Op woensdag, na verschillende controles, mocht ik terug naar het vakantiehuis. Annelot en Ingrid kwamen mij ophalen uit het Landes Kranken Haus (LKH) in Villach. Het voelde fijn om weer bij de familie terug te zijn maar bracht zo wel nieuwe zorgen. Alleerst kon ik niet liggen en moest ik zittend slapen en ten tweede begon de wond te bloeden. Ingrid had er even een kind bij maar kreeg hulp van de kinderen.

Bij de tweede afdeling (eerder had ik dit traject al gedaan dus dit was de vierde keer op deze trail) ging het na enkele honderden meters flink mis. Door een inschattingsfout pakte ik drie heuveltjes iets te snel. Omdat je na de eerste los van de grond komt heeft remmen geen effect meer en bij de derde heuvel werd ik gelanceerd, viel op mijn hoofd en landde vervolgens snoeihard op mijn elleboog. Binnen een seconde wist ik: foute boel. De pijn was ondragelijk en Sam heeft gebeld met deze en gene om hulp in te roepen. Ik had mij ondertussen met alle moed in een zithouding overeind gezet en schoof achterwaarts naar de bergwand ondertussen mijn arm vasthoudend want die was duidelijk gebroken. Een Nederlandse mountainbiker en een Duitse arts-mountainbiker stopten ondertussen ook en hielden mij samen met Sam wakker. Totdat de reddingshelicopter kwam en de trauma-arts morfine toediende. Het gebied was ontoegankelijk voor reddingsdiensten en ook de helicopter kon nergens landen. Ik werd vervolgens in een brancard gelegd en vastgebonden en ben zo naar het Landes Kranken Haus in Villach overgebracht. In de shockroom werden de eerste verrichtingen uitgevoerd maar daar heb ik de helft van meegekregen. Mijn elleboog bleek na de CT scan gecompliceerd gebroken. Gelukkig was er geen sprake van hersenletsel. Later op de dag werd een spoedoperatie uitgevoerd en werd een externe fixatuur aangebracht om de ellepijp en spaakbeen weer enigszins in goede positie te houden. Een tweede operatie zou later nodig zijn. De familie was erg geschrokken en voor Sam was de teleurstelling en ervaring van behoorlijke impact.
Het Oostenrijkse internet nieuws liet ook van zich weten en noemde een aantal “interessante” details: leeftijd, nationaliteit en oorzaak, zie: www.5min.at

De corona tijd bracht even een pauze voor het fluiten van hockeywedstrijden. Dat was ook een moment om te kijken of mijn rechterknie dan beter herstelt. Dat was niet het geval. Na een check bij de huisarts ging ik vanavond naar de orthopedist van de Bergman kliniek in Rijswijk. Na het maken van een MRI was de uitslag dat er sprake is van slijtage. Net niet te veel voor een ingreep en te weinig om pijn- en zwellingloos verder te sporten. De specialist kan helaas niks voor me doen. Vooraf had ik met mezelf afgesproken: als de specialist kan behandelen of ingrijpen dan ga ik er voor; als hij niks kan doen dan houdt het hier op. Ik zou wel door kunnen gaan met het bondsscheidsrechter traject maar dan 1) zit ik over een jaar met een volledig manke poot en 2) ik doe de teams ook geen recht als ik lichamelijk niet het juiste conditie-nivo kan pakken. Het fluiten is hier mee tot een einde gekomen en zal beperkt zijn tot een aantal wedstrijden op eigen club. De slijtage zit met name achter de knie (verkalking), net achter de knie-schijf en uit zich door een verkleinde gewrichtspleet. Balen dus.

