Samen met Noud en Sanne wandelden we over de polderdijk met prachtig avondlicht. Onderweg waren er veel weide vogels en was het gezellig om samen op stap te zijn. De wandeling liep door een weiland met jonge koeien. Net toen we het grasland betraden was er een koe die Noud de stuipen op het lijf joeg. Noud was de laatste in de rij en toen hij de ene koe net was gepasseerd begon hij bokkesprongen te maken. Het leek even dat hij een kopstoot zou uitdelen maar het bleef bij een schrikactie.







 

Om 6:45uur vanmorgen werd er aangebeld: de chauffeur van de klinkers, “type Breda”, kwam de 8m2 afleveren. Zet ze maar in voortuin en zo geschiedde. Vroeg in de avond hebben Noud, Ingrid en ik de 10 kruiwagens naar achteren gebracht zodat ze binnen handbereik zijn als we straks in de zitkuil het harde tapijt kunnen leggen.
 

Door de corona-crisis zijn alle rijscholen op non-actief gezet maar daarmee ook de chauffeurs in opleiding. Een daarvan is Noud. Onder het motto dat we moeten blijven oefenen kozen we even een rustig plekje aar Noud zijn vaardigheden in de praktijk kon brengen. Geflankeerd door Sam en zijn vriendin (papa stond aan de zijkant toe te kijken), reed hij gedisciplineerd over de weg en hanteerde hij de verkeersregels op een correcte manier.

Vanmorgen vroeg werd het hardhout bezorgd waarmee we de wand voor de zitkuil kunnen maken. We monteerden de staande Azobé planken aan de achterkant van het opnieuw gebruikte trampoline frame. Vervolgens schroefden de planken vast met een RVS schroef en een verzinkte beugel. Het was wel even uitkijken met splinters want dit hout geeft niet echt mee. Samen ging het geweldig snel. Sam en ik hadden echt een ritme in het werk met gat in de grond voor de plank voorbereiden, gelijke hamerslag voor diepte en hoek, met laser uitmeten, voorboren en vastschroeven. Ingrid voerde de planken aan en zorgde voor voldoende drinken (en zonne-crème).

We waren voornemens om vandaag op de trampoline-plek een nieuwe zitkuil te gaan bouwen. Daar gaan wel een aantal weken beraadslagen en plannen aan vooraf. Door middel van een damwand schermen we de ronde kuil af. Het Azobe-hout kon nog niet worden geleverd en daarom is het vandaag voor Sam en mij bij inmeten en graafvoorbereidingswerk gebleven. Door het mooie zonnige weer bloeit alles geweldig en krijgen de bomen en planten mooie kleur. Ondertussen worden we opgeschrikt door de herrie van twee Apache helicopters die tot tweemaal toe een rondje vlogen. Aan het einde van de dag werden we via video-verbinding nog gebeld door Annelot vanuit Guatemala.

Vandaag is de dag van de wereldgezondheid: World Heath Day 2020 uitgeroepen door de WHO. Op vele plekken in de wereld worden de mensen bedankt die in de zorg werken voor de gezondheid van anderen. Nu het Corona-virus hard toeslaat wordt er van artsen, verpleegkundigen en zorgmedewerkers een enorme inspanning gevraagd voor een lange tijd. Vanwege het hoge besmettingsrisico wordt er bijzondere aandacht gegeven aan hun doorzettingsvermogen en tonen we allen respect voor hun inzet. Ook via mijn blog wil ik hen bedanken; dit is niet anoniem omdat ik sowieso 5 mensen persoonlijk ken in eigen kring die of op de IC, op in verloskunde, of in andere zorggebieden kennis, behandelingen, hulp en bijstand bieden. In deze bijzondere tijd is ook bezinning op maakbaarheid nodig. Daarom bid ik iedereen gezondheid en kracht toe in afhankelijkheid van God. De woorden van een goed verwoord gebed komen van de katholieke kerk uit Singapore en zijn iets aangepast weergegeven.
 

Om beweging te houden en de drukte van de zondag te ontwijken wandelden we vanmiddag met gepaste afstand van elkaar een rondje door de AWD. Het is een voor ons bekend rondje met een lengte van 5,7km. Onderweg was het gezellig kletsen en genoten we van de stralende zon. Het was nog warm ook.



 

Na 3 weken thuiswerken (vanwege het corona-besmettingsgevaar) had ik vanmiddag vrij genomen voor een beeldschermvrij moment. Nadat de wolken waren weggetrokken wandelden Ingrid en ik een rondje polderdijk van ruim 7km. De zon scheen prachtig, de wind was fris en het verkeer op de wegen buiten de polder leek erg druk. Bij thuiskomst gingen we met de jongens en hun vriendinnen gezellig gourmetten. Een geslaagde middag. Helaas zijn er nog geen berichten wanneer Annelot vanuit Guatemala terug kan naar huis. We bidden er elke dag voor en verwachten dat God hierin voorziet.



