Na een mooie week in Bijagua vertrokken we samen met Annelot en Salo naar Platanar om een aantal dagen in de La Finca Lodge te verblijven. De route door de bergen werd ons aanbevolen en was erg mooi maar door de zeer slechte weg ook erg langzaam. Gelukkig bleven de banden heel en kwamen we via het meer van Arenal en de vulkaan van Parque Nacional Volcán Arenal in de lodge aan. Het is ook hier prachtig en vanuit deze plek zouden we een riviersafari doen en een trail in Reserva Natural Montaña Sagrada. Bij de lodges was een restaurantje waar je kon ontbijten en dineren, en dat beviel ons goed omdat ‘s avonds rijden niet aan te bevelen is. Rondom de lodge waren wat kleine trails en konden we regelmatig de toekans bewonderen, zie Vogels (5).


 

Eén van de kikkers die we nog niet hadden gezien is de “Blue Jeans” kikker. Hij is rood en heeft blauwe benen, en is giftig en is slechts 2cm groot. Voor mensen is hij niet gevaarlijk maar het kan wel irritatie aan huid en ogen geven als je hem in je hand neemt en bijvoorbeeld zonder wassen in je ogen gaat wrijven. We hadden van Jessy de tip gehad dat in de tuin van restaurant La Terrazza de rode kikker zou zijn. We vonden hem pas later bij een andere locatie.

 

 

De flora en fauna van Costa Rica moet je met een gids bekijken, zeker als het donker is. Een gids ziet 3x zoveel en kent ook het gedrag van planten en dieren. We hadden om een gids gevraagd en toen kwam Jessy Lopez Herra. Wat een kanjer en leuke vent! We dachten meteen de jungle in te gaan maar hij koos eerst gewoon voor de tuin, luisterde en begon daarna te speuren. Binnen 10 minuten wees hij ons op kikkers en op 2 (kleine) slangen. Echt bijzonder. De kleinste slang zat verborgen waar het blad zich van de stam afzet. De tweede lag gewoon op een blad en was een giftige slang. We zagen kikkers in mooie kleuren en eentje die na het laten zien van de kleuren zich als dood hield, de ogen sloot en zich heel klein maakte (bovenste 2 foto’s). Wow! Ook zagen we spinnen, wandelende takken en sprinkhanen. Dit hadden we niet willen missen.



 

Vanuit de vakantie-huisjes zitten we tegen een nationaal park aan, niet wetende dat om de hoek een trail is van 2 uren met mooie hangbruggen. Met camera’s om de nek gingen we op pad. De verkoper van de tickets gaf ons de route mee en gaf aanwijzigingen om een uitvalsroute omhoog naar de krater niet te lopen omdat die onbegaanbaar is. We genoten van de mooie jungle begroeiing en de 3 hangbruggen. Je moet je ogen goed open houden want er is zoveel te zien: een vlinder met doorzichtige vleugels en een hagedis die de kleur aanneemt van de boomstam waar hij op klimt. Ook zagen we onderweg de apen met witte kop. Annelot en Salo liepen toch de route naar de krater en werden volledig verrast door de enorme stortbuien die plotseling naar beneden kwamen, terwijl Ingrid en ik genoten van een drankje maar ook wel zorgen maakten over hun pad terug.

Zoals genoemd in 14.07.2022 – Tapir Jungle, is Tapir Valley een door particulieren beschermd natuurgebied. De naam is ontleend aand de tapir die bijna volledig uitgestorven is. In Centraal Amerika wil men deze diersoort behouden. De tapir eet, naast bladeren, heel graag de zoete vruchten van de Jicaro Danto boom. Tijdens de nachtwandeling hebben we de tapir gezien, zelfs 2. Wat het gebied ook bijzonder maakt is de ontdekking van een nieuwe kikkersoort, slecht 2cm groot. Tot heden was de soort naamloos maar de gids vertelde ons dat de kikker waarschijnlijk de naam Tapir Valley Frog krijgt. Zo heeft de tapir niet alleen de naam van het natuurpark bepaald maar ook die van een nieuwe kikker.
 
