Uit drie werelddelen kwamen de zeearenden tevoorschijn. Als eerste was er de Amerikaanse zeearend met zijn witte kop. De tweede was de Afrikaanse zeearend die prachtige duikvluchten maakte. Voor het fotograferen was deze een mooie uitdaging om de duikvluchten op de sensor te krijgen. En tot slot was er de Europese zeearend die zijn eten uit het water viste. Eerlijk gezegd dacht ik dat de actie-foto’s mislukt waren. Maar eenmaal thuis aangekomen was ik verrast dat ze gelukt zijn. De Sony a9ii is echt een supercamera die de vogels blijft volgen ook al is er achtergrondruis.


 
 

Na de oehoe verscheen de bosuil op toneel gevolgd door de dwergooruil. Deze kleine uil was erg op z’n hoede toen de Amerikaanse zeearend krijsend voorbij kwam. Normaal zit hij in een slaaphouding maar zodra de krijser voorbij komt gaan de oren spits staan en de ogen open. In een holte van een boom is het uiltje erg moeilijk te spotten. Zo heb ik weer wat geleerd om uilen te spotten.


 

Enige maanden geleden boekte ik een fotoworkshop met roofvogels. In Lunteren zit valkenier De Valk die samenwerkt met Richard Verroen die de workshop fotografisch adviseerde. Als eerste kwam de oehoe aan bod met jongen en 3 jonge kuikens van 2 maanden oud. Bij deze 3 werd een zo laag mogelijk positie gekozen. Liggend tussen de koeienvlaaien konden de jonge oehoes erg mooi worden vastgelegd.

 

Deel van het bezoek aan Het Depot was een expositie van Laura Eckert in nabijgelegen Villa Hinkeloord met een beeldenoverzicht van Eja Siepman van den Berg die de Charlotte van Pallandt prijs won in 1978. Het maken van de prachtige beelden werd verduidelijkt met een video. Ze maakte beelden van brons en (Italiaans) marmer.

Om (verlaat) het 55-jarig huwelijksjubileum te vieren van Ingrid’s ouders gingen we een paar dagen Wageningen-Arnhem-Münster doen. In Wageningen bezochten we museum Het Depot. Het thema in deze beeldengalerij is het menselijk lichaam. Het komt in allerlei 3D modellen en materialen terug. Na een mooie rondwandeling in het museum en de villa lunchten we in het museumrestaurant Lineaus.






 

In 2009 begonnen acht bevriende bandleden een muziekformatie om Psalmen opnieuw te vertolken. De band ging The Psalm Project heten. Nu in 2023, gaat de band er mee stoppen en is begonnen met een afscheidstournee. Samen met vrienden waren we er vanavond bij, in Voorschoten. The Psalm Project bewerkte de melodieën van het Geneefs Psalter. Maar ook schreef de band eigen liederen gebaseerd op Psalmen of andere bijbelteksten. In de Mozaiekkerk te Voorschoten werden veel mooie liederen gezongen, in het eerste deel met koor de Choir Company en in het tweede deel werd er samengezongen met de bezoekers. Het was een geweldig concert. Dat komt door de prachtige bewerking, mooie stemmen, vakkundige begeleiding en bevlogenheid van de band maar ook om dat de Psalmen inhoud geven aan je geloof.
Neem bijvoorbeeld Psalm 100, Looft God in zijn tempel:

1 Een psalm bij het lofoffer.
Juicht de Here, gij ganse aarde,
2 dient de Here met vreugde,
komt voor zijn aangezicht met gejubel.
3 Erkent, dat de Here God is;
Hij heeft ons gemaakt, en Hem behoren wij toe,
zijn volk, de schapen die Hij weidt.
4 Gaat met een loflied zijn poorten binnen,
zijn voorhoven met lofgezang,
looft Hem, prijst zijn naam;
5 want de Here is goed,
zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid,
en zijn trouw tot in verre geslachten.

De Psalm 100 is te beluisteren op Youtube Music, Spotify en Deezer.
 
