Nadat we de Hour of Power dienst op RTL5 hadden gevolgd wandelden we door het zonnige duinlandschap van de AWD. Er was niet veel leven in de brouwerij. Een roodborst bleef eigenwijs in het felle tegenlicht van het zweefvliegveld zitten, daarmee zeggend dat het zijn territorium is. Ook zagen we de boomklever die zijn mooi geluid liet horen. Met 8 graden en zon in de rug was het erg aangenaam. We hadden eigenlijk naar onze ouders in Friesland willen gaan maar omdat onze kinderen bij iemand in de klas zitten waarbij corona is vastgesteld besloten we het zekere voor het onzekere te nemen. De verjaardag van Ingrid’s moeder vieren we dan op een ander tijdstip.
 

Vandaag is het opnieuw mistig en druilerig, en koud bovendien. Met de camera naar buiten zit er niet in. Maar gelukkig komt de kleru naar ons toe: de parkparkiet heeft zijn kruidenier in onze tuin gevonden en trakteert zichzelf ruim. Zijn bek zit onder het lekkers van de vruchten die hij ongevraagd uit de boom pikt.
 

Vanmiddag maakten Ingrid en ik een wandeling door de AWD. Het was lekker fris, 5 graden, en de zon scheen heerlijk over de duinen. Nog geen 2 minuten van de parkeerplaats zat een mooie torenvalk in de zon te schitteren met zijn mooi verenpak. Even later was daar een hert, op zich niet spannend, maar eerst in een omgeving met veel takken (weinig contrast) en dertig seconden later scheen de zon als een schijnwerper op zijn gewei. Nog even later was daar de vink die vrolijk in de boom op zoek was naar eten. Halverwege genoten we op een bankje van het zonnetje, van de roodborsttapuit en de roodborst.
 

 

De zon scheen vandaag als in de zomer en dat nodigt uit om te gaan wandelen. Met de wind en de zon in de rug voelde het bijna zomers aan. Later tegen de zon en wind in was het veel kouder en moest de jas dicht. Onderweg was er weinig leven te spotten. Wel herten en een aantal buizerds die veel herrie maakten. Hier en daar was er een vinkje. Later op de middag liep het tegen het gouden uurtje aan en kleurde de lucht geel. Het rondje was 12,5km en zeker de moeite waard. Het was voor het eerst dat ik de camera met telelens meenam zonder statief. Na de controle bij de chirurg afgelopen vrijdag durf ik mijn elleboog weer te belasten en wisselde ik regelmatig van arm om de apparatuur van 2,7kg los in de hand te dragen.
 
 

Het mooie weer was vanmiddag aanleiding om te gaan wandelen in de AWD. Omdat Noud zijn toetsweek van school moest afronden vertrokken we wat later vanmiddag en zo werd mijn wandeling een foto-tocht in het hart van “Golden Hour” dat om 16:10 uur begon. Eigenlijk heb ik het wel gehad met herten fotograferen maar vanwege het mooie licht heb ik er toch maar een paar foto’s van gemaakt.
Mijn mooiste shot kwam van de overactieve grote bonte specht die een gat tikte in een grote berk. Ook de buizerd liet zich op afstand zien.


 

Het heerlijke zonnetje is goed voor de vitamine D. We besloten om vanmiddag een duinwandeling te maken. De camera met telelens ging weer mee want je weet maar nooit wat je tegenkomt. Vandaag was het niet zo spectaculair maar het licht was wel geweldig mooi. De pimpelmees en de boompieper reflecteren hun mooie veren in het zonlicht en de herten geven een mooi beeld in de schaduw of in het tegenlicht. We waren niet de enigen die van het buitenzijn genoten. Op grote afstand kon je paravliegers laag over de duinrand bij het strand zien vliegen.

 

Onze wandeling door de AWD werd opgevrolijkt door veel zang van de vogels. Om ons heen vlogen de kramsvogels, roodborstjes, (en natuurlijk) koolmeesjes maar ook de koperwiek. Door het mooie licht kon ik een paar mooie foto’s schieten.
 

Vanmorgen maakten we een wandeling door de AWD bij ingang Oranjekom. Het is herfstvakantie en daardoor was er veel bezoek. De zon scheen verwarmend door de bomen en over het water. Naast de veel watervogels waren er burlende herten en veel zangvogels. Bij de terugkeer wilde ik Ingrid fotograferen op de ronde brug maar met de telelens was dat te dicht bij. Ik besloot 4 foto’s naast elkaar te maken en thuis aan elkaar te zetten met Adobe Lightroom (versie 10 inmiddels). Het was een heerlijke wandelroute van ongeveer 6km.




 

Rondom het vakantiehuis lieten de zwaluwen zich in grote getale zien. Ook musachtige vogels die ik nog niet heb kunnen identificeren maar wel kon fotograferen lieten zich veelvuldig van dichtbij zien. Omdat ik de telelens mee had genomen waren dat mooie momente van ontspanning.

