Vanmiddag floten Sam en ik samen een onderlinge clubwedstrijd MA1 tegen JB1. Buienradar voorspelde een hevige bui rond de aanvangstijd van de wedstrijd en dat bleek waar te zijn. Het begon met hevige regen en daarna met dikke hagel. We speelden eerst met een gele bal en toe de hagel eenmaal weg was konden we verder met een witte wedstrijdbal. De uitslag was 3-2 voor de dames. Het was erg leuk om als vader en zoon samen te fluiten. Dat gaan we zeker nog een keer doen.
We hadden voor vandaag een fietstocht gepland. We reden vanuit het hotel op de gehuurde e-bikes door Epse via Joppe naar de Gorsselse Heide. Het ging over onverharde wegen en door de bossen naar de heide. Onderweg wilde ik even een fietsfoto van ons samen maken met de zelfontspanner van de camera. De foto is gelukt alleen lukte het mij niet om binnen 10 seconden met gezicht naar de camera te draaien… Via de vlonder van de heide gingen we verder naar Eefde waar vele ooievaars het luchtruim bezetten en trokken we verder richting Zutphen. Langs de IJssel genoten we van de lunch en trokken we op naar Gorssel voor een capuccino vlakbij het museum More waar we in september vorig jaar waren. Met tegenwind was de gevoelstemperatuur toch weer een tikkie lager. Weer bij het hotel aangekomen konden we ons opwarmen en de terugweg naar huis beginnen. Voor herhaling vatbaar.
Aanvankelijk hadden we een wandeltocht gepland in Lemele. Onderweg besloten we de route kort te sluiten en parkeerden we tegen de heid vlak buiten Vierhouten en iets boven Elspeet. De wind was fris maar het zonnetje scheen helder over de heide en door de bomen. We vonden een kneuterig klein bankje om te lunchen en vervolgden onze weg verder door het bos. Een helicopter vloog in de verte voor een mooie serie wolken en werd op beeld helemaal bibberig vanwege de opstijgende warme lucht. Op een bepaald moment scheen de zon zo mooi op de groene takken van de bomen waardoor het leek alsof ze licht gaven. Een buizerd zweegde hoog door de lucht terwijl een roodborstje het eten dicht bij de grond zocht.
Vanwege het prachtige weer had ik vanmiddag vrijgenomen. Ingrid en ik struinden ruim 7km door de duinen, ongeveer dezelfde route als afgelopen zondag. In de zanderige duinkommen reflecteert de zon als op het water en uit de wind is het bijna zomers. De grond was nog wel koud en vochtig wat lang zitten niet erg comfortabel maakte. Onderweg was het rustig wat vogelgeluiden betreft maar toch zagen we de duin- en boompieper. En dat was het dan wel, behalve dan die vele herten. Een middagje wandelen in dit stralende weer in februari is toch weer lekker genieten.
Om half tien vanochtend wandelden door de AWD met Rein en Petra. Ingrid had koffie meegenomen die we gezellig nuttigden in een duinkom met de zon in het gezicht. Was de temperatuur vorige week nog ver onder nul, vandaag was het ver boven nul, 15 graden maar liefst. We kozen voor een 7km lange struinwandeling en kwamen veel herten tegen. Er waren veel vogelgeluiden van met name de koolmezen, vinken en kraaien. In een donker bos zagen we een specht en later de roodborsttapuit, de duinpieper, de torenvalk en enkele buizerds.
De jongelui genoten van het schaatsen en kwamen onderweg veel bekenden tegen. De laatste keer dat er ijs op de Kaag was, was in 2012, negen jaar geleden. Toen waren alle twintigers nog jonge tieners. De beleving van vandaag was nostalgisch en memorabel. Mooie foto’s van Annelot, Sam, Anne-Roos en Lucas geven even een blik op een dagje wintersport in eigen omgeving.
Het laatste stukje konden we niet over de polderdijk afleggen vanwege een afsluiting met een hoog hek. We gingen voetje voor voetje over het spekgladde zwarte ijs. Zo kregen we toch even gevoel bij het bewegen over het ijs. Je ziet iedereen blij schaatsen en even de corona toestanden van zich afschudden. Even geen gezeik maar gewoon genieten, misschien zelfs even wintersport, schaatsen en buitenzijn inhalen. Heerlijk!
