Het zou mooi weer worden vandaag en daarom trok ik er redelijk vroeg op uit. Eerst even de hond uitlaten, ontbijtje nemen en hup in de auto. Het bleek fris te zijn; de thermometer in de auto gaf 2 graden aan. Al gauw hoorde ik de vogels fluiten: veel vinken, veel rietgorsen, veel boomleeuweriken, één specht, één roodborsttapuit, twee reigers, één aalscholver, één torenvalk en veel herten. Helaas geen vos vandaag en geen grote roofvogels. Toch was de wandeling van ruime 15km de moeite waard en probeerde ik de leeuwerik in vlucht te fotograferen wat een paar keer gelukt is.

 

Met de nieuwe Specialized fiets reed ik vanmiddag een 20km rondje polder, langs de Kaag en via Abbenes weer terug. De zon scheen fel en insmeren was beslist nodig. Onderweg stopte ik even voor een paar foto’s die ik thuis kort heb bewerkt. Thuisgekomen wachtte de zanglijster me op met een onherkenbaar liedje. Door het gebruikte filter clippen de kleuren en krijgt de foto een wat schilderachtige toon.
 

De zon scheen vandaag volop waardoor de fotografie-kriebels weer omhoog komen. We wandelden door de duinen en hoorden veel vogels om ons heen, veelal graspiepers en boomleeuweriken. De winterkoninkjes tetterden in de bosjes en herten verscholen zich achter de natte plekken waar bomen tot over hun enkels in het water stonden. Hoog in de lucht vloog een roofvogel. Aan de vleugels zag ik dat het geen buizerd was. Ik maakte eerst maar zoveel mogelijk foto’s. Het was waarschijnlijk een havik, een kiekendief of een sperwer. Thuisgekomen ging ik het meteen uitzoeken. het was de havik. Voor het eerst heb ik de havik in het wild gefotografeerd. Door de nattigheid in de duinen moesten we een paar keer omlopen om geen natte voeten te krijgen. Nog nooit eerder was het zo nat in de duinen. Laat de lente maar gauw komen. Dan kunnen we weer genieten van de kleurrijke velden met bloemen.




 

De zaalcompetitie van de hockey zit er weer op. In februari was ik al scheidsrechter bij een aantal veldwedstrijden van de D1 en H1 teams. Vandaag was het voor de echte competitie en speelden zowel de D1 als de H1 tegen de eerste teams van FIT. Samen met een collega-scheidsrechter floot ik de wedstrijd van de D1. Van de H1 nam ik de foto’s. Beide wedstrijden eindigden in gelijkspel.
 

Hockey is plezier voor jong en oud. Ik hoor nu bij de laatste groep die samen hockeyen bij de 60+ en met enthousiasme het spelletje spelen. Zo is er ook hockey voor spelers met een beperking: de G-hockey. De trainers hadden me gevraagd om foto’s te maken van de spelers voor promotie doelen. Enthousiasme valt ook op bij deze groep hockeyers. Foto’s maken was een prachtige gelegenheid. Uit respect voor de spelers en hun ouders laat ik hiervan geen foto’s zien. Die zijn te zien op hun Hisalis G-Hockey Instagram en Facebook naar eigen keuze. Bij thuiskomst had ik ruim 550 foto’s te verwerken waarvan 362 overbleven voor een kleine bewerking. Die ene foto van de heggenmus die ik thuis nam kon er dan ook nog wel even bij.

