Het weekendje Deventer met onze vrienden Rein en Petra begon met een bezoek aan Nijhof in Baarn en vervolgens naar Ruurlo. We lunchten in De Heikamp en maakten daarna een boswandeling in het aangelegen bos. Het weer was boven verwachting geweldig. We bleven droog en genoten van het zonnetje.



 

Eventjes de hondjes uitlaten gaf een verrassend mooie regenboog over de bomen en vijver van het park. Er was zelfs een dubbele ring te bewonderen. Snel een fotootje nemen en weer naar huis om daarna met Sam naar Amsterdam te gaan en te werken vanuit zijn bedrijf.

 

Hagedissen, leguanen, iguanen of lizards, het zijn allemaal merkwaardige verschijningen met soms wel dezelfde benaming. Eéntje springt er uit: de helmbasilisk die ook wel de Jezus Christushagedis wordt genoemd omdat hij over het water kan lopen. Hun verschijning lijkt prehistorisch en vaak ook wel een beetje eng. Toch zijn ze bang voor mensen en eten ze plantaardig voedsel. We hebben ze overal in Costa Rica gezien. De laatste foto is van een rivierkrab die ook een plekje op het blog moest hebben.


 

 

Onderweg van Sámara naar Jacó kom je 2x langs een krokodillenbrug. De eerste brug is bij Parc Barra Honda (geen krokodil gezien) en de tweede brug is bij Tarcoles. We stopten om te kijken. Het was wel een riskante operatie want bij zulke gelegenheden zijn de autodieven zeer actief. Dat liep goed en keken we naar de grote ruggen van de Amerikaanse krokodillen. Kanjers zijn het. Later wordt het nog leuker en zien we ze van heel dichtbij.


 

Eén van de dingen die op Annelot’s verlanglijstje stond was het kijken naar een schildpad die eieren op het strand legt. Ook daar is een toeristentour voor. Het vrouwtjes schildpad komt vaak 2-3 keer naar het strand toe om zo’n 80-100 eieren te leggen. Na een zwemtocht zoekt het een plek om te graven, legt 3kg aan eieren in het gat, dekt het weer toe en keert terug naar de zee. We hebben dit schouwspel van dichtbij gezien. Met rode lampen wordt het strand lokaal verlicht om het proces te kunnen zien en toch de schildpad niet te storen. Daarom zijn de foto’s in zwart-wit. De bedreiging komt van mensen en wasberen die de eitjes (zo groot als een tafeltennis bal) erg lekker vinden. Terwijl wij er waren stond de wasbeer al op de loer… Nachtwakers proberen het strand vrij te houden om de schildpad te beschermen.


 

Vanuit Coyote reden we de weg langs de kust naar Sámara. We hadden locale bewoners gevraagd of ook hier rivieren te doorkruisen waren wat niet het geval was. De weg er naar toe bleek grotendeels (weer zo’n 40km) onverhard. Toen de auto het asfalt voelde maakte het een sprongetje van vreugde; minder risico op lekke banden. In het badplaatsje vonden we al heel gauw het Tree Hous Inn hotel. Eerst boekten we voor 1 nacht maar we zouden er 4 blijven. De aparte houten hotel lodge, het prachtige uitzicht over de oceaan en de eetgelegenheden maakten het tot een heus vakantie-verblijf. We kwamen even tot onszelf en genoten met Annelot van deze plek.






 

Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.

Met de redelijk gunstige terugkoppeling ove de gezondheid van Sam pakten we de draad weer langzaam op. We boekten een riviersafari bij Canoa Aventura op de Rio Penas Blancas. De camera en zijn regenjas gingen mee en dat bleek nodig want het begon even heftig te plensen terwijl juist daarvoor de zon volop scheen; regenseizoen heet dat. Aan deze rivier zouden krokodillen zijn en andere “safari” dieren. We waren benieuwd en zagen een kaaiman, krokodillen, apen, een luiaard, ijsvogels, toekans, aalscholvers en hagedissen. Onze reisgids en tevens kapitein was niet erg spraakzaam en zodoende verstoorde hij ook de omgeving niet, wel zo rustig.


 

De flora en fauna van Costa Rica moet je met een gids bekijken, zeker als het donker is. Een gids ziet 3x zoveel en kent ook het gedrag van planten en dieren. We hadden om een gids gevraagd en toen kwam Jessy Lopez Herra. Wat een kanjer en leuke vent! We dachten meteen de jungle in te gaan maar hij koos eerst gewoon voor de tuin, luisterde en begon daarna te speuren. Binnen 10 minuten wees hij ons op kikkers en op 2 (kleine) slangen. Echt bijzonder. De kleinste slang zat verborgen waar het blad zich van de stam afzet. De tweede lag gewoon op een blad en was een giftige slang. We zagen kikkers in mooie kleuren en eentje die na het laten zien van de kleuren zich als dood hield, de ogen sloot en zich heel klein maakte (bovenste 2 foto’s). Wow! Ook zagen we spinnen, wandelende takken en sprinkhanen. Dit hadden we niet willen missen.



