Vanmiddag maakte ik even een wandeling door de AWD. Vergeleken met vorige week zaterdag was het nu uitermate saai. Er was bijna geen geluid te horen behalve de twee jonge herten die stoeiden om de sterkste te bepalen. Toen ik keek stopten ze even. Nadat ik me 50m verplaatste namen de vechtersbazen het toneel weer over.
De wandeling door de AWD leverde ook nog mooie beelden op van een valk die een muis aan het opeten was en de goudhaan. De goudhaan heb ik nog nooit eerder gezien en dat was wel bijzonder. Het vogeltje laat zich niet makkelijk fotograferen want het heeft een adhd-gen, denk ik: staat nooit langer dan een seconde stil.
Na een hele lange tijd maakten we weer een wandeling door de AWD. Sam nam het initiatief en met 2 camera’s gingen we op pad: twee fotografen en een jurylid (Ingrid). Het landschap wa betoverend mooi. Hier en daar was er een roodborstje of een hert en was er één spreeuw en één zwaan. We probeerden de vorst aan het helmgras te fotograferen. In die categorie is Sam de winnaar geworden (tweede foto). De shots waar ik zelf erg blij mee ben zitten in het volgende blog item: de valk met een mol en de goudhaan, AWD(2).
Het uitgestelde weekendje uit van oktober, dat werd verschoven naar november en uiteindelijk in december plaatsvond, is begonnen. We reden op deze een mooie zonnige vrijdag richting een groothandel om tegels te kiezen voor een aanstaande kleine verbouwing. Bij de Afsluitdijk pauzeerden we even voor een paar foto’s.
De dag begon met een bezoekje aan een sanitair-winkel in Barneveld, even wat inspiratie zoeken in beschikbare materialen. Het was maar kort en daarna reden we door naar Kesteren, naar de mooie meubelzaak De Dongerd. Ook hier weer wat ideetjes opgedaan en daarna weer verder via Rhenen naar Amerongen waar we wilden wandelen en lunchen. In het bos bij Amerongen, op de Utrechtse Heuvelrug, is een restaurant Mas Montagne wat we de vorige keer (10 juli vorig jaar) gezien hebben maar niet bezocht; vandaag twee maal. Vóór de wandeling gingen we lunchen, en er na gingen we er borrelen. Met dit heerlijke nazomerse herfstweer, 20 graden, konden we buiten op terras zitten en gewoon in shirt wandelen. De herfstkleuren in het geelgekleurde bos lichtten ontzettend mooi op en de bodem was bedekt met veel bladeren met vooral heel veel paddenstoelen. Op de terugweg reden we langs Amsterdam en waarom dan niet Sam even ophalen van zijn werk. Het was een mooie warme goedbestede dag.
Vanuit de auto hadden we al hele grote paddenstoelen gespot aan de rand van het bos. We kozen een klein pad langs de brede sloot en hielden de beide honden kort om de paddenstoelen niet omver te lopen. Vooral de grote rode paddenstoel met witte stippen blijft elk jaar weer fascineren. Ze waren ook aardig uit de kluiten gewassen.
De herfst is nu een maand onderweg en maakt de paddenstoelen weer zichtbaar. In het bos van Warmond kom je heel veel soorten tegen. We wandelden vanmorgen mooie kleine paadjes waar de prachtige soorten te bewonderen waren.
Het weekendje Deventer met onze vrienden Rein en Petra begon met een bezoek aan Nijhof in Baarn en vervolgens naar Ruurlo. We lunchten in De Heikamp en maakten daarna een boswandeling in het aangelegen bos. Het weer was boven verwachting geweldig. We bleven droog en genoten van het zonnetje.
Eventjes de hondjes uitlaten gaf een verrassend mooie regenboog over de bomen en vijver van het park. Er was zelfs een dubbele ring te bewonderen. Snel een fotootje nemen en weer naar huis om daarna met Sam naar Amsterdam te gaan en te werken vanuit zijn bedrijf.
Hagedissen, leguanen, iguanen of lizards, het zijn allemaal merkwaardige verschijningen met soms wel dezelfde benaming. Eéntje springt er uit: de helmbasilisk die ook wel de Jezus Christushagedis wordt genoemd omdat hij over het water kan lopen. Hun verschijning lijkt prehistorisch en vaak ook wel een beetje eng. Toch zijn ze bang voor mensen en eten ze plantaardig voedsel. We hebben ze overal in Costa Rica gezien. De laatste foto is van een rivierkrab die ook een plekje op het blog moest hebben.
Onderweg van Sámara naar Jacó kom je 2x langs een krokodillenbrug. De eerste brug is bij Parc Barra Honda (geen krokodil gezien) en de tweede brug is bij Tarcoles. We stopten om te kijken. Het was wel een riskante operatie want bij zulke gelegenheden zijn de autodieven zeer actief. Dat liep goed en keken we naar de grote ruggen van de Amerikaanse krokodillen. Kanjers zijn het. Later wordt het nog leuker en zien we ze van heel dichtbij.
Eén van de dingen die op Annelot’s verlanglijstje stond was het kijken naar een schildpad die eieren op het strand legt. Ook daar is een toeristentour voor. Het vrouwtjes schildpad komt vaak 2-3 keer naar het strand toe om zo’n 80-100 eieren te leggen. Na een zwemtocht zoekt het een plek om te graven, legt 3kg aan eieren in het gat, dekt het weer toe en keert terug naar de zee. We hebben dit schouwspel van dichtbij gezien. Met rode lampen wordt het strand lokaal verlicht om het proces te kunnen zien en toch de schildpad niet te storen. Daarom zijn de foto’s in zwart-wit. De bedreiging komt van mensen en wasberen die de eitjes (zo groot als een tafeltennis bal) erg lekker vinden. Terwijl wij er waren stond de wasbeer al op de loer… Nachtwakers proberen het strand vrij te houden om de schildpad te beschermen.
Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.
Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.
Met de redelijk gunstige terugkoppeling ove de gezondheid van Sam pakten we de draad weer langzaam op. We boekten een riviersafari bij Canoa Aventura op de Rio Penas Blancas. De camera en zijn regenjas gingen mee en dat bleek nodig want het begon even heftig te plensen terwijl juist daarvoor de zon volop scheen; regenseizoen heet dat. Aan deze rivier zouden krokodillen zijn en andere “safari” dieren. We waren benieuwd en zagen een kaaiman, krokodillen, apen, een luiaard, ijsvogels, toekans, aalscholvers en hagedissen. Onze reisgids en tevens kapitein was niet erg spraakzaam en zodoende verstoorde hij ook de omgeving niet, wel zo rustig.