Sinds begin 2024 ben ik lid van de landelijke hockeyclub voor zestigplussers, als scheidsrechter. Het is een leuke groep die elke twee weken onderlinge wedstrijden speelt met 15-20 teams. Tijdens het sporten (en ook daar buitenom) is er bij deze leeftijdsgroep een verhoogd risico voor het hart. Het kan gebeuren (en het is al een paar maal gebeurd) dat spelers met klachten als angina pectoris (borstbeklemming) of hartritme-stoornissen zomaar ineen zakken. Bij een van de laatste wedstrijden werd mij als scheidsrechter een portofoon in de handen gedrukt voor dergelijke calamiteiten. Wat doe je dan? De vereniging organiseert eenmaal per jaar een AED (opfrissings)cursus. Ik had me ook aangemeld en was vandaag van de partij, in Wageningen in het clubhuis van de locale hockeyvereniging waar eens de 60+ vereniging is begonnen. Inmiddels zijn mannen en vrouwen tot dezelfde vereniging samengevoegd. Het volgen van de AED cursus was voor mij nieuw en zeer nuttig omdat ik niet meer onwetend ben en er geen vrees meer is om iets verkeerds te doen. Het durven handelen is belangrijk en absoluut noodzakelijk om de eerste 6 minuten te overbruggen totdat de hulpdiensten zijn gearriveerd, hetzij de ambulance 112-dienst of de altijd aanwezige EHBO dienstverleners.

De weersverwachting voor vandaag was bewolking met zonnige perioden. Meestal kijk ik niet naar weersprognoses want ze kloppen vrijwel nooit. Toch gingen we vanmiddag wandelen want beweging is goed en het leek in ieder geval droog te blijven. We wandelden een willekeurige route van ongeveer 5km op een bekend gebied vanuit Panneland. Onderweg zagen we de staartmees schichtig van boom tot boom springen. De rietgors liet zich in de struiken zien maar at van de grond. Ook was er weer de boomleeuwerik en de roodborst. Het viel op dat er veel bomen zijn gesneuveld tijdens de stormen van de afgelopen tijd.





 

Tijdens een wandeling vanmiddag viel het ons op dat de krokussen zich in grote aantallen laten zien. Het is in het park en in de plantsoenen dat de vrolijke kleuren weer opduiken. Met de iPhone maakte ik snel even een paar foto’s.

Omdat het weer gunstig was ging ik vanmiddag met camera op pad. Ik koos voor de ingagng Panneland. Of moeten we nu Pannenland zeggen/schrijven? In ieder geval was de temperatuur mild maar het licht toch vrij diffuus en fel. Het kon de pret niet drukken want al snel schetterde het geluid van de torenvalk boven me en niet veel later ook het geluid van de buizerd. In de struiken was een boomleeuwerik, de enige, en in het water zwommen een paar krooneenden.

 

 

Het is een gewone zondag in februari. We kijken naar Hour of Power met als gast Jan de Zwart van Stichting MAF (Mission Aviation Fellowship). Voordat ik een hockey wedstrijd ga fluiten van Hisalis H1 tegen eerste klasser Alecto H1 maken Ingrid en ik een wandeling rondom de polder. De temperatuur was mild en onderweg zagen we de eerste sneeuwklokjes. Met de iPhone probeerde ik laag te zitten en het polderlandschap als achtergrond mee te pakken. De ProCam app levert mooie de foto in DNG formaat op waarna ik het in Lightroom nog kan tunen qua belichting.
 

Na dagen van stormachtig en nat weer was het vandaag helder en rustig. Een goed moment om de nieuwe fiets te pakken en te bewegen. Ik wilde naar de duinen en richting Zandvoort, eventueel naar Zandvoort en langs Bentveld en Aerdenhout weer terug. En zo liet de route zich makkelijk invullen. Vlak voor Zandvoort stopte ik even voor een foto van de duinen. Later stopte ik nogmaals om mijn billen-zonder-fiets-ervaring even rust te gunnen en tegelijk een drinkpauze in te lassen. De Specialized hielp in de Eco stand en als het steil de duin omhoog ging, even heel kort een tandje meuk er bij, standje Sport. De Turbo stand heb ik heel eventjes gebruikt om het verschil te testen. En dan heeft de fiets ook nog een traploze versnelling. Die is echt fantastisch want je kunt de belasting voor jezelf heel fijntjes aanpassen. Daardoor kon ik bijna continue op Eco stand rijden met een gemiddelde van zo’n 25km/u, snel genoeg voor mij. Zonder elektro-motor kan ook maar dat is met het gewicht van deze fiets niet erg prettig. Het rondje Zandvoort was toch meer dan ik had gedacht: ruim 47km, waarvan de helft langs een mooi natuurgebied.
 

