De overtocht van Nanaimo naar Horse Bay Shoe verliep kalm en gaf een prachtig zicht op Vancouver stad met Stanley park en Lions Gate Bridge, die we in de eerste dagen per fiets bezochten. Eenmaal op het vasteland was het eerstvolgende tankstation even lastig want het duurde toch enige tijd voordat we op die prachtige kustweg (Highway 99) een tankstation tegenkwamen. We knepen hem wel even omdat de auto in de bergen toch een slurper is (1:2 en op de vlakke weg 1:3). De route is prachtig en met de camper is het makkelijk even te stoppen en onderweg een bakkie te doen. Terwijl Ingrid en Sam in Squamish even boodschappen deden, boekte ik telefonisch voor Sam en mij de langste kabelbaan van Noord-Amerika in Whistler. De “Sasquatch” is 2,2km lang, ruim 180m hoog en laat de afdaler met een snelheid van ongeveer 130km/u naar beneden gaan. Een echte aanrader die hieronder op een promotie video te zien is van de Ziptrek Ecotours Whistler Sasquatch Line. Onderweg naar de bergtop, vlak voor de afdaling, zagen Sam en ik de eerste zwarte beer heerlijk grazen in de wei.
Voor alle items, zie Canada 2018.


 

Van Ucluelet ging de reis verder naar het vasteland. Maar eerst nog een nachtje verblijven in Nanaimo op de Brannen Campground. Brannen heeft een leuk meertje waar we even van de zon konden genieten. ‘s Avonds konden we heerlijk eten in een lounge bar in Nanaimo, Cactus Club Café. Via Highway 4 reden we langs MacMillan Provincial Park met zijn enorm grote en vooral zeer hoge esdoorns.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De tweede tour op zee (oceaan) was vanuit Ucluelet bij Jamie’s Whaling Station. Het personeel is vriendelijk en kundig. De dag begon met een prachtig heldere blauwe lucht. Dat zag er goed uit voor vandaag. Maar eenmaal op zee zagen we een dichte mist en vermoedden we dat whale watching in het honderd zou gaan. Niets was minder waar want het was een prachtige tour. Voor fotograferen kon het niet beroerder omdat alles grijs was en de camera bijna niet kan scherp stellen. Daarnaast weet je als kijker niet waar de vis zich om de 4-6 minuten weer zal laten zien. Het was een lust om de arenden om je heen te zien vliegen.
Voor alle items, zie Canada 2018.
 

Vanaf Saanichton ging de reis eerst terug naar Victoria om via route 17 naar Highway 1 te gaan die op Vancouver Island begint, richting Ucluelet aan de Pacifische Oceaan. Op Highway 1 kom je langs een bekende plek genoemd Malahat Summit. ‘De Malahat’ is de term die algemeen wordt toegepast op de route aan de westkant van Saanich Inlet en de omliggende regio. De weg werd in 1861 voor het eerst voor veevervoer gebruikt, in 1884 verbeterd voor algemeen gebruik en in 1911 verhard. De naam komt van de eerste natie van Malahat, wiens voorouders de grotten gebruikten voor spirituele verbetering. De Malahat Drive klimt naar een top van 356 meter en de berg wordt beschouwd als een van een zeer heilige locatie ten zuiden van Vancouver. Op de Malahat staat een Indianenuitsnede van een beersymbool (“Salish Bear Pole”) die in 1966 is opgedragen aan de oorspronkelijke indianen tijdens het eeuwfeest in 1866 van de koloniën op Vancouver Island met Brits Columbia als vasteland. Het was gesneden door Stanley Modeste van de Cowichan Indian Band.
De route ging verder via Nanaimo over een prachtige lange weg. De maximum maximale toegestane snelheid die we in Canada hebben gezien was hier, 120 km/u, alhoewel je met de camper amper de 100 aantikt. In Ucluelet gingen we uit eten en hadden we de volgende dag een walvissentocht (“die hadden we toch al gezien”; ja, maar we zouden naar orka’s kijken) doen in een zodiac.
Op de campground was een duidelijke instructie om beren te weren. Het zou niet de eerste instructie zijn want op alle volgende campgrounds klonk hetzelfde. De omgeving was fantastisch. Op de campground kwam de blauwe stellers gaai op bezoek bij de camper om nootjes te eten. Hij liet zich gemakkelijk fotograferen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

Onze eerste wildlife verkenning was op zee: orka watching. Helaas geen orka’s gezien maar wel 4 walvissen (bultruggen; humpbacks in het Engels). De toer vertrok vanuit de haven van Victoria waar de watervliegtuigen af- en aanvliegen en waar woonboten en leuke pontjes het beeld versieren. De tocht ging eerst in oostelijke richting langs de vuurtoren op de Trial Islands die gebouwd is in 1906. Het bijzondere hieraan is dat hij uitgerust is met een Fresnel lens. Al snel boog het schip af om niet in de Amerikaanse wateren te komen en om verder te zoeken naar orka’s. De bultruggen lieten zich alleen met staart en wateruitlaat zien. Na de walvissen ging de tocht verder naar de vaste plek voor zeeleeuwen, zeehonden en de zee-otter.
Voor alle items, zie Canada 2018.



