Vanmorgen maakten we een wandeling door de AWD bij ingang Oranjekom. Het is herfstvakantie en daardoor was er veel bezoek. De zon scheen verwarmend door de bomen en over het water. Naast de veel watervogels waren er burlende herten en veel zangvogels. Bij de terugkeer wilde ik Ingrid fotograferen op de ronde brug maar met de telelens was dat te dicht bij. Ik besloot 4 foto’s naast elkaar te maken en thuis aan elkaar te zetten met Adobe Lightroom (versie 10 inmiddels). Het was een heerlijke wandelroute van ongeveer 6km.




 

Rondom het vakantiehuis lieten de zwaluwen zich in grote getale zien. Ook musachtige vogels die ik nog niet heb kunnen identificeren maar wel kon fotograferen lieten zich veelvuldig van dichtbij zien. Omdat ik de telelens mee had genomen waren dat mooie momente van ontspanning.

 

Het mooi weer lokte enorm om er met de camera op uit te gaan. Het woei hard en ik nam de monopod mee op de rug met de camera en lens over mijn schouder. Toen ik een half uur onderweg was het boem. De camera lag op de stenen, de kop van de monopod links en de handgrip van de lens rechts. Duidelijk was dat de kop gebroken was maar ook de handgrip. Ik heb de boel bij elkaar geraapt, de monopod aan de riem gehaakt en camera met lens los in de hand. Shit, als het glas in de lens maar geen opdonder heeft gehad en uit positie is of dat de sensor in de camera is verschoven. Het gaat maar om fracties van millimeters. De eerstvolgende foto’s zouden het moeten uitwijzen. Na een rondje om het water keerde ik maar weer huiswaarts want het lopen was bijzonder ongemakkelijk. Toch kwam ik nog fotomateriaal tegen om de scherpte thuis te kunnen verifieren: een libelle, eenden, gekraagde roodstaart, rups, een bambi-hert en een grote bonte specht. Geluk bij een ongeluk is dat de foto’s met bibberende hand en harde wind toch geslaagd zijn.


 

 

Na het (thuis)werken was de lucht helder en had de zon vrij spel. Ik besloot even een wandeling met de camera te maken door de AWD. De route ging vanaf Pannenland naar de vossenpaddenstoel. Op de heenweg liep ik langs het vliegeniersmonument en terug via de waterbasins. Opnieuw werd ik verrast door vogels die ik niet onmiddellijk herkende. Het bleek opnieuw om een juveniel te gaan, een witte kwikstaart. Tussendoor vloog er nog een reiger over en op het pad zat een hoornaar een libelle op te vreten. De herten, jong en ouder, lieten zich gewillig fotograferen in de zon waarmee hun gewei prachtig uitstak in het licht tegen een donkere achtergrond.




 

Rond het middaguur vertrokken Ingrid en ik naar Friesland via de Afsluitdijk. Dat laatste was niet zo slim vanwege een enorme file door wegwerkzaamheden en vervolgens ook nog langdurig een open brug voor het scheepvaartverkeer. Na aankomst in Warten voeren we met haar ouders door de Alde Feanen (Oude Venen), een natuurgebied rondom Earnewald. Met de zon van achteren kon ik onderweg even de lens richten op vogels in het riet, watervogels (stern), zwaluwen en vliegende aalscholvers. Varen onder een temperatuur van ruim 30 graden was fijn en werd nog aangenamer toen de wind door onze haren blies.





 

Gisteren berichtte ik over zwart als contrast kleur met bloemen. Vandaag is het blogitem “Wit” genoemd en laat het zwaluwen zien die hoog in de lucht vliegen. Hoog vliegen betekent dat er mooi weer op komst is. Zwaluwen worden in de Bijbel ook genoemd in Psalm 84:4 waar staat dat de zwlauw haar jongen neerlegt bij een stoffig, bloederig en heet offerblok, of in de tempel. Dat is op zich niet een aantrekkelijk beeld. De Psalmist verwijst hier naar het punt dat de zwaluw de tempel in en uit mocht vliegen en zelfs daar ongestoord zijn nest mocht maken, En dat terwijl het voor de mensen een heilig gedeelte was. Met andere woorden in de Psalm wordt zo indirect verwezen dat de zwaluw dicht bij God mocht zijn terwijl de mens op afstand blijft. Tegelijkertijd spreekt de Psalmist het verlangen uit naar het zijn bij de Here God waar Hij woningen voor ons heeft.
Bij het fotograferen van de zwaluwen moest ik hier aan denken omdat deze dag de verjaardag van mijn vader was. Hij sprak vaak over de woning bij de Hemelse Vader. De zwaluwen in de lucht deden me zo denken aan de wederkomst van Jezus. Volgens 1 Thessalonicenzen 4:17 “zullen wij, levenden, die achterbleven, samen met hen op de wolken in een oogwenk weggevoerd worden, de Here tegemoet in de lucht, en zó zullen wij altijd met de Here wezen“. Mijn vader sprak er altijd over. De zwaluwen brachten Psalm 84 en 1 Thes. 4 weer in herinnering.
 