De oudste twee waren gaan schaatsen vandaag. Ingrid en ik wilden gaan wandelen en waarom niet naar de Kaag. Zelf schaatsen zit er deze keer niet in om geen risico te nemen met mijn elleboog. Ingrid en ik liepen kleine stukjes het ijs oversteken om op de polderdijk te kunnen wandelen langs de Kaag? De twee laatste keren op de Kaag was in 2009 en 2012. En warempel, daar komen we Annelot, Sam en een vriendin tegen. Wat een gezelligheid op het ijs.
Als je zo door natuur wandelt en de duinen bedekt zijn met sneeuw en ijs, kom je van bijzondere composities tegen die de natuur zelf in elkaar steekt. Met het zonlicht van voren, achteren of van zij springen die bijzondere tafereeltje er uit. Zwart ijs met witte vlekken, sneeuwtopjes die reflecteren in de zon, ijsblokjes met weerspiegeling tegen de zon, ijsringen om een boomstam en zo voort. Qua leven was het rustig met weinig vogels. Toch was er de kramsvogel die zich al slapend indekte tegen de kou.
Achterin de AWD zijn de waterreservoirs, een plek met watervogels, vossen en herten. Regelmatig heb ik er vossen gespot behalve in de laatste 3-4 jaar. Vandaag was het raak, een vos liep over het ijs, helaas van me af, en bleef in de zon staan om even de omgeving te observeren. Vanwege de koude wind had ik mijn camera in een muts ingepakt. Ik kon die snel verwijderen om foto’s te schieten. Ook al zijn ze deel van de omgeving, het blijft toch altijd weer fascinerend om de vos met zijn prachtige staart te zien, en al helemaal in een wintertafereel.
Vanmorgen was ik om 8:00 uur onderweg naar de AWD om een wandeling te maken en te fotograferen. De temperatuur was -8 graden en het was vrijwel windstil. Het was een prachtige ochtend voor de camera omdat er geen bewolking was en de winterzon het landschap fantastisch opkleurde. Ik had de telelens mee maar de landschapsfoto’s maakte ik met de iPhone. Met dit licht kan dat prima.
Het was voorspeld: een dik pak sneeuw en harde wind. Guur was het vandaag zeker maar ook fraai om in een laag sneeuw van ongeveer 5-10cm te lopen. De dikte is moeilijk in te schatten om de sneeuw door de harde wind overal naar toe waait. De honden vonden het wel leuk om in de soms diepe sneeuw te rennen.
De wandeling in de duinen was een rondje van ongeveer 6,5 km. Met het veelvuldig stoppen voor de foto’s (en deze keer was ik niet de boosdoener 🙂 ), was het ook prettig voor Ingrid om na het oplopen van de voetblessure weer te kunnen wandelen. Het was bijzonder gezellig om bij te praten en tegelijk door de lens heen naar de natuur te kijken. Door de mooie winterzon kleurde het landschap geel en was het tegen de zon in mooi contrast-rijk.
Nadat we de vroege uitzending van Hour of Power hadden gekeken, gingen we met Rein en Petra wandelen in de AWD. Het was druk in de duinen. Parkeren was al een uitdaging maar het weer lokte enorm na een week regen en kou. Het was winters koud vanmorgen, -3 graden, maar met goede kleding was het prima te doen. Het landschap was winters wit en de rijp hing aan de plantjes, mos en het gras. Onderweg pakten Rein en ik veel foto’s en namen we van het hele gezelschap een “selfie” met de zelfontspanner.
Het zien van een wit landschap was de moeite waard om samen even een korte tour te maken door de duinen. De laatste keer dat we sneeuw (in Nederland) zagen was op 22 januari 2019. Omdat Ingrid haar voet heeft geblesseerd na een val op de trap was een wandeling niet mogelijk. We reden met de Mini een leuke route en stopten bij het kasteel in Lisse en in de duinen van Langevelderslag. Ik zou een echt dik pak sneeuw wel leuk hebben gevonden voor een struinwandeling door de duinen. Wie weet?
