slangen. Echt bijzonder. De kleinste slang zat verborgen waar het blad zich van de stam afzet. De tweede lag gewoon op een blad en was een giftige slang. We zagen kikkers in mooie kleuren en eentje die na het laten zien van de kleuren zich als dood hield, de ogen sloot en zich heel klein maakte (bovenste 2 foto’s). Wow! Ook zagen we spinnen, wandelende takken en sprinkhanen. Dit hadden we niet willen missen.



 

Vanuit de vakantie-huisjes zitten we tegen een nationaal park aan, niet wetende dat om de hoek een trail is van 2 uren met mooie hangbruggen. Met camera’s om de nek gingen we op pad. De verkoper van de tickets gaf ons de route mee en gaf aanwijzigingen om een uitvalsroute omhoog naar de krater niet te lopen omdat die onbegaanbaar is. We genoten van de mooie jungle begroeiing en de 3 hangbruggen. Je moet je ogen goed open houden want er is zoveel te zien: een vlinder met doorzichtige vleugels en een hagedis die de kleur aanneemt van de boomstam waar hij op klimt. Ook zagen we onderweg de apen met witte kop. Annelot en Salo liepen toch de route naar de krater en werden volledig verrast door de enorme stortbuien die plotseling naar beneden kwamen, terwijl Ingrid en ik genoten van een drankje maar ook wel zorgen maakten over hun pad terug.

De nachtwandeling in Tapir Valley is representatief voor wandelen in het (pikke)donker en begint al om half zeven ‘s avonds. We hadden geboekt met gids die ons toelichting gaf en uitrusting uitreikte met lichten en laarzen. Dat laatste was nodig omdat het gebied drassig is en ook bescherming biedt tegen aanwezige slangen. En die waren er, zelfs de meest gevaarlijke giftige van Costa Rica: de Fer-de-Lance (2 foto’s op 2de rij). We hebben ontzettend veel kikkers gespot maar ook padden, schildpadden, krabben, slangen en veel muggen. De mooiste beleving kwam toch wel van de bijzonder gekleurde kikkers die op bladeren en in de bomen zaten. In een vochtig klimaat moet je je goed beschermen tegen muggen want ze prikken je lek. Deet kan een vriend worden, net als een regenjas. De laatste was echt nodig want er kwam toch een plensbui opzetten. Ook voor de camera had ik een regenjas die veelvuldig gebruikt is.




 

Via de gastvrouw van het vakantie-verblijf ontdekten we Tapir Valley: een particulier natuurgebied om bescherming van kostbaar natuurgebied te beheren. Zij is daar bestuurslid en kan het gebied aanbevelen. We zouden in hetzelfde gebied ‘s avonds een nachtwandeling te maken. Dus vandaag eerst maar eens overdag kijken. Het gebied is relatief klein maar wel goed voor een wandeling van zo’n 2 uren. Onderweg moesten we 2x een beekje versteken en gaf Salo aan Ingrid een helpende hand. De jungle is prachtig en de natuur is zeer rijk. Grote (blauwe) vlinders vliegen om je heen, kikkers kwaken in de vijvers en prachtige vogels laten zich hier en daar zien, zie o.a. de Vogels (1..8) items. Na de wandeling gingen we lunchen bij een restaurant 8km verderop met een prachtig uitzicht over een van de vulkanen.



 

De wandeling van vandaag begon in Vatos en dan over de berg langs olijfbomen en langs klooster Mirtiotissas naar restaurantje Bella Vista. Na een korte lunch zochten we een plekje tussen de rotsen om even een frisse duik te nemen in het heldere zeewater. En dat laatste was zeer aangenaam bij een temperatuur van 34 graden.





 

Op Corfu kan men mooie wandelingen maken door de olijfboomgaarden, langs stranden en door de bergachtige streken. Net als vorig jaar liepen we de route vanaf het huis naar Giannades en weer terug. In het dorpje namen we een sandwich en een frappé. Omdat de temperatuur al behoorlijk aan het stijgen was vulden we ook de koelfles bij met gekoeld water. Giannades is een klein dorp met typische eilandtaferelen: veel bloemen en zo nu en dan afgedankte geparkeerde auto’s of scooters. Onderweg zie je veel bloemen en kleine dieren zoals vlinders en spinnen. Bukken dus om je hoofd vrij te houden van kleverige spinnenwebdraad.



