Het pensioensbestaan bevalt me uitstekend. Afgelopen week heb ik wat kleine klusjes kunnen doen en kijk ik naar nieuwe mogelijkheden voor het fotograferen. In september vorig jaar heb ik tijdens de boomkikker workshop een uurtje in een vogelhut doorgebracht met mooie resultaten (zie foto’s hieronder). Sinds kort is er een Gids voor Hutfotografie uitgebracht, en die heb ik als pre-order meteen besteld. Vandaag viel de “Hutten Spotgids” door de nieuwe (tochtvrije) brievenbus. De variatie aan fotografie-hutten is niet erg groot maar er zitten een paar mooie locaties tussen die mijn interesse hebben gewekt. Hieronder is een kleine indruk van de soorten hutten zoals die gepresenteerd wordt op de website van natuurfotografie. Wordt vervolgd.




 

Vanmiddag wandelden we met onze vrienden door de AWD. We namen de omgekeerde route die Ingrid en ik afgelopen maandag namen. Het weer was prachtig en het was fijn om bij elkaar te zijn en bij te praten. Onderweg dronken we de meegenomen koffie uit de thermokan en dat smaakt goed als er een venijnig koude wind om je oren waait. Rein had ook de camera bij zich en samen probeerden we vooral de roofvogels in de lucht te volgen. Andere vogels hebben we eigenlijk niet gespot dan alleen een paar watervogels zoals de Grote Zaagbek. Met de nieuwe iPhone maakte ik de eerste selfie.




 

De zon scheen prachtig over de duinen en als de wind even weg was, voelde de temperatuur van 11 graden zelfs warm aan. Ingrid en ik wandelden een rondje van zo’n 9km door de AWD. We hoorden en zagen in het begin niet zo veel vogels maar wel veel herten. Dan was er de grote raaf en later tot onze verrassing een mooie vos. Verder de duinen in kwamen we weer de vertrouwde watervogels tegen: dodaars, kuifeenden, futen, wilde eenden, een roodborst, een roodborsttapuit, een rietgors en een blauwe reiger. Thuisgekomen zaten de koperwiek en de vink ons op te wachten. Het was zeer aangenaam om lekker buiten te zijn en thuis een warme koffie en warme chocolademelk te drinken. Met pensioen zijn is zo luxe en ontspannen.

 

Het is winter en dus trekken de koperwieken naar het zuiden. Omdat het niet al te koud is, zijn ze wat later of nog onderweg naar warmere gebieden. Bij ons in de tuin zitten ze dan al gauw met een groep van 8-10 vogels. Het is een trekvogel en daarom zal zijn verwachte verblijf maar van korte duur zijn.

Thuisgekomen van de prachtige wintersport vakantie met Sam, bekeek ik nog even de pistes die we gebruikten. In onderstaande kaarten heb ik de liften gemarkeerd die ons op de pistes brachten. De startroute elke ochtend was: vanuit het hotel Le Bettex en vervolgens Roc-1 en Roc-2. Vandaar uit gingen we veel naar Granges of Becca of naar Plan de l’Eau en dan naar Cime Caron (hoogste punt op 3200m). Op een ochtend pakten we vanaf Le Bettex de lift Pointe de Masse (2804m) en lift Masse-1 die helemaal rechts staan op de kaart (naast Cime Caron). Op Col de la Chambre (2850m) hadden we een prachtig uitzicht over de Alpen en de Mont Blanc. Vele malen legden we de stuntpiste naast Chatelet af en gingen we terug via Bouqetin. om bij de stuntpiste te komen moesten we afdalen naar de lift Plan de Mains. Dat kon via rode pistes Alouette of Mouflon. Die laatste bracht me de stuipen op het lijf met 800m “zwart”. De Fransen waren niet altijd zo nauwkeurig met de piste kleuren. We orienteerden ons aan de rechterkant (oostkant) van de kaart vanwege de makkelijke bereikbaarheid en de mooie pistes. Eenmaal gingen we vanaf de lift 3Vallées (naar Col de la Chambre) en namen we piste Lac de la Chambre terug. Dat was op een ongunstig moment want de bewolking weerkaatste het felle zonlicht en maakte de zichtbaarheid op de piste bijna nihil. Je kon dus niet zien waar je naar toe ging. Het mocht de pret niet drukken. Ons favoriete lunchrestaurant was onderaan de Grange: Le Grand Lac met goed eten en prachtig uitzicht.
Onderstaande kaarten komen van https://www.wintersport.nl/.
 

Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
 

 

Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!

Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.