 

Het mooi weer lokte enorm om er met de camera op uit te gaan. Het woei hard en ik nam de monopod mee op de rug met de camera en lens over mijn schouder. Toen ik een half uur onderweg was het boem. De camera lag op de stenen, de kop van de monopod links en de handgrip van de lens rechts. Duidelijk was dat de kop gebroken was maar ook de handgrip. Ik heb de boel bij elkaar geraapt, de monopod aan de riem gehaakt en camera met lens los in de hand. Shit, als het glas in de lens maar geen opdonder heeft gehad en uit positie is of dat de sensor in de camera is verschoven. Het gaat maar om fracties van millimeters. De eerstvolgende foto’s zouden het moeten uitwijzen. Na een rondje om het water keerde ik maar weer huiswaarts want het lopen was bijzonder ongemakkelijk. Toch kwam ik nog fotomateriaal tegen om de scherpte thuis te kunnen verifieren: een libelle, eenden, gekraagde roodstaart, rups, een bambi-hert en een grote bonte specht. Geluk bij een ongeluk is dat de foto’s met bibberende hand en harde wind toch geslaagd zijn.


 

 

Na het (thuis)werken was de lucht helder en had de zon vrij spel. Ik besloot even een wandeling met de camera te maken door de AWD. De route ging vanaf Pannenland naar de vossenpaddenstoel. Op de heenweg liep ik langs het vliegeniersmonument en terug via de waterbasins. Opnieuw werd ik verrast door vogels die ik niet onmiddellijk herkende. Het bleek opnieuw om een juveniel te gaan, een witte kwikstaart. Tussendoor vloog er nog een reiger over en op het pad zat een hoornaar een libelle op te vreten. De herten, jong en ouder, lieten zich gewillig fotograferen in de zon waarmee hun gewei prachtig uitstak in het licht tegen een donkere achtergrond.




 

Rond het middaguur vertrokken Ingrid en ik naar Friesland via de Afsluitdijk. Dat laatste was niet zo slim vanwege een enorme file door wegwerkzaamheden en vervolgens ook nog langdurig een open brug voor het scheepvaartverkeer. Na aankomst in Warten voeren we met haar ouders door de Alde Feanen (Oude Venen), een natuurgebied rondom Earnewald. Met de zon van achteren kon ik onderweg even de lens richten op vogels in het riet, watervogels (stern), zwaluwen en vliegende aalscholvers. Varen onder een temperatuur van ruim 30 graden was fijn en werd nog aangenamer toen de wind door onze haren blies.





 

Gisteren berichtte ik over zwart als contrast kleur met bloemen. Vandaag is het blogitem “Wit” genoemd en laat het zwaluwen zien die hoog in de lucht vliegen. Hoog vliegen betekent dat er mooi weer op komst is. Zwaluwen worden in de Bijbel ook genoemd in Psalm 84:4 waar staat dat de zwlauw haar jongen neerlegt bij een stoffig, bloederig en heet offerblok, of in de tempel. Dat is op zich niet een aantrekkelijk beeld. De Psalmist verwijst hier naar het punt dat de zwaluw de tempel in en uit mocht vliegen en zelfs daar ongestoord zijn nest mocht maken, En dat terwijl het voor de mensen een heilig gedeelte was. Met andere woorden in de Psalm wordt zo indirect verwezen dat de zwaluw dicht bij God mocht zijn terwijl de mens op afstand blijft. Tegelijkertijd spreekt de Psalmist het verlangen uit naar het zijn bij de Here God waar Hij woningen voor ons heeft.
Bij het fotograferen van de zwaluwen moest ik hier aan denken omdat deze dag de verjaardag van mijn vader was. Hij sprak vaak over de woning bij de Hemelse Vader. De zwaluwen in de lucht deden me zo denken aan de wederkomst van Jezus. Volgens 1 Thessalonicenzen 4:17 “zullen wij, levenden, die achterbleven, samen met hen op de wolken in een oogwenk weggevoerd worden, de Here tegemoet in de lucht, en zó zullen wij altijd met de Here wezen“. Mijn vader sprak er altijd over. De zwaluwen brachten Psalm 84 en 1 Thes. 4 weer in herinnering.
 

Als we in de tuin zitten horen we voortdurend jonge vogeltjes piepen. Vanavond zagen we de pimpelmeesjes vliegen en spelen. Ze verstoppen zich en jagen achter elkaar aan om vervolgens weer naar de mama-boom terug te gaan waar hun nestje was. Ook de duif geniet maar weliswaar vanaf het hoogste punt.
 

Als kers op de taart liet de putter zich zien. Die had ik even niet verwacht bij het riet maar hij was er wel met zijn prachtige rode kop en gele veren.