 

De nachtwandeling in Tapir Valley is representatief voor wandelen in het (pikke)donker en begint al om half zeven ‘s avonds. We hadden geboekt met gids die ons toelichting gaf en uitrusting uitreikte met lichten en laarzen. Dat laatste was nodig omdat het gebied drassig is en ook bescherming biedt tegen aanwezige slangen. En die waren er, zelfs de meest gevaarlijke giftige van Costa Rica: de Fer-de-Lance (2 foto’s op 2de rij). We hebben ontzettend veel kikkers gespot maar ook padden, schildpadden, krabben, slangen en veel muggen. De mooiste beleving kwam toch wel van de bijzonder gekleurde kikkers die op bladeren en in de bomen zaten. In een vochtig klimaat moet je je goed beschermen tegen muggen want ze prikken je lek. Deet kan een vriend worden, net als een regenjas. De laatste was echt nodig want er kwam toch een plensbui opzetten. Ook voor de camera had ik een regenjas die veelvuldig gebruikt is.




 

Via de gastvrouw van het vakantie-verblijf ontdekten we Tapir Valley: een particulier natuurgebied om bescherming van kostbaar natuurgebied te beheren. Zij is daar bestuurslid en kan het gebied aanbevelen. We zouden in hetzelfde gebied ‘s avonds een nachtwandeling te maken. Dus vandaag eerst maar eens overdag kijken. Het gebied is relatief klein maar wel goed voor een wandeling van zo’n 2 uren. Onderweg moesten we 2x een beekje versteken en gaf Salo aan Ingrid een helpende hand. De jungle is prachtig en de natuur is zeer rijk. Grote (blauwe) vlinders vliegen om je heen, kikkers kwaken in de vijvers en prachtige vogels laten zich hier en daar zien, zie o.a. de Vogels (1..8) items. Na de wandeling gingen we lunchen bij een restaurant 8km verderop met een prachtig uitzicht over een van de vulkanen.



 

Het huis van Eliette & Mark ligt in het hart van de jungle tegen Parque Nacional Volcán Tenorio aan. Wat een prachtige omgeving voor een eerste kennismaking met Costa Rica! Onze gastvrouw- en heer zijn bijzonder hartelijk en bieden ons de tweelingwoning aan voor Annelot en Salo. Zo hebben ze hun eigen verblijf en kunnen ze ook even aan ons wennen. We kijken tegen de bananen aan, de kolibris vliegen langs het terras en de apen krijsen ons soms wakker. ‘s Ochtends komt hun lieve hond even goedemorgen zeggen en zitten we met z’n vieren aan tafel voor het ontbijt dat is voorbereid door het huis, heerlijk! ‘s Avonds kunnen we terecht bij locale restaurants waar het jonge stel ons op trakteerde. Overdag maakten we wandelingen en fotografeerden we veel. Annelot had haar camera weer terug en de eerste ochtend stonden we al om 5 uur naar de vogels te kijken, o.a. de toekan.

 




 

We hadden ons er enorm verheugd op het moment om Annelot en haar vriend Salo te ontmoeten. Gisteren waren we naar Bijagua gereden en vandaag gaan we via Liberia naar Huacas om ze op te halen en met ons op te trekken. Salo heeft een schoolbus gekocht en omgebouwd in Guatemala en samen hebben ze het interieur afgemaakt. We zijn benieuwd en komen bijna 2 uren eerder dan gepland bij de bus. Dat komt met name omdat het leven in Costa Rica vroeg begint (het is er om 5:00 uur licht en om 18:30 uur pikkedonker). De ontmoeting was bijzonder hartelijk, blij en spontaan. Het was een prachtig moment. De kennismaking met Salo was heel fijn. De bus stond geparkeerd bij de garage van “Ome Jan”. Echt waar, hij lijkt 100% op mijn zwager, lachen. Na het laden van de tassen reden we terug naar Bijagua en lunchten we onderweg bij het zelfde restaurant als gisteren (met z’n tweetjes). Alleen was er nu een enorme stortbui. We zijn in het regenseizoen beland… Maar wat maakt het uit, we zijn bij onze dochter (en haar vriend) die we sinds september vorig jaar niet meer gezien hebben. De locatie waar we verblijven is geweldig, zie volgend item.

