De wandeling van gisteren en de fietstocht van vandaag heb ik gecombineerd in één item omdat de beleving en omgeving vrijwel hetzelfde mooie beeld van de natuur geeft. Al wandelend legden we ruim 5km af, op de fiets 32km. Je ziet op de fiets meer maar al wandelend zie je de natuur beter. We genoten van beide routes door het Salland en er om heen. Onderweg waren het vooral de vinken, koolmezen en pimpelmezen die zich lieten horen. Helaas zagen we de eekhoorn niet. BIj het hotel zagen we ‘s ochtends een muisje die zich in alle opgestelde vogelhuisje verstopte.


 

Om even bij te komen van alle drukke werkzaamheden afgelopen tijd, hadden Ingrid en ik geboekt bij Hoog Holten. Het hotel ligt tegen de Sallandse Heuvelrug aan, vlakbij de Holterberg. Op zaterdag winkelden we op de heenweg in Deventer waar Ingrid een prachtige zomerse (Griekse) jurk kocht en ik nieuwe leren handschoenen en twee boeken in een zeer oude, heerlijk rommelige, boekenwinkel. ‘s Middags wandelden we door bos en heide. ‘s Avonds dineerden we in het restaurant met heerlijke gerechten. Door het prachtige weer was de dag zeer aangenaam. Bovendien waren alle corona beperkingen opgeheven waardoor je het gevoel had weer vrij te kunnen bewegen. Het was een geslaagde dag. ‘s Ochtends werden we wakker in het bos vol met vogelgeluiden en met vorst op de grond.

Op de 23ste is Sam 23 geworden. Gefeliciteerd met deze mijlpaal! Hij werd al vroeg verrast door de familie met allerlei kleine kado’s, hoe meer, hoe leuker. ‘s Avonds kwamen vrienden nog even op bezoek voordat zijn hockeytraining begon. De verjaardag was deze keer voor de wintersport in plaats van tijdens. Hierdoor kreeg de jarige een aantal nieuwe spullen voor zijn vakantie in Zwitserland.

Nu Annelot klaar is met de Bijbelschool in Ensenada neemt ze nu van de gelegenheid gebruik om Mexico verder te verkennen. Deze week kregen we bericht dat ze in Cancun is en daarna op het eiland Cozumel verblijft, ruim 8200km hier vandaan. Het weer is daar voortreffelijk aan de oostkust. We zijn blij weer van Annelot te horen.

Veel mensen weten niet dat achter grote bedrijven ook grote computers staan die alle processen ondersteunen. In de jaren ’70 kwamen de mainframes op en hadden grote rekencapaciteit maar waren tegelijk ook ruimte-vreters. Door de jaren heen zijn ze qua formaat veel kleiner, veel sneller en veel zuiniger geworden. Hun rol in de software architectuur was nogal monolitisch waardoor er allerlei kunstgrepen nodig waren om omringende systemen aan te sluiten. Zo ook bij ons. Al jaren zijn we bezig geweest om alle mainframe software over te hevelen naar een gedistribueerde Linux systemen op VMWare. Tot een jaar geleden was dat nog niet gelukt. Toen ik begin vorig jaar aanbood om in het project te helpen kon ik niet vermoeden dat ik daar over de leiding zou krijgen samen met een andere collega. Wat een onmogelijke operatie leek is ons gelukt. De werkwijze heb ik veranderd door niet van binnen naar buiten te denken (mainframe centraal stellen) maar van buiten naar binnen (alles wat aan het mainframe gekoppeld is eerst aanpakken). Werkte ik in 2019 na de overname door de nieuwe leiding in de schaduw, in deze job voelde het weer fijn om te mogen leiden en richting te geven. En dit weekend lukte het om met behulp van ruim 120 mensen over te stappen. Voor de nieuwe leiding was dit een onderdeel van het Strategische Plan 2023.
In onderstaande foto’s zijn de eerste twee mainframes en de derde een foto van een data center met moderne server racks.

