‘s Middags liet Annelot ons een stukje Münster zien. We rden naar de Westfälische Wilhelms-Universität van Münster, ook wel bekend als het slot van Münster. Achter het slot is een hele mooie botanische tuin met kassen, een vijver en hele bijzondere boomsoorten. In één van de kassen hadden we even een déja-vu van Costa Rica vanwege de planten met enorm grote bladeren. We genoten van het uitzicht en van een appel en drinken. De tuin had een typisch universitaire opzet want bij elke bloempje of boompje stond een bordje met de naam in Latijn en Duits. Ne het waren er heel veel.

Rondom Het Depot zijn prachtige tuinen aangelegd die voortkomen uit het onderzoek dat toebehoorde aan de universiteit die hier voorheen huisde. De verscheidenheid aan bomen en planten is ontzettend groot en fascinerend. De kleuren lichten zeer opvallend, zeker met het mooie zonlicht. De tuinen mag je niet missen als je hier op bezoek bent.

 

Afgelopen week nam ik vaak de camera mee als ik de hondjes uit liet. Je weet maar nooit wat je in het park tegen komt: eendjes met kuikentjes, de gaai en de schildpad.
In de tuin hebben we een nestkastje waar de pimpelmees broedt en ook ook een roodborst paartje laat zich regelmatig zien. Het zijn gewoon alledaagse tafereeltjes waar je van kunt genieten, als je er oog voor houdt.


 

Als ik dan toch bezig ben met experimenteren met de zoom via de crop modus, dan ook maar even wat vogels fotograferen. Hieronder zijn de heggenmus, de tjigtjaf met wijde vleugels in de pimpelmees (in APS-C crop modus).

Ee tijdje geleden kregen we van de buurman die in de bloementeelt zit een doss bloembollen. Ingrid heeft ze in de plantenbak en rondom in de tuin geplaatst. Ze staan volop in de bloei en zo ook de malusboom. In de roze bloesem doen de hommels hun werk. De tulpen staan te pronken in de zon en hun schelpen zijn doorschijnend met het mooie zonlicht. Het geeft een vrolijke kleur aan de tuin.


 

Gisteren heeft Noud een contract getekend voor een studentenbaan bij accountantkantoor Novèns. Van beide kanten was er enthousiasme om aan de slag te gaan. Het begon met Noud zelf die met een brief en cv gewoon aan de deur klopte en zich aanbood in een open sollicitatie. Uit deze actie kwam een gesprek voort en volgde de baan. Hij gaat na de Pasen beginnen. Gefeliciteerd, Noud!

De rit naar Annelot in Münster verliep vanmorgen vlot. We kwamen haar bezoeken om haar appartement te zien en haar te helpen met praktische zaken voor haar inrichting. In de auto hadden we een eettafel, eetstoelen, een krukje, een schilderij en gereedschap geladen. Ingrid had voor onderweg koffie meegenomen en met het zonnetje erbij voelde het als een heerlijke vakantiedag. Mijn moeder had ons gevraagd bloemen voor Annelot mee te nemen. Eenmaal aangekomen (met het adres van Salo in de routeplanner; oeps, even corrigeren in Münster-centrum) stond Annelot al klaar en had een parkeervak vrijgehouden. Ze had een tafel vol heerlijke broodjes en lekkers klaar gemaakt. Dat was heerlijk genieten met elkaar. Na de lunch zetten we de nieuwe eettafel in elkaar, hingen we de sierkapstok en het schilderij op. De grote wand werd voorzien van een grote cirkel die als passe partout kon dienen voor fotootjes en schilderijtjes. Annelot was er blij mee en wij met haar.

Vorig jaar in februari mocht ik leiding geven aan een gigantisch project voor een technologie migratie. In de afgelopen maanden heb ik stuur gegeven aan een andere vervolg migratie, nl. van NFS naar een commerciele appliance om grote gedeelde data opslag te beheren met alle toeters en bellen. Aanvankelijk was het te overzien met ruim 50 mensen die deelnamen. Vandaag maakten we de migratie officieel en waren er online 150 mensen bij betrokken. Het draaiboek was zorgvuldig voorbereid met ruim 200 taken. Nadat in de afgelopen weken al activiteiten uitgevoerd zijn, werd de migratie vandaag afgerond, met succes. Het was opnieuw een geweldige ervaring om hier deel van te zijn en met zoveel capabele collega’s het project tot uitvoer te brengen. Dat geeft voldoening in het werk. Wat kunnen dingen toch anders lopen, zie ook vorig item over tegenslag.

De Nederlandse directeuren op mijn werk hebben een leuke gewoonte om eens in de zoveel tijd met elkaar te gaan lunchen. Voor mij was de laatste keer lang geleden, al voor de corona-tijd. Vandaag hadden we afgesproken in Hofstede Meerzigt in Zoetermeer. Het was een bijzonder gezellig samenzijn met boeiende, vaak persoonlijke, gesprekken. We werden gefêteerd op prachtige gerechtjes en mooie wijnen, alles in mate en gepast. Het was echt genieten met elkaar. Opvallend was dat qua werk 5 van de 6 een flinke tegenslag hadden meegemaakt. Nog opvallender was dat, ondanks dat tegenslag verwerkt moest worden, we er een positieve wending aan hebben kunnen geven. Toevallig deelde een christencollega het verhaal van Ruth. Was zij niet het voorbeeld die tegenslag (hongersnood, verlies van echtgenoot, achterlaten van eigen land en taal) heeft kunnen omzetten in iets nieuws? In Ruth 1:16 zei ze tegen Naomi: “uw God is mijn God..”. En zo is God voor mij ook het anker geweest.

