Vandaag heb ik twee foto’s ingestuurd voor een fotowedstrijd in Zuid-Holland van www.bijenlandschap.nl. De eerste foto is de grote foto van 01.06.2023 – Alledaags en de tweede is de (eerste) vliegende in onderstaande serie.
Nadat ik gisteren wat “macrootjes” had geschoten met mijn telelens, dus eigenlijk closeups, wilde ik het vandaag eens met een echte macro-lens proberen. Omdat mijn Sigma 70mm/f2.8 een 1:1 verhouding heeft, is het verschil in resultaat tussen de telelens en de macro lens niet zo groot. Het belangrijkste element is voor beide lenzen: goed licht. Onderstaande foto’s zijn met beide lenzen gemaakt. Op de foto staat linksonderin de brandpuntsafstand; met 70mm voor de macrolens.
Rondom in tuin en park is er groot en klein leven. In de tuin zijn het de bijen die zich te goed doen aan de bloemen en in het park zijn het de meeuwen die de rivierkreeften uit de vijver duiken. Beide is een apart gezicht.
Afgelopen weekend kregen we bezoek van de familie van Salo. De dames deden een hoedencursus bij Ingrid. Met elkaar gingen we naar het strand, barbecuen en wandelen in de duinen. Het was een heel gezellig samenzijn met een hele fijne familie.
Voor de fotoworkshop had de valkenier nog twee verrassingen: de bijeneter en de hop. Voor de workshop liet hij de vogels op een korte afstand naar zich toe vliegen. In die twee seconden moet je rap zijn met je camera. Als het dan lukt heb je prachtige beelden van de kleine vogels. Tijdens de workshop heb ik 2400 foto’s gemaakt in 4 uren tijd waarvan er tijdens het nabewerken 2000 zijn verwijderd. Op dit blog heb ik er 53 gepubliceerd; de selectie was lastig want er waren veel mooie foto’s tussen.
De rode wouw is een prachtige foto. Met het fantastisch mooie licht zie je de mooie kleuren van de roofvogel reflecteren in het landschap en tegen de blauwe lucht. Als de vogel zo laag over het weiland vliegt en de foto slaagt met het scherpstellen, dan ben je erg blij met het resultaat van zo’n workshop.
De valkenier had nog twee roofvogels achter de hand: de bateleur en de rode wouw. Het zijn prachtige foto’s. Eerste kwam de bateleur aan de beurt en die was niet zo gewillig en vloog voor een korte pauze in de omliggende bomen. Dat leverde wel weer mooie fotografie-momenten op van de vliegende vogels tegen een strak blauwe lucht (lastig licht) en een drukke achtergrond (lastig scherpstellen).
Uit drie werelddelen kwamen de zeearenden tevoorschijn. Als eerste was er de Amerikaanse zeearend met zijn witte kop. De tweede was de Afrikaanse zeearend die prachtige duikvluchten maakte. Voor het fotograferen was deze een mooie uitdaging om de duikvluchten op de sensor te krijgen. En tot slot was er de Europese zeearend die zijn eten uit het water viste. Eerlijk gezegd dacht ik dat de actie-foto’s mislukt waren. Maar eenmaal thuis aangekomen was ik verrast dat ze gelukt zijn. De Sony a9ii is echt een supercamera die de vogels blijft volgen ook al is er achtergrondruis.
Na de oehoe verscheen de bosuil op toneel gevolgd door de dwergooruil. Deze kleine uil was erg op z’n hoede toen de Amerikaanse zeearend krijsend voorbij kwam. Normaal zit hij in een slaaphouding maar zodra de krijser voorbij komt gaan de oren spits staan en de ogen open. In een holte van een boom is het uiltje erg moeilijk te spotten. Zo heb ik weer wat geleerd om uilen te spotten.
Enige maanden geleden boekte ik een fotoworkshop met roofvogels. In Lunteren zit valkenier De Valk die samenwerkt met Richard Verroen die de workshop fotografisch adviseerde. Als eerste kwam de oehoe aan bod met jongen en 3 jonge kuikens van 2 maanden oud. Bij deze 3 werd een zo laag mogelijk positie gekozen. Liggend tussen de koeienvlaaien konden de jonge oehoes erg mooi worden vastgelegd.
Deel van het bezoek aan Het Depot was een expositie van Laura Eckert in nabijgelegen Villa Hinkeloord met een beeldenoverzicht van Eja Siepman van den Berg die de Charlotte van Pallandt prijs won in 1978. Het maken van de prachtige beelden werd verduidelijkt met een video. Ze maakte beelden van brons en (Italiaans) marmer.
