Op de bergrug terug naar de auto zagen we ook de tapuit en opnieuw de zwarte roodstaart (met oranje staart). In dit gedeelte wisselen rotsen, bomen en begroeiing elkaar voortdurend af. Het landschap deed Annelot denken aan Argentinië. De natuur is hier erg mooi en er zijn soms mooie knoppen in de struiken en gras te zien.

 
 

Terwijl we op de rug van de Klomnock wandelden hoorden Annelot en ik de piep van de alpenmarmot. Opnieuw had ik de telelens bij me in de hoop dat we het beest zouden spotten en dus konden fotograferen. En het was meteen raak. Daar zat hij: heerlijk op een stuk rots om zich heen te kijken. En warempel, nog eentje op 5 meter naar rechts. Op de tweede foto is het beestje net te zien. Maar het hield nog niet op want bij de tweede spotte Annelot ook nog een kleintje. Toen we later aan de andere kant van de berg waren was het weer raak. Deze was moeilijk te zien want hij zat met zijn schutkleuren op een rotsblok en keek vandaar over de vallei. Meer info over alpenmarmot (“Murmeltier”) is te vinden in dit youtube filmpje.

 

Het Nockalm gebied is een zeer bekend natuurgebied in Karinthië waar een prachtige bergweg door het landschap kronkelt. Vandaag heb ik samen met Annelot de route gelopen die we ook vorig jaar liepen (toen was zij er niet bij). Het is een route die eerst naar de Klomnock top gaat (2331m) en daarna naar de Mallnock top (2226m). Vervolgens loopt de route aan de achterkant van de bergrug terug naar de parkeerplaats Glockenhütte waar we onze wandeltocht begonnen. Het bijzondere was dat we op deze tocht de alpenmarmot een aantal malen van dichtbij hebben gezien en dat we de Klomnock beklommen terwijl we in de wolken waren. Gelukkig trok het wolkenpak al gauw weg.




 

Na het raften brachten we de oudste dames naar de lift van Brunnach waar zij een wandeling maakten op de berg en terug naar huis. Ingrid en ik verkenden de route naar het Falkerthaus en liepen onderweg tegen een beek aan die over de weg stroomde en voor ons het pad blokkeerde. We keerden om en ontmoetten de dames weer thuis bij de vakantie-woning.

Water heeft een sterke aantrekkingskracht tijdens de vakantie. Daarom vertrokken we dit jaar opnieuw voor een rafting avontuur. Met z’n vieren kregen we een plekje in een boot van 12 personen. Kapitein Martin stuurde de boot door wilde golven en maakte er een heus team van. De route van 15km werd onderbroken door een pauze bij een brug waar de stroming erg sterk was en de diepte bijna 2,5m. Dit wilde ik wel even meemaken en zo maakte ik als tweede de sprong van 5m hoogte en zwom snel terug naar de kant. Dat ging me goed af maar om de benen op de grond te krijgen viel tegen. Gelukkig waren er helpers langs de kant. De overwinning was niet zozeer om de sprong te maken of aan land te komen maar om mijn elleboog weer actief te kunnen gebruiken, zowel bij het roeien in de boot en als bij het springen vanaf de brug. Noud, Annelot en Lianne genoten ook van de rafting route net als vorig jaar.

Het suppen op de Brennsee bij Feld am See stond hoog op het lijstje van de familie. Voor mij was de camera voldoende en zo kon ik de kunstjes van iedereen vastleggen. De Brennsee is niet erg groot maar door de sterke wind werd het een flinke inspanning om het meer over te steken.


 

De Brunnacher Höhe ligt om de hoek en is vanuit onze vakantie-woning te zien. We waren er nog niet eerder geweest en namen de lift naar de hoogte van 1908m om vervolgens op de bergtop een paar kilometers te wandelen. Vanaf dit punt kun je zowel de Mallnock (dichtsbijzijnde top), de Klomnock en de Falkert duidelijk waar nemen. Het uitzicht is opnieuw prachtig. Ook in omgekeerde richting kunnen we vanaf de bergtop de vakantie-woning zien. Na een korte wandeling genoten we in een dubbele ligstoel van een drankje en wat hapjes.


 

Tijdens het beklimmen van de bergpas naar de Falkert zagen we abseilers druk in de weer om de berg verticaal te beklimmen. Plotseling schoot er een berggeit uit de rotsen naar beneden en stak het dal over. Later op het traject hoorden we de piep van de alpenmarmot. Ze zijn moeilijk te spotten omdat ze erg schuchter zijn. Het localiseren waar de piep vandaag komt is ook erg lastig vanwege hun schutkleuren. Toch zag ik het “murmeltier” naar beneden rennen. Voor deze momenten loop ik al heel wat routes met de grote telelens. En als het dan het moment er is geeft voldoening voor het sjorren.


