Het Jasper National Park is net zo groot als Jamaica alleen wonen er geen 3 miljoen mensen maar 5000. Het park is onder strikt beheer van parkwachters en er staan hoge boetes op overtredingen. Zo is het achterlaten van rommel langs de weg een duur grapje (fine for littery: $2000). Op het Whistlers Campground wordt ook goed beheer verwacht van de gebruikers vanwege het wildlife. Beren ruiken voedsel(resten) op 1km afstand en daarom mag er niets buiten blijven liggen. De coyotes vergrijpen zich graag aan eekhoorns en marmotten, en die waren er in vele getalen met hun typische kra-kra of piep-piep geluiden. Op de camping stookten we ‘s avonds een vuurtje en smolden we de marshmellows. Ook bezochten we het typische wintersportplaatsje Jasper zelf, gezellig en kneuterig.
Voor alle items, zie Canada 2018.

Bij de veelbelovende Blue River Safari was onze verwachting om eindelijk de zwarte beren van dichtbij te bekijken. Bij aankomst werd ons meteen een upgrade aangeboden (eerst de kayak en daarna de speedjet) en de dame zei: “als je dan in de speedjet stapt, ben je verder op het water en is de kans om wildlife te zien groter”. Mijn ongerustheid begon toen al in te zetten. Ondanks de mooie natuur hebben we geen beer gezien, niet eens een vogel. De gids begon over de mooie gletsjer en de waterval maar wat een anticlimax en misschien wel een vorm van misleiding. Maar goed, alle frustraties zijn weer weg want later op de reis is het allemaal weer goed gekomen. Blijf lezen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

Helmcken Falls Lodge is onze bestemming en is gelegen vlakbij Helmcken Fall. De waterval van 141m ligt in de Murtle River die uitmondt in de Clearwater River. Om de waterval te beschermen werd Wells Gray Provincial Park opgericht in 1939 maar de waterval werd pas in 1913 ontdekt door Robert Henry Lee (1859-1935). Hij was zo onder de indruk dat hij een brief schreef aan Sir Richard McBride, de premier van British Columbia, om hem te vezoeken de watervallen de naam “McBride Falls” te geven. Drie weken later besloot de premier dat de waterval Helmcken Falls genoemd moest worden. De vernoeming was naar John Sebastian Helmcken die als chirurg belangrijk was geweest bij de Hudson’s Bay Company toen hij in 1850 in Victoria aankwam. De waterval is via een pad van 10km te bereiken of met de auto. We hebben het pad een half uur bewandeld en zijn daarna teruggekeerd om met de auto verder te gaan in verband met de warmte, 30 graden. Onderweg zagen we regelmatig sporen van de zwarte beer… Tijdens het eten op de Lodge zagen we de kolibri, ofwel de “Hummingbird”, met zijn supersnelle vleugelbewegingen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

Vanuit Hat Creek vertrokken we over Highway 97 naar Helmcken Falls, een route die je langs Clearwater leidt. We reden niet langs de geadviseerde route over Kamloops maar noordelijk via Clinton. In Clinton deden we een paar boodschapjes in de locale “grocery” waar we nog hebben overwogen een tweedehands auto te kopen maar daar pasten de spullen niet in. Dan op naar Clearwater, een leuk plaatsje met een heerlijk meer waar we gingen raften bij Interior Whitewater Expedition op de Clearwater River. De 4 uren durende expeditie was zeer de moeite waard. De foto’s hebben we gekocht van de organisatie.
Voor alle items, zie Canada 2018.

 

