In onze jonge jaren hebben we aantal malen gecampeerd aan de Ossiachersee. Nu we in de zelfde omgeving vertoefden, was het ook een mooie gelegenheid om de streek nog eens te verkennen met Noud en Sanne. Het dal tussen Afritz en Landskron staat me nog scherp in mijn geheugen en is vandaag nog hetzelfde als in 1988/1995 (onderste 3 foto’s).




 

Nadat we de kabelbaan van Kaiserburg hadden verkend tijdens de wandeling van gisteren wilden Noud en ik nu het “Mountainbike Flow Trail” gaan doen. Het is een parcours van 15km lang dat bergafwaarts gaat met een hoogte verschil van 1000m. Het bleek een van de meest fascinerende activiteiten die ik ooit heb gedaan. Noud en ik genoten met volle teugen. Zie ook Mountainbike (2).



 

Rondom het vakantiehuis lieten de zwaluwen zich in grote getale zien. Ook musachtige vogels die ik nog niet heb kunnen identificeren maar wel kon fotograferen lieten zich veelvuldig van dichtbij zien. Omdat ik de telelens mee had genomen waren dat mooie momente van ontspanning.

 

De omgeving van Bad Kleinkirchheim is bergachtig en leent zich uitstekend voor wandelingen. Op de eerste vakantiedag gingen we wandelen bij het station Kaiserburg. Met de kabelbaan lieten we ons naar 1945m hoogte brengen en liepen we de mooie bergwandeling richting dal. Het afdalen tijdens de steile stukken van de wandeling viel behoorlijk tegen voor Noud omdat zijn schoenen niet echt geschikt waren. Later kochten we voor hem passend wandelmateriaal.


 

De vakantie is aangebroken en vandaag vertrokken we samen met Noud en Sanne via Duitsland naar Oostenrijk. We reden het parcours bijzonder vlot maar ondervonden op de laatste 200km (van de 1200km) enorme files. Voorbij Regensburg stopten we bij Straubing aan een provinciale weg om even uit te rusten. Deze weg leidde later door een pitoresk stadje Tittmoning met een prachtige stadsmuur. Bij aankomst hadden we de eerste grote bungalow vooraan met mooi uitzicht over de bergen. Later in de week sloten Sam, Annelot en Lianne zich bij ons aan.

Al vroeg had Sam zijn ongediertebestrijdingsronde klaar vanmiddag en zo zaten we om kwart voor vijf op de mountainbike. We deden 6 parcours in de duinen die we met techniek, klimkracht en behendigheid probeerden te beheersen. Sam die een keer zo sterk is als ik fietste voor op en bleef op het pad. Zelf ontglipte mij de fiets een keer in mul zand waardoor het voorwiel op de rand van het pad bleef steken. Het enige wat ik kon doen is de aankomende val controleren en zo maakte ik een “mooie” duik in de duinen. Een paar schrammen kon de pret niet drukken. De hele ronde was toch ruim 34km. Op een MTB parcours in de duinen is dat wel mijn max; we blijven oefenen.

Dit weekend was een familie-weekend. Op zaterdagochtend hadden we bezoek van onze vrienden Rein en Petra. ‘s Middags werkte Sam om wespen te bestrijden en nam op de rit terug Annelot mee vanuit Amsterdam. Zij bleef dit weekend bij ons logeren. Noud moest werken en zijn vriendin ook. Op zaterdagavond keken we met Annelot de film Changeling; een verhaal waar je haren recht van overeind gaan staan, zeer boeiend.
Op zondag keken we naar Hour of Power om ons denken te vernieuwen als we zelf en onze omgeving willen veranderen. Vanmiddag gingen we met Annelot naar het strand met een stralende zon en een kraakheldere strakblauwe lucht. Vanavond brachten we Annelot terug naar Amsterdam samen met Noud en Sanne. Dat was zeker nodig om alle ingekochte planten en potten 4 hoog te krijgen. Het was fijn om elkaar te ontmoeten en plannen te maken voor de zomer.



 

Om de workflow voor de fotografie te versnellen heb ik me weer verdiept in de script-taal van AutoIt. Het AutoIt script kan worden uitgevoerd met een interpreter en ook als Windows-applicatie na compilatie. Jaren geleden had ik een script gemaakt maar eigenlijk nooit gebruikt, te knullig en omslachtig. Nu heb ik het script uitgebreid met een dialoog die informatie valideert en vervolgens het pad klaarlegt waar de foto’s worden opgeslagen. Daarnaast hernummer ik de bestanden om de volgnummers te bewaken. Dit heb ik veranderd door voor beide camera’s het batch programma via het register op te nemen in het context menu van Windows Explorer. Hiermee kan ik zonder tussentijdse opslag meteen de bestanden opslaan en hernummeren op hun uiteindelijke opslagplek. Vanuit die plek importeer ik de foto’s in Adobe Lightroom (Classic) om ze vervolgens te selecteren en te bewerken. Een aantal foto’s wordt dan gebruikt voor het blog door ze te exporteren met watermerk en andere info met behulp van de plugin LRMogrify2.
 

Na de breuk van de handgrip heb ik gisteren meteen een nieuwe grip besteld bij cameranu.nl (we reden er vorige week nog langs in Urk) en die was vandaag al binnen: de Wimberly AP-620. Deze van staal gemaakte grip monteer je “gripvast” met een inbusschroef en borg je vervolgens othogonaal met een verzonken inbusschroefje. Niet alleen kun je de (langere) handgrip beter in je hand houden, deze grip kan ook rechtstreeks op het statief zonder tussenplaat.

