De natuur op Corfu is prachtig. Omdat er relatief veel regen valt buiten de zomer periode is er veel groen. En dat trekt natuurlijk kleine (en grote) dieren aan. Tijdens wandelingen en struinen rondom het huis kom je van alles tegen: de vlinders die letterlijk om je oren vliegen, hagedissen op de grond, in het water en in de boom, sprinkhanen, goudgekleurde torren, zwart-blauwe hommels en een heuse reuzenwesp die een spin vervoert voor een fijne maaltijd.


 

De gastvrouw had ons attent gemaakt op een wijnboer(in) met een restaurant genaamd Ambelonas. Het is gelegen tussen Kerkyra en Pelekas. De locatie is al prachtig en het eten was echt fijn. Het openingsaperatiefje was een eigen gemaakte rozenwijn, erg passend voor onze reisgelegenheid.

 

Vlakbij ons huis is het Glas Strand waar je alleen per boot kan komen of via een bergafdaling (en terug natuurlijk via een stevige beklimming). De afdaling was behoorlijk steil en om toegang tot het strand te krijgen moest je je even flink bekwamen in het afdalen langs een touw over de kiezels. Eenmaal op het strand aangekomen was het bijna een privé-strand. We konden heerlijk zwemmen en genieten van de rust. De beklimming van ruim 200m was een behoorlijke inspanning en minder gevaarlijk dan de afdaling.


 

Het vakantiehuis was inderdaad net als op de foto’s: een mooi design huis, een prachtig zwembad en zeezicht. Met al het blauw van de zee en lucht ontsnap je niet meer aan een heerlijk vakantie-gevoel. Naast dat het huis aan alle verwachtingen voldeed, waren de Zwitserse gastvrouw en Franse gastheer bijzonder gastvrij. We kregen hele goede tips over de omgeving en werden ‘s avonds gefêteerd op een heerlijke welkomsborrel. Het enige punt van aandacht was dat de Peugeot 508 en de landweg niet volledig compatibel waren. De 508 hebben later gewisseld voor een 4-wiel aangedreven Jeep Renegade. Naast het prachtige huis, het heerlijke zwembad en het prachtige uitzicht was de omringende natuur geweldig mooi en waren er veel dieren om ons heen, 12 (wilde) katten en opvallende andere wilde dieren, daarover later meer.

 

Vanmorgen om 4:00 uur bracht Noud ons naar Schiphol. Het is dan toch zover dat we mogen vliegen met een negatieve PCR test op zak. Onze reis ging naar Corfu waar we een week lang een privé-huis tot onze beschikking zouden hebben. De gelegenheid is dat we op 21 juni ons 30-jarig huwelijk vieren. Het huis en de vlucht hadden we op 1 januari geboekt. Bij aankomst in Kerkyra, de hoofdstad van Corfu, kregen we onze (te luxe) huurauto mee (Peugeot 508), gingen we boodschappen doen en lunchten we vervolgens bij Tristrato, een restaurantje vlakbij onze woning in de bergen van Giannades.

Vanwege alle corona beperkingen was er geen geschikte gelegenheid om de 80ste verjaardag van mijn moeder groots te vieren. Met mijn twee zussen hebben we voorgenomen om haar 80ste verjaardag als een 3-daagse te vieren. Elk van de ons verzorgt iets voor elke dag. Voor ons was vandaag de feestdag. We hadden een camper gehuurd en een route uitgezet waarin we stops zouden maken en haar onderweg zouden verrassen. Ook hadden we een initiatief gestart om met familie en vrienden een vriendenboek voor haar te maken die we bij een van de stops hebben overhandigd. De eerste koffiepauze was bij recreatiestrandje Schuilenburg.





 

Met 3 chauffeurs en 2 auto’s was de terugreis goed te doen. De kinderen en Ingrid hadden beide auto’s ingepakt (iets wat ik normaal zou hebben gedaan) en zo reden we ‘s ochtends om 4 uur richting Nederland. Met een orthopedisch kussen onder mijn arm kon ik de hobbels in de weg opvangen. Ik zat bij Annelot en Lianne in de Mini Countryman die Annelot vanaf München keurig bestuurde naar Amsterdam (Ingrid reed van Bad Kleinkirchheim naar München). Op het laatste stuk in Duitsland zette ze de snelheid even op 180 km/u. Ze hield van de hoge snelheid en reed veilig en gecontroleerd over de snelweg. Sam stuurde de Volvo XC90 voor de hele afstand van 1200km richting huis. Met dank aan de chauffeurs. Voor mij was het leren toeleggen op de situatie en leren mijn mond houden… dat laatste ging beter op de tweede helft van de rit.
Omdat het bloeden van de wond niet was gestopt is Sam ‘s avonds laat nog met mij naar het LUMC gegaan. Na bloedafname en foto’s van de elleboog besloot de arts mij daar te houden. Sam ging ‘s nachts alleen terug naar huis. Om 2 uur lag ik op mijn kamer.

In en rondom het Landal Greenpark was veel reuring. Annelot en Lianne deden mee aan een e-bike tour en fietsten hoog de berg op, en later weer af. Borre, de jongste Maltezer, vond het nodig met al zijn bravour om eens het park te verkennen en kwam met een zwarte kop terug. De regenboog liet zich dubbel zien en verscheen met mooie ronding boven het park. Als gezin hebben we plezier gehad in spelletjes, kletsen met elkaar en genieten van de natuur. Ondertussen moesten wel de boodschappen worden gedaan, sowieso steeds met mondkapje maar vanaf vandaag verplicht, bij de locale Spar.