 
 

Vorige week wilde ik de slechtvalk van ver fotograferen. Dichterbij komen kon niet omdat de tweevoeter op een meter of 50 hoog zat. Op mijn a9ii zit een digitale zoom en die wilde ik nu eens uitproberen. Je krijgt dan JPG met veel “smear”, afschuwelijk lelijk. De camera kan overigens ook in APS-C mode schieten. Dan wordt het beeld met een faktor 1,4 vergroot omdat de pixels dan geconcentreerd worden op een kleiner gedeelte van de sensor, van ongeveer 10M i.p.v. 24 M pixel. Je hebt dan wel behoud van de originele sensor signalen. Ondanks dat het beeld dan kleiner is qua omvang is er toch wel winst te behalen zoals te zien is bij de tulpen. De winst gaat relatief gezien enigszins verloren als je gaat croppen zoals bij de vlieg naar ongeveer hetzelfde aantal pixels b.v. naar 1600 (grote foto’s hieronder met links de Full Frame en rechts de APS-C equivalent) of naar 500 (in de vergelijker).

Vanuit Adobe Lightroom Classic exporteer ik de foto’s voor dit blog (en voor andere doeleinden) in JPG formaat. Hierbij gebruik ik een compressie van 95% om daarmee de grootte te beperken. Recentelijk kwam ik een aanbeveling tegen van een fotograaf die het software programma JPEGmini gebruikt. Dit programma bepaalt de compressie faktor door de kwaliteit te meten en naar beneden aan te passen als dat geen (zichtbaar) verlies van kwaliteit geeft. Ik heb het geprobeerd en het resultaat is verbluffend. Op het algoritme zit een Amerikaans en Israelisch octrooi; dat maakt het natuurlijk nog interessanter. Nu heb ik een licentie en ook meteen geintegreerd in Lightroom. In onderstaande foto’s is links de normaal geëxporteerde JPG weergegeven en rechts de JPEGmini versie. Er is geen visueel verschil te zien maar wel in bestandsgrootte:
– 612kB vs 283kB (skifoto met veel detail; 54% reductie)
– 241kB vs 204kB (narcis met vlakke achtergrond; 15% reductie)
– 1010kB vs 496kB (hert tegen struiken met veel detail; 51% reductie).

Kort voor het avondeten gingen Sam en ik nog even het park in om wat foto’s te schieten. We hadden mooi licht en Sam kon ook even wennen aan de nieuwe Tamron lens waarmee hij vrijdag een fotoshoot gaat maken. We liepen meteen de roodborst tegen het lijf en maakten allebie soortgelijke foto’s om de bokeh te testen bij tegenlicht; Sam met de Tamron 28-200 (foto’s links), ikzelf met de Sony 200-600 (foto’s rechts).

Voor het normale fotografie-bereik werk ik met de Sony 24-70mm/f4, een mooie lens die scherpe foto’s produceert en vrijwel geen kleurafwijkingen of vignettering geeft. Sinds ik ben overgestapt op de FE mount en de Sony 200-600mm/f5.6-6.3 heb aangeschaft zit er een bereikgat tussen 70 en 200mm. Eigenlijk zou ik de 70mm willen opkrikken. Sony biedt zoomlenzen in het bereik 24-105mm/f4 en 24-240mm/f3.5-6.3. De eerste is een superscherpe lens maar het bereik kan ik ook afdekken als ik in APSmode fotografeer. De tweede lens heeft een supermooi bereik maar uit alle tests blijkt het een belabberde kwaliteit te zijn wat scherpte betreft. Een zeer sterk alternatief is de Tamron 28-200mm f/2.8-5.6 Di III RXD die speciaal voor de Sony FE is gemaakt. Rond het middaguur kwam de lens binnen en tijdens de lunch heb ik even wat foto’s kunnen schieten. De lens geeft bijzonder scherpe foto’s en stelt snel scherp (op de Sony a9ii). De eerste twee foto’s zijn gemaakt vanuit dezelfde positie, eerst op 28mm en dan op 200mm. De andere twee foto’s laten de scherpte en bokeh zien op 200mm.

