In een heerlijk temperatuurtje van 22 graden maakten we een bijna zomerse wandeling door de duinen bij Duindamse Slag. In het bos liepen we meteen tegen een grote pad aan en in de duinen hoorden we de nachtegaal en fitis vrolijk fluiten. Op het strand vond Borre zijn vrijheid en voer een vissersboot dicht langs de kust. We namen een plekje in de duinen om van de ruimte en mooie uitzicht te genieten. Bij Duindamse dronken we wat op het terras wat meteen het vakantiegevoel versterkte met alle jonge kinderen die deze week schoolvakantie hebben. Maar eigenlijk is het voor gepensioneerden altijd vakantie. Vandaag (en gisteren) werkte het weer hier bijzonder aan mee. Op de terugweg reden we langs een van de laatste bloemenvelden, bij de rest zijn de koppen al gesneld.



 

Met dit prachtige weer moest ik wel de AWD in. De camera ging natuurlijk mee, eigenlijk camera’s want ook de a7iii ging mee met macrolens. En het driepootstoeltje ging mee aan de rugzak. Ik was nog maar net in de duinen en de eerste vogelgeluiden waren al te horen. Het eerste vogeltje was de fitis, daarna volgden de boomleeuwerik, de braamsluiper, de grasmus, de koekoek, de rietgors, de vink en de roodborsttapuit. De wandeling ging naar de vossenburcht om te kijken of de kleine welpjes wat speelser zijn geworden maar ze kwamen niet uit de burcht.
 


 

Ook dit jaar was ik als scheidsrechter betrokken bij de ISVT (International Super Veteran Tournament), een hockey toernooi voor Europese veteranen. Het waren twee mooie dagen met prachtige wedstrijden die je met collega’s uit eigen land of buitenland fluit. Ondanks de hogere leeftijd is de beleving van de spelers niet minder dan bij junioren of senioren teams. Dat geeft plezier in het fluiten want sport is emotie.

Vandaag floot ik mijn laatste wedstrijd van de D1. Tijdens de volgende thuiswedstrijd ben ik afwezig en de laatste ingeplande is afgelast omdat het team uit Soest zich heeft teruggetrokken. Het was vandaag een sterke wedstrijd van beide teams met goed hockey. Dat laatste maakt het fluiten prettiger. Als er veel met de sticks gehakt wordt is de flow meestal ver te zoeken. Na de D1 speelde de H1 tegen de nummer 1 uit de competitie. Hier maakte ik een aantal foto’s, voor de website(s).

 
 

Het vorige item ging over de wilde zwijnen. Dit item van dezelfde wandeling gaat over de vogels. Eerder heb ik de geelgors gefotografeerd maar nu was er de bonte vliegenvanger. Deze heb ik nog nooit gezien, laat staan gefotografeerd. Ook zou de glanskop in de buurt zijn die ik wel heb gezien maar niet kunnen fotograferen. Wel waren er de zwartkop, de boomkruiper en de boompieper (en de vink en tjiftjaf). Het fotograferen van de bonte vliegenvanger en het zien van de wilde zwijnen waren de toppers van deze wandeling.


 

Met behulp van Buienradar zochten we naar het geschikte tijdslot om te wandelen in de bossen bij Uddel. De gebieden zijn gemarkeerd als Valenberg en Slicht. In de verte hoorden we het verschrikkelijk irritante getoeter van vrachtwagens, waarschijnlijk voor een optocht voor bijzondere mensen. Goedbedoeld maar na een half uur wordt het een onverkwikkelijk geluid in de bossen. We waren nog maar net op pad in gedeelte Valenberg (van kroondomein Het Loo) en we zagen een groep wilde zwijnen, spannend. Nog geen drie minuten later zag ik een geelgors heen en weer vliegen. Dit wordt leuk, dacht ik, en het werd nog leuker. Met behulp van de nieuwe vogelapp wist ik dat de glanskop, zwartkop en de bonte vliegenvanger in de buurt waren. En halverwege de wandeling zagen we opnieuw een groep wilde zwijnen maar nu wel heel dichtbij. We stonden stil om goed te kijken of deze heren naar ons toe zouden rennen of niet. Plotseling draaide eentje zich om en zette het op een lopen, de anderen volgden. Kort daarna liet Buienradar ons in de steek en overviel een stortbui ons. Snel de cameras in de rugzak en maar flinke passen maken. Toch was het een enerverende wandeling, zie ook volgend item met de vogels.

 

Tussen de buien door zagen we kans om een stukje te gaan fietsen in de omgeving. We reden naar de Gorsselse Heide, zo’n 4km bij het huisje vandaan. Opnieuw waren de kleuren van bomen en landschap prachtig. We maakten wat foto’s, ontweken een paar verdwaalde naregenspetters en reden terug over de natte onverharde wegen naar het huisje. Daar aangekomen was er net een grote berk omgewaaid die de oprit blokkeerde. De eigenaar van het terrein ruimde diezelfde middag nog de boom op en zo was de oprit weer beschikbaar voor de auto. Gelukkig was de boom niet op de auto gevallen.
 