 

Vanuit de vakantie-huisjes zitten we tegen een nationaal park aan, niet wetende dat om de hoek een trail is van 2 uren met mooie hangbruggen. Met camera’s om de nek gingen we op pad. De verkoper van de tickets gaf ons de route mee en gaf aanwijzigingen om een uitvalsroute omhoog naar de krater niet te lopen omdat die onbegaanbaar is. We genoten van de mooie jungle begroeiing en de 3 hangbruggen. Je moet je ogen goed open houden want er is zoveel te zien: een vlinder met doorzichtige vleugels en een hagedis die de kleur aanneemt van de boomstam waar hij op klimt. Ook zagen we onderweg de apen met witte kop. Annelot en Salo liepen toch de route naar de krater en werden volledig verrast door de enorme stortbuien die plotseling naar beneden kwamen, terwijl Ingrid en ik genoten van een drankje maar ook wel zorgen maakten over hun pad terug.

Zoals genoemd in 14.07.2022 – Tapir Jungle, is Tapir Valley een door particulieren beschermd natuurgebied. De naam is ontleend aand de tapir die bijna volledig uitgestorven is. In Centraal Amerika wil men deze diersoort behouden. De tapir eet, naast bladeren, heel graag de zoete vruchten van de Jicaro Danto boom. Tijdens de nachtwandeling hebben we de tapir gezien, zelfs 2. Wat het gebied ook bijzonder maakt is de ontdekking van een nieuwe kikkersoort, slecht 2cm groot. Tot heden was de soort naamloos maar de gids vertelde ons dat de kikker waarschijnlijk de naam Tapir Valley Frog krijgt. Zo heeft de tapir niet alleen de naam van het natuurpark bepaald maar ook die van een nieuwe kikker.
 
 

De nachtwandeling in Tapir Valley is representatief voor wandelen in het (pikke)donker en begint al om half zeven ‘s avonds. We hadden geboekt met gids die ons toelichting gaf en uitrusting uitreikte met lichten en laarzen. Dat laatste was nodig omdat het gebied drassig is en ook bescherming biedt tegen aanwezige slangen. En die waren er, zelfs de meest gevaarlijke giftige van Costa Rica: de Fer-de-Lance (2 foto’s op 2de rij). We hebben ontzettend veel kikkers gespot maar ook padden, schildpadden, krabben, slangen en veel muggen. De mooiste beleving kwam toch wel van de bijzonder gekleurde kikkers die op bladeren en in de bomen zaten. In een vochtig klimaat moet je je goed beschermen tegen muggen want ze prikken je lek. Deet kan een vriend worden, net als een regenjas. De laatste was echt nodig want er kwam toch een plensbui opzetten. Ook voor de camera had ik een regenjas die veelvuldig gebruikt is.




 

Via de gastvrouw van het vakantie-verblijf ontdekten we Tapir Valley: een particulier natuurgebied om bescherming van kostbaar natuurgebied te beheren. Zij is daar bestuurslid en kan het gebied aanbevelen. We zouden in hetzelfde gebied ‘s avonds een nachtwandeling te maken. Dus vandaag eerst maar eens overdag kijken. Het gebied is relatief klein maar wel goed voor een wandeling van zo’n 2 uren. Onderweg moesten we 2x een beekje versteken en gaf Salo aan Ingrid een helpende hand. De jungle is prachtig en de natuur is zeer rijk. Grote (blauwe) vlinders vliegen om je heen, kikkers kwaken in de vijvers en prachtige vogels laten zich hier en daar zien, zie o.a. de Vogels (1..8) items. Na de wandeling gingen we lunchen bij een restaurant 8km verderop met een prachtig uitzicht over een van de vulkanen.



 

Het huis van Eliette & Mark ligt in het hart van de jungle tegen Parque Nacional Volcán Tenorio aan. Wat een prachtige omgeving voor een eerste kennismaking met Costa Rica! Onze gastvrouw- en heer zijn bijzonder hartelijk en bieden ons de tweelingwoning aan voor Annelot en Salo. Zo hebben ze hun eigen verblijf en kunnen ze ook even aan ons wennen. We kijken tegen de bananen aan, de kolibris vliegen langs het terras en de apen krijsen ons soms wakker. ‘s Ochtends komt hun lieve hond even goedemorgen zeggen en zitten we met z’n vieren aan tafel voor het ontbijt dat is voorbereid door het huis, heerlijk! ‘s Avonds kunnen we terecht bij locale restaurants waar het jonge stel ons op trakteerde. Overdag maakten we wandelingen en fotografeerden we veel. Annelot had haar camera weer terug en de eerste ochtend stonden we al om 5 uur naar de vogels te kijken, o.a. de toekan.

 




 

Nog niet eerder bezochten we de burcht Angelokastro op Corfu. We hadden wel eens een poging gedaan maar toen was het zo druk dat we nergens konden parkeren. Vandaag lukte het wel om de burcht te beklimmen. Warm was het wel: 34 graden. Angelokastro is een Byzantijns kasteel en bevindt zich op de hoogste top van de noordwestelijke kustlijn van Corfu. De rotsen ten noorden van Palaeokastritsa (waar we eerder met de boot aanlegden) zijn bijzonder steil en een blik over de rand geeft merkwaardige buikkriebels. De ruïne is mooi om te zien maar nog mooier is het uitzicht over de omgeving en het water dat soms turqoise kleurt door de ondergrond en lichtinval. Bij terugkomst bij de auto gaf de thermometer 41 graden aan.