Vandaaag vieren we de 20ste verjaardag van Noud. Het is een bijzondere dag en we zijn dankbaar om samen met familie en vrienden zijn verjaardag te vieren. Met de jongste nu twintig jaar oud zijn we uit de tienertijd. Tijdens onze vakantie heeft Noud (samen met Sanne) zich zeer verantwoordelijk getoond toen Sam net het motorongeluk had gehad. Dat is iets waar je als ouder niet op voorbereid bent maar als het dan gebeurt maakt je dat ontzettend blij. Dat we Noud’s verjaardag kunnen vieren met Sam er bij maakt deze dag nog feestelijker. We vieren het leven en zijn ontzettend blij dat de bescherming van God over onze kinderen is. We bidden er dagelijks en vragen om de zegen van God over hun leven, waar ze zich ook bevinden. Met de Psalmist zeggen we vanuit Psalm 124:8: “Onze hulp is in de naam van de HEER, die hemel en aarde gemaakt heeft“.

 

Gisteren zijn we aangekomen op het internationale vliegveld van Houston (IAH) en overnachtten in het Marriott hotel dat op het vliegveld ligt. Vandaag vliegen we terug naar Nederland met KL662. We moesten om 11:00uur uitchecken van het hotel en konden al vroeg de baggage inchecken voor de vlucht die om 15:00uur zou vertrekken naar Amsterdam. Op het vliegveld van Liberia kwamen we nog de leren stoeltjes tegen die Annelot voor de bus heeft gekocht, zelfde prijs overigens. De vlucht naar huis verliep in 8,5 uur terwijl de KL661 naar Houston toe 10 uren duurde, klein verschil. Het vliegtuig bereikte snelheden tot 1009 km/u op een hoogte van ruim 11km. Aankomst op Schiphol: 1 augustus om 7:00uur.

Het hotel OPacifico in Naranjo was een mooie afsluiting van ons verblijf in Costa Rica. Het is gelegen in de jungle in het zuiden-oosten van de provincie Guanacaste, niet ver van Coyote wat aan de westkust ligt. Het hotel heeft een prachtige grote tuin met een groot zwembad, strand, hangmatten en een mooie steiger. Van de steiger hoor je de apen in het bos en zwemmen de roggen om je heen. In de tuin lopen de grote hagedissen en zit de kolibri aan de bloemen te tippen. Orchideeën sieren de veranda van het restaurant op. Vanavond gaan we hier lekker eten en morgen vliegen we van Liberia naar Houston.


 

De volgende dag vertrokken we richting vliegveld. Omdat het rijden in Costa Rica niet zo snel gaat als in Nederland hebben we het in 2 stappen gepland: vanuit Jacó eerst naar Naranjo (met de veerboot) en de volgende dag naar het vliegveld in Liberia en de auto inleveren. ‘s Ochtends bij het inpakken ontdekte ik dat er nog een onderdeel van Annelot haar lens in mijn tas zat. We vonden het niet erg om die nog bij haar langs te brengen, het was maar 25km. Na een koffietje in de bus viel het tweede afscheid veel lichter dan gisteren en reden we met een gerust hart naar Puntarenas. Onderweg pakten we nog even een drankje en broodje waar peilkanen het landschap sierden met hun grote verschijning. De tocht met de veerboot was zo’n 70 minuten. Daarna was het nog 2 minuten rijden naar het hotel wat we vanaf de veerboot al konden zien (laatste foto).



 

Ons verblijf in Costa Rica was 3 weken met en dag of 5 aan reistijd. Van de 3 weken hebben we 2 volle weken met Annelot kunnen optrekken. Dat was ook het doel van deze reis. Samen hebben we het land kunnen bewonderen en genoten van de activiteiten en van het fotograferen. Maar alles is tijdelijk, ook dit verblijf. We brachten Annelot terug naar de Salo en “Billy de Bus”. Eerst lunchten we met hen en zijn broertje en zus die ook naar Costa Rica waren gekomen. Na de lunch zagen we warempel een krokodil op 50 meter afstand van de bus. Oops.
Het afscheid viel bijzonder zwaar en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we er tegen op zagen omdat Annelot en Salo pas met de kerst weer naar Europa komen. Maar de vakantie was zeer geslaagd.



 

Op verschillende plekken in Costa Rica kun je jungle activiteiten ondernemen. Wij vonden de kabelbanen erg leuk, ofwel ziplinen. Niet ver bij ons vandaan kun je een parcours van 12 platforms door de jungle doen. Annelot en ik waren er klaar voor. Bij sommigen ga je wel 60km/u. Je bent natuurijk goed ingesnoerd met een harnas onder je heup en over je schouder. Dat laatste is nodig als je mee wilt doen om even een kabelbaan op de kop te doen, ook leuk.

 
 

Vooruitblikkend op het moment dat Annelot zich weer bij Salo zou aansluiten zochten we een hotel in de buurt waar de bus geparkeerd was. Die stond in Esterillos, wij trokken op naar Jacó, naar hotel Flamboyante. In eerste instantie was het even omschakelen naar deze locatie omdat we het zo leuk hadden in Sámara. In het hotel konden we goed ontbijten en dineren, wel zo makkelijk. De wifi was niet erg stabiel en dat geeft voor reizigers toch wel wat probleempjes als je uitstapjes wilt boeken of je wilt orienteren. Jacó is een drukke stad, het strand is niet echt schoon en dus moesten we ons richten op andere activiteiten. We gingen op krokodillentocht, ziplinen en schoonheidssalon (de dames). Uiteindelijk bleek het een prettig rustig verblijf aan zee en vrij van de drukte van de hoofdstraat. Eekhoorns en hagedissen gaven het verblijf een natuurbeleving.