 

Ingrid en ik zijn voor drie dagen naar Gorssel in de gemeente Lochem in de provincie Gelderland. Gorssel is deel van de Achterhoek en ligt landelijk in de bossen en heeft een eigen museum More. We verbleven in een huisje vlakbij het dorp dat via een onverharde weg te bereiken was. Onderweg naar Gorssel wilden we een wandeling maken en dat deden we in Kootwijkerzand op de Veluwe. Het is een mooie zandvlakte omringd door bossen. Door de vroege lente lichtten de bomen in het felle zonlicht groen op. We begonnen bij de 13,5m hoge uitkijktoren de Zandloper en liepen daarna langs de bosrand en terug over de zandvlakte. Het gebied is half afgezet om het broeden in het zand van de tapuit, nachtzwaluw en boomleeuwerik mogelijk te maken. Het randgebied is bedekt met mos. Met een macrofoto zijn de prachtige waterdruppels goed te zien op de fijne mosplantjes. Op afstand zie je een glanzende nevel over het mos. In het bos hoorden we de zwarte mees, de tjiftjaf en de zwartkop.
 

Sam speelde vandaag een thuiswedstrijd op het hoofdveld wat voor mij een mooie gelegenheid was om naar zijn wedstrijd te kijken en foto’s te maken. Van de 213 foto’s bleven er 164 over en daarvan sprongen er een paar mooie acties uit die hieronder zijn getoond. Het team stond goed te spelen maar moest wel 3 tegengoals incasseren. Sam scoorde de winnende 4-3.

 

Om wat meer flexibiliteit te hebben voor de fiets had Ingrid een hondenmandje bij de kringloop aangeschaft. We fietsten voor het eerst met Borre achterop naar Warmond langs een paar bollenvelden. De kleuren van het bos en de bloemen waren fantastisch en Borre bleef heel gedeisd in zijn mandje zitten. Zijn beloning voor het ritje was een boswandeling.


 

In een voortreffelijk weertje werden vandaag de wedstrijden van de senioren teams thuis gespeeld. Sam’s wedstrijd met de Jong Heren 1 (HJ1) tegen Amsterdam werd gewonnen met 4-2. Daarna floot ik de wedstrijd van de Dames 1 (D1) tegen Bennebroek die werd verloren met 1-2. Tijdens de daaropvolgende wedstrijd van de Heren 1 (H1) tegen Bennebroek heb ik, net als bij de HJ1, foto’s genomen. De eerste twee rijen zijn van de HJ1, de derde rij is van de D1 en vierde en vijfde rij zijn van de H1.
 

Het hoogtepunt van de wandeling was de vossenfamilie: moeder vos met 3 of 4 welpjes. De pluizige beestjes speelden tussen de struiken en liepen de burcht in en uit. Het was een fascinerend schouwspel. Na een paar foto’s vervolgden we onze weg en begon het nagenieten. De laatste keer dat ik een vossenwelp zag was in maar slechts een jaar geleden, op 8 april en het blijft bijzonder om ze te zien.
 
 
 

Vanmiddag wandelden Ingrid en ik met Annelot door de AWD. We liepen het rondje naar Stobbenbosjes, Kijkberg, Witteveld, Dappere kees en weer terug Via Wilhelminabosjes over de Haasvelderweg naar De Zilk. Onderweg zagen we vinken, de kraai, de tjiftjaf, de boompieper, tafeleenden, krooneenden, kuifeenden, de torenvalk, de gaai en zelfs weer een havik. Het weer was geweldig mooi. Met 24 graden in de duinen was dit voor het eerst weer een dag zonder jas. We genoten van de natuur en van de vosjes die we bij moeder vos zagen in de buurt van hun burcht. Daarover meer in het volgende item.


 

Nu de maand april is begonnen, is het aantal toeristen in de omgeving gestegen omdat de bollenvelden weer in bloei staan. Met de fiets door het kleurrijke landschap rijden is niet alleen goed voor de beweging maar ook voor het oog. Nu zijn het de hyacinten en narcissen, straks komen ook de tulpen er bij.
 

Vorige week kreeg ik de Volvo niet alleen een servicebeurt maar werden ook de winterbanden verwisseld voor de zomerbanden. Vanmorgen was de wissel nodig voor de Mini Countryman. Ik had Borre even meegenomen zodat ik hem tijdens de wachttijd kon uitlaten. De afvalzakjes had ik in mijn jaszakken en daar stond ik dan, bij de garage: hondenriem vergeten. Van het garagepersoneel kreeg ik even een oranje spanband mee en zo wandelden Borre en ik naar de bollenvelden bij de Keukenhof. De hyacinten staan nu vol in de bloei. Net als narcissen is het de voorbode van de tulpen. Ik maakte een aantal foto’s met de iPhone die ik thuis aan elkaar rijgde als panoramafoto en voila, oranje bij de hond en wit, rood en geel in het veld.