Eindelijk is het zover, we kunnen weer naar Frankrijk. Samen met Ingrid’s ouders en Noud met Sanne reden we in 2 auto’s over de autoroute naar onze bestemming in Bretagne, Esquibien. Op deze locatie waren we al enkele malen eerder en dat beviel zo goed dat we er een beetje aan verknocht zijn geraakt. Na het doorkruisen van België reden we via Amiens, Le Havre, Caen, Rennes, Lorient, Audierne naar Esquibien. We werden zeer hartelijk ontvangen door de eigenaren en verrast met Bretonse appelcider en crêpes. Voor Noud was dit de eerste keer om zo’n grote afstand te rijden en het ging hem zeer goed af. Hij en Sanne hadden de twee Maltezers achterin. Opa en oma reden met ons in de Volvo. We deden 12 uren over de 1100km en konden meteen volop genieten van de zon en het mooie uitzicht. Zie ook de hierna volgende blog items.

Gisteravond, na de hockeytraining, belde Sam me. Ik dacht: gezellig. Hij had een rustige stem maar al snel kwam de reden waarom hij belde. HIj had een stuk van zijn voorste tand af. Een hockeybal raakte hem hard in het gezicht. Door het dragen van een goed bitje is erger voorkomen. Vanmorgen kon hij meteen bij de tandarts terecht. Ingrid ging even mee en samen reden ze er in de Volvo naar toe. Er werden foto’s gemaakt. het spalkje achter de tanden werd opnieuw gesteld en de tand is weer bijgewerkt. Gelukkig bleek er op de foto’s geen verdere schade te zijn. “Samen uit, samen thuis” ging maar net goed want tijdens het laatste stukje begon Sam zich onwel te voelen. Hoe het kon is niet bekend maar hij heeft de auto nog wel op het pad gezet, wel schuin in het gras. Hij kon het zich niet meer herinneren. Ingrid kon de auto nog uit zetten, op 30 cm van het huis. Eind goed, al goed.

We zijn allemaal de lockdown behoorlijk zat. De week tussen kerst en oud-en-nieuw was qua weer al knudde en door de lockdown is bewegingsvrijheid beperkt. Afgelopen week was het weer meer van hetzelfde. Voor mezelf was het oké omdat ik toch aan het werk was. Voor Ingrid niet, voor haar geen begeleiding van schoolkinderen, geen droge wandelingen en geen uitjes naar stad of musea. Afgelopen woensdag heb ik overigens wel mijn booster gehad, Ingrid krijgt hem morgen.
Kunnen we eindelijk uit de lockdown gaan?
Gisteren hebben we toer gemaakt met de auto naar Hillegom, langs de AWD naar Zandvoort en terug via Aerdenhout en Noordwijkerhout. In Hillegom haalden we een heerlijke koffie en choco met hele goede slagroom, terwijl de plensregen op de auto kletterde.
Gisteravond keek ik naar de film First Reformed waarin de predikant van een hervormde kerk in de ban kwam van pessimistisch klimaatdenken. Hij raakte er zo overstuur door dat hij tot wanhoop gedreven werd. De liefde hield hem overeind want de liefde bracht hoop. Dit was ook de strekking van de prediking van Hour of Power. Angst leidt tot wanhoop. Liefde leidt tot hoop. God is liefde en onze hoop is op ons gericht, niet op het weer, niet op een lock-out of het extremisme rondom vaccinatie. De Bijbel (Rom. 12:2) spreekt er van om hervormd (“Reformed”) te worden in ons denken: geloof, hoop en liefde.
Vanmorgen leek de lucht aardig geklaard. Nadat we Hour of Power hadden gekeken reden we naar Langevelderslag voor een wandeling met beide honden. De lucht was bewolkt en de zon creëerde een groot contrast met de witte golven wat een prachtige aanblik gaf. Zo was er weer wat ruimte in ons bewegen.

Rondom kerst proberen we met eigen gezin samen aan een kerstdiner te gaan. Vanwege corona is de datum wat vroeger dan in andere jaren maar wel bij Tante Kee. We genoten van 4 gangen met bijpassende wijnen. Eén dilemma was dat de gereserveerde tijd samenviel met de start van de F1 race waarbij de strijd om het wereldkampioenschap ging. We gingen gezellig aan het diner waarbij Sam en Noud tussendoor even keken hoe de race er voor stond. Het begon met heilbot, gevolgd door coquilles en het hoofdgerecht was van hertenrugfilet. Het nagerecht was pompoen met chocolade-ijs. Het smaakt uitstekend en het was uitermate gezellig met elkaar in gesprek te zijn. We namen maar geen koffie of thee omdat inmiddels de race zo spannend was geworden dat het verstandig was om die thuis af te kijken. En dat was maar goed ook want in de laatste ronde heeft Max Verstappen de race naar zich toe getrokken waarmee hij wereldkampioen werd. Het gejuich wat thuis volgde was niet gepast geweest in het restaurant.