Op woensdag, na verschillende controles, mocht ik terug naar het vakantiehuis. Annelot en Ingrid kwamen mij ophalen uit het Landes Kranken Haus (LKH) in Villach. Het voelde fijn om weer bij de familie terug te zijn maar bracht zo wel nieuwe zorgen. Alleerst kon ik niet liggen en moest ik zittend slapen en ten tweede begon de wond te bloeden. Ingrid had er even een kind bij maar kreeg hulp van de kinderen.

Voor het ongeluk hadden we heerlijk gegeten bij steakrestaurant Adriane. Wow, dat waren echt goede steaks. Ook aten we bij Einkehr, het restaurant om de hoek met heerlijke gerechten, wel veel trouwens. Na het ongeluk hebben de kinderen nog kunnen genieten van eten en drinken bij Einkehr en heb ik niet voor iedereen de vakantie verknald. Sam ging gelukkig na het ongeluk de afdalingen nogmaals doen en overwon de angst van wat er daar voor was gebeurd. Ondertussen herstelde ik van de operatie in het LDK Villach, ongeveer 45 minuten rijden.

 

Bij de tweede afdeling (eerder had ik dit traject al gedaan dus dit was de vierde keer op deze trail) ging het na enkele honderden meters flink mis. Door een inschattingsfout pakte ik drie heuveltjes iets te snel. Omdat je na de eerste los van de grond komt heeft remmen geen effect meer en bij de derde heuvel werd ik gelanceerd, viel op mijn hoofd en landde vervolgens snoeihard op mijn elleboog. Binnen een seconde wist ik: foute boel. De pijn was ondragelijk en Sam heeft gebeld met deze en gene om hulp in te roepen. Ik had mij ondertussen met alle moed in een zithouding overeind gezet en schoof achterwaarts naar de bergwand ondertussen mijn arm vasthoudend want die was duidelijk gebroken. Een Nederlandse mountainbiker en een Duitse arts-mountainbiker stopten ondertussen ook en hielden mij samen met Sam wakker. Totdat de reddingshelicopter kwam en de trauma-arts morfine toediende. Het gebied was ontoegankelijk voor reddingsdiensten en ook de helicopter kon nergens landen. Ik werd vervolgens in een brancard gelegd en vastgebonden en ben zo naar het Landes Kranken Haus in Villach overgebracht. In de shockroom werden de eerste verrichtingen uitgevoerd maar daar heb ik de helft van meegekregen. Mijn elleboog bleek na de CT scan gecompliceerd gebroken. Gelukkig was er geen sprake van hersenletsel. Later op de dag werd een spoedoperatie uitgevoerd en werd een externe fixatuur aangebracht om de ellepijp en spaakbeen weer enigszins in goede positie te houden. Een tweede operatie zou later nodig zijn. De familie was erg geschrokken en voor Sam was de teleurstelling en ervaring van behoorlijke impact.
Het Oostenrijkse internet nieuws liet ook van zich weten en noemde een aantal “interessante” details: leeftijd, nationaliteit en oorzaak, zie: www.5min.at

Nadat Noud en ik een week geleden het Kaiserburg Mountainbike Flow Trail hadden gereden, wilde ook Sam het traject gaan doen. Eerder hadden we het traject al verkend met niet al te beste fietsen maar vandaag hadden we fietsen gehuurd met full suspension. Geweldig. De eerste afdaling ging fantastisch en we pakten er meteen een tweede aan vast. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen (zie volgende blog item). Het blijft een onverminderd mooie activiteit en fascinerend om je gecontroleerd door de zwaartekracht van de berg te laten “duwen”. Zie ook Mountainbike (1).


 
 

Die 7,5km van de app was voor een richting. Omdat de aanwijsborden alles lieten zien behalve onze markeerpunten was onze enige betrouwbare weg terug naar de dichstbijzijnde berghut: de Wolitzenhütte. Met het laatste biljet van 50 kochten we onze lunch. In locaal Oostenrijks dialect begrepen we van de eigenaar dat de weg naar de auto vanaf hier nog 2,5 uur lopen was door de bergen en 1 uur over de weg. Samen met Lianne liep ik de weg terug langs de gewone weg. Dat leek zo prettig maar de helling was ruim 10% over een afstand van zo’n 5km in een temperatuurtje van 30 graden; wel meer dan 1 uurtje lopen dus. Het voelde erg prettig om daarna fris koud water te drinken en met elkaar weer terug te gaan naar huis. De bergwandeling op zich was zeker een mooie ervaring.

De Nockalmstraße is een zeer bekende bergpas (met tol) die toegang geeft tot het Biosphärenpark. Na een mooie bergwegroute te hebben gereden parkeerden we bij de Glockenhütte en vertrokken we vanaf hier voor een bergwandeling. Volgens de app was die route gemiddeld qua moeilijkheidsgraad, 7,5km lang en bracht het ons terug bij de auto. De klim was erg steil maar bracht ons wel naar de top van de berg met een prachtig uitzicht. Met de telelens in de aanslag hoopte ik beeld te kunnen maken van de bergmarmot die zich regelmatig liet al piepend horen. De top was op een hoogte van ruim 2300 meter.








 

Met Annelot, Lianne, Sam, Noud en Sanne togen we zaterdag naar het plaatsje Ainet vlakbij Lienz om met elkaar te raften op de Isel bij Eddy Rafting. We kozen voor de Rock’n’Roll tour, iets ruiger dan de standaard tour. Het water was ijskoud en de rivier prettig gestoord. We hebben er van genoten. De afstand van ons verblijf naar Ainet was ruim 1,5 uur rijden maar in zo’n gezelschap wordt de tijd letterlijk weggezongen.