De vroege wandeling was een genot want het was rustig en geen “kanaries” (joggers in neon-gele shirts). Ik wilde richting Zandvoort wandelen langs het Noordoosterkanaal maar het geluid van het burlen van vele herten was zo luid dat ik besloot mijn oren te volgen. En dat werd beloond. Links en rechts stonden de opgefokte mannetjes hun keel te smeren met harde geluiden. Ondertussen hoorde ik voor en achter me gekletter van geweien. Met alle bomen en takken was het niet eenvoudig om goede foto’s te schieten en te veel bewegen schrikt de beesten af. Daarnaast werkt het licht onder de bomen ook niet echt mee maar gelukkig kan de camera hoge ISO’s met gemak aan en is de Denoise in Lightroom een goede vriende geworden. Na de foto’s was het tijd voor koffie op het bankje bij het monument.
 
 

Vanmorgen was ik om 8:00 uur in het AWD bij ingang Oase (Oranjekom) om als vroege vogel een rustige wandeling te maken. Misschien zou ik wel herten horen burlen of trekvogels kunnen spotten. Het is weer de tijd voor de kramsvogel en koperwiek maar ze lieten zich niet zien. Wel zag ik de aalscholver, putter, roodborsttapuit (vliegend over het water), reiger, zwaan, dodaars, kwikstaart en veel pimpelmezen. En omdat het herfst is waren er ook veel grote paddenstoelen. Toen ik een reiger observeerde, in de hoop dat hij iets zou vangen, kwam een zwanenpaar de weg oversteken. De ene ging naar het water maar de ander maakte agressieve sisgeluiden en liep gestaag in mijn richting. Dat voelde niet goed en dus verliet ik mijn observatie-post. Ik had liever geen confrontatie met de zwaan. Daardoor miste ik wel die ene hert die vol adrenaline door het water liep en daarna het water van zich afschudde. Sukkel, zei ik tegen mezelf, wat een gemiste kans voor een mooie foto. Maar de vechtende herten maakten het weer goed, zie Burlen (2).


 
 

Bij de tweede koffiepauze hoopten we dat de vos voorbij zou komen. Het was dezelfde plek als op 29 juli. Helaas was ons wachten tevergeefs. We liepen verder en zochten de zonnendauw. Terwijl ik links en rechts om me heen keek, stond de vos plotseling voor mijn neus (eerste foto). Wow. Ingrid en Rein stonden verderop. Om mijn enthousiasme te beheersen wees ik heel heftig naar beneden (zonder lawaai te maken) zo van: kijk! kijk! de vos loopt voor mijn voeten. Ingrid stond naast Rein en zag het en wees ook naar Rein. We hoopten dat Rein een foto van mij en de vos zou maken maar hij kreeg de slappe lach omdat hij dacht dat ik helemaal weg was van het bloemetje wat ik zocht. De vos liep rustig langs ons en we maakten een aantal foto’s en zo was ons wachten toch beloond. De vos was ons waarschijnlijk gevolgd. Ook onderstaande foto’s zijn van Rein en mezelf.
 

Omdat ik herten al vaak heb gefotografeerd zal ik niet gauw een foto van een hert maken, tenzij het licht en compositie erg mooi uitvallen. Bij dieren weet je dat niet want die kun je niet in een bepaalde positie laten poseren. Ook de buizerd liet zich zien, in een boom en in de lucht. Hetzelfde gebeurde met de torenvalk. Onderweg zie je dan plotseling een vleesetende paddenstoel, de vink fluit er rustig op los, een kikker zit midden in de zonnendauw, de libelles vliegen driftig heen en weer en de zwanen en watervogels drijven rustig over het water. De foto’s hieronder zijn van Rein en mezelf. Ook de vos kwam voorbij, zie PRAI (3).
 



 

Vanmiddag maakten we een fantastisch leuke wandeling door de AWD met onze vrienden Rein en Petra. Zowel Ingrid als Petra hadden koffie meegenomen wat goed was voor twee koffiepauzes. Met het prachtige nazomerweer was het helemaal niet erg om op een duin of in een zithoek van het uitzicht te genieten. Onderweg zagen we vogels, herten en een vos. Rein en ik hadden beide camera’s mee en legden mooie plaatjes vast. We slenterden 4 uren door de duinen en legden uiteindelijk 11km af.

 


 

De dag begon met een bezoekje aan een sanitair-winkel in Barneveld, even wat inspiratie zoeken in beschikbare materialen. Het was maar kort en daarna reden we door naar Kesteren, naar de mooie meubelzaak De Dongerd. Ook hier weer wat ideetjes opgedaan en daarna weer verder via Rhenen naar Amerongen waar we wilden wandelen en lunchen. In het bos bij Amerongen, op de Utrechtse Heuvelrug, is een restaurant Mas Montagne wat we de vorige keer (10 juli vorig jaar) gezien hebben maar niet bezocht; vandaag twee maal. Vóór de wandeling gingen we lunchen, en er na gingen we er borrelen. Met dit heerlijke nazomerse herfstweer, 20 graden, konden we buiten op terras zitten en gewoon in shirt wandelen. De herfstkleuren in het geelgekleurde bos lichtten ontzettend mooi op en de bodem was bedekt met veel bladeren met vooral heel veel paddenstoelen. Op de terugweg reden we langs Amsterdam en waarom dan niet Sam even ophalen van zijn werk. Het was een mooie warme goedbestede dag.