 

In corona-tijd is verjaardag vieren best lastig maar om er niet aan voorbij te gaan togen we vanmorgen vroeg naar Friesland. We vertrokken met een mooie blauwe lucht die net boven de horizon roze opkleurde. Boven Amsterdam was de lucht prachtig geel verlicht en dat maakt de autorit al aangenaam vanaf het begin. En de pret moest nog beginnen. De (bijna) jarige wist nog van niks. Ook wij wisten niet dat het weer zo mee zou zitten vandaag voor een buiten (doorloop) feest. Vanaf Leeuwarden kleurde het landschap wit en daalde de thermometer naar -1. Een goed begin van de de dag.
 

Een groot liefhebber van de Formule 1 races was ik niet. Bovendien vond ik dat geschreeuw van de motoren in het nabijgelegen natuurgebied erg storend. Je hoort voortdurend de helicopters met de racers forensden, heen en weer naar Zandvoort. Als er zoveel om te doen is dan ga ik toch maar even kijken. Samen met Sam keken we gisteren naar de kwalificatie rondes van de F1 en daarmee begon bij mij wel de interesse te groeien. Bovendien hebben we een abonnement op F1 TV, voor de jongens maar nu ook voor mij. Vandaag kon ik het niet laten live naar de race te kijken en als Verstappen dan zo beheerst en snel de bolide over het circuit navigeert krijg ik daar veel respect voor. Er komt zelfs een vleugje chauvinisme bij kijken als onze Nederlandse coureur met 300km/u Bottas langs de hoofdtribune inhaalt en het publiek boven het motorgeraas uit hem toejuicht. Toch wel mooi ondanks die herrie. Ik had graag met de camera (en oordoppen) zelf sportfoto’s willen maken maar moet het met de screenshots doen.


 

 

Al dwalende door het Noord-Groningse landschap reden we door verschillende kleine dorpjes zoals Balmahuizen, Niehove, Oldehove, Saaksum en Roodehaan met zijn grasdakwoningen aan het Reitdiep. Onderweg passeerden we de grote landbouwboerderij waar vrienden van mijn ouders vroeger woonden en waar ik zelf met veel plezier een paar keer logeerde (eerste foto). Deze route bracht ons via Winsum bij Westeremden. Na het museumbezoek lunchten we bij Garnwerd aan Zee. Onze route vervolgde naar het uiterste noorden van Groningen, de Noordkaap. Dit is het meest noordelijke puntje van het vaste land van Nederland, en ook de regio waar Borre vandaan komt. Het ligt dicht tegen de Eemshaven aan en vanaf de zeedijk is het Duitse eiland Borkum heel duidelijk te zien. De klim op de zeedijk verliep goed en zo konden we samen genieten van het uitzicht over zee en land.


 

Om 6:00 uur vertrokken Sam, Annelot en Lianne van huis om in één keer naar Bad Kleinkirchheim. Wij vetrokken om 9:00 uur vanaf Heitzenhofen en kwamen rond 16:00 uur aan. De eerder vertrokken Mini Countryman kwam rond 20:00 uur op bestemming. Dat laatste was verbazingwekkend omdat op zaterdag het fileleed groot was. Dicht tegen de Oostenrijkse grens aan werd het weer al maar slechter en waren er stortbuien op de snelweg, met name in de omgeving van Salzburg waar achteraf ook overstromingen plaatsvonden in het stadje Hallein dat dicht tegen de A10 aan ligt. We konden alleen maar hopen op beter weer. Het belangrijkste voor de familie vandaag was dat iedereen veilig op plaats van bestemming is aangekomen.
De vakantie week in Bad Kleinkirchheim kan beginnen of eigenlijk voortgezet worden en hopelijk kunnen we de verloren week van vorig jaar nu goedmaken.

Op vrijdag vertrokken we richting Oostenrijk voor een korte vakantie in Bad Kleinkirchheim. We hadden besloten om een tussenstop te maken in de buurt van Regensburg. We vonden een kasteelhotelletje in Heitzenhofen. De ruim 760km zou ons over de helft van de 1150km duwen waardoor we volgende ochtend rustig het laatste stuk konden rijden. Onderweg maakten we een aantal korte stops en was de route over Dortmund plezierig en rustig. Aangekomen op Heitzenhofen hadden we eigenlijk wel trek in een maaltijd. Tegenover het hotel was een restaurant die voor die avond een heus 6-gangen menu in petto had. Er was nog een tafel vrij en we konden aanschuiven nadat we even hadden gecheckt of die 6 gangen “normale” porties waren. Met passende wijnen voelde het diner on-Duits aan maar hebben we genoten van de mooie gerechten en wijnen. De sommelier die een eigen tafel had stond na het eerste gerecht op en begon zachtjes een verhaal over de wijnen. In eerste instantie dachten we dat de beste man even de weg kwijt was want wie gaat nu midden in een grote tuin staan en een betoog houden die niet hoorbaar was. Het bleek een aardige man die gewoon luider had moeten praten. Hij kwam bij ons aan tafel nog de wijnen toelichten en bijschenken.
De nieuwe S60 deed zijn taak uitstekend en hield zich niet in met een skibox op het dak. De snelheid beperkte ik wel tot 135km/u.

