Twee weken geleden floot ik een onderlinge oefenwedstrijd van de jeugdteams. Vandaag werd er weer gespeeld en floot ik de wedstrijd tussen twee meidenteams, de MA2-MB1. Vergeleken met twee weken geleden was het nu 10 graden warmer en vergeleken met vorige week 20 graden warmer. Het leek wel een mooie lentedag. Iedereen genoot van het buitenzijn en buiten sporten.

Afgelopen donderdag werd ik gevraagd of ik scheidsrechter wilde zijn bij de hockey wedestrijd MA2 tegen JB1. Het was bijzonder fijn om na een lange tijd van afwezigheid, eerst door corona en daarna vanwege het ongeluk met de elleboog, om weer op het veld te staan. Het was slechts 4 graden maar dat kon de pret niet drukken. Het fluiten beviel heel goed. Vanwege corona zijn het zijn vriendschappelijke wedstrijden van onderlinge jeugdteams onder de 18. Heerlijk om weer buiten te zijn en in het spel mee te doen. Hieronder een paar foto’s van eerdere wedstrijden.

Afgelopen week werden de maatregelen ter voorkoming van corona-besmetting verder aangescherpt en mocht er geen publiek bij sportwedstrijden. Bij de hockeyclub werd vandaag de pers wel toegelaten en kon ik een fotoverslag maken voor de club, krant en internet. Helaas verloren zowel de Dames 1 (tegen IJburg) als de Heren 1 (tegen Athena) uit Amsterdam. Bij de Heren 1 werd 1 keer gescoord en wel door Sam uit een strafcorner.
De publicaties op maandag waren op de websites van Hisalis (H1), Hisalis (D1), Blik Op Lisse, Lisser Nieuws, hockeydenhaagleiden.nl (D1) en hockeydenhaagleiden.nl (H1).

Voor de opening floot Sam de wedstrijd van de Dames 1 samen met zijn teamgenoot uit de Heren 1. De wedstrijd werd helaas verloren van Noordwijk met 1-2. Ik had de materialen bij me schoot wat foto’s voor het D1 team en voor Sam. Na de opening speelde Sam zelf met de H1 tegen Nieuwegein. Er was veel verwachting en hoop om op deze dag de winst te pakken, net als vorige week. De uitslag werd 1-3, ook helaas.
Van het hele weekend zijn er publicaties en foto’s die ik tijdens dit weekend had gemaakt op hockeydenhaagleiden.nl, blikoplisse.nl en de eigen website van HC Hisalis.

 

Zoals al vermeld is het gelukt om in samenwerking met gemeente Lisse een nieuw waterveld voor de hockeyvereniging te realiseren. Het vorige veld was namelijk door de KNHB afgekeurd. Vandaag kwam de wethouder het veld officieel openen en mocht ik de foto’s maken voor de website van Hisalis. Meer info is op de website. Tijdens de opening door de voorzitter werden ook de initiatiefnemers en sponsors in het zonnetje gezet.

Dit weekend wordt het waterveld van de hockeyclub officieel geopend. Op vrijdagavond was er een “klassieker” namelijk het oude H1 team tegen het huidige H1 team. De laatsten wonnen ruim met 5-0 ondanks dat de spelersaantallen in het laatste kwart “uit verhouding was”. Qua fotograferen was het lastig met weinig licht maar met ISO waardes tussen 8000-12800 kwamen er toch mooie acties uit.

 

Afgelopen week werd al het filmpje van de strafcorner van Sam op hockeydenhaagleiden.nl gepubliceerd (naast het wedstrijdverslag) en nu was er warempel in de locale krant de Teylinger een artikel van de wedstrijd. Hierin worden Sam en ik beide genoemd, hij als speler, ik zelf als fotograaf. Toch leuk.
 

Het begon al een tijdje te kriebelen om de camera weer mee te nemen naar de hockey. De telelens is te zwaar voor normaal uit de hand fotograferen en van de artsen mag ik mijn linkerarm beslist niet belasten. De oplossing is met de monopod fotograferen. Vanmiddag was de eerste gelegenheid omdat Sam met de H1 tegen de Zwaluwen speelde. De eerste tegengoal viel snel maar die werd daarna gauw rechtgezet. In de tweede helft nam Sam een strafcorner, sleepte de bal hard onder de lat en scoorde 3-1. Dat voelde goed na alle blessure leed van de afgelopen maanden. De wedstrijd eindigde in 6-1, eigenlijk een beetje geflatteerd want de tegenstander stond ook goed te spelen maar maakte de kansen op de helft van Hisalis niet af.
Zie ook: hockeydenhaag.nl, Hisalis webnieuws en Blik op Lisse.

Met dank aan Suzan Peters van de Zwaluwen:

Op donderdag 6 augustus werd ik opnieuw geopereerd. De externe fixatuur moest plaats maken voor inwendig metaal. Voor de operatie verscheen een vriendin van ons aan mijn bed. Tot ons beider verrassing was zij als OK-assistent ingedeeld bij mijn operatie. De ingreep was onder algehele narcose en duurde veel langer dan gepland, nl. 4 uren. Delen van de botten waren niet meteen vindbaar o.a. van het radiuskopje en de puzzel bleek toch lastig om alle delen bij elkaar te krijgen. Ook hebben de chirurgen gekeken naar de mate waarin ik mijn arm zou kunnen roteren en hebben daarvoor nog een extra aanpassing gedaan. Ik ben de chirurgen in Oostenrijk en in het LUMC ontzettend dankbaar voor hun gedrevenheid en vakkundigheid om van een meervoudige elleboogbreuk weer iets werkzaams te maken. De narcose had toch meer impact op me dan ik had verwacht en de energie zal de komende tijd wel terug komen. Het hersteltraject is volgens de artsen lang (een jaar of langer) maar het begin is er. Op zaterdag 8 augustus werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en vanmiddag kon ik de tweede helft kijken bij een hockey wedstrijd van Sam. Dat is weer een stapje er bij.