 

Vanuit de auto hadden we al hele grote paddenstoelen gespot aan de rand van het bos. We kozen een klein pad langs de brede sloot en hielden de beide honden kort om de paddenstoelen niet omver te lopen. Vooral de grote rode paddenstoel met witte stippen blijft elk jaar weer fascineren. Ze waren ook aardig uit de kluiten gewassen.

 

De herfst is nu een maand onderweg en maakt de paddenstoelen weer zichtbaar. In het bos van Warmond kom je heel veel soorten tegen. We wandelden vanmorgen mooie kleine paadjes waar de prachtige soorten te bewonderen waren.




 

Nu eindelijk het zonnetje weer stond te schijnen, was het een mooi moment om even een frisse neus op het strand te halen. De wind woei hard over het strakke zand en de witte koppen stonden te vlammen op de zee. Onze jongste hond liep enthousiaste rondjes om ons heen. Heerlijk om zo tussen het werk door even naar het strand te kunnen gaan. En dan gauw weer aan de slag. Dit is een van de voordelen van thuiswerken.



 

Vanmorgen na het ontbijt keken we naar Hour of Power met de ouders van Ingrid. Het thema van de preek was dat God graag wil dat we gelukkig zijn. In de Bijbel wordt hier het woord “welzalig” gebruikt. En dat brengt je meteen bij de Bergrede in Mattheus 5:

Daarna maakten we een korte wandeling in het Bos van Ypey met een nieuwe attractie: het Glazen Paviljoen ontworpen door de Japanse architect Junya Ishigami (1974) en Marieke Kums (STUDIO MAKS). Het idee was leuk maar de uitvoer valt enorm tegen.
‘s Middags bezochten we mijn moeder die nu gelukkig weer gesettled is na de overstroming in juli. Het was een geslaagd lang weekend.

Rond het middaguur maakten we een wandeling in het Warmondse bos. De herfstkleuren zijn bijzonder contrastrijk en het weer aangenaam zacht. Hier en daar waren er nog paddenstoelen. Dat maakte het herfstplaatje helemaal compleet.


 

Onze wandeling van vandaag was in de bossen bij Hoge Vuursche en over Landgoed Groeneveld. Door het prachtige weer lichtten de mooie herfstkleuren op in het bos en park. We hadden Borre meengenomen die enorm genoot van de 8,5km wandeling. Bij landgoed Groeneveld kwam er een hele aardige dame naar ons toe die vroeg naar Borre: “Is dit een Bichon Frisé?”. Heel toevallig was de naam Bichon afgelopen week al op twee verschillende manieren bij ons geland. Eigenlijk blijkt Borre niet een Maltezer maar een Bichon te zijn. We hadden inderdaad al heel lang verschillen gezien maar nu kwam ook deze dame met haar Bichon met gelijke kenmerken. De Bichon is zeer sociaal en wordt blij met mensen om zich heen. Omgekeerd is ook waar: hij wordt zeer stil als er geen gezelschap is. In park van Landgoed Groeneveld was het een verademing dat honden los mogen en er geen boa’s nodig zijn die je 90 euro aansmeren als de hond niet aangelijnd is. De route van vandaag lag tussen Hilversum en Baarn in en is hetzelfde gebied waar heerlijk met de mountainbike gefietst kan worden.





 

De zon scheen vandaag als in de zomer en dat nodigt uit om te gaan wandelen. Met de wind en de zon in de rug voelde het bijna zomers aan. Later tegen de zon en wind in was het veel kouder en moest de jas dicht. Onderweg was er weinig leven te spotten. Wel herten en een aantal buizerds die veel herrie maakten. Hier en daar was er een vinkje. Later op de middag liep het tegen het gouden uurtje aan en kleurde de lucht geel. Het rondje was 12,5km en zeker de moeite waard. Het was voor het eerst dat ik de camera met telelens meenam zonder statief. Na de controle bij de chirurg afgelopen vrijdag durf ik mijn elleboog weer te belasten en wisselde ik regelmatig van arm om de apparatuur van 2,7kg los in de hand te dragen.
 
 

Via het boek “De mooiste fotolocaties in Oost-Nederland” kwamen we op de Empese en Tondense heide. Na een hobbelige landweg lunchten we met het luxe broodje uit Deventer. De zon begon te schijnen en deed het natte heide- en veenachtige landschap glinsteren. Het was geen spectaculaire route want het was maar 2km. Dat kwam omdat we op de verkeerde plek parkeerden maar we vonden het wel mooi om over de vlonders te lopen.

 

 

De herfst is zwaar ingetreden met prachtig gele kleuren en een dons van bladeren. Met de zon achter de wolken was het lastig oriënteren en waren we blij dat we de route op navigatie konden terugleiden naar het beginpunt. Het werd een heuse herfstwandeling en genoten we enthousiast van de kleuren en de onverwachte rijkdom die je in dit seizoen in de natuur ziet.