Het is 5 jaar geleden dat de nieuwe XC90 in gebruik werd genomen. Na 161000km veilige kilometers heb ik vandaag de Volvo ingeleverd bij de dealer. Het was de derde XC90 in rij maar deze was toch een bijzonder exemplaar; helemaal zelf samengesteld en op maat laten maken. De nieuwe S60 gaat het overnemen en voldoet al prima.
 

Het opladen van de hybride Volvo hoeft voortaan niet meer met het lange haspelsnoer. We hebben twee oplaadpunten aangelegd, eentje voor de Volvo en eentje voor een mogelijke tweede hybride auto. De meterkast is voorzien van 2 aparte groepen. Mocht de hybride later worden opgevolgd door volledig elektrisch dan hoeft alleen het eindpunt worden voorzien van een drie-fasen oplader en de meterkast aangepast. De bekabeling is al uitgerust met 5-aderige 2,5mm draad die door de kruipruimte naar de eindpunten gaan. Nadat de monteur de eerste kabel had aangelegd durfde hij de tweede niet te doen omdat de kruipruimte achterin nog kleiner is. Ik had een tijdje geleden al gehoord van een man die klem zat in zijn kruipruimte en bevrijd moest worden door de brandweer. Dat willen we niet. Daarom ging ik zelf met een schepje in de hand de kruipruimte in en heb de kabel naar buiten geduwd door het gaat wat de andere monteur had geboord. Daarna ben ik gauw gaan douchen en weer aan het (thuis)werk gegaan. De oplaadpunten zijn klaar en alle straatwerk is weer teruggelegd.

Het is weliswaar geen elektrisch aangedreven auto maar de startmotor van de Peugeot 107 heeft wel een stroomstoot nodig om op gang te komen. Omdat de accu niet voldoende capaciteit kon leveren was de Peugeot niet meer te starten. Vandaag hebben Annelot en ik daar even wat aan gedaan. Met een nieuwe accu van de Citroën garage, eigen gereedschap en speciaal FatDaddy gereedschap van Sam is de Peugeot weer rijklaar.

Na het thuiswerken was de verleiding groot om even te toeren met de nieuwe hybride. Ik nam de camera mee met de 50mm/1.8 lens om bloemen te fotograferen. Stilletjes zoeft de S60 door het bloemenlandschap en stopt bij een paar mooie locaties. De velden staan volop in bloei en de kleuren zijn spectaculair mooi.
 

De Volvo XC90 is enige weken geleden voor reparatie geweest bij de dealer. Omdat de reparatie lang duurde hebben we even een S60 T6 Hybride meegekregen. Het beviel zo goed dat ik meteen ben gaan zoeken op een tweedehandsje, maar wel een T8. In Culemborg had ik een match maar de kilometers (109km) waren wel erg gek voor een auto uit 2019. Het bleek om een showroommodel te gaan uit de Zweedse fabriek in Götenborg. Na een proefritje door Ingrid en Sam met mij als passagier en wat pimpdingen (gril en letters zwart spuiten, Polestar chiptuning, een 220V oplader en dakdragers) haalden we vanmorgen de S60 T8 Hybride op. De auto is sportief, zuinig, snel en vooral stil. Sam was mee en genoot van de acceleratie. Thuisgekomen reed Noud een paar kilometers puur elektrisch en in de race-stand. Beide mannen keurden de keuze goed. Nu staat de auto voor het eerst aan de 220V oplader.

 

Het evenementenburo Wij-Samen organiseert cateringtours langs restaurants in de omgeving van Wezep. Dwars door de IJssellanden en Salland word je door het mooie landschap geloodst als een soort puzzeltocht (als je tenminste een keertje zonder navigatie wil rijden). Ingrid was de “navigator” en zelf was ik “courreur”. We reden door de bossen, door het rivierlandschap en door kleine dorpjes (Oene, Welsum, Olst, Wijhe, Den Nul, Heino, enz.). Tussen Welsum en Olst was er warempel een overtocht over de IJssel met een (kabel) pont. Bij elk restaurant werd een gerechtje aangereikt en drankjes aangeboden. Het was een prachtige route en de gerechtjes vielen in de smaak, de een wat meer dan de ander. Onze favoriet was de steak tartaar van restaurant Het BuitenHuys in Heino. Onder het motto “Als de restaurants niet open mogen komen we het wel halen” was de wij-samen tour zeer geslaagd.