Onze herinneringen aan Zwitserland waren tot heden heel warm. In 1989 hebben we onze eerste zomervakantie gevierd in Genève en Interlaken. Met de auto van onze ouders reden we door Duitsland, Frankrijk en Zwitserland en genoten van de Mont Blanc, de steden, de bergen en het ijskoude water van het Brienzermeer.
Nu onze kinderen ouder zijn gaan ook zij vakantie vieren en zo was Sam in 2022 met een vriend in Zwitserland voor wintersport. Op de terugweg reden ze op een mooie brede weg en werden ze geflitst. Een maand later is er een brief met een snelheidsovertreding van 22km/u. Het bleek binnen de bebouwde kom te zijn. Na maanden heen- en weergesteggel via het Nederlandse openbaar ministerie kwamen er twee apen uit de mouw: 1. een boete van CHF980 voor de snelheid en 2. een rijontzegging van een maand (in Zwitserland) met een boete van CHF298. In beide boetes zit een vergoeding voor onderzoek. Zo is de laatste meest recente herinnering aan Zwitserland dus bijzonder verstoord. Je geeft veel geld uit aan vakantie, maakt een relatief kleine fout zonder schade aan derden en mag meer dan duizend euro (kilo CHF, kCHF) overmaken aan de Zwitserse overheid. Dit is dwaasheid ten top.

Afgelopen vrijdag kwam het fotoboek over Costa Rica binnen. Ik heb er een aantal weken aan gewerkt en ben erg blij met het resultaat. Het 104 bladen tellende boek geeft een bijna chronologisch verslag van de reis die Ingrid en ik in juli 2022 gemaakt hebben. We hebben in die zomer Annelot en haar vriend Salo bezocht en met elkaar mooie tochten in de jungle gemaakt. Tijdens het familiebezoek gisteren in Friesland hebben we het boek ook met onze ouders kunnen delen. Annelot (en Salo) kreeg ook een exemplaar omdat zij mede-fotograaf en mede-reisgenote was.

Gisteren zijn we aangekomen op het internationale vliegveld van Houston (IAH) en overnachtten in het Marriott hotel dat op het vliegveld ligt. Vandaag vliegen we terug naar Nederland met KL662. We moesten om 11:00uur uitchecken van het hotel en konden al vroeg de baggage inchecken voor de vlucht die om 15:00uur zou vertrekken naar Amsterdam. Op het vliegveld van Liberia kwamen we nog de leren stoeltjes tegen die Annelot voor de bus heeft gekocht, zelfde prijs overigens. De vlucht naar huis verliep in 8,5 uur terwijl de KL661 naar Houston toe 10 uren duurde, klein verschil. Het vliegtuig bereikte snelheden tot 1009 km/u op een hoogte van ruim 11km. Aankomst op Schiphol: 1 augustus om 7:00uur.

Het hotel OPacifico in Naranjo was een mooie afsluiting van ons verblijf in Costa Rica. Het is gelegen in de jungle in het zuiden-oosten van de provincie Guanacaste, niet ver van Coyote wat aan de westkust ligt. Het hotel heeft een prachtige grote tuin met een groot zwembad, strand, hangmatten en een mooie steiger. Van de steiger hoor je de apen in het bos en zwemmen de roggen om je heen. In de tuin lopen de grote hagedissen en zit de kolibri aan de bloemen te tippen. Orchideeën sieren de veranda van het restaurant op. Vanavond gaan we hier lekker eten en morgen vliegen we van Liberia naar Houston.


 

De volgende dag vertrokken we richting vliegveld. Omdat het rijden in Costa Rica niet zo snel gaat als in Nederland hebben we het in 2 stappen gepland: vanuit Jacó eerst naar Naranjo (met de veerboot) en de volgende dag naar het vliegveld in Liberia en de auto inleveren. ‘s Ochtends bij het inpakken ontdekte ik dat er nog een onderdeel van Annelot haar lens in mijn tas zat. We vonden het niet erg om die nog bij haar langs te brengen, het was maar 25km. Na een koffietje in de bus viel het tweede afscheid veel lichter dan gisteren en reden we met een gerust hart naar Puntarenas. Onderweg pakten we nog even een drankje en broodje waar peilkanen het landschap sierden met hun grote verschijning. De tocht met de veerboot was zo’n 70 minuten. Daarna was het nog 2 minuten rijden naar het hotel wat we vanaf de veerboot al konden zien (laatste foto).



 

Ons verblijf in Costa Rica was 3 weken met en dag of 5 aan reistijd. Van de 3 weken hebben we 2 volle weken met Annelot kunnen optrekken. Dat was ook het doel van deze reis. Samen hebben we het land kunnen bewonderen en genoten van de activiteiten en van het fotograferen. Maar alles is tijdelijk, ook dit verblijf. We brachten Annelot terug naar de Salo en “Billy de Bus”. Eerst lunchten we met hen en zijn broertje en zus die ook naar Costa Rica waren gekomen. Na de lunch zagen we warempel een krokodil op 50 meter afstand van de bus. Oops.
Het afscheid viel bijzonder zwaar en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we er tegen op zagen omdat Annelot en Salo pas met de kerst weer naar Europa komen. Maar de vakantie was zeer geslaagd.