Afgelopen zaterdag begon een verkoudheid op te zetten. ‘s Avonds deed ik een zelftest en het resultaat was negatief. Oké, dacht ik, het is een gewone verkoudheid. Op maandagochtend herhaalde ik de zelftest en die was plotseling positief. Oops, hoe kan dat nou? Ik kom bijna de deur niet uit en zie heel weinig mensen. ‘s Middags kon ik bij de GGD terecht voor een PCR test. De jongeman die het monstertje opnam vertelde me dat een positieve zelftest vrijwel zeker ook betekent dat de PCR test positief is; het was dus geen vals alarm. Dat bleek ook vanochtend toen de uitslag binnenkwam: positief dus. Nu mag ik in quarantaine wat zoiets betekent als thuiswerken en de andere huisgenoten vermijden, en alles wat je aanraakt schoonmaken. Het is maar voor eventjes en de klachten blijven als bij een normale verkoudheid. Even geduld hebben dus.

Na het doen van de boodschappen en opruimen van oud papier en glas maakten we een wandeling door de AWD (Amsterdamse Waterleiding Duinen). De zon scheen prettig in de rug maar de wind was guur. De jas moest dus goed dicht. Onderweg kwamen we een gaai tegen en achterin bij de waterbekkens stak een zwaan het pad over. Het hele duingebied is overvloedig bezet door herten en het fotograferen is dus niet interessant meer tenzij er een mooie compositie ontstaat zoals vanmiddag. Via de kabouterbomen (een referentiepunt als je het pad niet volgt; het staat zelfs op de kaart als Het Kabouterbos) liepen we terug richting parkeerplaats.


 

Vannacht was voor Annelot de afsluiting van de opleiding bij Youth With A Mission (YWAM) in Ensenada, Mexico. we kregen een Zoom link om de graduation te volgen. Voor haar vond dat plaats op 10 febuari om 16:00uur. Voor ons was dat om 1:00uur ‘s nachts op 11 februari. Rond 2:30uur kreeg Annelot (haar naam werd uitgesproken als Ennelot) haar diploma. Het was ontzettend leuk om online verbonden te zijn. Ze gaat nu nog even reizen in Zuid-Amerika.

Na vele dagen van regen en storm, was er vanmorgen een blauwe heldere lucht. We hoefden niet lang na te denken om juist nu te gaan wandelen. We namen de honden mee en liepen langs de duinen in noordelijke richting en over het strand terug. Het strandbeeld was uniek: heel breed en vlak zoals we het nog niet eerder zagen. Door storm Corrie en hoogwater op zee is er opvallend veel afslag van de duinen geweest. Het geeft een merkwaardig beeld. In verschillende kranten is hier ook melding van gemaakt, o.a. in de Leeuwarder Courant van 2 februari jl.: ‘Ook langs de kust van Zuid- en Noord-Holland is veel duin weggeslagen door het hoge water in combinatie met harde wind. Volgens het hoogheemraadschap lijkt het op sommige plaatsen “alsof er geen strand meer bestaat” ‘.

 

Al bijna 2 jaar werk ik vanuit huis. De corona is de aangever op 16 maart 2020. Thuiswerken heb ik eigenlijk nooit gewild om mijn eigen kantoor voor mezelf te hebben en niet te associeren met werk. Vanaf dag één is werken van achter mijn eigen bureau me uitstekend bevallen. Je hebt je eigen ritme, soms koffie samen en mijn eigen (Deezer) muziek. Soms komt er een verrassing en dat was vandaag. Prachtig licht scheen door de kleine openingen van de jaloezieën: de regenboog liet zich even zien. Gauw de camera gepakt en een foto genomen.

