In Mexico en Guatemala waren Annelot en Salo al aan het surfen op de oceaan. Met het zicht op het water met surfgelegenheid naast de deur moesten we natuurlijk ook het water op. We huurden een plank en Annelot ging voortvarend. Papa niet. Ik timede verkeerd en was al blij om al liggend een golf te pakken. Het leunen en drukken op het board deed me pijn aan de linker-elleboog en buik. Ik hield het er bij en ging Annelot fotograferen, veel leuker.



 

De flora en fauna van Costa Rica moet je met een gids bekijken, zeker als het donker is. Een gids ziet 3x zoveel en kent ook het gedrag van planten en dieren. We hadden om een gids gevraagd en toen kwam Jessy Lopez Herra. Wat een kanjer en leuke vent! We dachten meteen de jungle in te gaan maar hij koos eerst gewoon voor de tuin, luisterde en begon daarna te speuren. Binnen 10 minuten wees hij ons op kikkers en op 2 (kleine) slangen. Echt bijzonder. De kleinste slang zat verborgen waar het blad zich van de stam afzet. De tweede lag gewoon op een blad en was een giftige slang. We zagen kikkers in mooie kleuren en eentje die na het laten zien van de kleuren zich als dood hield, de ogen sloot en zich heel klein maakte (bovenste 2 foto’s). Wow! Ook zagen we spinnen, wandelende takken en sprinkhanen. Dit hadden we niet willen missen.



 

Vanuit de vakantie-huisjes zitten we tegen een nationaal park aan, niet wetende dat om de hoek een trail is van 2 uren met mooie hangbruggen. Met camera’s om de nek gingen we op pad. De verkoper van de tickets gaf ons de route mee en gaf aanwijzigingen om een uitvalsroute omhoog naar de krater niet te lopen omdat die onbegaanbaar is. We genoten van de mooie jungle begroeiing en de 3 hangbruggen. Je moet je ogen goed open houden want er is zoveel te zien: een vlinder met doorzichtige vleugels en een hagedis die de kleur aanneemt van de boomstam waar hij op klimt. Ook zagen we onderweg de apen met witte kop. Annelot en Salo liepen toch de route naar de krater en werden volledig verrast door de enorme stortbuien die plotseling naar beneden kwamen, terwijl Ingrid en ik genoten van een drankje maar ook wel zorgen maakten over hun pad terug.

De nachtwandeling in Tapir Valley is representatief voor wandelen in het (pikke)donker en begint al om half zeven ‘s avonds. We hadden geboekt met gids die ons toelichting gaf en uitrusting uitreikte met lichten en laarzen. Dat laatste was nodig omdat het gebied drassig is en ook bescherming biedt tegen aanwezige slangen. En die waren er, zelfs de meest gevaarlijke giftige van Costa Rica: de Fer-de-Lance (2 foto’s op 2de rij). We hebben ontzettend veel kikkers gespot maar ook padden, schildpadden, krabben, slangen en veel muggen. De mooiste beleving kwam toch wel van de bijzonder gekleurde kikkers die op bladeren en in de bomen zaten. In een vochtig klimaat moet je je goed beschermen tegen muggen want ze prikken je lek. Deet kan een vriend worden, net als een regenjas. De laatste was echt nodig want er kwam toch een plensbui opzetten. Ook voor de camera had ik een regenjas die veelvuldig gebruikt is.




 

Via de gastvrouw van het vakantie-verblijf ontdekten we Tapir Valley: een particulier natuurgebied om bescherming van kostbaar natuurgebied te beheren. Zij is daar bestuurslid en kan het gebied aanbevelen. We zouden in hetzelfde gebied ‘s avonds een nachtwandeling te maken. Dus vandaag eerst maar eens overdag kijken. Het gebied is relatief klein maar wel goed voor een wandeling van zo’n 2 uren. Onderweg moesten we 2x een beekje versteken en gaf Salo aan Ingrid een helpende hand. De jungle is prachtig en de natuur is zeer rijk. Grote (blauwe) vlinders vliegen om je heen, kikkers kwaken in de vijvers en prachtige vogels laten zich hier en daar zien, zie o.a. de Vogels (1..8) items. Na de wandeling gingen we lunchen bij een restaurant 8km verderop met een prachtig uitzicht over een van de vulkanen.