 

Les Trois Vallées is het grootste skigebied in de wereld. Waar moet je beginnen? We moesten het zelf ontdekken en binnen een week hebben we zoveel mooie pistes gezien en genoten van de afdalingen. Nou, niet allemaal vanwege te steile afdalingen. Sam neemt elke piste zonder moeite en dat hoor ik door enthousiaste lange jiiieeeeuuuw’s. Zelfs bij die ene rode piste die mij zwart voor de ogen werd. Dat was geen piste maar een vrije val, dacht ik. Na alle zenuwen onder controle te hebben gekregen slalomde ik de 800m “zwart” veilig naar beneden. In de afgelopen dagen had ik al een aantal sporters liggend op een brancard afgevoerd zien worden. Dat zou niet mijn bestemming worden en dan liever langzaam dan liggend. De mooie uitzichten waren adembenemend en de gezellige tijd samen was fantastisch. Op de laatste twee foto’s hieronder konden we op een afstand van 60km de Mont Blanc zien. Het was genieten samen.

 

 

In september vorig jaar boekten Sam en ik opnieuw een wintersport vakantie. We wilden wel iets anders proberen en daarom werd de bestemming Les Trois Vallées in Frankrijk. We hadden een appartement in Résidence MMV in Les Menuires. De autorit van afgelopen donderdag verliep wat moeizaam door de Ardennen en Noord-Frankrijk vanwege de verse sneeuw. Onderweg zagen we veel auto’s die in de berm waren beland. Gelukkig werd het weer na Metz beter en kwamen we veilig aan in Les Menuires. Het hotel heeft lockers voor de ski- en board materialen. Vanuit de lockerruimte konden we zo naar buiten lopen en op de smalle piste naar de lift glijden. ‘s Middags op de terugweg pakten we het bovenste stuk van de smalle piste en sjeesden we zo het hotel binnen, ideaal.


 


 

De AWD wandeling was zeer aangenaam vanwege het prachtige winterse zonlicht. De kou kon de pret niet drukken en gaf meer glans aan het landschap. Zoals al vermeld in het vorige blog item was er weinig fauna in de duinen. In de verte zag ik een “buizerd” rondjes vliegen en langzaam mijn kant op komen. In de snelle stand van de camera maakte ik zoveel mogelijk foto’s. Ik weet dat de vleugelstand en zonlicht precies gunstig moeten zijn om een zo goed mogelijke foto te krijgen. Vaak valt er schaduw op de ogen of onder de vleugels. Van de 100 foto’s die je dan maakt kunnen er meteen 70 in de prullenmand. Onderweg kwam ik een echte vogelkenner tegen en we wisselden onze observaties uit. Ik vertelde van de “buizerd” en toonde hem de beelden op de camera. Hij reageerde heel sympathiek met: “Maar dat is geen buizerd maar de blauwe kiekendief, misschien zelfs de steppekiekendief”. Thuisgekomen checkte ik de foto’s en noteerde dat ik eindelijk de Blauwe Kiekendief op de plaat heb. Dat is het toetje op de wandeling van vandaag.

Tijdens de wandeling in de AWD heb ik weinig zangvogels gezien of gehoord. Hoog in de lucht vlogen de ganzen en aalscholvers over. De aalscholvers bewegen heel sierlijk door de lucht terwijl de ganzen al toeterend hun weg vervolgen. Een paar watervogels zwommen door het ijskoude water. Het waren vooral de kuifeenden en de grote zaagbek (foto’s). Een prachtige witte reiger met knalgele snavel vloog razendsnel over; ik kon nog net een foto schieten dankzij de supersnelle autofocus op de Sony a9ii.
 

Het winterse landschap siert het duingebied met vorst en ijs. Omdat het waterpeil vrij hoog was, waren de paden op sommige plaatsen overstroomd en was het water op de weg bevroren. Met de camera en telelens in de hand moest ik me voorzichtig bewegen op die gedeeltes om niet onderuit te gaan. Het zonlicht bracht een mooie gloed over de dieren en die paar vogels die zich lieten zien. Het riet bewoog met de wind en weerkaatste het zonlicht met een zwier. Het was een mooie frisse wandeling maar helaas met weinig vogels dan alleen hoogvliegers en een paar watervogels zoals getoond in de volgende blog items.





 

Vanmorgen maakte ik een wandeling door de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Het winterse zonlicht was prachtig. Het was wel koud maar met goede handschoenen was het lekker om buiten te zijn. Al meteen was het bingo met een torenvalk die boven het pad bleef bidden en mij dichtbij liet komen. De torenvalk heb ik al vaker gefotografeerd maar ook deze beelden vind ik te mooi om maar gewoon te laten liggen. Hier is de torenvalk van heel dichtbij.

Het koude weertje van deze dagen gaf ook een beetje sneeuw. Omdat de weersvoorspelling gunstig was (geen natte sneeuw of regen zoals gisteren), maakten we vanmorgen een wandeling door de duinen. De wind was fris, de wandelpaden soms spekglad maar het landschap was prachtig belegd met een wit laagje. Het was vrij rustig in de duinen wat de dieren betreft. Toch kwam de goudhaan weer in het vizier; een echte druktemaker want hij kan niet langer dan 1 seconde op dezelfde plek zitten. Op een aantal plekken hing een torenvalk in de lucht mogelijke prooien te observeren. Het was een heerlijk rondje AWD met een nat bos tussen de parkeerplek en de duinen zelf. De bergschoenen bleken gelukkig waterdicht en de auto weer lekker warm.