De restaurants mogen weer open en dat wilden we meteen vieren. Ingrid had gereserveerd bij Olivijn in Haarlem. Het beviel ons goed om ‘s middags de lunch te nemen. We kregen een 5-gangen menu geserveerd met prachtige gerechten. De entourage was bijzonder fraai. Het personeel was zeer bekwaam en vriendelijk, de kok had prachtige nieuwe smaken gecombineerd en de locatie leek wel een sjieke zaal uit het Frans Hals museum. We genoten van deze gelegenheid. Een echte aanrader als je de portemonnee even wat wijder open trekt maar eerlijk is eerlijk, zelden zo lekker gegeten.

 

Na bijna 7 jaar wandelen op de Lowa Renegade (4 april 2015), werd het tijd voor een nieuwe versie. Gelukkig is het merk nog actief met de Lowa Renegade. In Haarlem deden we goed zaken bij Soellaart, een prettige winkel met veel keuze en deskundigheid.

Vandaag kregen we na een week radio-stilte bericht van Annelot vanuit Mexico. Ze schreef dat ze in de afgelopen week drie inheemse dorpjes hadden bezocht in de jungle. Daar hebben ze 2 kerkdiensten per dag gegeven en ook kinderdiensten! In hun vrije tijd bezochten ze een waterval. De waterval diende ook als een douche. Nu is ze weer teruggekeerd in San Cristobal, een stad in het zuiden🤗.
We waren blij een goed geluid te horen. De tijd dat ze daar zit lijkt steeds langer te duren. Gelukkig heeft ze een fijne groep om haar heen en zijn de verhalen erg mooi. En het weer is er zeker aangenamer dan hier.

Onze recorder had maar 17 minuten van Hour of Power opgenomen vanmorgen en het enige wat we nog meekregen was de Bijbeltekst uit 2 Kor. 10:3-5: “Want al leven wij in het vlees, wij trekken niet ten strijde naar het vlees, want de wapenen van onze veldtocht zijn niet vleselijk, maar krachtig voor God tot het slechten van bolwerken, zodat wij de redeneringen en elke schans, die opgeworpen wordt tegen de kennis van God, slechten, elk bedenksel als krijgsgevangene brengen onder de gehoorzaamheid aan Christus“.
We zapten daarna naar Family7 waar net de reportage begon over gevangenenschap om het geloof in Jezus. De reportage kon niet beter deze Bijbeltekst uitdrukken dan het verslag van Andrew Brunson. De voorganger deelde zijn indrukwekkende verhaal over zijn 2 jaar durende gevangenschap in Turkije waarin hij behoorlijk diep ging. Op de SDOK website is de trailer van de serie “Geloven achter de tralies” te zien. Het raakte ons beide diep omdat we te weinig stil staan bij vervolgde christen en de eenzaamheid die ze moeten doorstaan.

De naam Austerlitz (op de Utrechtse heuvelrug) associeer ik altijd met Auschwitz ook al hebben de twee niks met elkaar te maken. Het was koning Lodewijk (1806-1810) die in 1806 decreet uitvaardigde, waarbij hij de bij het kamp gelegen buurtschappen Petitville, Marmontville en Bois-en-ville en de Pyramide met Marmonthoeve (‘la petite colonie’) samenvoegde onder de naam Austerlitz. Daarvoor had de Franse generaal Auguste de Marmont in 1804 een legerkamp opgericht en de pyramide van Austerlitz laten bouwen voor Napoleon (volgens ontwerp van de pyramides van Giza in Cairo). Vandaag maakten Ingrid en ik er een wandeling. We hadden in september 2021 al eens een heide wandeling gemaakt ten oosten van Austerlitz bij Den Treek. Vandaag was het net als toen heijig, dit keer vanwege de bewolking. We liepen langs de pyramide en maakten een ruime boswandeling. Ik had gedacht nog over de heide- en zandvlakte te kunnen lopen maar dat bleek een schietoefenterrein te zijn. Het was mooi om foto’s te maken van de druppels aan de bomen en van de nattigheid in het bos. Samen wandelen gaf weer een gevoel van vrijheid. Aan het einde van de route, bij de parkeerplaats, stond er warempel een koek en zopie kraampje. De warme erwtensoep lieten we ons goed smaken.