 

Vorig jaar daalden we af van de rotsen bij de kapel van de profeet Elia naar Yiali beach (glasstrand). Enkele dagen geleden waren hier met de boot en vandaag gingen we opnieuw de afdaling aan. De laagste ladder (nog steeds op 20m hoogte) was deze keer een kneusje en het vereiste concentratie en giga stappen om dat stuk verticaal langs het touw af te dalen. Het lukte en daarna konden we genieten van het rustige strandje en lekker snorkelen natuurlijk. We waren attent gemaakt op kwallen en daarvn heb ik er 3 gezien. Ze waren prachtig van kleur, 20cmd lang en uiterst vervelend bij aanraking. Vanuit de schaduw van de spelonk had Ingrid prachtig uitzicht over de baai. De klim naar boven was eenvoudiger dan de afdaling alleen iets vermoeiender met deze warmte.
 

Het leek ons heelrijk om met dit warme weer een boot te huren. We huurden via Skiclub 105 in Paleokastritsa 8-persoonsboot met een motor van 30pk (althans dat was de sticker; in werkelijkheid was het bijna het dubbele) en genoten een hele dag van de heerlijke verkoeling op het water. Vanaf de boot zie je de prachtige rotsen van de kust een de wonderlijke gelaagdheid er van. Onderweg konden we bij wel 14 strandjes aanmeren. We kozen voor de twee uitersten op de route en nog eentje er tussen in. Dat was bij Yiali (waar we later vanaf de berg vanaf gaan dalen) en bij een klein strandje onder de burcht van Angelokastro (waar we later naar boven gaan klimmen). Bij het aanmeren genoten we van het uitzicht, zonnetje en snorkelen. In de boot klimmen ging me niet altijd goed af en leverde een behoorlijke bloeduitstoring op toen bij een beklimmen van het kleine trapje een flinke golf er voor zorgde dat ik mijn balans verloor en me tegen de 50pk (oh sorry, 30pk natuurlijk) motor stootte. Al met al was het een mooie dag die we afsloten met een heerlijk diner bij restaurant Nereids in Paleokastritsa.





 

De wandeling van vandaag begon in Vatos en dan over de berg langs olijfbomen en langs klooster Mirtiotissas naar restaurantje Bella Vista. Na een korte lunch zochten we een plekje tussen de rotsen om even een frisse duik te nemen in het heldere zeewater. En dat laatste was zeer aangenaam bij een temperatuur van 34 graden.





 

Op Corfu kan men mooie wandelingen maken door de olijfboomgaarden, langs stranden en door de bergachtige streken. Net als vorig jaar liepen we de route vanaf het huis naar Giannades en weer terug. In het dorpje namen we een sandwich en een frappé. Omdat de temperatuur al behoorlijk aan het stijgen was vulden we ook de koelfles bij met gekoeld water. Giannades is een klein dorp met typische eilandtaferelen: veel bloemen en zo nu en dan afgedankte geparkeerde auto’s of scooters. Onderweg zie je veel bloemen en kleine dieren zoals vlinders en spinnen. Bukken dus om je hoofd vrij te houden van kleverige spinnenwebdraad.



 

De competitie van de hockey zit er op. Vanmiddag floot ik de laatste wedstrijd van Jong Dames 1 tegen het jonge dames team uit IJsselstein. Hisalis won met 2-1. Daarna ging ik de nieuwe camera proberen bij de hockey (uit)wedstrijd van de H1 tegen de Kraaien. De zon scheen fel op het zandveld waardoor de grasmat wel een wit laken leek. Het is gelukt om nog wat mooie shoots te maken van de wedstrijd. Sam speelde helaas niet mee vanwege een blessure. De kampioen van de 3de klasse (dat waren ze twee weken geleden al) won deze wedstrijd met 3-4 en is daarmee ongeslagen geweest in het seizoen 2021-2022. Volgend seizoen moeten ze een tandje er bij zetten in de 2de klasse.