 

Van de foto sessie met de vosjes is hier een kort overzicht van onze modellen. Wat kan de natuur soms verrassen en wat kun je er blij van worden. Zowel George als ik konden deze dag wandelen met veel voldoening afsluiten. We hadden op veel herten gerekend en gezien maar vossen zien is niet altijd raak. Vandaag wel dus. Met het prachtige licht kleuren de vossen prachtig in het landschap en kun je mooie voltreffers schieten. Wat een heerlijke dag. Hieronder zijn onze favorieten groot afgebeeld.
 


 

Eén van de hoogtepunten van onze mooie wandeling was het spotten van 4 vossen op 3 verschillende plekken. Van de vier vossen waren 3 nog pup. Ze lieten zich gemakkelijk zien voor de camera terwijl ze vrolijk door het hoge gras sprongen. George en ik maakten wederzijds foto’s van elkaar terwijl de puppies vlak bij ons langs liepen. Wonderbaarlijk mooi en spannend.

 

Mijn jeugdvriend George is vandaag op bezoek. Samen trokken we voor een flinke wandeling van 15km door de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Onderweg praatten we gezellig bij want er was veel te vertellen. Het voelde als twee oudere tieners die met liefde voor de natuur van gedachten wisselden en verhalen met elkaar deelden. Super gezellig! Beide met camera uitgerust hoopten we wat mooi momenten te vangen. En die waren er zeker: een reiger die zich te kost deed aan libelles, zangvogels die hun lied lieten horen, allerlie libelles en een heerlijk zonnetje die het landschap kleur gaf.
 

Vandaag wandelden we vanuit Audierne terug naar het vakantiehuis langs de kust. Noud had ons gedropt bij de veerboot naar Ile de Sein. Met Noud en Sanne hadden we deze route ook al eens gelopen maar dan in omgekeerde richting. Onderweg zie je allerlei mooie bloemen en een hele aparte zwarte bij met rode vlekken op zijn vleugels. De zon scheen heerlijk over het water en gaf het landschap prachtig kleur. Weer een mooie dag op vakantie in Esqbuibien.



 

De noordkust van de punt ten westen van Douarnenez is bijzonder rotsachtig en hoog ten opzichte van de waterlijn. We maakten een aantal bezoekjes aan deze kust om de rotsen te beklimmen en van het uitzicht te genieten. Met Noud en Sanne maakte ik een uitstapje bij de plek Pointe de Penharn. Hier zagen we vele vogels en een prachtige hagedis (zie later blog item).
Met Ingrid’s vader zocht ik de plek met hele steile rotswanden. De dieptes zijn zo groot dat we ons maar neerlegden op de grond om naar beneden te kijken. Eén misstap of uitglijder betekent einde oefening en dat is bijzonder ongewenst natuurlijk. Dit uitstapje hadden we ook al eens gedaan in 2015. We waren wel benieuwd welke kustplek het nu eigenlijk was. Het bleek Brézellec te zijn.

 

De kustroute van Frankrijk is voor elke wandelaar toegankelijk. Dit komt door een wet die Napoleon ooit uitvaardigde dat voorschrijft. Een rijke oliebaron kocht eens een huis aan de Franse kust en liet zijn grond omheinen tot aan de waterlijn. Omdat wandelaars niet meer konden oversteken werd een rechtzaak aangespannen. De rijke baron verloor de zaak en moest zijn grond open stellen. Vandaag liepen we 6,5km over zo’n kustroute. In Bretagne is dit een must-do want de begroeiing is zo prachtig terwijl je de oceaangolven op de rotsen hoort beuken. Samen met Ingrid en haar vader liepen we het kustpad terug naar het vakantie-adres nadat Noud ons had gedropt bij een punt waar oceaan en weg samenkomen.



 

Het woord rotswandeling bestaat eigenlijk niet maar toch ging onze wandelroute over de rotsen en grote keien. Het was één van de eerste dingen die we deden toen we voor het eerst hier in Esquibien waren, toen de kinderen nog heel klein waren. Rotswandelen is een beetje sentiment en leuk om te doen. Voor het huis ligt een grote punt dat omringd is door een rotspartij en grote keien. Het is een kleine kilometer in lengte en je bent een klein uurtje bezig. De spieren worden even gerekt maar zolang je niet op gladde stukken springt is het goed te doen.
 

Nadat we bij Ingrid’s ouders Hour of Power hadden gekeken wandelden we met haar vader door natuurgebied door de Houtwiel. Er waren op deze Paaszondag opvallend veel vogels en vooral veel ganzen. Wat ons bijzonder in het oog sprong waren de Bruine Kiekendief en de Blauwborst. Daarnaast zagen we de fitis, grasmus, rietzanger en rietgors. En natuurlijk waren de Schotse Hooglander en de Konigspaarden in het gebied aan het grazen.