In Mexico en Guatemala waren Annelot en Salo al aan het surfen op de oceaan. Met het zicht op het water met surfgelegenheid naast de deur moesten we natuurlijk ook het water op. We huurden een plank en Annelot ging voortvarend. Papa niet. Ik timede verkeerd en was al blij om al liggend een golf te pakken. Het leunen en drukken op het board deed me pijn aan de linker-elleboog en buik. Ik hield het er bij en ging Annelot fotograferen, veel leuker.



 

Eén van de dingen die op Annelot’s verlanglijstje stond was het kijken naar een schildpad die eieren op het strand legt. Ook daar is een toeristentour voor. Het vrouwtjes schildpad komt vaak 2-3 keer naar het strand toe om zo’n 80-100 eieren te leggen. Na een zwemtocht zoekt het een plek om te graven, legt 3kg aan eieren in het gat, dekt het weer toe en keert terug naar de zee. We hebben dit schouwspel van dichtbij gezien. Met rode lampen wordt het strand lokaal verlicht om het proces te kunnen zien en toch de schildpad niet te storen. Daarom zijn de foto’s in zwart-wit. De bedreiging komt van mensen en wasberen die de eitjes (zo groot als een tafeltennis bal) erg lekker vinden. Terwijl wij er waren stond de wasbeer al op de loer… Nachtwakers proberen het strand vrij te houden om de schildpad te beschermen.


 

Eén van de pronkjes van Costa Rica is de “macaw”, ofwel de rode papegaai. In het westen langs de kust hebben we ze niet gezien, wel in de buurt van Tarcoles en Jacó. Ze komen in een zeer kleurrijk verenpakket en krijsen vanuit de hoogte eigenwijs naar het gepeupel.
Zie alle items over Vogels (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8).

 

Op elke locatie in Costa Rica hoor je het gekrijs en hoge fluitgeluid van de kraaien met lange staart. Boven de oceaan vliegt de pelikaan op zoek naar vis en hier en daar verschijnt de gier om alles even op te ruimen. De grote foto is (hoogstwaarschijnlijk) van twee grijskopchachalaca.
Zie alle items over Vogels (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8).
 

Vanuit de kustplaats Sámara zijn er dagelijks oceaantochten om op zoek te gaan naar walvissen, dolfijnen, schildpadden en roggen. Vandaag zagen we 3 van de 4 soorten. Eerst twee parende schildpadden en daarna roggen, zelfs roggen die meters hoog uit het water omhoog sprongen. Op een bepaald moment waren er tientallen dolfijnen om de boot. Annelot en ik zaten voorop met onze camera’s. Met mijn nieuwe Sony a9ii zou ik de onverwachte sprongen van de dolfijn wonderschoon kunnen vastleggen, zij het niet dat de instelling voor continue autofocus per ongeluk was teruggezet naar eenmalig scherpstellen. Van de 180 foto’s zijn er 6 gelukt. Maar Annelot deed het veel beter. De eerste 6 foto’s zijn van haar. Het moment dat de dolfijnen naast en rondom de boot zwommen maakte Annelot helemaal enthousiast. We hebben genoten.
 


 

Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.






 

Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.

De toekan of toucan. Die wil je toch gezien hebben als je in Costa Rica bent. Toen Annelot en Salo bij ons in Bijagua kwamen en we om 5 uur al op de veranda stonden met de camera, landde de toekan voor onze neus hoog in de boom (eerste foto). Het licht was nog niet echt gunstig en gelukkig hadden we bij La Finca in Platanar (bij La Fortuna) een nieuwe portret-ontmoeting. Ook zagen we de toekan bij de riviersafari en in Jacó.
Zie alle items over Vogels (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8).

 

Een aantal malen werden we ‘s ochtends wakker van het gebrul van de apen. Op verschillende plekken in het land hebben we ze gezien. Wat mij bijzonder intereseerde waren de apen met wit gezicht, de “white-face monkeys”. Je hoefde niet ver te reizen om ze te zien, ze waren al bij het eerste huis in Bijagau en bij latere locaties. Hier is een korte indruk van Costa Rica als een open dierentuin.