 

Scheidsrechter zijn bij het eerste heren team, de H1, is een grote eer. Het zijn atletische jongens en het spel gaat super snel. Afgelopen seizoen kon ik met collega-scheidsrechters de thuiswedstrijden onder onze hoede nemen. Het was niet altijd gemakkelijk en er zijn veel leermomenten geweest die ik mee neem in mijn scheidsrechters ervaring. Door de tegenvallende uitslag vorige week (2-2 tegen Strawberries) was deze thuiswedstrijd plotseling de kampioenswedstrijd geworden. Het was dan ook een geweldige ervaring om deze wedstrijd samen met Maarten, mijn vaste collega-scheidsrechter, te mogen fluiten. We vormen samen een team en kunnen op afstand razendsnel met elkaar communiceren zonder radiografische middelen. Bovendien werken onze afspraken feilloos waardoor we nooit tegengestelde aanwijzigingen geven. Vandaag kwam de kers op de taart: de kampioenswedstrijd. We hebben genoten en volgens beide teams heel goed gefloten. Hisalis won met 6-0 en promoveert naar de 2de klasse. Was er vuurwerk vooraf, toen ik het eindsignaal gaf kwam er een oorverdovend gejuich van het in grote getale aanwezige publiek en natuurlijk weer rook- en vuurwerk, ongevaarlijk overigens. Alle teamleden van het H1 team deden daarna ere rondjes en was er feest op de club.



 

Het is vandaag de op een na laatste speeldag en het eerste dames team, de D1, speelde tegen Purmerend. Zoals ik schreef in 8.05.2022 Laatste H1 dat ik deze D1 wedstrijd zou gaan fluiten. Omdat de H1 zijn kampioenswedstrijd zou spelen heb ik kunnen wisselen met een collega-scheidsrechter. In plaats van fluiten ging ik bij de D1 wedstrijd fotograferen. De dames verloren helaas met 0-2 van de gasten die moedig hun degradatie wilden veilig stellen.
In de H1 wedstrijd daarna speelde Sam ook weer mee na een liesblessure. Zijn eerste strafcorner was ook meteen een goal! Ook Noud kwam bij de wedstrijd kijken (laatste foto) bij de kampioenswedstrijd van de H1 (zie volgende item).

Van de foto sessie met de vosjes is hier een kort overzicht van onze modellen. Wat kan de natuur soms verrassen en wat kun je er blij van worden. Zowel George als ik konden deze dag wandelen met veel voldoening afsluiten. We hadden op veel herten gerekend en gezien maar vossen zien is niet altijd raak. Vandaag wel dus. Met het prachtige licht kleuren de vossen prachtig in het landschap en kun je mooie voltreffers schieten. Wat een heerlijke dag. Hieronder zijn onze favorieten groot afgebeeld.
 


 

Eén van de hoogtepunten van onze mooie wandeling was het spotten van 4 vossen op 3 verschillende plekken. Van de vier vossen waren 3 nog pup. Ze lieten zich gemakkelijk zien voor de camera terwijl ze vrolijk door het hoge gras sprongen. George en ik maakten wederzijds foto’s van elkaar terwijl de puppies vlak bij ons langs liepen. Wonderbaarlijk mooi en spannend.

 

Mijn jeugdvriend George is vandaag op bezoek. Samen trokken we voor een flinke wandeling van 15km door de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Onderweg praatten we gezellig bij want er was veel te vertellen. Het voelde als twee oudere tieners die met liefde voor de natuur van gedachten wisselden en verhalen met elkaar deelden. Super gezellig! Beide met camera uitgerust hoopten we wat mooi momenten te vangen. En die waren er zeker: een reiger die zich te kost deed aan libelles, zangvogels die hun lied lieten horen, allerlie libelles en een heerlijk zonnetje die het landschap kleur gaf.