Vanmiddag wandelden we met onze vrienden door de AWD. We namen de omgekeerde route die Ingrid en ik afgelopen maandag namen. Het weer was prachtig en het was fijn om bij elkaar te zijn en bij te praten. Onderweg dronken we de meegenomen koffie uit de thermokan en dat smaakt goed als er een venijnig koude wind om je oren waait. Rein had ook de camera bij zich en samen probeerden we vooral de roofvogels in de lucht te volgen. Andere vogels hebben we eigenlijk niet gespot dan alleen een paar watervogels zoals de Grote Zaagbek. Met de nieuwe iPhone maakte ik de eerste selfie.




 

De zon scheen prachtig over de duinen en als de wind even weg was, voelde de temperatuur van 11 graden zelfs warm aan. Ingrid en ik wandelden een rondje van zo’n 9km door de AWD. We hoorden en zagen in het begin niet zo veel vogels maar wel veel herten. Dan was er de grote raaf en later tot onze verrassing een mooie vos. Verder de duinen in kwamen we weer de vertrouwde watervogels tegen: dodaars, kuifeenden, futen, wilde eenden, een roodborst, een roodborsttapuit, een rietgors en een blauwe reiger. Thuisgekomen zaten de koperwiek en de vink ons op te wachten. Het was zeer aangenaam om lekker buiten te zijn en thuis een warme koffie en warme chocolademelk te drinken. Met pensioen zijn is zo luxe en ontspannen.

 

Na een bijzonder inspirerende preek van Bobby Schuller bij Hour of Power maakten we een wandeling door het Duindamse bos. Het was winters koud met een zomerse zon. Vaak hebben we hier met de kinderen in het bos gewandeld of met sleetjes de duinen afgeroetst. We passeerden het gedeelte waar de kinderen met de step naar beneden reden zoals in 2010. Nu was Borre was mee en liet hij zijn sprongen even zien.

 

Thuisgekomen van de prachtige wintersport vakantie met Sam, bekeek ik nog even de pistes die we gebruikten. In onderstaande kaarten heb ik de liften gemarkeerd die ons op de pistes brachten. De startroute elke ochtend was: vanuit het hotel Le Bettex en vervolgens Roc-1 en Roc-2. Vandaar uit gingen we veel naar Granges of Becca of naar Plan de l’Eau en dan naar Cime Caron (hoogste punt op 3200m). Op een ochtend pakten we vanaf Le Bettex de lift Pointe de Masse (2804m) en lift Masse-1 die helemaal rechts staan op de kaart (naast Cime Caron). Op Col de la Chambre (2850m) hadden we een prachtig uitzicht over de Alpen en de Mont Blanc. Vele malen legden we de stuntpiste naast Chatelet af en gingen we terug via Bouqetin. om bij de stuntpiste te komen moesten we afdalen naar de lift Plan de Mains. Dat kon via rode pistes Alouette of Mouflon. Die laatste bracht me de stuipen op het lijf met 800m “zwart”. De Fransen waren niet altijd zo nauwkeurig met de piste kleuren. We orienteerden ons aan de rechterkant (oostkant) van de kaart vanwege de makkelijke bereikbaarheid en de mooie pistes. Eenmaal gingen we vanaf de lift 3Vallées (naar Col de la Chambre) en namen we piste Lac de la Chambre terug. Dat was op een ongunstig moment want de bewolking weerkaatste het felle zonlicht en maakte de zichtbaarheid op de piste bijna nihil. Je kon dus niet zien waar je naar toe ging. Het mocht de pret niet drukken. Ons favoriete lunchrestaurant was onderaan de Grange: Le Grand Lac met goed eten en prachtig uitzicht.
Onderstaande kaarten komen van https://www.wintersport.nl/.