(Geen eigen foto’s)

Vandaag is de dag van de wereldgezondheid: World Heath Day 2020 uitgeroepen door de WHO. Op vele plekken in de wereld worden de mensen bedankt die in de zorg werken voor de gezondheid van anderen. Nu het Corona-virus hard toeslaat wordt er van artsen, verpleegkundigen en zorgmedewerkers een enorme inspanning gevraagd voor een lange tijd. Vanwege het hoge besmettingsrisico wordt er bijzondere aandacht gegeven aan hun doorzettingsvermogen en tonen we allen respect voor hun inzet. Ook via mijn blog wil ik hen bedanken; dit is niet anoniem omdat ik sowieso 5 mensen persoonlijk ken in eigen kring die of op de IC, op in verloskunde, of in andere zorggebieden kennis, behandelingen, hulp en bijstand bieden. In deze bijzondere tijd is ook bezinning op maakbaarheid nodig. Daarom bid ik iedereen gezondheid en kracht toe in afhankelijkheid van God. De woorden van een goed verwoord gebed komen van de katholieke kerk uit Singapore en zijn iets aangepast weergegeven.
 

Vanmiddag belde Annelot vanuit Guatemala dat alle vliegvelden dicht gaan en zij het land niet kan verlaten. Haar vlucht naar Amsterdam (via Orlando en Atlanta) was voor deze week gepland maar nu zit ze noodgedwongen wat langer in Zuid-Amerika. Alternatieven zoeken is op dit moment niet te doen en het is verstandig om even rustig af te wachten tot er weer gelegenheid is. Hoofd koel houden en kijken of ze ter plekke iets kan betekenen voor de lokale mensen tijdens het verlengde verblijf in Livingston. Daarna kijken wat er mogelijk is.

 

Het Corona virus, ofwel COVID-19, is onze wereld binnengeslopen. Het voelt anders nu iedereen alert is en we met elkaar een zelfde gemeenschappelijke verantwoordelijkheid hebben om het virus niet te verspreiden. Dit had mijns inziens al veel eerder ingezet moeten worden. Annelot zit in Guatemala en zou 25ste naar huis vliegen. Vanmiddag appten we om te kijken of ze in de komende dagen al terug kan vliegen nu er een dreiging is om alle vliegverkeer naar Europa ook stop te zetten.
Toch is ons motto om kalm te blijven. Deze generatie heeft eigenlijk nog nooit een terugslag ervaren die nationale en internationale reikwijdte heeft. Vorige generaties wel en zij getuigen er van dat in alle omstandigheden God trouw is en bij ons is. In Psalm 121 staat dat God onze bewaarder is. Dat is de reden dat we onze hulp van Hem verwachten.
 

Kort na thuiskomst speelde Sam alweer een hockeywedstrijd. Het telefoontje kwam om kwart over drie: “Sam heeft een stick tegen zijn hoofd gehad en is even dizzy geweest. De ambulance is onderweg”. Snel in de auto naar het clubhuis toe en daar zat Sam: helemaal verdwaasd en stilletjes voor zich uitkijkend. Al gauw kwam het ambulance personeel dat hem onderzocht op reactie, aanspraak, bloed, hartslag en eventuele afwijkingen in gedrag die zouden kunnen duiden op hersenletsel. Sam was namelijk in botsing gekomen met een tegenspeler waarbij zijn hoofd eerst hard tegen de schouder van de speler kwam en vervolgens hard op de grond. Toen is hij even “buiten westen” geweest. Na onderzoekjes bleek verder onderzoek nodig in het ziekenhuis en zaten we even later, samen met zijn vriendin, in het LUMC. Daar was zijn reactie goed genoeg om hem weer te ontslaan en kregen we instructies voor de komende week.