Het is dan eindelijk zover, we gaan naar Costa Rica om Annelot te ontmoeten en samen te genieten van de natuur in het jungle land. De grootste horde die we moeten overbruggen is Schiphol. Het internationale vliegveld is verworden tot een armoedige toestand met lange rijen reizigers die hopelijk hun vlucht nog halen ondanks 4 uren wachttijd. Gelukkig is het ons gelukt om na 2 uren bij de gate te komen. Pfff, laat de reis nu maar beginnen. We vliegen van Amsterdam (AMS) naar Houston (IAH) en gaan vandaar door naar San José (SJO) in Costa Rica. Het vliegen verliep bijzonder vlot en in de Boeing 787-900 Dreamliner werden we gefêteerd op champagne wat geregeld was door vrienden die bij KLM werken, echt leuk! Ook het overstappen op Houston verliep gesmeerd. In San José haalden we onze huurauto op (inmiddels waren we bijna 24 uren op) en reden we naar ons overnachtingshotel. De volgende dag reden we vroeg naar onze eerste bestemming, Bijagua, en zagen we de jungle, prachtige vogels, eekhoorns en hagedissen. Prachtig! De vakantie is begonnen. Bijna bij het vakantie-adres aangekomen stond een kleine truck dwars op de weg en mocht ik meteen de mouwen oprollen om samen met anderen de auto los te krijgen. Een voorteken van een actieve (en overigens veilige) vakantie.

 

Om naar Corfu te reizen maakte ik mee eerst wat zorgen met betrekking tot de toestand op Schiphol. De heenreis verliep zo vlot dat we na 45 minuten al bij de gates waren; koffers afgegeven en door security heen. We waren 3 uren voor vertrek aanwezig en dat bleek iets te ruim. De terugweg verliep naast enige vertraging op Corfu ook goed en op Schiphol wachtten we een uur op de koffers. Dat ging wel eens vlotter in het verleden. De vlucht naar huis ging recht over Venetië waarvan we een luchtfoto konden maken, helaas niet een hele mooie. Eind goed, al goed. We zijn weer thuis.

Deze 10 dagen Corfu was culinair gezien een groot succes. Voor deze avond volgden we een tip van vrienden van onze gastvrouw. Restaurant Stivodikion in Kalafationes is in het midden van het eiland te vinden en heeft mooie klassieke Griekse gerechten met een eigen tint. De tzaziki is iets zoeter gemaakt met bietjes en de stifado is compleet gemaakt met kaas. De salade van het huis is opgevuld met fris fruit, nootjes en heerlijke dressing. Een echte aanrader, Strivodikion.

 

Onze gastheer en gastvrouw vrogen of wij de pine-apple-tree al eens hadden gezien. Dat hebben we nog niet gezien en zouden het graag willen. Ze brachten ons via slimme paden naar een tuin met olijfbomen en prachtige bomen. Het deed me denken aan de hoge bomen van het Tarangire gebied in Tanzania. Wow, wat was dat mooi. We maakten wat foto’s met zelfontspanner en zij maakten foto’s van Ingrid en mij voor de grote pine-apple-tree. Geweldig mooi!

Vorig jaar daalden we af van de rotsen bij de kapel van de profeet Elia naar Yiali beach (glasstrand). Enkele dagen geleden waren hier met de boot en vandaag gingen we opnieuw de afdaling aan. De laagste ladder (nog steeds op 20m hoogte) was deze keer een kneusje en het vereiste concentratie en giga stappen om dat stuk verticaal langs het touw af te dalen. Het lukte en daarna konden we genieten van het rustige strandje en lekker snorkelen natuurlijk. We waren attent gemaakt op kwallen en daarvn heb ik er 3 gezien. Ze waren prachtig van kleur, 20cmd lang en uiterst vervelend bij aanraking. Vanuit de schaduw van de spelonk had Ingrid prachtig uitzicht over de baai. De klim naar boven was eenvoudiger dan de afdaling alleen iets vermoeiender met deze warmte.
 

Nog niet eerder bezochten we de burcht Angelokastro op Corfu. We hadden wel eens een poging gedaan maar toen was het zo druk dat we nergens konden parkeren. Vandaag lukte het wel om de burcht te beklimmen. Warm was het wel: 34 graden. Angelokastro is een Byzantijns kasteel en bevindt zich op de hoogste top van de noordwestelijke kustlijn van Corfu. De rotsen ten noorden van Palaeokastritsa (waar we eerder met de boot aanlegden) zijn bijzonder steil en een blik over de rand geeft merkwaardige buikkriebels. De ruïne is mooi om te zien maar nog mooier is het uitzicht over de omgeving en het water dat soms turqoise kleurt door de ondergrond en lichtinval. Bij terugkomst bij de auto gaf de thermometer 41 graden aan.