 

Het mooi weer lokte enorm om er met de camera op uit te gaan. Het woei hard en ik nam de monopod mee op de rug met de camera en lens over mijn schouder. Toen ik een half uur onderweg was het boem. De camera lag op de stenen, de kop van de monopod links en de handgrip van de lens rechts. Duidelijk was dat de kop gebroken was maar ook de handgrip. Ik heb de boel bij elkaar geraapt, de monopod aan de riem gehaakt en camera met lens los in de hand. Shit, als het glas in de lens maar geen opdonder heeft gehad en uit positie is of dat de sensor in de camera is verschoven. Het gaat maar om fracties van millimeters. De eerstvolgende foto’s zouden het moeten uitwijzen. Na een rondje om het water keerde ik maar weer huiswaarts want het lopen was bijzonder ongemakkelijk. Toch kwam ik nog fotomateriaal tegen om de scherpte thuis te kunnen verifieren: een libelle, eenden, gekraagde roodstaart, rups, een bambi-hert en een grote bonte specht. Geluk bij een ongeluk is dat de foto’s met bibberende hand en harde wind toch geslaagd zijn.


 

 

Na het (thuis)werken was de lucht helder en had de zon vrij spel. Ik besloot even een wandeling met de camera te maken door de AWD. De route ging vanaf Pannenland naar de vossenpaddenstoel. Op de heenweg liep ik langs het vliegeniersmonument en terug via de waterbasins. Opnieuw werd ik verrast door vogels die ik niet onmiddellijk herkende. Het bleek opnieuw om een juveniel te gaan, een witte kwikstaart. Tussendoor vloog er nog een reiger over en op het pad zat een hoornaar een libelle op te vreten. De herten, jong en ouder, lieten zich gewillig fotograferen in de zon waarmee hun gewei prachtig uitstak in het licht tegen een donkere achtergrond.




 

Vanmorgen luisterden we naar Hour of Power. Hierin sprak Bobby Schuller over vergeving met twee opmerkelijke punten: 1. Vergeving is een actie vanuit kracht omdat het moed vraagt om dat te doen, en 2. Niet vergeven komt vaak uit broosheid of zwakte omdat het ruimte geeft aan boosheid en rancune. Daarna kwam er een mooi interview met Rik Felderhof. Hij had net een boek geschreven dat is getiteld: “The Vatican Tales”. Hij vertelde over andere boeken, zijn leven als schrijver en zijn fascinatie over Jezus, de zoon van God. Hierover had hij samen met Cees Baan een boek geschreven geheten: “Simon, de buurjongen van Jezus” om zijn verbeelding van de kinderjaren van Jezus vorm te geven, best grappig en nieuwsgierig. Voor meer info, kijk eens op zijn website: https://www.rikfelderhof.nl/. Na deze uitzending rondde ik de foto’s af van gisteren en plaatste ze op dit blog. Toen dat er op zat gingen Ingrid en ik samen wandelen door de duinen naar het strand waar het enorm woei en het zand langs onze onderbenen schuurde. Er waren veel kite-surfers en dat gaf een mooi schouwspel.

 

Na het zien van het bijzondere Rampsol werk weken we af van de geplande route om vervolgens over het Kampereiland naar Vierhouten te rijden. Hier liggen onze eerste herinneringen aan de pinksterconferentie Opwekking. De Zonnehal en de Paasheuvel waren nog in takt en brachten nostalgie naar boven. Hierna reden we verder richting Epe om nog eens te kijken waar de eerste huurbungalow stond die we bewoonden en vanwaar we boswandelingen maakten door het Vierhoutse bos. Onder weg pakten we een lekker schepijsje bij Kroondomein Het Loo en koersten we naar ons restaurant voor het avondeten. We hebben vandaag een moaie hjoed hân.

Wat voor mij lang onbekend is gebleven is het Overijsselse deltaplan bij het Kampereiland. Niet ver van Schokland gaat de N50 brug over de Ramsgeul en Ramsdiep. Die verbinden het Ketelmeer met het Zwarte Meer. De stormvloedkering Ramspol is in 2002 geopend en bestaat uit 3 balgen van elk 80m lang met een inhoud van 21 miljoen liter. Bij een waterpeil van NAP +0,50m in combinatie met een sterke noordwestenwind worden de balgen opgeblazen om een flexibele dijk te vormen die het Zwarte Meer moet beschermen. De laatste keer was dat op 12 maart 2020.
 

In Urk gingen we gezellig lunchen op het terras van “Het Haventje van Urk“. We kregen nog even een paar regendruppels maar we zaten onder een grote parasol. In de haven zat een reiger op een vissersboot in de netten te happen naar achtergebleven lekkers. Na de lunch vertrokken we naar Schokland, een voormalig eilandje in de Noordoostpolder dat vroeger in de Zuiderzee het hevig te verduren had met stormen en hoogwater. In 1859 werd het eiland vanwege gevaar ontruimd en tijdens WOII werd volgens het Deltaplan het water ingepolderd wat nu de Noordoostpolder is. Vele mannen groeven met een schop de sloten en kanalen. Schokland werd niet alleen een “eiland” in de polder maar het inpolderen gaf ook een schuilplaats aan veel onderduikers. Een merkwaardig verhaal gaat over twee broers die voor de inpoldering die krankzinnig werden door angst en eenzaamheid bij het beheer van de vuurtoren op Schokland. Het museum geeft een fraai beeld van bijzondere fosiele vondsten in de bodem van de oude Zuiderzee.