In het locale theater trad vanavond Marc de Hond op. Hij doet een programma van 29 avonden waarin hij wordt geinterviewd door prominente Nederlanders, vaak tv-makers. Vanavond was Frenk van der Linden zijn interviewer. Hij doet dit omdat er opnieuw een tumor bij hem is geconstateerd, waarvan de overlevingskansen niet erg groot zijn, en hij voor zijn kinderen een soort van documentaire willen achterlaten. Eigenlijk is het heel erg wrang maar Marc is een opgewekte persoon met een enorme overlevingsdrang. Hij doet het theater vanuit een rolstoel vanwege een dwarslesie die hij opliep bij een tumor in zijn rug. Hij ziet het leven niet als eeuwig maar met een begin en een einde. That’s it. Zijn grootouders hebben Auswitch meegemaakt en hijzelf is met de Torah opgegroeid. Nu heeft hij er afstand van gedaan. Ondanks zijn ontoombare energie was dat voor mij het meest trieste van de avond; het besluit om het Godsbesef te ridiculiseren. En dat op het randje van het einde.
 

Vanmorgen om 7:30 uur lag ik in de stoel van de tandarts. Bij de laatste controle was gebleken dat er een gaatje zat aan de zijkant van de derde molaar, ofwel de M3. De derde grote kies achterin de mond wordt ook wel de verstandskies genoemd. De kies was binnen enkele minuten getrokken en na 30 minuten de kaken stijf op elkaar houden was de wond ook rustig. Op de eerste foto is aan de inham onderaan te zien waar het euvel is ontstaan. Het gevaar is nu geweken.
 

Na maanden van pijnlijk lopen is mijn moeder vandaag geopereerd voor een heupvervanging. Een ingreep van 1,5 uur brengt zoveel verschil en goeds in de bewegelijkheid van iemands leven. De operatie en nazorg is goed verlopen en binnen een dag mocht ze al weer op haar benen staan. In de komende weken moet ze wel rustig aan doen en revalideren. Toch is het bijzonder dat er zo kort na de ingreep al zichtbaar resultaat is.

Afgelopen week is mijn schoonvader in het ziekenhuis opgenomen en gingen Ingrid en ik hem bezoeken in MCL Leeuwarden. Tussen de bezoeken door zijn we met Ingrid’s moeder gaan eten in Grand Café (Post-Plaza hotel) in het centrum, het oude postkantoor met nu gelijknamige menu’s. Voor ons: “De Verloren Postbode”.

Nadat Sam onderuit ging met zijn brommer en daarbij zijn ringvinger behoorlijk blesseerde, komt de nagel weer terug en is de wond weer hersteld.

Ons tevergeefs ritje naar ICF (geen ochtenddienst) en geblokkeerde terugweg (afgezette weg naar Oegstgeest), eindigde bij Corpus Leiden. We liepen zo door het menselijk lichaam, van bloedvaten, lever, nieren, darmen naar de baarmoeder, longen, hart, mond en hersenen. In elke ruimte werd een uitleg gegeven hoe het lichaam werkt met bijzondere animatiefilms om de werking toe te lichten.

Gisteravond gleed Sam met zijn Tomos brommer uit op de oprit. Eerder deze week liep zijn Yamaha TZR al vast en ontsnapte hij aan een vervelende val toen de brommer van kruissnelheid naar 0 ging in 1 seconde. Met de Tomos liep het minder goed af en zo zaten we gisteravond in het LUMC voor foto’s om te controleren op een gebroken vinger. Vandaag hebben we samen het verband vervangen. Eigenlijk moest dat op de dokterspost gebeuren maar die bleek de hele dag overbezet. We hebben 1,5 uur geweekt om het verband er af te halen, erg pijnlijk. Nu zit er een betadine zalfgaas op. Herstel zal wel een paar weken duren.

Vorige week is mijn vader opgenomen in een hospice. De korte behandeling in het ziekenhuis is hiermee beëindigd. Aanvankelijk leek het snel bergafwaarts te gaan maar de situatie gaat op en neer. Op dit moment krijgt hij een uitstekende zorg maar zijn de vooruitzichten moeilijk in te schatten, voor hem en voor de familie. De acute leukemie is niet zo explosief als in het begin maar laat langzaamaan zijn sporen achter. Inmiddels hebben we onze vakantieplannen geannuleerd.