De website DxO Mark meet de karakteristieken van camera sensors op een betrouwbare basis en heeft een enorme database met referenties van sensor metingen. Vandaag zag ik dat de Nikon Z6 dezelfde sensor gebruikt als de Sony α7iii maar qua karakteristiek er niet iets onder zit. Dat heeft te maken met het bewerken erna van het sensor beeld.
DxO zegt over de Sony α7iii, “Low-light performer“, het volgende: “After the ground-breaking A9 and the eagerly anticipated A7R III, Sony has lifted the lid on the A7 III. At $2,000, the Sony A7 III is a much more accessibly-priced model, built around a 5-axis, image-stabilized, 24MP full-frame BSI CMOS sensor. Although not a “stacked CMOS” sensor design like that of the a9, some of the technology derived from that model has filtered down, such as an electronic shutter mode at a still impressive 10fps, and a new, faster hybrid AF system. Its 425 contrast-detection AF points are complemented by 693 phase-detection AF points with 93% frame coverage, which Sony say performs twice as fast as its predecessor. The new model also gets the vaunted Lock-on AF and Eye AF modes seen on the A9.”

De foto’s van gisteren hebben uitvergroot een bijzonder partoon. De schelpen hebben een raster in hun schild en de zandkorrels lijken wel kleine textiel rafels.
 

Het bewerken van foto’s is een vak apart. Op youtube vind je tientallen zo niet honderden vloggers die hun kunstjes aan de man willen brengen. Vanuit Lightroom Classic kun je een foto van donker naar kleurrijk omtoveren geheel naar eigen smaak. Dat is nu net waar het om gaat: de juiste knoppen weten aan te raken en het beeld wat je wilt er dan ook zo laten uitzien. Een mooi voorbeeld is deze youtube van Serge Ramelli. Onderstaand is mijn eigen bewerking van het parlementsgebouw in Den Haag.

Oorlog, honger en geweld verdeelt mensen en soms hele maatschappijen. De problematiek van vluchtelingen wordt enorm politiek omdat de toestroom zo enorm is toegenomen. Uit landen waar geen normaal leven meer mogelijk is vanwege bedreiging, levensnood of oorlogsgeweld komen mensen zoeken naar nieuwe overlevingskansen. Achter elke vluchteling schuilt vaak een dramatisch verhaal. Het Humanity House van het Rode Kruis in Den Haag geeft op een indrukwekkende manier een beeld van de gevolgen van vluchteling-zijn. Aspecten als onzekerheid, familie loslaten, bedreiging onderweg en overleven worden aan de bezoeker getoond door zelf een ervaringstour te maken. Dat hebben we vanmiddag gedaan met onze jongste tieners. Bijzonder was de virtuele tour in de landen van herkomst en de spiegel die je eigen beeld niet weerspiegelt want je bent immers niemand.

Het is nog vakantieperiode en daarom bezochten we vandaag De Pont in Tilburg. Omdat er in het recente verleden oelewappers het museum bezochten die al zwaaiend met hun camera aan de riem museum-objecten hebben beschadigd mocht mijn Sony camera niet naar binnen. De nieuwe regel is nu: “wel foto’s maar met een camera niet groter dan een mobiele telefoon”. Nadat we deze absurditeit hadden verwerkt heb ik de iPhone fotodienst gegeven. De exposities waren van Anne & Patrick Poirier en Ann Veronica Janssens. Het stel Piorier toont objecten die hun geheugen weergeven; na al hun archeologische reizen is nu hun brein onderdeel van archeologisch diepgraven. Eerlijk gezegd vond ik de benadering een mathematich neurotisch karakter hebben. Wat wel leuk was waren de inkijkdozen die zogenaamde archeologische objecten toonden uit het “geheugen”. Ze hadden ook een “Exotica” spookstad samengesteld uit allerlei voorwerpen. Het is een leuk idee maar voelt erg triest aan. Van de lichtspelingen van Ann Veronica Janssens waren alleen de kleurspiegel effecten interessant; maar dit ligt meer tegen design aan dan tegen kunst. Haar lichtspelingen met lampen was erger dan discolampen. Maar, toch leuk om gezien te hebben, kunnen we weer ergens over meepraten en een mening hebben… De vaste tentoonstelling was daarentegen wel mooi met schilderijen van o.a. Sigmar Polke.
Zie ook: 06.03.2016 – De Pont en 02.01.2013 – Tour.

De Amerikaanse kunstenaar Dale Chihuly exposeerde met bijzonder mooie glaswerken. Fascinerend gevormde schalen, vazen, bloemen, bomen en bollen zijn de basis voor nog fraaier uitgebeelde kunstwerken. Op zich een groot vakman als je met glas zulke mooie beelden kan maken. Bijzonder is ook de kleur an de objecten en de kleurrand die vaak verschilt van het object zelf.