 

 

Bad Kleinkirchheim ligt tegen het Nockalmgebergte aan. In deze omgeving hebben we een aantal toppen beklommen. Vandaag gingen we naar de Falkert die een top op 2300m heeft. Na het parkeren van de auto liepen om het pittoreske Falkertmeertje heen en gingen we vervolgens de lange steile oploop wandelen richting de top. Het uitzicht op deze route is op heel veel plekken adembenemend. Na het passeren van de top konden we nog even aan de sneeuw voelen. Tijdens de wandeling zagen we typische bergdieren waarover meer in Falkert (2).




 

Afgelopen week vond Ingrid een mooi restaurant in Amerongen en een leuke wandelroute. Vanwege het verwachte weer en de logistiek hebben we een verkorte route gewandeld op de Utrechtse Heuvelrug. Het is een prachtige omgeving om te wandelen en door de heuvelachtige bossen is het zeker voor herhaling vatbaar. Het is daarom het favoriete mountainbike traject van Sam. Soms kruis je als wandelaar de tracks van de fietsers. Op de route zagen we een paar paddenstoelen waaronder een hele bijzondere met een soort dak van dons, de zgn. kastanjeboleet. Centraal in het Amerongse bos is de Eenzame Eik bovenop de Amerongse Berg. Vandaar trokken we verder naar het hoogste punt dat op 69m boven NAP ligt. Aan het einde van de route kwamen we langs een gedenknaald dat “opgericht is door Jonkvrouw Annebetje van Tuyll van Serooskerken, Gravin Douairière van Athlone, van Kasteel Amerongen. Zij wilde zo de beslissende nederlaag van Napoleon in de veldslag op 18 juni 1815 bij te Quatre-Bras in de velden van Waterloo in herinnering houden, omdat ze dolblij was dat de Fransen waren verslagen en Napoleon het veld moest ruimen” (bron: wandelpaden.com)
 

Inderdaad, ook gisteren was er een item over Lage Vuursche. Toen ik Sam gisteren vertelde dat de omgeving erg mooi is maar dan van de fiets stelde hij vanmorgen voor om samen met de mountainbike het parcours in Lage Vuursche af te leggen. Dat was snel besloten. We legden de 10km in een klein uur af. Op het hoogste punt is het 27m en het laagste 8m waarmee het hoogteverschil 19m is maar over het hele parcours bekeken is er daadwerkelijk een hoogteverschil van 41m afgelegd. Voor mij was dit parcours een ommekeer in de beleving op de fiets. Ruim drie weken geleden reed ik met Sam weer voor het eerst na het ongeluk een parcours waarbij voorzichtigheid belangrijker was dan het plezier. Vandaag stond het plezier weer voorop. Weer een mooi moment. Op de kaart zijn zowel de route van de wandeling van gisteren (blauw) en het fietsen van vandaag (rood) aangegeven.
 

Op de terugweg ging ik via Baarn over de A27 naar de Oostvaardersplassen. Ik was er nog nooit geweest en had me voorgenomen om de regio eens te verkennen. Als eerste reed ik naar het bezoekerscentrum en ging daarna richting vogelhut De Poelruiter. Na een praatje met andere bezoekers trok ik naar vogelhut De Grauwe Gans. In deze vogelhut hadden zwaluwen hun nest gebouwd en voerden ze hun jongen. Vanuit de hut had ik goed zicht op het riet waar ik een tjiftjaf (grote foto), een kleine karekiet (foto’s onder de grote foto) en een kwikstaart fotografeerde. Ook watervogels heb ik op afstand kunnen waarnemen waaronder een lepelaar en een witte reiger.


 

Vanmorgen vertrok ik naar Lage Vuursche om daar te wandelen en te fotograferen. Het is een prachtige omgeving maar er was weinig reuring. Het enige wat mij opviel was een trillende tor die nog kon vliegen ook.

Op onze laatste dag planden we om ‘s middags naar het strandje Yaliskari (zie foto’s vorig blog item) te gaan. Omdat het ‘s ochtends nog niet zo heel erg warm was besloten we om met bergschoenen aan een wandeling door de omgeving te maken. Onderweg dartelden de vlinders rijkelijk om ons heen en zagen we een paar hagedissen. Op het plein in Giannades dronken we een koffie en maakten we een praatje met de locale mensen. Het was een gezellige afsluiting in rijke natuur met cactussen en vele bloemen. De feestelijke reis om ons 30-jarig huwelijk te vieren is een groot succes geweest.

In voorgaande jaren zijn we twee keer in de plaats Paleokastritsa geweest maar nog nooit zijn we op de berg met het klooster geweest. Met het prachtige weer trokken we vandaag de berg op naar Monastery Paleokastritsa. Het was beslist de moeite waard want het klooster heeft ook een klein museum en boven op de rots heb je een prachtig uitzicht over de zee. Voordat we naar binnen konden kreeg Ingrid een mooie rok en sjaal aangeboden om de korte broek en schouders af te dekken.