 

Op verschillende plekken in Costa Rica kun je jungle activiteiten ondernemen. Wij vonden de kabelbanen erg leuk, ofwel ziplinen. Niet ver bij ons vandaan kun je een parcours van 12 platforms door de jungle doen. Annelot en ik waren er klaar voor. Bij sommigen ga je wel 60km/u. Je bent natuurijk goed ingesnoerd met een harnas onder je heup en over je schouder. Dat laatste is nodig als je mee wilt doen om even een kabelbaan op de kop te doen, ook leuk.

 
 

Vooruitblikkend op het moment dat Annelot zich weer bij Salo zou aansluiten zochten we een hotel in de buurt waar de bus geparkeerd was. Die stond in Esterillos, wij trokken op naar Jacó, naar hotel Flamboyante. In eerste instantie was het even omschakelen naar deze locatie omdat we het zo leuk hadden in Sámara. In het hotel konden we goed ontbijten en dineren, wel zo makkelijk. De wifi was niet erg stabiel en dat geeft voor reizigers toch wel wat probleempjes als je uitstapjes wilt boeken of je wilt orienteren. Jacó is een drukke stad, het strand is niet echt schoon en dus moesten we ons richten op andere activiteiten. We gingen op krokodillentocht, ziplinen en schoonheidssalon (de dames). Uiteindelijk bleek het een prettig rustig verblijf aan zee en vrij van de drukte van de hoofdstraat. Eekhoorns en hagedissen gaven het verblijf een natuurbeleving.

Onderweg van Sámara naar Jacó kom je 2x langs een krokodillenbrug. De eerste brug is bij Parc Barra Honda (geen krokodil gezien) en de tweede brug is bij Tarcoles. We stopten om te kijken. Het was wel een riskante operatie want bij zulke gelegenheden zijn de autodieven zeer actief. Dat liep goed en keken we naar de grote ruggen van de Amerikaanse krokodillen. Kanjers zijn het. Later wordt het nog leuker en zien we ze van heel dichtbij.


 

In Mexico en Guatemala waren Annelot en Salo al aan het surfen op de oceaan. Met het zicht op het water met surfgelegenheid naast de deur moesten we natuurlijk ook het water op. We huurden een plank en Annelot ging voortvarend. Papa niet. Ik timede verkeerd en was al blij om al liggend een golf te pakken. Het leunen en drukken op het board deed me pijn aan de linker-elleboog en buik. Ik hield het er bij en ging Annelot fotograferen, veel leuker.



 

Eén van de dingen die op Annelot’s verlanglijstje stond was het kijken naar een schildpad die eieren op het strand legt. Ook daar is een toeristentour voor. Het vrouwtjes schildpad komt vaak 2-3 keer naar het strand toe om zo’n 80-100 eieren te leggen. Na een zwemtocht zoekt het een plek om te graven, legt 3kg aan eieren in het gat, dekt het weer toe en keert terug naar de zee. We hebben dit schouwspel van dichtbij gezien. Met rode lampen wordt het strand lokaal verlicht om het proces te kunnen zien en toch de schildpad niet te storen. Daarom zijn de foto’s in zwart-wit. De bedreiging komt van mensen en wasberen die de eitjes (zo groot als een tafeltennis bal) erg lekker vinden. Terwijl wij er waren stond de wasbeer al op de loer… Nachtwakers proberen het strand vrij te houden om de schildpad te beschermen.


 

Vanuit de kustplaats Sámara zijn er dagelijks oceaantochten om op zoek te gaan naar walvissen, dolfijnen, schildpadden en roggen. Vandaag zagen we 3 van de 4 soorten. Eerst twee parende schildpadden en daarna roggen, zelfs roggen die meters hoog uit het water omhoog sprongen. Op een bepaald moment waren er tientallen dolfijnen om de boot. Annelot en ik zaten voorop met onze camera’s. Met mijn nieuwe Sony a9ii zou ik de onverwachte sprongen van de dolfijn wonderschoon kunnen vastleggen, zij het niet dat de instelling voor continue autofocus per ongeluk was teruggezet naar eenmalig scherpstellen. Van de 180 foto’s zijn er 6 gelukt. Maar Annelot deed het veel beter. De eerste 6 foto’s zijn van haar. Het moment dat de dolfijnen naast en rondom de boot zwommen maakte Annelot helemaal enthousiast. We hebben genoten.
 


 

Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.






 

Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.

Met de redelijk gunstige terugkoppeling ove de gezondheid van Sam pakten we de draad weer langzaam op. We boekten een riviersafari bij Canoa Aventura op de Rio Penas Blancas. De camera en zijn regenjas gingen mee en dat bleek nodig want het begon even heftig te plensen terwijl juist daarvoor de zon volop scheen; regenseizoen heet dat. Aan deze rivier zouden krokodillen zijn en andere “safari” dieren. We waren benieuwd en zagen een kaaiman, krokodillen, apen, een luiaard, ijsvogels, toekans, aalscholvers en hagedissen. Onze reisgids en tevens kapitein was niet erg spraakzaam en zodoende verstoorde hij ook de omgeving niet, wel zo rustig.