Het Groninger museum bevat zelf een aantal leuke collecties van schilderijen en nu ook mooi werk in de nieuwe expositie hal, veel van locale kunstenaars (“De Ploeg”), landelijke en internationale grotere werken. De opzet van het Groninger museum is verrassend mooi en zeer de moeite waard om te bezoeken.

In het Gronings museum exposeert Dale Chihuly met zijn werk over glas in het thema “licht”. We gingen vandaag via Rinsema (Gorredijk) naar de Groningse hoofdstad. Het weer was droog (lekker om te rijden) maar de lucht was donkergrijs (niet fijn om een stad te fotograferen). In de buurt van het museum heb ik toch maar een paar foto’s genomen en zo ook van de binnenstad. We liepen na het museum bezoek naar de Grote Markt met de Martini-toren. Dat mag je op zo’n dag niet missen.

In april van dit jaar kocht ik de Sony α7iii na lang onderzoek welke camera voor natuur- en sportfotografie het meest geschikt zou zijn. Deze week publiceerde DPReview dat de α7iii twee prijzen heeft gewonnen in 2018: 1. als beste midrange camera, “The a7 III won out thanks to its stabilized full-frame sensor, powerful autofocus system and excellent 4K video feature” en 2. als beste product, “Arguably the best-value full-frame ILC available right now“. Meer info is hier te vinden. De camera beviel al heel goed, met name in de autofocus met de hockey en hoge ISO bij laag licht.

Om Ingrid te verrassen hadden vriendinnen een kleine ontvoering georganiseerd. Vanmorgen vroeg stonden de dames voor de deur en werd Ingrid verrast met een dag acrylschilderen. Het was een geheime operatie die vandaag tot een zeer geslaagde dag leidde.

Op verzoek van een vriendin heb ik vanmiddag foto’s gemaakt van een voorstelling van De Gele Hoed en Cigale. De Gele Hoed is een gemengd a capella koor uit de bollenstreek en zingt een afwisselend repertoire. Vandaag vierden ze hun 25-jarig jubileum met een eigen optreden met medewerking van de vocal group Cigale. Na een aantal groepsfoto’s gingen we theater Floralis in waar het licht laag was, even wennen dus. Met beide camera’s op ISO 6400 kon ik toch een heel eind komen. Het was een prachtige voorstelling met harmonieuze vocale klanken van enthousiaste artiesten.

Na een bezoek aan de Meerkerk met spreker Jurjen ten Brinke uit Amsterdam wandelden Ingrid en ik het rondje van 5km door de polder. Rakker was ingepakt met een nieuw “addidog” trainingspak, tegen de kou natuurlijk. De lucht was prachtig blauw en de herfstkleuren in het polderlandschap helder en sterk.

Na de baseliek vertrokken we via Tram 28 door de nauwe straatjes naar het Museu Nacional de Arte Contemporânea (Museu do Chiado). Opvallend was de expositie van fotograaf Carlos Relvas. Ook brachten we een bezoek aan het tegeltjesmuseum Museu Nacional do Azulejo waar de aloude kunst om tegels te maken als versiering en decoratie, met glazuur, is te zien. De bijbehorende kerk is een toonbeeld van overtollige wand- en plafondversieringen.

Sony heeft een firmware update uitgegeven voor de α7iii, ofwel de fabrieksnaam ILCE-7M3. De verbeteringen zijn niet altijd voor iedereen zichtbaar maar deze wel voor mij. Om de 70-400mm lens met A-mount te kunnen gebruiken op de E-mount vitting heb ik een adapter LA-EA3 geplaatst die helaas niet alle functies van de autofocus toepast zoals bij standaard E-mount lenzen. Dat maakt de combinatie met de semi-automatische zoomfocus veel eenvoudiger.

Vanmiddag raakte ik in gesprek met een oudere fotograaf over analoge en digitale fotografie. De mogelijkheden van de nieuwe digitale cameras zijn legio en de kwaliteit is zoveel beter. Wanneer je de oude analoge foto’s gedigitaliseerd hebt en vergelijkt met een digitale foto is het verschil heel erg zichtbaar. De scherpte, kleurdiepte en ruissterkte zijn kwaliteitsaspecten die pas echt zichtbaar worden als je de foto’s uitvergroot, zeker in een fotogoed van grotere omvang. Hieronder heb ik voor het vergelijk een bewerkte foto uit 1983 en originele foto uit 2018 geplaatst, een tijdsverschil van 35 jaar. Zou je nog 35 jaar terug gaan dan is het verschil bijna kwadratisch.