Op donderdag 6 augustus werd ik opnieuw geopereerd. De externe fixatuur moest plaats maken voor inwendig metaal. Voor de operatie verscheen een vriendin van ons aan mijn bed. Tot ons beider verrassing was zij als OK-assistent ingedeeld bij mijn operatie. De ingreep was onder algehele narcose en duurde veel langer dan gepland, nl. 4 uren. Delen van de botten waren niet meteen vindbaar o.a. van het radiuskopje en de puzzel bleek toch lastig om alle delen bij elkaar te krijgen. Ook hebben de chirurgen gekeken naar de mate waarin ik mijn arm zou kunnen roteren en hebben daarvoor nog een extra aanpassing gedaan. Ik ben de chirurgen in Oostenrijk en in het LUMC ontzettend dankbaar voor hun gedrevenheid en vakkundigheid om van een meervoudige elleboogbreuk weer iets werkzaams te maken. De narcose had toch meer impact op me dan ik had verwacht en de energie zal de komende tijd wel terug komen. Het hersteltraject is volgens de artsen lang (een jaar of langer) maar het begin is er. Op zaterdag 8 augustus werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en vanmiddag kon ik de tweede helft kijken bij een hockey wedstrijd van Sam. Dat is weer een stapje er bij.

In en rondom het Landal Greenpark was veel reuring. Annelot en Lianne deden mee aan een e-bike tour en fietsten hoog de berg op, en later weer af. Borre, de jongste Maltezer, vond het nodig met al zijn bravour om eens het park te verkennen en kwam met een zwarte kop terug. De regenboog liet zich dubbel zien en verscheen met mooie ronding boven het park. Als gezin hebben we plezier gehad in spelletjes, kletsen met elkaar en genieten van de natuur. Ondertussen moesten wel de boodschappen worden gedaan, sowieso steeds met mondkapje maar vanaf vandaag verplicht, bij de locale Spar.

Bij de tweede afdeling (eerder had ik dit traject al gedaan dus dit was de vierde keer op deze trail) ging het na enkele honderden meters flink mis. Door een inschattingsfout pakte ik drie heuveltjes iets te snel. Omdat je na de eerste los van de grond komt heeft remmen geen effect meer en bij de derde heuvel werd ik gelanceerd, viel op mijn hoofd en landde vervolgens snoeihard op mijn elleboog. Binnen een seconde wist ik: foute boel. De pijn was ondragelijk en Sam heeft gebeld met deze en gene om hulp in te roepen. Ik had mij ondertussen met alle moed in een zithouding overeind gezet en schoof achterwaarts naar de bergwand ondertussen mijn arm vasthoudend want die was duidelijk gebroken. Een Nederlandse mountainbiker en een Duitse arts-mountainbiker stopten ondertussen ook en hielden mij samen met Sam wakker. Totdat de reddingshelicopter kwam en de trauma-arts morfine toediende. Het gebied was ontoegankelijk voor reddingsdiensten en ook de helicopter kon nergens landen. Ik werd vervolgens in een brancard gelegd en vastgebonden en ben zo naar het Landes Kranken Haus in Villach overgebracht. In de shockroom werden de eerste verrichtingen uitgevoerd maar daar heb ik de helft van meegekregen. Mijn elleboog bleek na de CT scan gecompliceerd gebroken. Gelukkig was er geen sprake van hersenletsel. Later op de dag werd een spoedoperatie uitgevoerd en werd een externe fixatuur aangebracht om de ellepijp en spaakbeen weer enigszins in goede positie te houden. Een tweede operatie zou later nodig zijn. De familie was erg geschrokken en voor Sam was de teleurstelling en ervaring van behoorlijke impact.
Het Oostenrijkse internet nieuws liet ook van zich weten en noemde een aantal “interessante” details: leeftijd, nationaliteit en oorzaak, zie: www.5min.at

Nadat Noud en ik een week geleden het Kaiserburg Mountainbike Flow Trail hadden gereden, wilde ook Sam het traject gaan doen. Eerder hadden we het traject al verkend met niet al te beste fietsen maar vandaag hadden we fietsen gehuurd met full suspension. Geweldig. De eerste afdaling ging fantastisch en we pakten er meteen een tweede aan vast. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen (zie volgende blog item). Het blijft een onverminderd mooie activiteit en fascinerend om je gecontroleerd door de zwaartekracht van de berg te laten “duwen”. Zie ook Mountainbike (1).


 
 

Die 7,5km van de app was voor een richting. Omdat de aanwijsborden alles lieten zien behalve onze markeerpunten was onze enige betrouwbare weg terug naar de dichstbijzijnde berghut: de Wolitzenhütte. Met het laatste biljet van 50 kochten we onze lunch. In locaal Oostenrijks dialect begrepen we van de eigenaar dat de weg naar de auto vanaf hier nog 2,5 uur lopen was door de bergen en 1 uur over de weg. Samen met Lianne liep ik de weg terug langs de gewone weg. Dat leek zo prettig maar de helling was ruim 10% over een afstand van zo’n 5km in een temperatuurtje van 30 graden; wel meer dan 1 uurtje lopen dus. Het voelde erg prettig om daarna fris koud water te drinken en met elkaar weer terug te gaan naar huis. De bergwandeling op zich was zeker een mooie ervaring.