Om (verlaat) het 55-jarig huwelijksjubileum te vieren van Ingrid’s ouders gingen we een paar dagen Wageningen-Arnhem-Münster doen. In Wageningen bezochten we museum Het Depot. Het thema in deze beeldengalerij is het menselijk lichaam. Het komt in allerlei 3D modellen en materialen terug. Na een mooie rondwandeling in het museum en de villa lunchten we in het museumrestaurant Lineaus.
In 2009 begonnen acht bevriende bandleden een muziekformatie om Psalmen opnieuw te vertolken. De band ging The Psalm Project heten. Nu in 2023, gaat de band er mee stoppen en is begonnen met een afscheidstournee. Samen met vrienden waren we er vanavond bij, in Voorschoten. The Psalm Project bewerkte de melodieën van het Geneefs Psalter. Maar ook schreef de band eigen liederen gebaseerd op Psalmen of andere bijbelteksten. In de Mozaiekkerk te Voorschoten werden veel mooie liederen gezongen, in het eerste deel met koor de Choir Company en in het tweede deel werd er samengezongen met de bezoekers. Het was een geweldig concert. Dat komt door de prachtige bewerking, mooie stemmen, vakkundige begeleiding en bevlogenheid van de band maar ook om dat de Psalmen inhoud geven aan je geloof.
Neem bijvoorbeeld Psalm 100, Looft God in zijn tempel:
1 Een psalm bij het lofoffer.
Juicht de Here, gij ganse aarde,
2 dient de Here met vreugde,
komt voor zijn aangezicht met gejubel.
3 Erkent, dat de Here God is;
Hij heeft ons gemaakt, en Hem behoren wij toe,
zijn volk, de schapen die Hij weidt.
4 Gaat met een loflied zijn poorten binnen,
zijn voorhoven met lofgezang,
looft Hem, prijst zijn naam;
5 want de Here is goed,
zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid,
en zijn trouw tot in verre geslachten.
De Psalm 100 is te beluisteren op Youtube Music, Spotify en Deezer.
Vorige week wilde ik de slechtvalk van ver fotograferen. Dichterbij komen kon niet omdat de tweevoeter op een meter of 50 hoog zat. Op mijn a9ii zit een digitale zoom en die wilde ik nu eens uitproberen. Je krijgt dan JPG met veel “smear”, afschuwelijk lelijk. De camera kan overigens ook in APS-C mode schieten. Dan wordt het beeld met een faktor 1,4 vergroot omdat de pixels dan geconcentreerd worden op een kleiner gedeelte van de sensor, van ongeveer 10M i.p.v. 24 M pixel. Je hebt dan wel behoud van de originele sensor signalen. Ondanks dat het beeld dan kleiner is qua omvang is er toch wel winst te behalen zoals te zien is bij de tulpen. De winst gaat relatief gezien enigszins verloren als je gaat croppen zoals bij de vlieg naar ongeveer hetzelfde aantal pixels b.v. naar 1600 (grote foto’s hieronder met links de Full Frame en rechts de APS-C equivalent) of naar 500 (in de vergelijker).
Vanuit Adobe Lightroom Classic exporteer ik de foto’s voor dit blog (en voor andere doeleinden) in JPG formaat. Hierbij gebruik ik een compressie van 95% om daarmee de grootte te beperken. Recentelijk kwam ik een aanbeveling tegen van een fotograaf die het software programma JPEGmini gebruikt. Dit programma bepaalt de compressie faktor door de kwaliteit te meten en naar beneden aan te passen als dat geen (zichtbaar) verlies van kwaliteit geeft. Ik heb het geprobeerd en het resultaat is verbluffend. Op het algoritme zit een Amerikaans en Israelisch octrooi; dat maakt het natuurlijk nog interessanter. Nu heb ik een licentie en ook meteen geintegreerd in Lightroom. In onderstaande foto’s is links de normaal geëxporteerde JPG weergegeven en rechts de JPEGmini versie. Er is geen visueel verschil te zien maar wel in bestandsgrootte:
– 612kB vs 283kB (skifoto met veel detail; 54% reductie)
– 241kB vs 204kB (narcis met vlakke achtergrond; 15% reductie)
– 1010kB vs 496kB (hert tegen struiken met veel detail; 51% reductie).