 

Met de redelijk gunstige terugkoppeling ove de gezondheid van Sam pakten we de draad weer langzaam op. We boekten een riviersafari bij Canoa Aventura op de Rio Penas Blancas. De camera en zijn regenjas gingen mee en dat bleek nodig want het begon even heftig te plensen terwijl juist daarvoor de zon volop scheen; regenseizoen heet dat. Aan deze rivier zouden krokodillen zijn en andere “safari” dieren. We waren benieuwd en zagen een kaaiman, krokodillen, apen, een luiaard, ijsvogels, toekans, aalscholvers en hagedissen. Onze reisgids en tevens kapitein was niet erg spraakzaam en zodoende verstoorde hij ook de omgeving niet, wel zo rustig.


 

Op deze maandag reden we naar Reserva Natural Montaña Sagrada voor een trail door de jungle. We waren helemaal voorbereid. Terwijl we het laatste stuk bergweg reden (zie gele gedeelte op kaartje) ging mijn telefoon (zo rond 11 uur ‘s ochtends, 19 uur in Nederland). Het was een dame die het nummer van Noud vroeg en aangaf dat wij in Mexico of zo zitten. De verbinding viel steeds weg en de combinatie van stukjes info maakte ons erg ongerust. We stopten de auto en appten met Noud. Wil je dit nummer bellen? Het is een zekere Annemiek maar wij kennen geen Annemiek. Er is iets mis. Noud bracht ons later op de hoogte: Sam heeft een motorongeluk gehad. Nee, toch. Hoe ernstig is het? Leeft hij nog? Zijn verwondingen waren aan kin, voet en nek. Een idioot stopte voor de lol op de snelweg waardoor een bus en met daarachter Sam plotseling van 100km/u naar stilstand moesten. Sam vloog met zijn hoofd door de achteruit van het busje. Het heeft achteraf zijn val gebroken en niet zijn nek. Toch schrokken we ons het lamlazeres en hadden we weinig trek in verdere activiteiten. Sam bleef een nacht in het ziekenhuis voor behandeling en onderzoek. Noud en Sanne, en later opa en oma, namen zorgtaken op zich. Daardoor hoefden wij niet meteen terug naar huis. Sam is herstellende.

Na een mooie week in Bijagua vertrokken we samen met Annelot en Salo naar Platanar om een aantal dagen in de La Finca Lodge te verblijven. De route door de bergen werd ons aanbevolen en was erg mooi maar door de zeer slechte weg ook erg langzaam. Gelukkig bleven de banden heel en kwamen we via het meer van Arenal en de vulkaan van Parque Nacional Volcán Arenal in de lodge aan. Het is ook hier prachtig en vanuit deze plek zouden we een riviersafari doen en een trail in Reserva Natural Montaña Sagrada. Bij de lodges was een restaurantje waar je kon ontbijten en dineren, en dat beviel ons goed omdat ‘s avonds rijden niet aan te bevelen is. Rondom de lodge waren wat kleine trails en konden we regelmatig de toekans bewonderen, zie Vogels (5).


 

De kleuren van de vogels in Costa Rica zijn echt bijzonder. De rode vogel kwam zo nu en dan langs en dan moet je wel een foto maken. De foto van de zwarte vogel met rode staart is een roodrugtangare. De geheel rode vogel (grote foto) is een montezuma oropendola (zangvogel).
Zie alle items over Vogels (1), (2), (3), (4), (5), (6), (7), (8).
 

Eén van de kikkers die we nog niet hadden gezien is de “Blue Jeans” kikker. Hij is rood en heeft blauwe benen, en is giftig en is slechts 2cm groot. Voor mensen is hij niet gevaarlijk maar het kan wel irritatie aan huid en ogen geven als je hem in je hand neemt en bijvoorbeeld zonder wassen in je ogen gaat wrijven. We hadden van Jessy de tip gehad dat in de tuin van restaurant La Terrazza de rode kikker zou zijn. We vonden hem pas later bij een andere locatie.

 

 

Het nationale symbool van Costa Rica is de luiaard, in het Engels de “sloth”. Er zijn twee soorten: met 2 vingers en 3 vingers. We hebben ze beide gezien en hun bewegingen zijn als een vertraagde film. Ze zijn moeilijk te spotten maar als je weet van welke bladeren ze houden, is het wel te doen. Gelukkig waren er andere reizigers die al gestopt waren bij de luiaards die hier onder afgebeeld zijn. De tuinman van ons vakantie-huisje in Bijagua liet ons ook eentje zien die om de hoek in de boom hing maar helaas zijn gezicht niet liet zien.