 

Het is vier jaar geleden dat “heit” ons ontviel. Steeds meer schuiven de meest recente jaren van zijn ziekte naar de achtergrond en maken plaats voor mooie herinneringen van de tijd daar voor. Met het zelf ouder worden spiegel je je eigen vaderschap naar hoe hij was. En dat geeft een beeld van een actieve vader die altijd plezier haalde uit het contact met zijn kinderen, en vooral ook in onze tienerjaren. De dingen die we samen deden springen er nu uit. Dankbaar ben ik voor die goede zorg en beleving maar zeker net zo blij met de kracht die onze Hemelse Vader geeft door tijden van verdriet en rouw. Dat is wat God geeft door alle tijden heen zoals in het bijbelboek Jeremia 31:13 staat: “Dan verheugt zich het meisje in de reidans, jongelingen en grijsaards tezamen. Ik verander hun rouw in vreugde. Ik troost en verblijd hen na hun smart.“.

Op dit moment is Nederland in onrust. En eigenlijk mondiaal is er ongerustheid over de gevolgen van het uitbreken van het Corona virus. Stichting Opwekking riep vandaag op om 13:00 uur vanmiddag gezamenlijk het nummer “Jezus is Overwinnaar” te zingen in zoveel mogelijk huizen in Nederland met daarna te bidden voor opwekking in Nederland en daarna voor bevrijding en herstel van Corona virus. Na de wandeling in de duinen waren we op tijd thuis en samen met Sam zongen we het lied en baden tegelijkertijd met vele Nederlanders. Het eerste veld met met gele bloemen laat de overwinningskleur al weer zien.
Zojuist kregen we bevestiging dat Annelot eerder thuis komt vanuit Guatemala 🇬🇹.

Het Corona virus, ofwel COVID-19, is onze wereld binnengeslopen. Het voelt anders nu iedereen alert is en we met elkaar een zelfde gemeenschappelijke verantwoordelijkheid hebben om het virus niet te verspreiden. Dit had mijns inziens al veel eerder ingezet moeten worden. Annelot zit in Guatemala en zou 25ste naar huis vliegen. Vanmiddag appten we om te kijken of ze in de komende dagen al terug kan vliegen nu er een dreiging is om alle vliegverkeer naar Europa ook stop te zetten.
Toch is ons motto om kalm te blijven. Deze generatie heeft eigenlijk nog nooit een terugslag ervaren die nationale en internationale reikwijdte heeft. Vorige generaties wel en zij getuigen er van dat in alle omstandigheden God trouw is en bij ons is. In Psalm 121 staat dat God onze bewaarder is. Dat is de reden dat we onze hulp van Hem verwachten.
 

Jawel, wij houden allerlei data bij om te vieren en zo ook vandaag. Het is 37 jaar geleden dat we elkaar ontmoetten. De jaren verkering hebben een goede brug geslagen naar een mooi huwelijk en een fijn gezin met inmiddels grote kinderen. We zijn bijzonder gezegend met elkaar en met gezin, familie, vriendinnen van de jongens en de vrienden om ons heen.
 

Kort na thuiskomst speelde Sam alweer een hockeywedstrijd. Het telefoontje kwam om kwart over drie: “Sam heeft een stick tegen zijn hoofd gehad en is even dizzy geweest. De ambulance is onderweg”. Snel in de auto naar het clubhuis toe en daar zat Sam: helemaal verdwaasd en stilletjes voor zich uitkijkend. Al gauw kwam het ambulance personeel dat hem onderzocht op reactie, aanspraak, bloed, hartslag en eventuele afwijkingen in gedrag die zouden kunnen duiden op hersenletsel. Sam was namelijk in botsing gekomen met een tegenspeler waarbij zijn hoofd eerst hard tegen de schouder van de speler kwam en vervolgens hard op de grond. Toen is hij even “buiten westen” geweest. Na onderzoekjes bleek verder onderzoek nodig in het ziekenhuis en zaten we even later, samen met zijn vriendin, in het LUMC. Daar was zijn reactie goed genoeg om hem weer te ontslaan en kregen we instructies voor de komende week.

Rond één uur vanmiddag kwam Sam terug uit Zwitserland na een week snowboarden met zijn vriend in Laax. Het weer was uitstekend; op die ene dag na met die flinke storm. De mannen hebben de reis veilig afgelegd en ook het snowboarden verliep dit jaar zonder kleerscheuren. Fijn dat ze weer gezond terug zijn.

 

Voor het weekend stond gepland om mijn moeder te bezoeken en Sam zou weer thuis komen. Aanvankelijk dachten we dat hij laat op de zondag zou arriveren maar dat bleek heel vroeg in de middag te worden. De rit naar Friesland konden daardoor op alle gemak op zaterdag doen. Wel zo fijn om dan de tijd te hebben. Het was heel gezellig om elkaar weer te zien en samen te eten. Als je het fijn hebt dan vliegt de tijd en zo reden we door Noord-Holland met de Mini (want de Volvo was in Zwitserland) langs de molen met een heerlijk zonnetje in de auto.