Na Whistler togen we naar Hat Creek, een historische plek dat als een soort openlucht museum functioneert met specifieke aandacht voor de oude goudzoekers in deze regio. En dat laatste is begrijpelijk want de route er naar toe was aanvankelijk mooi maar daarna droog en dor. Met een temperatuur van 38 graden was het nodig om onderweg tot driemaal toe verkoeling te zoeken: eerst bij de Nairn waterval, daarna in een koele beek en tenslotte een spontane zwemactie in het Pavillion Lake. Het bijzondere aan deze route was wel dat we onze eerste (gezamenlijke) ontmoeting met de zwarte beer hadden en wel eentje met jongen, bij het plaatsje Pemberton. De derde foto laat nog net het kopje zien van een van de jonge beren.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De overtocht van Nanaimo naar Horse Bay Shoe verliep kalm en gaf een prachtig zicht op Vancouver stad met Stanley park en Lions Gate Bridge, die we in de eerste dagen per fiets bezochten. Eenmaal op het vasteland was het eerstvolgende tankstation even lastig want het duurde toch enige tijd voordat we op die prachtige kustweg (Highway 99) een tankstation tegenkwamen. We knepen hem wel even omdat de auto in de bergen toch een slurper is (1:2 en op de vlakke weg 1:3). De route is prachtig en met de camper is het makkelijk even te stoppen en onderweg een bakkie te doen. Terwijl Ingrid en Sam in Squamish even boodschappen deden, boekte ik telefonisch voor Sam en mij de langste kabelbaan van Noord-Amerika in Whistler. De “Sasquatch” is 2,2km lang, ruim 180m hoog en laat de afdaler met een snelheid van ongeveer 130km/u naar beneden gaan. Een echte aanrader die hieronder op een promotie video te zien is van de Ziptrek Ecotours Whistler Sasquatch Line. Onderweg naar de bergtop, vlak voor de afdaling, zagen Sam en ik de eerste zwarte beer heerlijk grazen in de wei.
Voor alle items, zie Canada 2018.


 

Van Ucluelet ging de reis verder naar het vasteland. Maar eerst nog een nachtje verblijven in Nanaimo op de Brannen Campground. Brannen heeft een leuk meertje waar we even van de zon konden genieten. ‘s Avonds konden we heerlijk eten in een lounge bar in Nanaimo, Cactus Club Café. Via Highway 4 reden we langs MacMillan Provincial Park met zijn enorm grote en vooral zeer hoge esdoorns.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De tweede tour op zee (oceaan) was vanuit Ucluelet bij Jamie’s Whaling Station. Het personeel is vriendelijk en kundig. De dag begon met een prachtig heldere blauwe lucht. Dat zag er goed uit voor vandaag. Maar eenmaal op zee zagen we een dichte mist en vermoedden we dat whale watching in het honderd zou gaan. Niets was minder waar want het was een prachtige tour. Voor fotograferen kon het niet beroerder omdat alles grijs was en de camera bijna niet kan scherp stellen. Daarnaast weet je als kijker niet waar de vis zich om de 4-6 minuten weer zal laten zien. Het was een lust om de arenden om je heen te zien vliegen.
Voor alle items, zie Canada 2018.
 

Vanaf Saanichton ging de reis eerst terug naar Victoria om via route 17 naar Highway 1 te gaan die op Vancouver Island begint, richting Ucluelet aan de Pacifische Oceaan. Op Highway 1 kom je langs een bekende plek genoemd Malahat Summit. ‘De Malahat’ is de term die algemeen wordt toegepast op de route aan de westkant van Saanich Inlet en de omliggende regio. De weg werd in 1861 voor het eerst voor veevervoer gebruikt, in 1884 verbeterd voor algemeen gebruik en in 1911 verhard. De naam komt van de eerste natie van Malahat, wiens voorouders de grotten gebruikten voor spirituele verbetering. De Malahat Drive klimt naar een top van 356 meter en de berg wordt beschouwd als een van een zeer heilige locatie ten zuiden van Vancouver. Op de Malahat staat een Indianenuitsnede van een beersymbool (“Salish Bear Pole”) die in 1966 is opgedragen aan de oorspronkelijke indianen tijdens het eeuwfeest in 1866 van de koloniën op Vancouver Island met Brits Columbia als vasteland. Het was gesneden door Stanley Modeste van de Cowichan Indian Band.
De route ging verder via Nanaimo over een prachtige lange weg. De maximum maximale toegestane snelheid die we in Canada hebben gezien was hier, 120 km/u, alhoewel je met de camper amper de 100 aantikt. In Ucluelet gingen we uit eten en hadden we de volgende dag een walvissentocht (“die hadden we toch al gezien”; ja, maar we zouden naar orka’s kijken) doen in een zodiac.
Op de campground was een duidelijke instructie om beren te weren. Het zou niet de eerste instructie zijn want op alle volgende campgrounds klonk hetzelfde. De omgeving was fantastisch. Op de campground kwam de blauwe stellers gaai op bezoek bij de camper om nootjes te eten. Hij liet zich gemakkelijk fotograferen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