Terwijl Sam druk in de weer was met bestellingen, kreeg ik een appje van Annelot dat ze voor de deur stond. Maar ik was in Amsterdam dus zou ze Noud even moeten appen, dacht ik. Na nog een keer lezen zag ik dat ze bij FatDaddy was. We dronken daarna koffie en praatten even gezellig met de collega’s van Sam. Ik zou naar een volgende online vergadering gaan en bedacht opeens dat ik wel even met Annelot zou kunnen gaan lunchen. Zo gedacht, zo gedaan. Met z’n drieën liepen we naar de Hangar waar we gezellig kletsten en genoten van de angus burger en lunchgerecht.

Tweeëndertig jaar geleden begon ik als octrooi-onderzoeker, net afgestudeerd aan de Universiteit Twente, en meteen aan de bak. Door de jaren heen heb ik veel verschillende rollen gehad. Binnen 4 jaar zat ik op de IT afdeling en groeide door naar diverse functies, zie mijn LinkedIn profiel. Sinds thuiswerken door COVID als maatregel is ingevoerd is er qua flexibliteit veel veranderd. Momenteel werk ik op 5 verschillende plekken. De locatie is afhankelijk van de bestemming: thuis, kantoor of bij Sam. En afhankelijk van de bezetting en drukte kies ik een plek die past bij het moment. Wel lekker afwisselend en ook passend bij mijn huidige baan. Tijd vliegt maar zoals een vriend van me eens zei: “alle clichés zijn waar”. Ook na 32 jaar bij dezelfde werkgever.

Spelen met cijfers is altijd weer grappig. Hoe oud ben je geworden? Weet je het 17de priemgetal? Dan heb je het antwoord. Van familie en vele vrienden ontving ik felicitaties met foto’s en filmpjes. Van één iemand kreeg ik de laatste verzen van mijn leeftijdspsalm toegestuurd. Van Annelot’s vriend kreeg ik een foto van een kleine kikker in Costa Rica als herinnering aan onze jungle tochten.
Deze dag was ook feestelijk omdat Sam weer voor het eerst naar zijn werk ging. Terwijl hij samen met zijn collega’s werkte, kon ik gebruik maken van de kantoorruimte en vanuit Amsterdam werken. Sam kon aangeven wanneer hij het werk wilde afronden en we samen naar huis zouden rijden. Thuis vervolgde ik dan mijn werkzaamheden. Dit geeft Sam de gelegenheid om stap voor stap het werk weer op te pakken. De afleiding om op een andere plek te werken geeft mij weer wat afwisseling. En bovendien is het ontzettend gezellig om samen op te trekken. Win-win.

Mijn moeder had via de gebruikelijke souffleur gevraagd wat ik voor mijn verjaardag zou willen hebben. Tja, eigenlijk heb ik geen dingen op mijn verlanglijstje. Of toch? Twee jaar geleden wilde ik mijn tuingereedschap vervangen met accu-gestuurde middelen. Het was er nooit van gekomen. Vandaag schoot het me te binnen. Ingrid en ik gingen naar de dealer van STIHL, het merk voor goede apparaten. We kwamen voor de heggenschaar die mijn moeder me wilde geven. We kwamen thuis met inderdaad de heggenschaar maar ook met een nieuwe grasmaaier, grastrimmer en hoogtesnoeier. Alle apparaten werken op dezelfde accu. Het gras is gemaaid. Als ik de heggenschaar officieel op mijn verjaardag krijg, zal de heg het voelen.

Het gras naast de schuur was veranderd in mos. Het werd hoogtijd voor iets anders. Omdat we nog oude klinkers op voorraad hadden leek de oplossing eenvoudig: bestraten maar. De voorraad bleek voldoende. Met regelmatig de rug strekken en houding wisselen zat het straatje er aan het einde van de dag in. Daarna moesten de kieren worden gevuld met breekzand. Met de ware elektrische step drukten we de klinkers op hun plaats.
 

Om de border bij de schuur te vullen, togen we vanmorgen naar tuincentrum & sierbestrating De Oosteinde in Hillegom. Wat een gemoedelijke zaak is dat. We konden een restant Moräne keien meenemen, per kilo in een emmertje gewogen en in een aanhangwagen geladen. In eerste instantie vroeg ik of men het kon brengen. Nou, wil je dat echt zei de eigenaar, voor €70? Heb je een trekhaak? Neem dan even de aanhanger mee. En zo reden we met 319kg keien terug naar huis. Thuisgekomen hielp Sam met uitladen en later met de aanleg. Onderweg was het toch nog redelijk druk aan het worden vanwege de bezoekers aan de Keukenhof. De aanleg duurde niet lang en zo hebben we het beeld van Esquibien in onze achtertuin.