Op Corfu heb je op krekels en sprinkhanen. Ten eerste is er de greppelsprinkhaan (donker gekleurd), de struiksprinhaan (felgroen), de bramensprinkhaan (witte kop, verticale foto) en de Egyptische treksprinkhaan. De laatste is een maatje groter dan de eerste twee en geliefd bij katten vanwege hun proteine.
De indeling van de macro-foto’s past niet helemaal in het woord van dit blog item want er zitten, naast aparte insecten, ook een paar “duizend” poten tussen. Met de Sigma 70mm macro lens zijn er een paar foto’s goed gelukt, met veel geduld. Maar ook de Tamron 28-200mm is een bijzonder scherpe lens gebleken, een 100% aanrader.
Dit jaar koos ik voor de macrolens-variant om te voorkomen dat ik dezelfde foto’s als voorgaande jaren zou maken. In de volgende series zijn er de bijtjes (en vliegjes), de insectjes, de sprinkhaantjes, de spinnetjes, de torretjes en de vlindertjes. Omdat de gastvrouw zoveel katten verzorgt is er nog een toegift over enkele katten.
Voor de A-mount camera heb ik nog een macrolens. Deze heb ik nog niet zoveel geprobeerd met de E-mount cameras omdat er een adapter tussen moet. Met handmatig scherpstellen en veel foto’s afvuren zit er zo nu en dan een raak shot tussen. Een libelle van ongeveer 5cm lang lag gewond op de bank (en vloog later zonder blessures gewoon weg). Een spinnetje van 3mm maakte zijn web tussen de bloemen. Ook daarvan zijn er twee redelijk gelukt.
Vandaag heb ik twee foto’s ingestuurd voor een fotowedstrijd in Zuid-Holland van www.bijenlandschap.nl. De eerste foto is de grote foto van 01.06.2023 – Alledaags en de tweede is de (eerste) vliegende in onderstaande serie.
Nadat ik gisteren wat “macrootjes” had geschoten met mijn telelens, dus eigenlijk closeups, wilde ik het vandaag eens met een echte macro-lens proberen. Omdat mijn Sigma 70mm/f2.8 een 1:1 verhouding heeft, is het verschil in resultaat tussen de telelens en de macro lens niet zo groot. Het belangrijkste element is voor beide lenzen: goed licht. Onderstaande foto’s zijn met beide lenzen gemaakt. Op de foto staat linksonderin de brandpuntsafstand; met 70mm voor de macrolens.
Rondom in tuin en park is er groot en klein leven. In de tuin zijn het de bijen die zich te goed doen aan de bloemen en in het park zijn het de meeuwen die de rivierkreeften uit de vijver duiken. Beide is een apart gezicht.
Het derde onderwerp voor vandaag was tekst op papier en een perkament schilderij dat ik in 1985 in Caïro kocht bij de locale bevolking dichtbij de pyramides. De letters met mijn naam komen van mijn eerste werkpas (5x8cm). De letters zijn ongeveer 3x30mm (hxb). Het kaartje met een algoritme om de dag van een bepaalde datum te bepalen heeft een afmeting van 90x125mm. De cijfers van 2020, 2021 en 2022 hebben op dit kaartje een hoogte van 1mm. Van het perkamenten portret is de craquelé goed zichtbaar rondom het oog.
Als tweede onderwerp voor de macro-fotografie nam ik de oude Konica FT-1 fotofilm camera. Dit was ooit mijn tweede camera die ik kocht rond mijn 19de. Het was de eerste camera met ingebouwde motor om de film naar de volgende foto te transporteren en verving de handel die met een zwiep beweging de film precies 35mm naar rechts draaide. Op de foto’s laat de macro de geverfde letters zien die op afstand mooi wit lijken maar in werkelijkheid niet zo strak zijn. Ook de sleutels van de verwarming zijn even onder de loep genomen en een toets van een rekenmachine (maar niet zo maar eentje, de HP-41CV).
Fotograferen in de vakantie is een van mijn favoriete bezigheden, het liefst tijdens een mooie wandeling door de natuur. Gisteren mislukte die poging vanwege de overvolle parkeerplaatsen in het duingebied. Vandaag pakte ik het anders aan. Ik heb alle studiolichten en statieven opgezocht en heb mijn kantoor ingericht voor macro-fotografie. Als eerste waren natuursteentjes in de orde grootte van 4-7cm aan beurt die Ingrid in haar collectie heeft. Met de macro 1:1 vastlegging lijken de kleine steentjes soms grote rotsen of kleine kristallen.
Na de breuk van de handgrip heb ik gisteren meteen een nieuwe grip besteld bij cameranu.nl (we reden er vorige week nog langs in Urk) en die was vandaag al binnen: de Wimberly AP-620. Deze van staal gemaakte grip monteer je “gripvast” met een inbusschroef en borg je vervolgens othogonaal met een verzonken inbusschroefje. Niet alleen kun je de (langere) handgrip beter in je hand houden, deze grip kan ook rechtstreeks op het statief zonder tussenplaat.
De “Rode Zonnehoed” (Echinacea Purpurea) staat in de tuin volop te bloeien en nodigt uit om van heel dicht bij te worden bekeken (met lens). De 70mm macrolens weet daar wel aardig raad mee en laat de kelken in de roestbruine bloemhoofd tot in detail zien. Ook de andere bloemen die we in het voorjaar plantten komen nu tot bloei en maken de tuin bijzonder levendig en kleurrijk.
De tuinman had een hoek van de tuin voorbereid voor nieuwe planten. Vandaag hebben we de planten op hun bestemming gezet. Daarna heb ik voor de verandering de macro-lens weer eens uit de kast gehaald en close-ups gemaakt van de bloemen.
Vanmorgen wilden we even naar de duinen om de hond uit te laten, ver van het vuurwerk. Helaas duurde de wandeling niet lang want Rakker hoorde knallen in de buurt van de duinen. Met de staart tussen de benen weigerde hij meer stappen te zetten en was het of meeslepen of terug gaan.
Ik had de macrolens meegenomen om te proberen op de LA-EA4 fitting. De Sigma 70mm/2.8 is een fantastische macrolens en met de adapter had ik hem weer terug op de α7s, met autofocus. Thuisgekomen heb ik wat techische elementen gemacrood en geprobeerd scherp te krijgen, autofocus en handmatig. Maar op een afstand van enkele centimeters is elke handtrilling funest. Een leuke bezigheid in 2018.
Na het lezen van de mooie artikelen in het tijdschrift zoom.nl, heb ik de macrolens er weer eens bijgehaald en gezocht naar leven op microformaat. Meteen ook even een accountje aangemaakt op hooxies.zoom.nl.
De libelle en bijen lieten zich niet gemakkelijk fotograferen en voor goed resultaat moest ik met de hand scherp stellen. De libelle-foto’s tonen origineel formaat en tweemaal “gecropt”; eigenlijk heet dit exemplaar: “waterjuffer“. 