Als we in de tuin zitten horen we voortdurend jonge vogeltjes piepen. Vanavond zagen we de pimpelmeesjes vliegen en spelen. Ze verstoppen zich en jagen achter elkaar aan om vervolgens weer naar de mama-boom terug te gaan waar hun nestje was. Ook de duif geniet maar weliswaar vanaf het hoogste punt.
 

Als kers op de taart liet de putter zich zien. Die had ik even niet verwacht bij het riet maar hij was er wel met zijn prachtige rode kop en gele veren.

 

Het polderavondje was kort van duur maar wel de moeite. Ik kende het gebied van eerdere wandelingen en vermoedde al dat er rietspul in polder was. Na geduldig wachten kwamen de rietzanger en de rietgors voorbij. De rietgors hing fluitend in het riet en de rietzanger zocht een plekje op het prikkeldraad. Ze zaten in elkaars verlengde. Soms zie je helemaal niets en vanavond allebei vogels tegelijk.
 
 

Na de onweersbuien van vanmiddag, kreeg de lucht een mooie avondgloed en kreeg ik de kriebels om even met de camera op stap te gaan. Het hoefde niet zo ver weg en in de polder kwam de fuut al gauw voorbij.
 

In een veld in het Veldbeek gebied zag Ingrid in de verte een buizerd op een paal zitten. Hij zat erg ver weg en door de opwinding van het grote dier kon ik de camera nauwelijks stil houden, zelfs niet op de rugleuning van een bankje. Na vele foto’s (meer dan 50) te hebben gemaakt waar maar 4 van gelukt zijn probeerde ik nogmaals van iets dichterbij. Die is beter gelukt en staat groot getoond. Andere vogels die we onderweg tegenkwamen staan ook afgebeeld waaronder de roodborst, spreeuw, mus en lijster.
 

De route van 12,5km door langs Sprengenberg en de Holterberg liep langs een groot heide veld. Aan de andere kant van het heide veld zaten we gisteren precies in de richting te kijken waar we nu wandelden. Rond het middaguur namen we even tijd voor de lunch. Ingrid had proviand meegenomen en een kleedje om op te zitten en te beschermen tegen omhoog kruipende teken. Het is een mooi gebied waar vooral de rust ons opviel; weinig tot geen mensen.


 



 

Na een fijn ontbijt reden we naar Haarle om vandaar uit onze zelf-aangepaste Natuurmonumentenroute te wandelen. Het gebied staat bekend om kasteel Sprengenberg en is bosrijk met veel gras. Ingrid kreeg hierdoor wel erg veel last van de pollen en liep met mondkapje. De enige voorbijgangers hielden niet 1,5m afstand maar wel 5 keer zoveel. De route liep ook langs mooie graanvelden met een heuse camouflage uitkijkpost. Het gebied wordt vooral beheerst door de roodborst en de gekraagde roodstaart. Hier en daar lieten een specht en een libelle zich zien.



 

Ingrid had hotel Hoog Holten geboekt om te wandelen en weer eens uit eten te gaan. Dat kan als je in een hotel zit. Op vrijdagmiddag maakten we een wandeling van ruim 6km door de bossen vanuit het hotel en langs de Canadese begraafplaats. Op de helft genoten we even van het uitzicht over de heide wat eigenlijk het begin van de Holterberg is. Het weer was fantastisch en onderweg genoten we van roodborstjes en vinken.

 




 

Na de wandeling met vrienden gisteren door de duinen kon ik het niet laten vanmorgen vroeg om 7:00 uur opnieuw te wandelen in de duinen. De vogels lieten zich horen en het waren er niet weinig. Ze zaten wel vaak verborgen tussen de bladeren. Niet alleen vogels waren er te spotten maar ook (veel) herten, vlinders kikkers, een valk en een konijn.