(foto’s overgenomen van https://contrastly.com)

Na het golfen ging ik met Ingrid naar het Singer museum in Laren om het werk van Kess van Dongen te bekijken. Er waren prachtige schilderijen van hem waarvan sommigen met verfpunten zijn gemaakt en daarmee doet denken aan Van Gogh. Ook waren er tekeningen van Van Dongen maar zeker zo mooi waren de kleurrijke schilderijen van Jan Sluijters, Kees Maks, Co Breman en Albert Neuhuys. Tussen de schilderijen stonden mooie beelden van o.a. Charlotte van Pallandt en Auguste Rodin.

Sam had gereserveerd op de golfbaan voor een 9 holes rondje. Ik ging mee als caddie. Dat was wel zo makkelijk voor de golfer. Sam sloeg maar 8 boven par wat in de volle run neerkomt op 16 boven par. Dat is supergoed. Hij verloor een aantal slagen juist bij het putten en dat kwam vooral ook door de wind. Ik had de Sony a9ii bij me en kon zo wat sluitertijden proberen in de stand met 20 beelden per seconde. Dat leverde wel een paar mooie foto’s op. Het rondje duurde bij elkaar bijna 2 uren. We sloten deze ochtend af met een gezellige lunch in het restaurant van Tespelduyn.

 


 

Vanmorgen reden we naar Tilburg via van Tilburg. Het werd tijd voor wat nieuwe kleding voor mezelf. In Nistelrode slaagden we binnen het half uur en we lunchten voordat we De Pont in Tilburg bezochten. In het museum was een expositie van Raphaela Vogel maar ook van andere kunstenaars. In een grote ruimtelijke opstelling waren beroemde bouwwerken getoond en natuurlijk ontbraken Anish Kapoor (spiegel), Sigmar Polke (met hars), Fiona Banner (muurpunten), Kasper Bosmans (kleine kleurrijke schilderijtjes), Callum Innes (kleurvakken) en Thomas Schütte (zilveren beelden) niet.






 

De mailing vandaag van natuurfotografie.nl ging over native ISO. In elke camera zit een sensor met zijn eigen gevoeligheidskarakteristiek. Bij veel licht gebruik je meestal ISO 100 maar sommige camera’s kunnen tot 50 of 64 als beginwaarde. Bij weinig licht schakel je vaak over naar hogere ISO waarden zodat je camera lichtgevoeliger wordt en je niet zo’n lange sluitertijd hoeft te gebruiken. Het nadeel hiervan is de toenemende ruis in het beeld bij hogere ISO waarden. Toch is er een leuke bijkomstigheid. De camera laat de natuurlijke (native) ISO verloop eerst zijn gang gaan maar grijpt bij een bepaalde waarde in door het sensorsignaal te versterken en ruis te onderdrukken. Die tweede start noem je de dual native ISO waarde. Als je die waarde weet, kun je dus met hogere ISO waarden vaak binnen de ruiswaarde blijven van de native ISO.
Op de website van photostophoto.net zijn deze grafieken gepubliceerd en hieronder afgebeeld voor mijn eigen camera’s. De a7iii (uitgebracht in 2018) doet het tot ISO 1600 nog steeds voortreffelijk, de a9ii (uitgebracht in 2019) ook maar doet het verhoudingsgewijs minder bij ISO 320 en 400 dan bij 1600 maar is nog steeds uitstekend tot 2000. De oudere a7s (uitgebracht in 2014) doet tot 800 en tussen 2000-3200 een uitstekende job maar tussen 1200-1600 even iets minder. Toch ben ik zeer tevreden met de a7iii en a9ii tot ISO 6400 en bij de a7s tot ISO 12800.

Kunstenaar Henneman is bekend geworden met lijnenspel. Zijn abstractie van objecten naar eenvoudige lijnen geeft prachtige 3D weergaves die in 2D zijn opgesteld. Hij modelleert zijn lijnen vaak met opelkaar aangebrachte latjes. Hierdoor ontstaat een diepte-effect, vaak ook ondersteund door schaduw als de verlichting goed is geplaatst. En dat was het geval in museum Kranenburgh.