De corona tijd bracht even een pauze voor het fluiten van hockeywedstrijden. Dat was ook een moment om te kijken of mijn rechterknie dan beter herstelt. Dat was niet het geval. Na een check bij de huisarts ging ik vanavond naar de orthopedist van de Bergman kliniek in Rijswijk. Na het maken van een MRI was de uitslag dat er sprake is van slijtage. Net niet te veel voor een ingreep en te weinig om pijn- en zwellingloos verder te sporten. De specialist kan helaas niks voor me doen. Vooraf had ik met mezelf afgesproken: als de specialist kan behandelen of ingrijpen dan ga ik er voor; als hij niks kan doen dan houdt het hier op. Ik zou wel door kunnen gaan met het bondsscheidsrechter traject maar dan 1) zit ik over een jaar met een volledig manke poot en 2) ik doe de teams ook geen recht als ik lichamelijk niet het juiste conditie-nivo kan pakken. Het fluiten is hier mee tot een einde gekomen en zal beperkt zijn tot een aantal wedstrijden op eigen club. De slijtage zit met name achter de knie (verkalking), net achter de knie-schijf en uit zich door een verkleinde gewrichtspleet. Balen dus.

(Geen eigen foto’s)

Kort na thuiskomst speelde Sam alweer een hockeywedstrijd. Het telefoontje kwam om kwart over drie: “Sam heeft een stick tegen zijn hoofd gehad en is even dizzy geweest. De ambulance is onderweg”. Snel in de auto naar het clubhuis toe en daar zat Sam: helemaal verdwaasd en stilletjes voor zich uitkijkend. Al gauw kwam het ambulance personeel dat hem onderzocht op reactie, aanspraak, bloed, hartslag en eventuele afwijkingen in gedrag die zouden kunnen duiden op hersenletsel. Sam was namelijk in botsing gekomen met een tegenspeler waarbij zijn hoofd eerst hard tegen de schouder van de speler kwam en vervolgens hard op de grond. Toen is hij even “buiten westen” geweest. Na onderzoekjes bleek verder onderzoek nodig in het ziekenhuis en zaten we even later, samen met zijn vriendin, in het LUMC. Daar was zijn reactie goed genoeg om hem weer te ontslaan en kregen we instructies voor de komende week.

Vanmiddag speelde Sam met zijn meiden A team de twee laatste zaalhockey wedstrijden en ik mocht fluiten. Ze waren al officieus kampioen en vandaag dus echt. Coach Sam vond het tijd voor een ludieke aanpak en liet de keeper optreden als veldspeler, dus 6 veldspelers vandaag. Bij een strafcorner is dat een gek gezicht want het doel blijft even helemaal leeg. Aan het einde van de wedstrijden tegen Cartouche en Forescate werd nog een teamfoto gemaakt. Gefeliciteerd, MA2.
 

Vandaag was ik scheidsrechter bij het meiden team van Sam die met twee keer winst de kampioenstitel officieus binnenhaalden in Leiderdorp. Er zijn nog twee wedstrijden te spelen en die zouden in theorie nog voor gevaar kunnen zorgen als er op eigen verlies en buitengewoon doelsaldo van de tegenstanders nog gekke dingen zouden gebeuren.
Daarna speelde Sam zelf tweemaal met de H1 waar ik ook de scheidsrechter was. Die wedstrijden waren wel intensiever omdat de heren harder spelen en verbaal het altijd beter weten dan de scheidsrechter. Dat zijn goede leermomenten waar je sterker in wordt en ook evalueert wat je anders zou hebben kunnen doen. Ook bij het meiden team waren zeker 3 leerpunten de ik meeneem voor een volgende ontmoeting. Fluiten is echt leuk.

Enige tijd geleden floot ik de wedstrijd Castricum H1 – Rijnvliet H1 voor de bond. Rijnvliet kwam toen terug van een 2-0 achterstand en won met 2-3. Vandaag stond Hisalis H1 voor die uitdaging en tot mijn verrassing wonnen ze met 3-0 van Rijnvliet.
 

Voor vandaag was ik ingedeeld om in Houten het D1 team te fluiten. Ze staan op 2de plek in de poule en speelden thuis tegen Myra D1. De uitslag werd 1-0. Het arbitreren verliep goed, ook na feedback van beide coaches, en er zaten weer een paar leerpunten bij. Na de wedstrijd reed ik door naar Wormerveer waar Sam tegen de Kraaijen H1 speelde. Helaas begonnen ze daar een kwartier eerder dan de reguliere tijd en kon ik alleen het 4de kwart meepakken. Toch goed voor 192 foto’s. Er zat veel emotie in dat kwart nadat Hisalis spelers onderuit werden gehaald. Bij een van die keren spotte ik mijn concurrent met camera.