 

Het reizen in de camper begint met het ophalen van het grote ding van 10 meter lang. Het is wel even wennen om met zo’n lange schuit te manoeuvreren over parkeerplaatsen en rijbanen. Het went al gauw en op weg naar de veerboot, die ons naar Vancouver Island brengt (plaatsje Saanichton), doen we de boodschappen bij Wallmart en zitten we al snel op het water. Het uitzicht is fantastisch en het landschap doet denken aan Noorwegen. Op de “campground” is ons plekje gereserveerd en genieten we van de natuur om ons heen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De fietstocht over de Lions Gate Bridge bracht ons bij de Capilano Suspension Bridge in het gelijknamige attractie park dat gelegen is in een regenwoud. De brug werd gebouwd in 1889 door de Schotse ingenieur George Grant Mackay, is 140 meter lang en 70 meter hoog. Het is oorspronkelijk gemaakt van henneptouwen met een dek van cederhouten planken. In 1903 werd dit alles vervangen door een draadkabelbrug. In 1910 kocht Edward Mahon de Capilano-hangbrug en in 1935 nam MacEachran het van hem over. Hij nodigde lokale inboorlingen uit om hun totempalen in het park te plaatsen met een eigen thema. In 1945 verkocht hij de brug aan Henri Aubeneau. In 1956 werd de brug opnieuw gebouwd.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De zomervakantie is begonnen en zo ook het inpakken van de koffers. De vakantiereis begint in Vancouver en via Vancouver Island naar de parken weliswaar in de camper (“RV” zoals ze dat in Canada en VS noemen, Recreational Vehicle). Voordat we in de camper stappen, zijn we gaan fietsen in Vancouver en omgeving. Het is een prachtig gezicht om de watervliegtuigen te zien komen en gaan. Vancouver is heel geschikt voor de fietser. We bezochten natuurlijk het Stanley Park, via de Lions Gate Bridge naar Capilano en daarna nog door “downtown” via Sinclair Centre, Canada Palace en langs het in aanbouw zijnde Vancouver House weer terug naar het hotel. Heerlijk eten kun je bij Joey en vliegen kun je bij Flyover Canada (een aanrader).
Voor alle items, zie Canada 2018.

De route “Sentier Cotier” loopt langs de kust van Frankrijk en dus ook in Bretagne. Het pad is dwars door natuurgebied met prachtige begroeingen waar je heerlijk geniet van de natuur en oceaan. Onderweg hoor je de diverse vogelgeluiden en dat betekent dat je de camera en lens bij de hand moet hebben. Uniek was dit jaar de geelgors. Zie ook Bretagne (1), (2), (3), (4), (5).
 

Op de kop van het westelijk deel vlak bij Pointe du Raz ligt het strand van Baie des Trépassés. Dit strand is een prachtige plek om te surfen en daar maakten de kinderen graag gebruik van. Ze kregen lessen van Gwendal en waren stevig ingepakt in het materiaal van de surfschool. Zie ook Bretagne (1), (2), (3), (4), (6).

‘s Avonds met helder weer is het uitzicht bijzonder kleurrijk. Het zonlicht schittert fel over het water en bij zonsondergang wordt de lucht helemaal rood. Zie ook Bretagne (1), (2), (3), (5), (6).

Zoals in voorgane jaren wilden we weer gaan zeevissen. Helaas was de ons bekende schipper er mee gestopt. We vonden een andere visser die vanuit Le Guivinec voer met zijn schip Soizen. We vingen bijna 20 vissen, soms per 2 of 3 tegelijk. Bij de laatste verplaatsing stonden we vlak bij een rots met zeehonden. De dieptes op het water varieerden van 15-36 meter. Zie ook Bretagne (1), (2), (4), (5), (6).
 

Een klein beetje sentiment is soms prettig als je als gezin met elkaar weer naar de Aquashow in Audierne gaat, net als in 2010 en 2015. De zeearend blijft toch altijd weer fascinerend en natuurlijk parkeerde de kleine zilverreiger weer op een hoofd, deze keer van Sam. Zie ook Bretagne (1), (3), (4), (5), (6).
 

Ook dit jaar hadden we een weekje Bretagne geboekt in het huis met uitzicht over de Atlantische Oceaan. Deze keer waren we met zijn zessen. De activiteiten waren divers: wandelen, fotograferen, surfen, zeevissen, puzzelen, lezen en allerlei bezoekjes, o.a. naar de grotten van Morgat. Zie ook Bretagne (2), (3), (4), (5), (6).

Jan en Ingrid kwamen vandaag op bezoek. Het was en mooie tijd om elkaar weer te zien en bij te praten. Ook de viervoeters konden het goed met elkaar vinden. Weer een mooie dag, wel de de laatste van mijn vakantie.