De Nockalmstraße is een zeer bekende bergpas (met tol) die toegang geeft tot het Biosphärenpark. Na een mooie bergwegroute te hebben gereden parkeerden we bij de Glockenhütte en vertrokken we vanaf hier voor een bergwandeling. Volgens de app was die route gemiddeld qua moeilijkheidsgraad, 7,5km lang en bracht het ons terug bij de auto. De klim was erg steil maar bracht ons wel naar de top van de berg met een prachtig uitzicht. Met de telelens in de aanslag hoopte ik beeld te kunnen maken van de bergmarmot die zich regelmatig liet al piepend horen. De top was op een hoogte van ruim 2300 meter.








 

Met Annelot, Lianne, Sam, Noud en Sanne togen we zaterdag naar het plaatsje Ainet vlakbij Lienz om met elkaar te raften op de Isel bij Eddy Rafting. We kozen voor de Rock’n’Roll tour, iets ruiger dan de standaard tour. Het water was ijskoud en de rivier prettig gestoord. We hebben er van genoten. De afstand van ons verblijf naar Ainet was ruim 1,5 uur rijden maar in zo’n gezelschap wordt de tijd letterlijk weggezongen.






 

Met het vakantiehuis vooraan op het park hadden we de tennisbaan in de voortuin. Vooraf had ik nog een tweede tennisracket aangeschaft om met elkaar potjes te kunnen spelen. We speelden onderling leuke potjes, soms vermakelijk, soms volledig uit de koers en regelmatig over het hek. Het was gezellig om als gezin het spel samen te doen, geeft een echt vakantiegevoel. En al helemaal als de achtergrond een berglandschap is.




 

Rondom het Landalpark zijn wandelroutes die uitermate geschikt zijn voor een kleine wandeling om bijvoorbeeld de honden even uit te laten. Onderweg zijn hangmatten beschikbaar boven een koel beekje of onder de bomen in het bos. De jongste hond vond het nodig om even in de grond te woelen en ontdekte zo dat mieren in een nest wonen en van zich af bijten. Vanaf de wandelroute heb je een mooi uitzicht over het berglandschap.




 

Op de kleine Feldsee kun je geweldig Stand-Up Peddelen omdat er geen gemotoriseerde boten zijn. Het was de moeite waard om een stop te maken voor Ingrid, Noud en Sanne. Het was een mooi zomers uitje.


 

Nadat we de kabelbaan van Kaiserburg hadden verkend tijdens de wandeling van gisteren wilden Noud en ik nu het “Mountainbike Flow Trail” gaan doen. Het is een parcours van 15km lang dat bergafwaarts gaat met een hoogte verschil van 1000m. Het bleek een van de meest fascinerende activiteiten die ik ooit heb gedaan. Noud en ik genoten met volle teugen. Zie ook Mountainbike (2).



 

De omgeving van Bad Kleinkirchheim is bergachtig en leent zich uitstekend voor wandelingen. Op de eerste vakantiedag gingen we wandelen bij het station Kaiserburg. Met de kabelbaan lieten we ons naar 1945m hoogte brengen en liepen we de mooie bergwandeling richting dal. Het afdalen tijdens de steile stukken van de wandeling viel behoorlijk tegen voor Noud omdat zijn schoenen niet echt geschikt waren. Later kochten we voor hem passend wandelmateriaal.


 

Al vroeg had Sam zijn ongediertebestrijdingsronde klaar vanmiddag en zo zaten we om kwart voor vijf op de mountainbike. We deden 6 parcours in de duinen die we met techniek, klimkracht en behendigheid probeerden te beheersen. Sam die een keer zo sterk is als ik fietste voor op en bleef op het pad. Zelf ontglipte mij de fiets een keer in mul zand waardoor het voorwiel op de rand van het pad bleef steken. Het enige wat ik kon doen is de aankomende val controleren en zo maakte ik een “mooie” duik in de duinen. Een paar schrammen kon de pret niet drukken. De hele ronde was toch ruim 34km. Op een MTB parcours in de duinen is dat wel mijn max; we blijven oefenen.

Het mooi weer lokte enorm om er met de camera op uit te gaan. Het woei hard en ik nam de monopod mee op de rug met de camera en lens over mijn schouder. Toen ik een half uur onderweg was het boem. De camera lag op de stenen, de kop van de monopod links en de handgrip van de lens rechts. Duidelijk was dat de kop gebroken was maar ook de handgrip. Ik heb de boel bij elkaar geraapt, de monopod aan de riem gehaakt en camera met lens los in de hand. Shit, als het glas in de lens maar geen opdonder heeft gehad en uit positie is of dat de sensor in de camera is verschoven. Het gaat maar om fracties van millimeters. De eerstvolgende foto’s zouden het moeten uitwijzen. Na een rondje om het water keerde ik maar weer huiswaarts want het lopen was bijzonder ongemakkelijk. Toch kwam ik nog fotomateriaal tegen om de scherpte thuis te kunnen verifieren: een libelle, eenden, gekraagde roodstaart, rups, een bambi-hert en een grote bonte specht. Geluk bij een ongeluk is dat de foto’s met bibberende hand en harde wind toch geslaagd zijn.


 

 

Na het (thuis)werken was de lucht helder en had de zon vrij spel. Ik besloot even een wandeling met de camera te maken door de AWD. De route ging vanaf Pannenland naar de vossenpaddenstoel. Op de heenweg liep ik langs het vliegeniersmonument en terug via de waterbasins. Opnieuw werd ik verrast door vogels die ik niet onmiddellijk herkende. Het bleek opnieuw om een juveniel te gaan, een witte kwikstaart. Tussendoor vloog er nog een reiger over en op het pad zat een hoornaar een libelle op te vreten. De herten, jong en ouder, lieten zich gewillig fotograferen in de zon waarmee hun gewei prachtig uitstak in het licht tegen een donkere achtergrond.