Onderweg van Sámara naar Jacó kom je 2x langs een krokodillenbrug. De eerste brug is bij Parc Barra Honda (geen krokodil gezien) en de tweede brug is bij Tarcoles. We stopten om te kijken. Het was wel een riskante operatie want bij zulke gelegenheden zijn de autodieven zeer actief. Dat liep goed en keken we naar de grote ruggen van de Amerikaanse krokodillen. Kanjers zijn het. Later wordt het nog leuker en zien we ze van heel dichtbij.


 

In Mexico en Guatemala waren Annelot en Salo al aan het surfen op de oceaan. Met het zicht op het water met surfgelegenheid naast de deur moesten we natuurlijk ook het water op. We huurden een plank en Annelot ging voortvarend. Papa niet. Ik timede verkeerd en was al blij om al liggend een golf te pakken. Het leunen en drukken op het board deed me pijn aan de linker-elleboog en buik. Ik hield het er bij en ging Annelot fotograferen, veel leuker.



 

Vanuit de kustplaats Sámara zijn er dagelijks oceaantochten om op zoek te gaan naar walvissen, dolfijnen, schildpadden en roggen. Vandaag zagen we 3 van de 4 soorten. Eerst twee parende schildpadden en daarna roggen, zelfs roggen die meters hoog uit het water omhoog sprongen. Op een bepaald moment waren er tientallen dolfijnen om de boot. Annelot en ik zaten voorop met onze camera’s. Met mijn nieuwe Sony a9ii zou ik de onverwachte sprongen van de dolfijn wonderschoon kunnen vastleggen, zij het niet dat de instelling voor continue autofocus per ongeluk was teruggezet naar eenmalig scherpstellen. Van de 180 foto’s zijn er 6 gelukt. Maar Annelot deed het veel beter. De eerste 6 foto’s zijn van haar. Het moment dat de dolfijnen naast en rondom de boot zwommen maakte Annelot helemaal enthousiast. We hebben genoten.
 


 

Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.






 

Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.

Op deze maandag reden we naar Reserva Natural Montaña Sagrada voor een trail door de jungle. We waren helemaal voorbereid. Terwijl we het laatste stuk bergweg reden (zie gele gedeelte op kaartje) ging mijn telefoon (zo rond 11 uur ‘s ochtends, 19 uur in Nederland). Het was een dame die het nummer van Noud vroeg en aangaf dat wij in Mexico of zo zitten. De verbinding viel steeds weg en de combinatie van stukjes info maakte ons erg ongerust. We stopten de auto en appten met Noud. Wil je dit nummer bellen? Het is een zekere Annemiek maar wij kennen geen Annemiek. Er is iets mis. Noud bracht ons later op de hoogte: Sam heeft een motorongeluk gehad. Nee, toch. Hoe ernstig is het? Leeft hij nog? Zijn verwondingen waren aan kin, voet en nek. Een idioot stopte voor de lol op de snelweg waardoor een bus en met daarachter Sam plotseling van 100km/u naar stilstand moesten. Sam vloog met zijn hoofd door de achteruit van het busje. Het heeft achteraf zijn val gebroken en niet zijn nek. Toch schrokken we ons het lamlazeres en hadden we weinig trek in verdere activiteiten. Sam bleef een nacht in het ziekenhuis voor behandeling en onderzoek. Noud en Sanne, en later opa en oma, namen zorgtaken op zich. Daardoor hoefden wij niet meteen terug naar huis. Sam is herstellende.

Na een mooie week in Bijagua vertrokken we samen met Annelot en Salo naar Platanar om een aantal dagen in de La Finca Lodge te verblijven. De route door de bergen werd ons aanbevolen en was erg mooi maar door de zeer slechte weg ook erg langzaam. Gelukkig bleven de banden heel en kwamen we via het meer van Arenal en de vulkaan van Parque Nacional Volcán Arenal in de lodge aan. Het is ook hier prachtig en vanuit deze plek zouden we een riviersafari doen en een trail in Reserva Natural Montaña Sagrada. Bij de lodges was een restaurantje waar je kon ontbijten en dineren, en dat beviel ons goed omdat ‘s avonds rijden niet aan te bevelen is. Rondom de lodge waren wat kleine trails en konden we regelmatig de toekans bewonderen, zie Vogels (5).


 

Eén van de kikkers die we nog niet hadden gezien is de “Blue Jeans” kikker. Hij is rood en heeft blauwe benen, en is giftig en is slechts 2cm groot. Voor mensen is hij niet gevaarlijk maar het kan wel irritatie aan huid en ogen geven als je hem in je hand neemt en bijvoorbeeld zonder wassen in je ogen gaat wrijven. We hadden van Jessy de tip gehad dat in de tuin van restaurant La Terrazza de rode kikker zou zijn. We vonden hem pas later bij een andere locatie.