Onze eerste wildlife verkenning was op zee: orka watching. Helaas geen orka’s gezien maar wel 4 walvissen (bultruggen; humpbacks in het Engels). De toer vertrok vanuit de haven van Victoria waar de watervliegtuigen af- en aanvliegen en waar woonboten en leuke pontjes het beeld versieren. De tocht ging eerst in oostelijke richting langs de vuurtoren op de Trial Islands die gebouwd is in 1906. Het bijzondere hieraan is dat hij uitgerust is met een Fresnel lens. Al snel boog het schip af om niet in de Amerikaanse wateren te komen en om verder te zoeken naar orka’s. De bultruggen lieten zich alleen met staart en wateruitlaat zien. Na de walvissen ging de tocht verder naar de vaste plek voor zeeleeuwen, zeehonden en de zee-otter.
Voor alle items, zie Canada 2018.



 

Het reizen in de camper begint met het ophalen van het grote ding van 10 meter lang. Het is wel even wennen om met zo’n lange schuit te manoeuvreren over parkeerplaatsen en rijbanen. Het went al gauw en op weg naar de veerboot, die ons naar Vancouver Island brengt (plaatsje Saanichton), doen we de boodschappen bij Wallmart en zitten we al snel op het water. Het uitzicht is fantastisch en het landschap doet denken aan Noorwegen. Op de “campground” is ons plekje gereserveerd en genieten we van de natuur om ons heen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De fietstocht over de Lions Gate Bridge bracht ons bij de Capilano Suspension Bridge in het gelijknamige attractie park dat gelegen is in een regenwoud. De brug werd gebouwd in 1889 door de Schotse ingenieur George Grant Mackay, is 140 meter lang en 70 meter hoog. Het is oorspronkelijk gemaakt van henneptouwen met een dek van cederhouten planken. In 1903 werd dit alles vervangen door een draadkabelbrug. In 1910 kocht Edward Mahon de Capilano-hangbrug en in 1935 nam MacEachran het van hem over. Hij nodigde lokale inboorlingen uit om hun totempalen in het park te plaatsen met een eigen thema. In 1945 verkocht hij de brug aan Henri Aubeneau. In 1956 werd de brug opnieuw gebouwd.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De zomervakantie is begonnen en zo ook het inpakken van de koffers. De vakantiereis begint in Vancouver en via Vancouver Island naar de parken weliswaar in de camper (“RV” zoals ze dat in Canada en VS noemen, Recreational Vehicle). Voordat we in de camper stappen, zijn we gaan fietsen in Vancouver en omgeving. Het is een prachtig gezicht om de watervliegtuigen te zien komen en gaan. Vancouver is heel geschikt voor de fietser. We bezochten natuurlijk het Stanley Park, via de Lions Gate Bridge naar Capilano en daarna nog door “downtown” via Sinclair Centre, Canada Palace en langs het in aanbouw zijnde Vancouver House weer terug naar het hotel. Heerlijk eten kun je bij Joey en vliegen kun je bij Flyover Canada (een aanrader).
Voor alle items, zie Canada 2018.

De route “Sentier Cotier” loopt langs de kust van Frankrijk en dus ook in Bretagne. Het pad is dwars door natuurgebied met prachtige begroeingen waar je heerlijk geniet van de natuur en oceaan. Onderweg hoor je de diverse vogelgeluiden en dat betekent dat je de camera en lens bij de hand moet hebben. Uniek was dit jaar de geelgors. Zie ook Bretagne (1), (2), (3), (4), (5).
 

Op de kop van het westelijk deel vlak bij Pointe du Raz ligt het strand van Baie des Trépassés. Dit strand is een prachtige plek om te surfen en daar maakten de kinderen graag gebruik van. Ze kregen lessen van Gwendal en waren stevig ingepakt in het materiaal van de surfschool. Zie ook Bretagne (1), (2), (3), (4), (6).